O Tempora ... o Mores

Το χάσαμε το πλοίο της γραμμής. Πέρασαν τρεις μήνες χωρίς μια στάλα ποδοσφαιρικής αναμετάδοσης από τον πλανήτη μπαλαλάικα. Τις πταίει; Λίγο η δουλειά, λίγο η επιστροφή της πολιτικής, λίγο η εκμαυλισμένη ραστώνη του Σαββατοκύριακου και το λαοφιλές φουσμπαλ πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Συν αυτό, οι δέκτες της μπαλαλάικα έπαψαν να εκπέμπουν. Μόνο σκόρπιες σημειώσεις, ένας κορμός για το κείμενο που κάποια μέρα θα ερχόταν. Ήταν, δύο Φεβρουαρίου, λοιπόν, και η μπαλαλάικα αυτομόλησε. Έδωσε ένα ατίθασο ματζόρε, μάζεψε τα σκορπισμένα κατάστιχά της και επανεξέπεμψε. Χρόνος και νόημα για μια λεπτομερή - αγωνιστική την αγωνιστική - ανασκόπηση του μετά τον Νοέμβριο ποδοσφαιρικών τεκταινομένων δεν υπάρχει. Όπερ σημαίνει πως μιλάμε με γενικότητες, κάνοντας ένα μικρό και ατελέσφορο σχόλιο για την κάθε μία ομαδούλα της κλίκας ξεχωριστά. Έχουμε να πούμε πολλά, μα δεν έχουμε τον χρόνο. Ούτε τον τρόπο, πλέον, αγαπητέ φίλε αναγνώστη. Έξω έχει 18 βαθμούς κι είναι Φεβρουάριος. Η Ευρώπη έχει γίνει αρκτική και η Ελλάδα πουλάει αντηλιακά στους ανυποψίαστους νεο - αφρικάνους της. Η κυβέρνηση ανασχηματίσθηκε. Μετά βδελυγμίας... Το ένοπλο εμφανίστηκε πάλι, με το timing να έρχεται κουτί στους καταστολόσαυρους και τα ενζενί αφεντικά τους. Μία αυτοαποκαλούμενη σέκτα, μιας και δίαλεξαν σωστό τιτλάκο από μόνοι τους. "Λέσχη φίλων επαναστατών". Κουν καν, αραλίκι και κουμπουριές. Η χώρα είναι γεμάτη από στόχους και αυτοί βαράνε 2οχρονα μπατσάκια που φυλάνε το απόλυτο κενό. Με τα αφεντικά τους να σουλατσάρουν σφυρίζοντας την μελωδία της ευτυχίας τους και της δυστυχίας άλλων. Η συνενοχή συνενοχή και η καταστολή καταστολή. Και εκτός των άλλων πριν τον συνένοχο έρχεται και ο ένοχος. Έτσι δεν είναι;

Λέω να πάω στο γήπεδο. Τι ώρα είναι; Θα βρέξει; Μπα, δεν νομίζω. Το αυτοκίνητο του Μύτια λάμπει. Είναι που το παίρνει αραιά και που ο Μίλτος. Μέσα σε ποια χρονική συγκυρία λαμβάνει χώρα άραγε αυτή η τόσο γαργαλιστική μέθεξη της φιλίας; Όταν δεν έχεις πια ενέργεια ούτε καν να σκεφτείς αυτά που αισθάνεσαι. Όταν απειλείται από υπερφόρτωση το cpu της 'κοινής αυτάδελφης κάρας'. Όταν το λευκί κελί σου γιγαντώνεται. Τόσο θυμάσαι τους άλλους. Τον εαυτούλη σου μέσα στον μικρόκοσμο του άλλου. Και φτάνει έξω από την θύρα 2. Σαν να έχω περάσει από εδώ ξανά. Οικεία πρόσωπα, οικεία σκουριά. Στημμένο ψαυχτήρι. Η κουρτίνα πέφτει. Εμφανίζονται οι μονομάχοι. Τα λιοντάρια φοράνει παπούτσια με κορδόνια και οι χριστιανοί έχουν στο στόμα τους σφυρίχτρες. Κατασπαράζεις άνετα. Αμάσητα. Γίνεσαι ένα. Και τότε, τότε ξεχνάς. Ξεχνάς ότι σε κάνει να μην θυμάσαι ποιος πραγματικά είσαι.

