Το λοιπόν... Ευκαιρία να γράψω ένα απλό post. Από μια απλή, καθημερινή και τόσο σημαντική εμπειρία. Γυρνάς από τη δουλειά. Λίγο κουρασμένος, λίγο αγχωμένος, λίγο ανοιξιάτικα ημίτρελος. Ακόμα δεν έχεις χωνέψει την κραυγαλέα deliverάδικη παπάρα με την οποία απάντησες στις κλίσεις του στομάχου σου, επειδή το προηγούμενο βράδυ δεν αξιώθηκες να μαγειρέψεις. Στην κουζίνα, τον πλέον κοινόχρηστο και κοινόβιο χώρο βλέπεις κάτι τόσο κοινό, μα τελικά τόσο σπουδαίο. Τα χειροποίητα τηγανητά κεφτεδάκια της γιαγιάς σου! Προσέξτε! Είναι χειροποίητα - 10 πόντοι! (και τι άλλο θα μου πείτε θα ‘ ταν, αλλά ο σύγχρονος frankenstein έχει φτιάξει μηχανή ακόμα και για αυτή τη δουλειά!). Είναι τηγανητά - 20 πόντοι! Μην ακούτε τους μαλάκες τους υγιεινιστές που μας τα έχουν κάνει μπάλες περί αποφυγής χρήσης του τηγανιού, περί καταστροφής των θρεπτικών συστατικών και άλλα τέτοια αποστειρωμένα. Μιλάμε για σκεύος απόλυτης ηδονής. Σκεύος που λατρεύεται ευσπλαχνικά από τους φτωχότερους λαούς εδώ και αιώνες. Τους λαούς που έχουν φαντασία. Τους λαούς που παράγουν φαντασία, γεύσεις, χρώματα, αρώματα. Τους λαούς με τους ρώζους στα χέρια τους. Τους λαούς που επικοινωνούν με τη γη που πατάνε. Τους λαούς που διεκδικούν την μεσημεριανή σιέστα τους. Την καλοκαιρινή παραζάλη τους. Την χειμωνιάτική ραστώνη τους. Τα οικογενειακά γεύματα τη Κυριακή το μεσημέρι. Εκεί που ακόμα συντελούνται θαύματα. Αυτά για το τηγάνι, ακέφαλοι αμερικανοτσολιάδες. Γυρνάω πίσω στα κεφτεδάκια. Είναι της γιαγιάς! - 30 πόντοι. Δεν ξέρω αν όσο μεγαλώνω συντηρητικοποιούμαι. Αλλά είναι τελικά πολύ σπουδαίο πράγμα να έχεις μια γιαγιά. Δεν ξέρω επίσης τι σκατά συμβαίνει με τα δικά της φαγητά. Δεν εννοώ τη δική μου τη γιαγιά. Αλλά τις γιαγιάδες όλου του κόσμου. Τι στο καλό περιέχουν οι συνταγές τους? Τι τόσο διαφορετικό από το φαγητό των νεότερων? Τι τόσο πιο τέλειο? Λες και κουβαλάνε πάνω τους σοφία χρόνων. Που έχει κατασταλάξει και έρχεται να αποδομήσει τον τσελεμεντέ του νεομαλάκα που αντιμετωπίζει την μαγειρική σαν να είναι εργαστήριο παραγωγής χλωρίνης. 100 γραμάρια αλάτι, 2 σκελίδες σκόρδο και τηλ στο 210 ..... για να στα φέρουν.

Και τι είναι λοιπόν αυτά τα κεφτεδάκια. Για μένα χθες ήταν αυτή η απλότητα που λείπει τόσο εκκωφαντικά από τη ζωή μου. Ένα φαγητό απλό, καθημερινό, μα τόσο οικείο και ασφαλές. Από αυτά τα πράγματα που περνάνε στο dna. Χωρίς καμία επιτήδευση, καμία μεγαλοφανφάρα, κανένα φούμο. Κεφτεδάκια! Κιμάς, ψωμί, αυγό, αλάτι, κρεμμύδι, σκόρδο, δυόσμος, μαϊντανός και λάδι. Άντε γεια! Ποιά ωραία τροφή είναι πολύπλοκη και απόμακρη από τη φύση μας? Δεν χρειάζεται ούτε να καρφώσεις τα πόδια μιας χήνας και να την ταϊζεις καλαμπόκι μέχρι να πρηστεί το συκώτι της, να πει το ποίημα, και εσύ να φας το πρησμένο συκώτι της, που φέρει τον βαρέως βαρβαρικό όρο φουαγκρά (ακούγεται σαν το ίδιο το βασανισμό της χήνας). Ούτε χρειάζεται να εκτρέφεις κοτόπουλα χωρίς κεφάλι τα οποία αφού ψήνονται σε περιβάλλον Metropolis του Fritz Lang, πασαλείβονται με μαγιονέζα πολυεθνικής - τύπου αστάρι για το πρώτο χέρι και εν τέλει εμπερικλείονται σε ψωμάκι που έχει μεγαλύτερη συνάφεια με playmobil παρά με αλευρόμυλο. Αυτά... Κιοφτεδάκια λοιπόν και να και το εξίσου παραστατικό link όπου ο μέγιστος Ζήκος κάνει τη δική του ωδή στην μαγεία του κεφτέ. (στο 2:55)

http://www.youtube.com/watch?v=v78V1nGeRWw