Πάει κι 2η

Βαθιά ανάσα. Ξέρω που θέλω να καταλήξω, αλλά θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις. Άσχετες είναι αλλά όλο και κάπου μπορούν να συνδεθούν. Με οξυγονοκόλληση και προστατευτικό για τα μάτια. Λοιπόν: Η ταινία του Γούντυ Άλλεν Μανχάταν (1979) δικαίως θεωρείται κλασσική. Ερωτική, έξυπνη, ανατρεπτική, ανθρώπινη, ρεαλιστική και όλες οι άλλες αρετές που συνοδεύουν παρά πόδας τον ευφυή αμερικανό σκηνοθέτη. Την είδα δύο φορές στο σινεμά. Δεν το μετάνιωσα. Αλλά υπάρχει κάτι άλλο που με κάνει να αναφέρω όλα αυτά. Η ταινία είναι ασπρόμαυρη αλλά αυτή η γκριζάδα της πόλης, αυτές οι λήψεις μιας μεγαλούπολης που δεν μπορεί να είναι όμορφη ή άσχημη, μιας αστικής ζούγκλας που καταπίνει τους εποίκους της είναι τόσο οικείες για την έγχρωμη (αλλά και συνάμα γκρι) Αθήνα του 2008. Δεν έχει να κάνει με μια κινηματογραφική προφητεία ή μια κενή διαπίστωση γενικότητας περί του κενού των ανθρωπίνων σχέσεων. Η πραγματικότητα είναι εν τέλει ακόμη πιο αποκαλυπτική. Κολωνάκι – Μανχάταν δύο δάκτυλα απόσταση. Όση ακριβώς είναι και η απόσταση απ’ τον άνθρωπο στο μπουλ – τεριέ. Αχ, τα είπα! Και τώρα Μπαλα –λάικα. Στην γριζίλα του Ελληνικού ποδοσφαίρου που τύλιξε άλλο ένα Σαββατοκύριακο. Αυτές οι διακοπές για τα άμπαλα κριάρια του Ρεχάγκελ σε βγάζουν απολύτως εκτός ποδοσφαιρικού ρυθμού. Εντάξει, εντάξει ψάχνουμε για δικαιολογίες. Η 2η αγωνιστική του πρωταθλήματος Σούπερ Κλικ, 2008 – 2009 ήταν για κλάματα. Από όλες τις ποδοσφαιρικές συνιστώσες. Τουλάχιστον ο ιστορικός, εν μέσω μιας δεκάλεπτης πάχνης σκότους, πήρε τα 3 ποντάκια στην πόλη των λεόντων. Να χαρείς, να κλάψεις; Υπομονή να δούμε τον Ρεκόμπα, τον Εστογιάνοφ. Να μην φύγει ο Λίνεν από τα σπινιαρίσματα της Πόρσε. Ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Κάνουμε και τίποτε άλλο;

Ξάνθη – Ολυμπιακός 0-1:

Είναι Σάββατο μεσημέρι και έχει λιακάδα. Στα πηγάδια της Ξάνθης. Την πόλη επισκέπτεται ο πρωταγωνιστής των πρωταγωνιστών, αιώνιος πρωταθλητής Ολυμπιακός. Τα μάτια στραμμένα σ’ έναν ψηλό, αμούστακο, αδύνατο αλλά καλοβαλμένο, μπουκλαδόρο βραζιλιάνο που φέρει το όνομα Ντιόγο και είναι το τελευταίο ‘Ντε Σού’ της πιάτσας των εκδοτών και δημοσιογράφων για την κονόμα. Μας τα κάνανε φραμπάλα με δαύτον. 20εκ. ευρώ ρήτρα, 30 εκ. ευρώ ρήτρα, τον θέλει η (μεγάλη τρομάρα της) Τσέλσι και έπεται συνέχεια. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν φάνηκε να επαφίεται με την πραγματικότητα. Δηλαδή, κακό παιχνίδι (ένα ακόμη), νευρικές ομάδες, ελάχιστες φάσεις και δύο μοιρασμένα ημίχρονα. Μπανάλ με κεφαλαία γράμματα. Για να χαίρεται ο δεκαπεντάχρονος και να τα λέει οι Αλέφας για τον ακούραστο Τάσο Πάντο. Ένα από τα εκατοντάδες ματς της Ελληνικής λίγκας που δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα να ξεχάσεις. Τυχαία ή μη, το γκολ – νίκη του μέτριου Ολυμπιακού ήρθε από σέντρα (απ’ αυτές με τα πονηρά φαλτσάκια του Μπουένος Άιρες) του Γκαλέτι (ναι είναι μεγάλος) και ωμιά, κεφαλιά, κουτουλιά, στηθιά του τζιοβανοειδούς αλλά και πολλά υποσχόμενου Ντιόγο. Μια θεμελιωμένη σθεναρή αλληλεξάρτηση του Έλληνα και δει του γαύρου με την λέξη υπόσχεση. Promising the ideal – Connecting people. Στο ίδιο έργο θεατές μας βλέπω…