"Δουλειές του κεφαλιού του μάυρου φεγγαριού
κι γκόμενα να θέλει κοκορέτσι
Δουλείες του κεφαλιού, μωρό μου είμαι αλλού
δεν κάνω εγώ για τούτο το κοτέτσι" (Καβάληρης Δημήτριος Τζιπάκος)

"Πήγα και στο Σαν Φρανσίσκο, κι όλο μερακλήδες βρίσκω
Σακραμέντο και λονγκ άιλ, ο θεός να σε φυλάει" (Το Ουέστ)





Πανιώνιος: (This event is free and open to all with no ticket required. Entry is on a first come, first served basis. For more information…)

Αυτή η γραφιστική διάσταση που δημιουργείται από την άνω και κάτω τελεία και την παρένθεση, στοιχειοθετεί απόλυτα την μέχρι στιγμής πικρή γεύση από την πορεία της ανίατης κυανέρυθρης ασθένειας. Μετά την φυγή του Λίνεν οι χαρές ήταν περιορισμένες. Χαρά πρώτη: Η απομάκρυνση του γαυροειδούς προπονηταρά 'σερ Τάκης δε γκρέϊτ'. Δεν είμαστε για τέτοια ξευτίλα. Τουναντίον, ο υπαλληλάκος του Σατανά απολύθηκε μέσα σε έναν μόλις μήνα. Χαρά δεύτερη: Ο Γιώτης συνεχίζει σε ρυθμούς Λίνεν, ή τουλάχιστον για την αποσαφήνιση μιας όποιας αλήθειας κάτι μας θυμίζει από τον καλύτερο κόουτς που πέρασε από την πλατεία. Χαρά Τρίτη: Ο «τρελός» της παρέας με χορταίνει μπάλα και αλητεία. Μας έρχεται από το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, μια πόλη στην οποία μπάλα ξέρουν ακόμα και οι σκύλοι, και φέρει στο επώνυμό του, σύμφωνα με την οργιάζουσα φαντασία μου, σοβιετικό – κοζάκικο σπέρμα. Αυτό το –οφ που σε κάνει να παραληρείς. "Εστογιανόφ". Άλλη διάσταση. Αναμφίβολα στο top 5 παικτών του Πανιωνίου ever. Στο ενδιάμεσο υπάρχουν και οι χαρμολύπες. Μία και μοναδική για την ακρίβεια. Απ’ όσο θυμάμαι έχω γράψει πολύ θετικά σχόλια για τον Λάμπρο Χούτο και η αξία του ποδοσφαιρικά νομίζω ότι είναι παγιωμένη. Υπάρχει όμως και το θέμα της προσωπικότητας. Εντάξει, Λάμπρο έδιωξες τον Λίνεν. Εντάξει, σε έβαλε ο κολλητός σου ο Τσακίρης να το κάνεις. Και τώρα απλά τι; Δεν μπορείς να βγεις από την ενδεκάδα; Μάλλον αυτό το παιδί όσο γρηγορότερα καταλάβει ότι δεν είναι ο Βίγια τόσο καλύτερα για την όποια ομάδα αγωνίζεται. Και αν είναι ο Παοκ, μάλλον σε καλό θα μας βγει. Και τώρα πάμε στις λύπες. Πρώτη: Ο Ρεκόμπα τραυματίζεται εύκολα, και μέχρι τώρα σκίρτημα μας έχει προκαλέσει μόνο το όνομά του, δύο τρεις κάθετες μπαλιές του και η εμφάνιση του με τον Άρη. Δηλαδή απέχουμε πάραυτα τόσο από τα 1,2 εκ ευρώ, αν θέλουμε να ακολουθήσουμε αριθμητική λογική, όσο και από απευθείας φάουλ, ψαλιδοτακουνάκια και τζιριτζάντζουλες που σύσσωμη η κυανέρυθρη οικογένεια είχε ονειρευτεί. Δεύτερη: Που είναι τα χρόνια; Τα πάντα αλλάζουν τόσο γρήγορα. Τόσο ριζικά. Θα έλεγα με έναν ρυθμό ανεξήγητο. Μέτα το πρόσφατο παιχνίδι με τον Πανθρακικό έκανα μια περατζάδα στην πλατεία με κάτι φίλους. Ο Λευτέρης είναι κλειστός τις Κυριακές, ο κόσμος δεν μαζεύεται στον Νίκο, - «Δεν έχω χρόνο», - «τα λέμε από βδομάδα», -«με περιμένουν σπίτι για φαϊ», ο γαλαξίας παραμένει κατειλημμένος και κανείς δεν δείχνει να το έχει πάρει χαμπάρι. Δέκα ακόμα καφετέριες ξεφύτρωσαν από το πουθενά – σε λίγο θα ανοίγουν μαγαζιά και στις πιλοτές των πολυκατοικιών. Πάει άλλη μια Κυριακή. Παντού κρεμασμένα λευκά σεντόνια. Το πάρκινγκ κοντεύει να τελειώσει. Η εστία έχει σουλουπωθεί. Τα γκράφιτι των νέων είναι πια αδιάβαστα. Που να ‘ ναι άραγε η γειτονιά μου, ακόμα την ψάχνω. Ψάχνω να βρω τους φίλους μου, τον εαυτό μου. Δυο τρεις γνωστούς. Μια ανάμνηση που θα με κάνει να ελπίζω, να θυμηθώ ένα αύριο εφάμιλλο του χθες. Του ωραίου και όχι αναχρονιστικού παρελθόντος. Εκεί που δεν θα ταξιδέψω ποτέ πια (;)

