Χρέος; Άντε! Μη μου πεις….Γράψτα στο χιόνι!!!
Το χουμε δει το έργο. Η επικαιρότητα, κατακλύζεται από ένα εντέχνως κατασκευασμένο θεματάκι, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της εκάστοτε καθεστηκυίας τάξης. Απλουστεύσεις, γενικεύσεις, συρφετός βλακείας, ανακριβειών, υπερβολών και άλλων λοιπών ημίμετρων μικροαστικών καταλοίπων που συχνά με βαραίνουν ακόμα περισσότερο και από το ίδιο το θέμα που διαπραγματεύονται.
Θα προσπαθήσω να θυμηθώ, κομμάτι χοντροκομμένα τα κυριότερα θέματα του δημοσίου διαλόγου τα τελευταία χρόνια. Έτσι, όπως τουλάχιστον οι δικές μου κεραίες τα έχουν συλλάβει. Είπαμε, η ανταπόκριση από την μπαλαλάικα, όλο και πιο εξασθενημένη, όλο και πιο σπάνια, προσκυνάει την συντεχνία του υποκειμενικού. Αν θυμάμαι καλά, το Σεπτέμβριο του 2008 είχαμε το Βατοπαίδιο και τις ανταλλαγές ακινήτων σε mode «εν Χριστώ αδελφών» με υψηλά επίπεδα ψυχικής πουστόζης. Περάσαμε στην παγκόσμια οικονομική κρίση, όπου το κάθε τηλεοπτικό άσχετο, ημιμαθές και αντιπαθές βλακάδι κατέθεσε τον πακτωλό των γνώσεών του στον πορνοδιαστροφικό δημόσιο τηλεπρωκτό. Ακολούθησε μια ισχυρή δόση SIEMENS, διαφθοράς, μίζας, μύξας και ρεμούλας, και σαν καλοκαίριασε περάσαμε στον αστερισμό των δασών που μετατρέπονται σε μεζονέτες. Θυμίζω, όλα αυτά σε επίπεδο κρεοπωλείου, τηλεοπτικού. Μια πρόχειρη δίκη, ένας δημοσιογραφίσκος του θεάτρου σκιών που υποδύεται τον αδιάβλητο και άτεγκο δικηγορίσκο πολυτελείας. Σαν χειμώνιασε ήρθε και ο Δεκέμβρης. Κοινωνικές αναλύσεις που διακόπτονταν από διαφημίσεις σερβιέτας. Η αριστερά της TV με δάκρυα στα μάτια και το μπουκάλι της εξέγερσης στο κώλο. Και η πραγματική δεξιά που έκανε λόγο για επέμβαση του στρατού, για τα μικρομάγαζα που κλείνουν, για την αγορά, το πνεύμα των Χριστουγέννων, τον Παπαδόπουλο, τον Παττακό. Μετά ξανά οικονομική κρίση. SIEMENS πάλι ως πασπαρτού και πολιτική επικαιρότητα με μπόλικες εξεταστικές – προανακριτικές και άλλες πολλές επιτροπές - θιάσους των μακράν κομικότερων πολιτικών της μεταπολίτευσης. Ευρωεκλογές – βουλευτικές, προεκλογική περίοδος, θρίαμβος του μΠΑτΣΟΚ και διαδοχολογία στη Δεξιά, την από μάνα χούντα γεννημένη. Νέα Γρίπη και το παραμύθι του εμβολίου-πρέζα. Να την χτυπήσω ή να μην τη χτυπήσω την ένεση;
Και σήμερα, στα πρώτα βήματα του 2010 σκάει το μεγάλο θέμα του δημόσιου ελλείμματος και τους χρέους. Θυμάμαι πως όταν το θέμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ήταν στην έντασή του, όταν δηλαδή ο υπόλοιπος κόσμος ασχολείτο σοβαρά με την χρηματοπιστωτική κρίση στην Αμερική και τις ενδεχόμενες συνέπειές της, διάφοροι διακεκριμένοι οικονομολόγοι έκαναν λόγο για πολλαπλά στάδια στην κρίση. Ένα από αυτά, και συγκεκριμένα το 2ο ονομάζεται στάδιο της κρίσης των «χρεών» (για δες κάτι πράγματα!) αλλά εμείς ως χώρα ασχολούμασταν με τα 28 δις που ο Αλογογκούφης χάριζε στις τράπεζες για την ενίσχυση της ρευστότητάς τους. Οποία εξαπάτησης.