ΠΑΟΚ – Α.Ε.Κ. 1-1:

Η ΑΕΚ του Δώνη έχει ένα απόλυτο 2χ2. Δηλαδή, και τα 2 μέχρις στιγμής παιχνίδια που έχει δώσει, είναι τα χειρότερα από πλευράς θεάματος της αγωνιστικής. Άγρια κακοποίησης. Και δαιμονικές συμπτώσεις, διότι την ίδια ώρα ο Alpha μετέδιδε το θρυλικό έπος της αμερικανικής περιπέτειας True Lies. Ε, κάτι τέτοιο διεξήχθη και στην Τούμπα. Κάτι αθλητές του Ράγμπι μας πούλησαν το σότο ότι θα παίξουν μπάλα. Όχι, αν έχεις κάνεις ντεκαπάς σε ηλικία 23 ετών δεν θεωρείσαι ποδοσφαιριστής, πόσο μάλλον και αξιόλογος του είδους. Πάθος, πάθος, πάθος, πάθος. Στην δική μου διάλεκτο ξύλο, ξύλο, ξύλο ξύλο. Όπου κι αν κοιτούσες παντού έπεφτε ξύλο. Και δεκάδες χιλιάδες ορκς – μπάοκς να κρέμονται απ’ τις κερκίδες. Αίνιγμα; Ακουγόταν το σύνθημα: «εμπρός Αϊτέ δικέφαλε». Ουδέποτε διευκρινίστηκε σε ποιό απ’ τα δύο πτηνά αναφερόταν. Υποθέτω, λοιπόν, αυθαίρετα ότι αναφερόταν στο τρίτο, στο μεγάλο, στο περήφανο πτηνό του κτηματομεσίτη Άνθιμου. Από μπάλα; Ναι, το μεγάλο πλασέ του ταλαιπωρημένου απ’ τους εμφύλιους Βόσνιου Μουσλίμοβιτς. Ωραία φάση. Ειλικρινά δεν θυμάμαι κάτι άλλο. Οι ενδιαφερόμενοι να επικοινωνήσουν με την ανοικτή γραμμή skip. Μήπως είδε κανείς σας τον Τζιμπούρ; Εγώ πάντως δεν τα κατάφερα. Θα φανεί κάποια στιγμή όπως και ο Ταμαντανί.

Παναθηναϊκός – Πανθρακικός 3 -0:

Βλάκαν Ιμπραΐμοβιτς και Μουρίνιο έρχονται. Και ο Πανθρακικός πέρασε μια τσάρκα απ΄ την ομάδα με το κόκκινο φωτάκι αλλά αστόχησε. Αν ήταν λιγάκι πιο έτοιμος, αν είχε λίγο περισσότερο πιστέψει την εξομοίωση μπουρδέλου – κότερου θα είχαμε ευχάριστα μαντάτα. Είχε μποφόρια και το κότερο έμπαζε από παντού. 2 βαζέλικα γκολ, με αποκορύφωμα αυτό του σόλτζερ Γιαννάκη Γκούμα και το παιχνίδι τελείωσε νωρίς. Απορία; Ο ευρωπαίος, πλην κουραστικός Παναθηναϊκός φοράει ακόμη την εμφάνιση των 100 χρόνων. Αλλάξτε ράφτη. Πριν τα 100 πάει 101 και 1 ακόμη πρωτάθλημα κατηφορίσει στους μπάτσους – γαύρους. Το 3ο τέρμα είχε ένα ενδιαφέρον καθότι πλασέ του Ίβανσιτς. Οι ευκαιρίες του Πανθρακικού ήταν και πολλές και εξωπραγματικές. Θα έπρεπε η μπάλα να είχε τσουλήσει στο πλεκτό ασκαρδαμυκτί. Αλλά βλέπεις βάζελοι. Και τώρα απέναντι στην Μουσολινικί Ίντερ μπορεί να βγούνε και τα γούστα τα European. Και μην ξεχνάμε ότι ο τυπάρας μιλάει Ιταλικά.