Ολυμπιακός: (Χτυπάμε στο μίξερ τα αυγά με τη ζάχαρη και μετά προσθέτουμε σιγά σιγά το λάδι και το αλεύρι με το baking powder. Ρίχνουμε στο μίγμα το αλάτι και τη βανίλια με το γάλα. Προσθέτουμε το καρότο, τις σταφίδες, το καρύδι ,το πορτοκάλι και ανακατεύουμε προσεκτικά. Αδειάζουμε το μείγμα σε βουτυρωμένο στρογγυλό ταψάκι και πασπαλίζουμε με το σουσάμι και τον παπαρουνόσπορο. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 40 λεπτά. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ)

Η συνταγή της επιτυχίας. Πραγματικά χωρίς τίποτα, χωρίς καμία αξία, καμία ουσιαστική προσπάθεια, καμία ένδειξη ομάδας, ο γαύρος κάνει για άλλη μια χρονιά πλάκα. Να τα πάρουμε την σειρά. Ναι ο Αντώνης Νικοπολίδης, αυτή η οικονομικά αχόρταγη περσόνα που θα κουρεύει τα δεντράκια της Κηφισίας για 1.000 δηνάρια το μήνα, είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του πρωταθλήματος. Ναι, ο Άντζας και ο Παπαδόπουλος έχουν συνθέσει μια αξιόπιστη ερυθρόλευκη άμυνα. Ναι ο Γκαλέτι είναι ο καλύτερος αυτή την στιγμή παίκτης της λίγκας. Ναι, ο Ντούντου έχει ενσωματωμένες φιάλες οξυγόνου και τρέχει για πέντε ανθρώπους. Ναι ο Μπελούτσι αρχίζει και δείχνει γιατί ήταν βασικός στην Ρίβερ Πλέιτ. Όχι ο Ντιόγο δεν είναι μεγάλος παίκτης. Αν είναι όσο δυνατός όσο ισχυρίζεστε να πάει να παίξει Κ1 και να μην ταλαιπωρεί άλλο το λαοφιλέστερο άθλημα. Πρόκειται για ένα άμπαλο ταμτακοειδές μοσχάρι – με την μη ρατσιστική έννοια του όρου – με μπούκλα άλα Τσουκαλά, που κάνει μόνο για Ολυμπιακό και Βραζιλία. Αγκωνιά, μπουνιά, κλοτσιά, πολύ βουτιά και θέατρο. Μύθος και πάλι μύθος. Όχι, λοιπόν, τα ανωτέρω δεν σημαίνουν με τίποτα ότι μιλάμε για ποδοσφαιρική ομάδα που αποδίδει ποδόσφαιρο αξιώσεων. Κάθε άλλο θα έλεγα. Η συνταγή (της επιτυχίας) είναι απλή και προδιαγεγραμμένη. Έχουμε πέντε ποιοτικούς παίκτες-νικητές. Βάζουμε και τρεις μέτριους και άλλα τρία σαπάκια Πειραιώτικα, κάνουμε την έδρα που μας έχτισε το κράτος στρούγκα και βάζουμε τα παπαγαλάκια μας να σφυράνε (όπου και όταν υπάρχει ανάγκη) και τις φυλλάδες μας να γράφουνε διθυράμβους. Έτσι, το γιαουρτοκέφαλο πόμολο μασάει. Και τώρα λέω να θυμηθώ και πιο συγκεκριμένα περιστατικά. Βάζω δύο γκολ οφσάϊντ, δύο κανονικά, τρώω ένα κατά τύχη και δεν δίνω και ένα πέναλτι στον αντίπαλο. Ωραία. Κέρδισα 4-1. Ή μάλλον κέρδισα 12 πρωταθλήματα, τα τελευταία 13 χρόνια. Θρύλος, keep making history. Ήταν, είναι και θα είναι οι μπάτσοι του ελληνικού ποδοσφαίρου, μόνο που τώρα ντύνονται με τα πολιτικά ξεκάρφωμα του ασφαλίτη. Οι γαύροι πουλάνε την ηρωίνη.