Τι φταίει όμως για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας; Νομίζω πολλά: 1) Ο καπιταλισμός και η φύση του συστήματος: Το ξέρω ακούει πολύ ΚΚΕ αυτή η ρητορική, αλλά η ουσία είναι ότι το συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα δημιουργεί και «θεραπεύει» μόνο του, μέσα από τις κορπορατιστικές του δομές, μια σειρά από εκτεταμένες διεθνικές κρίσεις. Είναι η δική του version της «αναδιανομής» του πλούτου, της «αναδιανομής» ρόλων στην πάλη των τάξεων, του «ξεσκαρταρίσματος» στην ταξική διαστρωμάτωση. Κάτι τέτοιο γίνεται και στο μικρόκοσμο της πρέζας, όταν οι έμποροι αποφασίζουν να σπρώξουν στην αγορά λίγη «καθαρή». Η πιάτσα παθαίνει ένα σοκ. Οι πιο αδύναμοι παίκτες της λένε το ποίημα, ο χάρτης μεταποιείται απλά, και την επόμενη μέρα, υπό νέες δομές σχέσεων, το παιχνίδι συνεχίζεται αδιάκοπα.
2) Το στραβό μας το κεφάλι. Το να διαχειρίζεσαι χρήματα ως κράτος, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον το να διαχειρίζεσαι δανεικά. Η ιστορία αυτού του κράτους ξεκινάει με δανεισμό. Και ταυτόχρονα ξεκινάει και με τα πρώτα ψέματα περί της τακτοποίησής του. Στο σύγχρονο ελληνικό κράτος η ιστορία διανθίζεται και με άλλα όμορφο νεοελληνικά τερτίπια. Η ταυτότητα του νεοέλληνα, με την αισθητική παρακμή του, την λαμέ νεοκουλτούρα του και το επικίνδυνα περιορισμένο θυμικό του τινάζουν τη μπάνκα στον αέρα. Ο εμφύλιος δεν χάνεται, αλλά προδίδεται. Η δεξιά προετοιμάζει το έδαφος για τη χούντα. Η χούντα πέφτει, και ο καταταλαιπωρημένος λαός αυτού του τόπου κληρονομεί τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του «δώστα όλα». Και τα δανεικά των υποδομών και της (καπιταλιστικής) ανάπτυξης ταΐζουν τους νεοέλληνες χωρίς καμία μακροπρόθεσμη σκέψη. Libido στο εφήμερο. Τα στομάχια γεμίζουν με δανεικά. Οι προσδοκίες του ‘60, αντικαθίστανται με μπουζούκια και γαρίφαλα. Είμαστε και γαμώ τους λαούς. Οι πρώτοι, οι μάγκες, οι έξυπνοι. Δουλέψτε κορόιδα Ευρωπαίοι. Ένας λαός αντιπαροχή. Στο βωμό μιας καλοπέρασης χωρίς καμία υποδομή, χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς καμία απαίτηση. Μόνο που σήμερα κάποιος ζητάει το λογαριασμό και δεν έχουμε πλέον το δικαίωμα να τον πασάρουμε διακριτικά στον διπλανό μας.
Και τι κάναμε; Περάσαμε 2 δεκαετίες ζάχαρη. Οκ είναι άδικο να χρησιμοποιώ τον πληθυντικό για όλο το έθνος (δεν πιστεύω στα έθνη) ή τους πολίτες του νεοελληνικού κράτους. Κάποιοι, λίγοι ως είθισται, την πέρασαν ζάχαρη και η πλειοψηφία χανόταν στην ταξική μετάφραση της μεταδημοκρατίας. Όμως, η πλειοψηφία (δυστυχώς) παρείχε με τη συμπεριφορά της και τη στάση της τη νομιμοποιητική βάση για αυτό το φαγοπότι των λίγων. Είτε μας αρέσει, είτε όχι είναι δυστυχώς έτσι τα πράγματα. Στο πλαίσιο της απόδοσης ευθυνών κάποτε θα πρέπει να βάλουμε και τους εαυτούς μας μέσα. Και την εργατική τάξη. Και δεν μπορώ άλλες αριστερίστικές απενοχοποιητικές παπαρδέλες, γιατί μπορούμε να εφεύρουμε αντίστοιχα ψυχαναλυτικά κόλπα και για τους ληστές – κεφαλαιοκράτες της ιστορίας. Δεν ήθελε και πολύ. Τα πακέτα ντελόρ μεταποιήθηκαν σε βίλες, μίζες, κότερα, γκόμενες, καλοπέραση γενικότερα. Ένθεν εκείθεν. Βάλαμε τα παιδιά μας στο δημόσιο. Θα ήθελα να είχα το εξής στατιστικό δεδομένο: Πόσοι Έλληνες έχουν παράλληλα κάποιον συγγενή τους δημόσιο υπάλληλο και κάποιον συγγενή τους στο Πολυτεχνείο στην εξέγερση του 1973. Το ποσοστό θα πρέπει να είναι συγκλονιστικό. Βασιστήκαμε σε ένα οικονομικό μοντέλο παροχής «υπηρεσιών». Μου ‘ρχεται στο μυαλό μια χοντρή τσατσά, τη στιγμή που φωνάζει το εμπόρευμα να έρθει από τα ενδότερα. Τουρισμός. Αλλά σε βέρο «άρπα κόλα» - ελληνικό mode. Rooms to let. Νομίζοντας ότι επειδή η χώρα έχει φυσικές ομορφιές αυτό αρκεί για την ες αεί και αβίαστη εισροή χρημάτων και μάλιστα πολλών. Και σήμερα έχουμε μια βιομηχανία που παράγει το 14% του ΑΕΠ (ούτε στο Age of Empires δεν περνάς επίπεδο πολιτισμού) και έναν δημόσιο τομέα περίπου του μεγέθους των ΗΠΑ των 400 εκατομμυρίων κατοίκων. Η υπερτροφία αρχίζει και βρίσκει το νόημά της.
Τέλος, στο επίπεδο των «δικών» μας ευθυνών μπορούμε να προσθέσουμε και τους πολιτικούς made in Greece. Αισίως, φροντίσαμε να γαλουχήσουμε μια ευγενή τάξη πολιτικάντηδων, η οποία ξεπλένει το χρήμα της αστικής τάξης χωρίς να διώκεται ποινικά. Σ’ αυτό δεν είμαστε οι μόνοι ασφαλώς, όμως η πρόσθεσή του στον κατάλογο των υπολοίπων εξηγεί κάποια μηδενικά στο λογαριασμό του χρέους.
3) Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι. Το 1952, ελέω των πληγών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του φόβου νέων πολεμικών συγκρούσεων είχαμε αυτή την ομορφιά που στην αγγλική λέγεται European Coal and Steel Community ECSC. Η Ιδέα το 1957 μετεξελίσσεται σε European Economic Community ή αλλιώς ΕΟΚ στην οποία και η χώρα μας έγινε αισίως μέλος με την υπογραφή του εθνάρχη με τα φρύδια και χωρίς τα ομόηχά τους.
Αυτή η «πολιτική και καλά» Ένωση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το πανηγυράκι των οικονομικά πλουσιότερων Ευρωπαϊκών χωρών και των οικονομικά υποδεέστερων συμμάχων-υποτελών τους που παίζουν το ρόλο του βαστάζου με αντάλλαγμα μια πρέζα εξουσία και μια αίσθηση τάχα μου τάχα μου ανωτερότητας. Από την αρχή της ιστορίας της μέχρι και σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αποδείξει ποιοι είναι οι στόχοι της, τα αφεντικά της, ο προορισμός της και το κάρμα της. Η Ευρώπη των αφεντικών και όχι η Ευρώπη των λαών. Μια ένωση - αγορά, με μόνους προορισμούς τις οικονομικές συμφωνίες που αβγατίζουν φράγκα για τους δυνατούς παίκτες. Και εμείς είδαμε φως και μπήκαμε. Υπάρχει μέχρι σήμερα θετικό ισοζύγιο από την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Αμφιβάλω. Οι σύμμαχοί μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από τους διεθνικούς νταβατζήδες - τοκογλύφους μας, που μας δανείζουν για να τα πάρουν πίσω χοντρά και μας σπρώχνουν σιγά σιγά στο κλαράκι σαν άβγαλτη επαρχιώτισσα πουτάνα. Ρόλο που αποδεχτήκαμε ως χώρα, ως κράτος, ως έθνος, αλλά και δυστυχώς ως λαός με τις επιλογές μας.