Παναθηναϊκός: (Fuck the – Mall, τώρα ψώνια μόνο στο Golden Hall)

Anikanotis. Insufficiency. Aneparkeia. Inadequacy. O europaios panathinaikos για ακόμη μια χρονιά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα στενά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και μάλιστα φέτος η αχίλλειος πτέρνα του εντοπίζεται στην «θεόκαυτη» έδρα του ΟΑΚΑ. Το ξώφτερνο βέβαια του πολυμετοχικού δεν φτάνει μόνο εκεί. Βδομάδα παρά βδομάδα στραπάτσο και το -12 από την κορυφή είναι αρκετό να θυμίζει στην ομάδα σίχαμα πως τίποτα δεν μπορεί να εκτροχιάσει τον αιώνιο μπάτσο Ολυμπιακό. Τα βαζελάκια Ιζνογκουντάκια – καλά θα κάνουν λοιπόν να περιμένουν για (τουλάχιστον) ακόμη έναν χρόνο. Για να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη, θέλει δουλειά πολύ, και αυτά τα MIGάλα αιμοσταγή αφεντικά από το κεφαλάρι, δεν δείχνουν να είναι σε θέση να παρεισφρήσουν στο αληθινό κοντρόλ ρουμ της σούπερ κλίκας. Φέτος, δε που ακόμα και η μπασκετική ομαδάρα του Παύλου δείχνει να μπάζει νερά βλέπω τα βαζελάκια φουλ για πλατεία Κλαυθμώνος.

ΑΕΚ: (Προδότες μου αλήτες δικέφαλα πτηνά– «Η επιστροφή του Κέρμιτ Νο 2»)

Τα έχεις με μια γκόμενα και δεν πάει και πολύ καλά. Και από το να μείνεις μόνος και να "τραβιέσαι" ποικιλοτρόπως αποφασίζεις να τα ξαναρίξεις στην παλιά. Τι και αν σε έχει κερατώσει με τον πλέον άσπονδο εχθρό σου, τι και αν σου έχει αποδείξει πως δόξα και λεφτά είναι τα μόνο ενδιαφέροντα της/(του εν προκειμένω), εσύ της/του εμπιστεύεσαι την ομάδα. Και τότε συνειδητοποιείς πως είσαι ΑΕΚ και πως έχει γεννηθεί για μια μίζερη εσωστρεφή κλάψα. Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. «Φταις - δε φταις», «σ’ αγαπώ - σε μισώ» και όλα τα ευδιάκριτα αντιφατικά πίσω από την κιτρινόμαυρη φανέλα. Κάπου εδώ έρχεται και η «περιθωριακή» συμμετοχή στο ΠΟΚ. Δηλαδή, στην συγκεκριμένη στιγμή η ΑΕΚ εντάσσεται στις τρεις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας ελέω των μέσων μαζικής εξημέρωσης. Μας έχουν φλομώσει στην παρλαπίπα με το αεκάκι που «παιχνίδι με παιχνίδι είναι καλύτερη ομάδα», που την «έχει στρώσει ο μεγάλος σερβονταλάρας», που «από Σεπτέμβριο και την νέα αγωνιστική σεζόν θα πάει πάλι για πρωτάθλημα». Μιλάμε για μία από τις χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος, βάσει απόδοσης. Άθλιο ποδόσφαιρο παλαιμάχων με μουμουέδικες φαμφάρες και αβάντα τηλεκαφενείου. Τα πράγματα είναι απλά: τα παλικάρια της ένωση - σε πλήρες στυλ εκκένωσης – απλά δεν μπορούνε. Αν βγάλεις τον Ραφίκ και τον Ταμ (όπου να ναι θα βρουν το δρόμο της επιστροφής) τι μας μένει; Ο Σκόκο και η περιρρέουσα ποδοσφαιρική του ανωμαλία. Ξεχνάω κάποιον; Ποιόν δηλαδή; Ο Εντίνιο είναι μόνο για καποέιρα, ο Μαϊστόροβιτς για πόρτα στου Ψυρρή, ο Μπλάνκο θυμίζει λίγο Ινζάγκι των φτωχών αλλά είναι άμπαλος ως το μεδούλι και ο Κυριάκος είναι για την Γκόλφω. Οι υπόλοιποι απλά συμπληρώνουν το ρόστερ. Και να έρθουμε τώρα στο Σερβοέλληνα προπονηταρά. Εντάξει είναι ένας επιτυχημένος προπονητής. Ναι, όπου και αν πήγε (με τους ευνοϊκότερους των όρων κάθε φορά) έκανε ομάδα επιτυχιών και τίτλων. Αλλά, αγαπητέ αναγνώστη, μιλάμε για τον πανμέγιστο αντιπαθητικό ανθρωπάκι – δολλαροκυνηγό. Όπου και να τον πετύχεις, όποτε τον ακούς να μιλάει σ’ αυτή την ακαταλαβίστικη σερβοελληνική διάλεκτο είναι μες στην ξινίλα και την μουρτζουφλίαση. Με το πρώτο πεντάευρω αρχίζει και σκάει έναν κάποιο εσάνς χαμόγελου. Αλλά το ύφος τον χιλίων καρδιναλίων δεν το αποχωρίζεται ποτέ. Καπαρντινιά μπέρμπερι (μπορεί και ζάρα για οικονομία) και πριγκιπικά ζοριλίκια. Η προδοσία, όμως προδοσία και τα δηνάρια, δηνάρια.