Και έτσι έρχονται και τα παρελκόμενα του περιπλανώμενου Ευρωπαϊκού θιάσου. Ομόλογα, spreads, ληστρικά επιτόκια και μια σειρά από λοβιτούρες που είτε σε περίοδο κρίσης, είτε σε περίοδο ανάπτυξης φροντίζουν ώστε οι ανάγκες των μεγάλων παικτών να καλύπτονται ή έστω να υποβοήθιονται από την προσφορά των σύγχρονων μεταδημοκρατικών τους δούλων. Δηλαδή δεν υπάρχουν καλά που μπορεί να ενέχει όλη αυτή η Ευρωπαϊκή μας περιπέτεια; Υπάρχουν! Αλλά πιο είναι το κόστος. Ή τέλος πάντων αυτά τα αγαθά μήπως τυγχάνει να είναι μια καραμελίτσα ύπουλη και τρισάθλια. Δηλαδή, δεν λέω καλή η ιδέα της νομισματικής ένωσης και του ενιαίου νομίσματος (μόνο ως ιδέα, όχι ως εφαρμογή) χρησή και άγια η ελεύθερη διακίνηση προσώπων μεταξύ των συνόρων της Ένωσης, αλλά δυστυχώς μάγκες μου δεν μιλάμε ούτε για το γούντστοκ, ούτε για το κάμπινγκ στα Μάταλα. Η όλη ουσία της Ένωσης έγκειται στην «απελευθερωμένη αγορά» και την εύρυθμη λειτουργία της. Με άλλα λόγια, αν και εσύ και ο Ιταλός και ο Γάλλος κουβαλάς στην τσέπη σου ευρώ, αν πλέον δεν χρειάζεσαι ειδική άδεια για να πας από τη χώρα σου σε άλλη της Ένωσης, δεν είναι γιατί το κάναμε κοινόβιο, είναι γιατί είσαι και συ πλέον φίλε με προϊόν. Και τα προϊόντα καλό είναι να κινούνται ανεμπόδιστα για να κάνουμε μεγαλύτερο τζερτζελέ, if you know what I mean.
Επομένως, 4) τώρα που η νεοφιλελεύθερη πολιτική ξόφλησε, αισίως και για τα αφεντικά της Ε.Ε. – κατά κόσμο «Επαγγελματίες Εύποροι», τα ζόρια δεν άργησαν να έρθουν και για την πάρτι τους, και τα άπλυτα της γεμάτης αντιφάσεις Ένωσης βγήκαν στη φόρα. Οι μάσκες έπεσαν (για ακόμη μία φορά) καθότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές είχαν την φαεινή ιδέα να δώσουν λευκή επιταγή στους τραπεζίτες, δηλαδή σε ανθρώπους ακροβατούν στα όρια της πνευματικής αναπηρίας. Όταν λοιπόν τα πράγματα ζορίζουν στην δική σου τσέπη, δικαιολογημένα ψάχνεις να βρεις ποιος σου χρωστάει. Και σ’ αυτή την κατηγορία, το αφρικανικό Ελλάντα έρχεται στις πρώτες θέσεις των charts. Λένε όμως διάφοροι εθνικόφρονες και μη. Γιατί σε εμάς; Δεν χρωστάει η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία ή και στο κάτω κάτω της γραφής η ίδια η Γερμανία; Χρωστάνε. Φυσικά και χρωστάνε. Άλλα έχουν αποφύγει κάποιες από τις δικές μας λαμογιές, ή τουλάχιστον καλύπτουν με διπλωματικά τρικ το όποιο χρέος τους. Αν έχει τύχει να δείτε σε κάποιο από τα ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ ή της κρατικής τηλεόρασης η τεμπέλα λέαινα όταν αποφασίζει να σταματήσει το ραχάτι της γιατί ένα ωραίο κοπαδάκι από Αντιλόπες που βρέθηκαν στα μέρη της, συνήθως ξεκινάει την επίθεση από το πιο ασθενικό, κουτσό, άρρωστο κ.τ.λ. Αντιλοπάκι. Και εν συνεχεία ανεβαίνει level. Το εν λόγω παράδειγμα μάλιστα το χρησιμοποίησε και ο Θ. Πάγκαλος, ιδιαίτερα γνωστός για τα πολιτικά φρονήματα του παππού του. Τυγχάνει λοιπόν να είμαστε το πρώτο κουτσό, ποταπό και άσχημο Αντιλοπάκι από το οποίο θέλουν να σβήσουν την πείνα την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν οι δυνατοί σαν λιόντες Ευρωφίλοι μας.
Και πάλι λέω να σταματήσω να γράφω με μια παράγραφο επαναστατικής κανονικότητας. Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλο τα ίδια μένουν. «Η ζάλη των τάξεων». Ακούω διάφορες αναλύσεις περί μιας υποτιθέμενης αλλαγής στην μαρξιστική, πουλατζιανή, ή όποια άλλη τέλος πάντων ταξική ανάλυση. Περί της μη υπάρξεως προλεταριάτου, εργατικής τάξης, μεσαίων στρωμάτων που μπαλαντζάρουν μεταξύ πάτου και ταβανιού. Και σκέφτομαι σήμερα, αν εγώ προσωπικά, έχω υπάρξει σε μια περισσότερο ταξική κοινωνία από τη σημερινή ελληνική. Και απαντάω ευθαρσώς όχι. Τα τελευταία μέτρα είναι μια βαρύγδουπη απόδειξη του έντονου ταξικού πολέμου. Από τα 300 δις που μου λείπουν, μαζεύω 5 από την εργατική και τη μεσαία τάξη, αφήνω την πλουτοκρατία ανεπηρέαστη, τις τράπεζες σχεδόν αφορολόγητες (10%) και μέσω αυτής της νέας οικονομικής κατανομής βυθίζω τους ταξικούς μου αντιπάλους ακόμα περισσότερο σε μια δύσκολη κατάσταση προσδιορισμού της ταξικής τους συνείδησης. Δεν είναι άλλοθι για την εργατική τάξη. Δούλεψε 12 ώρες την ημέρα και μετά έλα να μου μιλήσεις για ταξική συνείδηση. Εδώ ξεχνάς το όνομά σου. Βοηθάνε και τα DVD, με τα 3D ανέραστα γαμήσια. Και τα μέσα μαζικής εξημέρωσης που ενορχηστρώνουν το χορό της αποχαύνωσης. Από την καύση μαγισσών στην καύση εγκεφαλικών κυττάρων. Κι όμως, όλα πάλι σε εμάς εναπόκεινται. Στην αγωνιστικότητά μας. Στη διάθεσή μας. Στις προθέσεις μας. Στην συλλογικότητά μας (πάλι την γαμάνε τα κωλοκόμματα της αριστεράς). Στην ενότητά μας (αμ δε). Στην αλητεία που πρέπει να διεκδικήσουμε πάλι. Στην καθημερινή προσωπική μας επανάσταση. Στην καθημερινή κοινωνική μας εξέγερση. Αρχίζω και βλέπω το ίδιο όνειρο. Όχι μόνο για τον 14ο μισθό και τις απλήρωτες υπερωρίες. Όχι μόνο για τις ληστρικές εργασιακές συμβάσεις. Όχι μόνο για τα μπλοκάκια, τις απολύσεις, την ρουφιανοκαριέρα. Όχι μόνο για τη βολή μας που θα χαλάσει προσωρινά. Όχι μόνο γιατί ο φραπές ακρίβυνε 2 ευρώ. Για την επαναδιαπραγμάτευση της ελευθερίας. Για την ελευθερία. Στους δρόμους…. Μην με ξυπνήσεις πάλι απότομα. Σεβάσου το δικαίωμα μου σ’ αυτό το εφηβικό όνειρο. Τα ωραία όνειρα, όπως και οι πραγματικοί έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ…
.jpg)
1 comments:
Μου έλειψε η mpalalaikoula!!Κάτι ανθίζει εκεί που όλα έχουν νεκρώσει γιατί κάποιος σκέφτεται διαφορετικά.Είσαι σπουδαίος, είμαι περήφανη πολύ..
Δημοσίευση σχολίου