ΠΑΟΚ: (Fasten your seatbelt - Fasten your seatbelt - Fasten your seatbelt – Επίκειται ανώμαλη προσγείωση)

Οι εξάρσεις της παοκίλας είναι ένα φαινόμενο που λαμβάνει χώρα κατά προσέγγιση κάθε πέντε χρόνια. Έχεις τον αυστραλοπίθηκο καλά κλεισμένο σε ένα κλουβί. Δεν τον ταϊζεις καλά. Δεν του παρέχεις μια φιλική συντροφιά. Δεν καθαρίζεις τα κόπρανά του. Και τα χρόνια περνάνε και τα διπλανά κελιά γεμίζουν και με άλλους παρόμοιους γορίλλες, χιμπατζήδες, ουρακοτάγκους και άλλα συναφή δαρβινικά όντα. Έτσι, μια ωραία πρωία τα πιθηκοειδή αντιλαμβάνονται πως ήρθε η χρονική στιγμή – η ομάδα πληγή του ελληνικού δημοσίου (όλες είναι, απλά ο ΠΑΟΚ είναι μάλλον ο καλύτερος πελάτης) – να ξαναγίνει και πάλι μεγάλη και τρανή. Προσέξτε όμως! Τα πιθηκοειδή αποφασίζουν έτσι απλά χωρίς καμία επίγνωση τόσο του αν ο στόχος τους είναι εφικτός, όσο και του τρόπου πραγμάτωσης του. Εξηγούμαι: Οι βόρειοι, αντιαθηναϊοι, αντιπρωτευασίανοι, αδικημένοι και κλάψες ξεχνάνε το σούπερ ντιλ του νεοβλαχαδερού προέδρου τους με το αθηναϊκό κατεστημένο και τον Βγενόπουλο. Όχι, σ’ αυτή την μικρή υποπερίπτωση δεν φταίει η Αθήνα η γαμημένη. 5 εκ ευρώ για Χριστοδουλόπουλο + χορηγία + Μελίσσης (2 εκ ευρώ – ποσό ρεκόρ) και το μπουρδελάκι της ζούγκλας των πιθηκοειδών αρχίζει και ανδρώνεται. Ραντεβουδάκια με τον Σουφλιά για προπονητικά κέντρα, χρέη στα συρτάρια, μια φιλική συσπείρωση των Ούρουκ Χάι και ο Παοκ ξαναγίνεται αυτός που όλοι θέλουν να βλέπουν. Όπα, όπα για μισό λεπτό τι ακριβώς εννοούμε μεγάλος; Ωραία, το ρόστερ μπορεί να είναι αξιοπρεπές και πλήρες, αλλά η ποιότητα του ποδοσφαίρου, ιδίως εκτός ζούγκλας – τούμπας, είναι σοκαριστική. Νέος Μεγαλέξανδρος ο Βόσνιος Ζλάταν – αλάνι – Μουσλίμοβιτς, με όπλο του αντί της σάρισας την Βαλκάνια κοφτή άμπαλη τρίπλα και βουκεφάλας του ο Σάντος με την καστόρινη παλτουδιά. Προσθέστεστα αποδυτήρια και μια δόση Λάμπρου Χούτου μετά της αστείρευτης μεγαλομανίας του και το γλυκό θα δέσει ξανά. Πάλι μετά από πέντε χρονάκια θα βγάλουμε τα παοκάκια βόλτα στο πάρκο. Α… και να μην ξεχάσω την εξαιρετικά αβανταδόρικη αρωγή της ελληνική διαιτησίας στον δήθεν αντισυστημικό Παοκ. Η οικογενειακή παράδοση Γκαγκάτση έχει κάνει ομολογουμένως καλή δουλειά.

Άρης: (Tu hables Espanol? No… Que lastima. Entonces no puedes jugar en este equipo)

Η παροικία των ισπανόφωνων αισίως εισήχθη σε εφάμιλλη κατάσταση με την παγκόσμια οικονομία. Κρίση λοιπόν. Η μπάλα δεν μπαίνει στο πλεκτό με τίποτα, και η συντριπτική κατοχή της δεν δείχνει να είναι σε καμία περίπτωση το στοιχείο που θα οδηγήσει τους γαιοσκώληκες στις νίκες. Βέβαια, η ομάδα του οδοντιάτρου Σκόρδα είναι αναμφίβολα ομάδα πεντάδας και οι παρακαταθήκες του παρελθόντος έχουν δείξει ότι ο Άρης θα είναι υποψήφιος για την είσοδό του στα πλέϊοφ. Ψάχνω να βρω αν έχω ξεχωρίσει κάτι. Ο Κόκε παραμένει ένας μεγάλος σέντερ φορ, μόνο που φέτος δεν καταφέρνει να σκοράρει με την άνεση που το έκανε πέρσι και ιδιαίτερα πρόπερσι. Κάθε πέρυσι και καλύτερα λοιπόν. Τι άλλο; Α... ναι μια ερώτηση. Ο κόουτς μαζίνιο είναι αυτό το τρεχαντήρικο χαφάκι αλλαγή του Ζίνιο στο μουντιάλ του 1994;

Ηρακλής: (Πέμος + Ταρζάν τρώνε δυό αρντάν)

Ας είμαστε και λίγο θετικοί. Δες το πράγμα σε σχέση με πέρσι, τέτοια εποχή. Τότε η πορεία προς την Β’ εθνική έμοιαζε μια ορατή πραγματικότητα. Φέτος η Β’ εθνική είναι πολύ μακριά. Όσο βέβαια μακριά είναι και η 5άδα. Επομένως, ο Ηρακλής είναι μία (ίσως η πιο ενδιαφέρουσα) από αυτές τις ομάδες που σε λίγο θα βαριούνται να παίζουν και θα περιμένουν να έρθει το καλοκαιράκι. "Καμιά μεταγραφή", να δούμε τι θα κάνουμε από του χρόνου. Μ’ αρέσει: Ο Μάρκες είναι εξαιρετικός ποδοσφαιριστής. Φαίνεται βέβαια ότι και αυτός φέρει μια δόση τρέλας, βλακείας, ίσως και υπερβολικής αυτοπεποίθησης – αυτοεκτίμησης. Δεν αντέχω: το ύφος του Παναγιώτη Κονέ που νομίζει ότι η μεταγραφή του από την ΑΕΚ στον Ηρακλή τον έκανε αμέσως μπαλαδόρο. Τσσσσσσςςςς.

Πανθρακικός: (quizaki για δύσκολους λύτες: Πώς λέγονται οι οργανωμένοι οπαδοί του Πάνθραξ; 1) ιαγουάροι, 2) αλογάκια της Παναγίας, 3) Crocodiles, 4) Ιππόκαμποι)

Η ομάδα του υπουργού Στυλιανίδη, αυτής της κολοσσιαίας φυσιογνωμίας της πολιτικής, αυτού του μεγάλου μπουζουκογλέντη πολιτικάντη, αφού πρώτα ανέβηκε κατηγορία την κατηγορία, έφτασε στα αλωνάτα σαλόνια της χώρας να μας αποδείξει ότι παίζει καλό ποδόσφαιρο. Μασάμε; Στην αρχή μασήσαμε. «Καλή ομάδα ο Πανθρακικός», «παίζει ποδόσφαιρο και όχι αντιποδόσφαιρο» και άλλα συναφή εξεστομίστηκαν. By far, μακριά από την θλιβερή για τους θρακιώτες πραγματικότητα. Πέντε καλοί παίκτες, άλλοι πέντε λεγεωνάριοι, ένας πάγκος β’ εθνικής και μια περιπλανούμενη μετριότητα με μπόλικη αβάντα και υπουργικά ντραβέρια. Και η σεμνή τελετή θα λάβει τέλος αμέσως μόλις λήξουν οι πλάτες της στήριξης. Κάτι που παρατήρησαν άλλοι για μένα: Αυτές οι μαύρες εμφανίσεις της ομάδας, με τα λίγα δαντελένια λαχανί σχεδιάκια θυμίζουν εμφανίσεις τερματοφύλακα. 11 τερματοφύλακες λοιπόν, αυτή είναι η ενιαία και αδιαίρετη αλήθεια του Πάνθραξ.

Πανσερραϊκός: (Τα λιοντάρια, τα γατάκια, τα αιλουροειδή, από τα Σέρρας εκκινήσανε για Β’ εθνική)

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ο Πανσερραϊκός είναι μια σταθερή αξία της Β’ εθνικής. Επομένως, το περίεργο θα ήταν, πέραν της ανόδου του στην Α’ εθνική, η παραμονή του σ’ αυτή. Έτσι, δεν πρέπει να μας προκαλέσει καμία έκπληξη το γεγονός ότι οι Σερραίοι του εθνάρχη βρίσκονται σε στάδιο ελεύθερης και κατακόρυφης πτώσης. Κάλτ φυσιογνωμίες: Ένας άλλος οδοντίατρος (πέραν του Σκόρδα), με σαφή ανάγκη αποκλιμάκωσης του κενού μεταξύ των δύο κοπτήρων, ο Σωτήρης Κωνσταντινίδης φοράει την ξεθωριασμένη κόκκινη φανελίτσα που δείχνει τον δρόμο για την Β’ εθνική. Αξιοσημείωτα περιστατικά: Ο οικογενειάρχης βορειοελλαδίτης κόουτς Παπακώστας, με το πλατινέ μαλλί, εγκατέλειψε το τιμόνι της ομάδας παραδίδοντας τα σκήπτρα σε έναν Βέλγο προπονητή. Και Βέλγος και προπονητής. Επίσης, παραχωρήθηκε στον ΠΑΣ, ελέω πειθαρχικού παραπτώματος ο σέντερ φορ Γκουγκουλιάς. Αρρώστια…

Αστέρας Τρίπολης: (Αχ…αυτή η ριμάδα η τύχη του πρωτάρη κύριε Μποροβήλο μου)

Μαράθηκαν οι μαργαριτούλες. Στην Τρίπολη ήρθε πλέον ο χειμώνας. Και αν πέρσι μας είχαν μουρλάνει στην παρλαπίπα για την ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος και την ομάδα που μπήκε σφήνα στο κατεστημένο της Σούπερ Κλίκας τώρα επήλθε η επιστροφή στην κανονικότητα. Ουάου. Εν τέλει μαράθηκε το όνειρο των Αρκάδων. Βυτίνα, Στεμνίτσα, Δημιτσάνα, Λαγκάδια. Μόνο αυτά έχει να δείξει η ευρύτερη περιοχή. Από ποδόσφαιρο, όταν δεν πιάνει η λογική του κλοτσάω στο ψαχνό, δεν έχουν να πούνε τίποτα αξιόλογο (πλην Ζαϊρί που λογικά θα γαυροποιηθεί). Βέβαια, η εν χριστώ αδελφώ λύση του κομποσκινάκια Ν. Κωστένογλου είναι ίσως αρκετή για να μην αποχαιρετήσει (ακόμα) ο Αστέρας. Μάλλον θα τον κρατήσουμε για έναν χρόνο ακόμα μαζί μας. Με την βοήθεια του Ιησού και της μαμάς του βέβαια.

Λάρισα: (Μ’ αλογάκια και τράκτερ, θέλω να μπω Ευρώπη, μα πήρα λάθος δρόμο αγάπη μου κι έφτασα Νευροκόπι)

Καβάλα στο τρακτεράκι για τα playoff. Μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη, τρείς... και πάλι θα μείνετε με το βυσσινί αλογάκι στο χέρι. Έτσι, τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε εμείς οι πανιωνίτες. Γιατί, εκεί στον κάμπο έχουν πάρει μία κάποια απειλητική φόρα. Ο Νέρι Αλμπέρτο Σολάνο δεν έπιασε, ο Ρομπέρ δεν ακούμπησε καν, ο Μπο Μπενζά μάλλον δεν είναι καν ποδοσφαιριστής, αλλά οι οικοδόμοι της ΑΕΛ, λίγο με τύχη, λίγο με την προεδρία του Πηλαδάκη είναι εκεί που είναι. Δεν θα ξεχάσω; Την νίκη επί του ΟΦΗ στο Αλκαζάρ. Μιλάμε για την μακράν μεγαλύτερη αλλοίωση αποτελέσματος στην σύγχρονη ιστορία του αθλήματος. Παρατηρήσεις: Υπάρχει έστω ένας που να πιστεύει ότι ο Ζουράσκι είναι μεγάλος επιθετικός; Μιλάμε για τον μεγαλύτερο άμπαλο ever. Καλό χαφ ο Φωτάκης; Καλό, αλλά τι εννοείται χαφ; Μήπως είναι μισός; Λέω εγώ τώρα. Και αυτός ο Βενετίδης που περνάει δεύτερη νιότη. Ελάτε τώρα; Αυτός ήταν υδροκέφαλος ακόμα και όταν ήταν στα ντουζένια του. Τρέχει και τρέχει και τρέχει, διεκδηκώντας μια θέση στον θαυμστό κόσμο του delivery boy.

ΟΦΗ: (Φέτος είναι η χρονιά της motoroil)

«Να μπορούσα στα σύννεφα να είχα εγώ μπετζινάδικο….». Απ’ του χρόνου έχει εκδρομούλες. Όχι αστικά κέντρα και ανοησίες. Εξοχή, καθαρός αέρας, κυκλάμινα, χλόη, τριφυλλάκι. Παρθένα ελληνική γη. Αγροτουρισμός με την χορηγία του πολυμετοχικού "ραλιάρη κάπταιν μάι κάπταιν". Η ιστορική μας ομάδα, έκανε πάντως μια προσπάθεια ευγενικής χορηγίας στους μουστακαλίδες. Όπως, όμως φαίνεται αυτό και μόνο δεν είναι αρκετό. Έτσι, το παράρτημα της πολυμετοχικής αηδίας μας κουνάει μαντηλάκι. Στεναχώρια μας… ΥΓ: Πόποβιτς και Σίμιτς παίζουν άθλια αλλά βάζουν άρρωστα γκολ.

Εργοτέλης: (ακόμα πιο καλτ και από τον Ογκουσνότο η φυσιογνωμία του προέδρου της ομάδας).

Η αρχή (ήμισυ του παντός) του πρωταθλήματος ήταν για τον Εργοτέλη εντυπωσιακή. Αλλά η συνέχεια και συγκεκριμένα το παρόν θυμίζουν μάλλον παλαιότερες εποχές, αναχρονιστικές και μέτριες. Εντάξει, η ομάδα δεν είναι έτοιμη για το κάτι παραπάνω, αλλά αναμφίβολα η μπάλα κυλάει. Δεν πέφτει και πολύ κλοτσιά.

Σκόντα Ξάνθη: (Παίκτες loosers, νταλαροειδής ηγεσία, αρρωστημένη αφλογιστία, θυμάσαι τον Σουάνη;)

Μια από τα ίδια και για την Ξάνθη. Ομάδα που δεν χάνει, γιατί χτίζει το τέρμα με μπετόν αρμέ. Άμυνα και ξύλο. Αυτά λέει η βέφα. Τόσα χρόνια δουλεύει, γιατί δηλαδή να αλλάξουμε τώρα; Βέβαια, υπάρχουν και 2-3 'ελ μπαλαδόρ' και άμα σου κάτσει παίρνουμε το τριποντάκι. Και φωτιά στο σαλέ και ξανά μανά σαλέ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται κομματάκι πληκτικά και κουραστικά. Τα ίδια και τα ίδια. Τίποτα αξιοσημείωτο. Ναι, ένα συν και ένα πλην. Θετικό: Ο μεγάλος μπακ Ζουέλα. Καμιά φορά ενδεχομένως να κοπανάει κιόλας, αλλά μιλάμε για σπουδαίο μαντουμανίστα. Στο ένας με έναν δεν τον περνάει κανείς. Σωστά άλματα, σωστές κεφαλιές, σωστές τοποθετήσεις. Αρνητικό: Ο Μέγας, σε νοοτροπία, κατσαπλιάς Παπαδημητρίου που σε κάθε παιχνίδι βουτάει για να πάρει πέναλτι και μόλις αντικρίζει την κίτρινη κάρτα διαμαρτύρεται ωσάν χολυγουντιανός σταρ παίζοντάς το αδικημένος. Νομίζω ότι αξίζει τον χρόνο ένα καλοδουλεμένο compiliation για να γελάμε χρόνια με τον μασκαρά.