Έβαλντ Λίνεν μην πας πουθενά. Η Πόρσε καμιά φορά σπινιάρει αλλά ας μην το κάνουμε και θέμα. Εδώ σε άλλους έχει πει ότι βρωμάνε τα χνώτα τους. Και στο αγωνιστικό κομμάτι. Ποιότητα μέτρια, σερραϊκή ψευτοϋπεροχή με ποδοσφαιριστές Καλλιμάνη και Δισκόζη, πανιώνια έλλειψη βασικών ποδοσφαιριστών (τραυματιών, ανέτοιμων, θιγμένων) αλλά πολύ καλός Μπερνάρντ Κουμορτζί, αξιοπρεπής Μπάρκογλου και το αρκούντως ικανοποιητικό 0-1. Στο ανακαινισμένο σταδιάκι έπεσε σκοτάδι. Για περίπου 10’ λεπτά. Έτσι δεν ξενέρωσα όταν ανηφόριζα προς το ποτό του Σαββάτου, θεωρώντας ότι Δευτέρα, Τρίτη θα δούμε παρακολουθήσουμε το δεκαλεπτάκι του άγχους. Εν τέλει τα πάντα τελείωσαν όταν βυθίστηκα στην σίγουρη άγνοια του Aberlour. Καλά είναι να μην ξέρεις τίποτα γι’ αυτά τα τελευταία δραματικά λεπτά. Δεν μπορώ να βλέπω. Το πρώτο λοιπόν διπλάκι το πήραμε. Και τα πάνθερς χοροπηδούσαν στην κερκίδα. Οι 3 βαθμοί έχουν ένα ενδιαφέρον. Ερώτηση. Και συνάμα απάντηση. Τώρα που του κουφάρι της θυγατρικής του μπατζανάκη της Motoroil, αυτή η θρυλική λερναία ανακόντα ο ΟΦΗ έρχεται στην Νέα Σμύρνη και με την ενδεχόμενη συμμετοχή Ρεκόμπα, Εστογιάνοφ (η Πόρσε να μείνε στο γκαράζ για παραδειγματισμό) δεν θα πρέπει να πέσουν τα τσιμέντα; Θα πρέπει. Και θα συμβεί. Η πόλωση γύρω απ’ τον πυρήνα του κυανέρυθρου θα είναι μεγαλύτερη και από τα αντιχριστιανικά ζιζάνια που λαμβάνουν χώρα στον άνδρο των άπιστων επιστημόνων του Cern. Ή μάλλον και σε ελληνικό επίπεδο θα την σύγκρινα με την πολιτική πόλωση που εμπνέει η φυσιογνωμία του αρχηγού Γιωργάκι στην εργατική – δουλική βάση του Μπατσόκ. Anyway, ας ανταμώσουμε ξανά στις 21/9.

Ηρακλής – ΟΦΗ 1-1:

Από τότε που ο αέρας έπαιρνε τις καρέκλες και τις προσγείωνε στο κεφάλι του Εμπέντε στο ολυμπιακό στάδιο της Ευκαρπίας κάποια πράγματα έχουν πάρει άσχημη τροπή για την ομάδα της γριάς. Δηλαδή, θυμάμαι, κάποτε πως όταν έπαιζες στο ήπεδο των Παπαφιωτών είχες ένα θέμα. Είτε ήσουν μπατσόγαυρος, είτε μυξοβάζελος, είτε η ΑΕΚ του Σάντος, είτε ομάδα της 8κτάδας, δεν έπαιρνες εύκολα το αποτελεσματάκι στο γηπεδάκι που ζωγράφιζε ο αισθητικά αθίγγανος Βάσια. Τώρα πια γίνεται του ‘Πανίκου Ξιούρπα’. Εάλω η Πόλις μαζί και το ΚΑΠΗ του γηραιού. Μια ο Πανσερραϊκός, μια το μπουρδελάκι του ΟΦΗ (μην μας κάνει και εμάς καμιά λαχτάρα) το θέμα είναι ότι ο Ηρακλής ξεκίνησε λαμπρά την πορεία του στο νέο πρωτάθλημα. The all – seeing eye. Μασονία και μπουλκουμεδάκια. Ο αναρχικός Μάκης χειροκρόταγε τις προσπάθειες του βιρτουόζου Παναγιώτη Κονέ και ο Νταμ’ Ντόι εκ Σενεγάλης, μιας πατρίδας «άλλης», είπε δυνατά στο (δεν ξέχασα κανένα ‘ν’, είναι το) Χενκ Τεν Κάτε Γκόου Φακ Γιόρσελφ, πούστη Ολλανδέ με το γιαπωνέζικο όνομα. Να μην ξεχάσω γράφει το post –it που έχω μπροστά μου. Πολύ ωραίο το γκολάκι του Ηρακλή, μετά από μεγάλη πάσα του Κονέ και σουτ από έναν κάποιο Αργεντίνο (αυτό και μόνο φτάνει). Επίσης, πολλά υποσχόμενος ο μέσος της Γριάς Ντιέ. Πάσα, σουτ, τρέξιμο. Τα κάνει όλα καλά. Φτάνει όμως; Τώρα θα μου πείτε, για ποιον σκοπό ακριβώς. Ε αυτό ακόμα είναι θολό στο Ρεμομάγαζο του Makis.

Εργοτέλης – Άρης 3-0:



Στα επιμορφωτικά προγράμματα του animal planet, δεν ξέρω πώς συμβαίνει, αν είναι μία ακόμη ζοφερή, δαιμονική σύμπτωση, αλλά πάντα τα ερπετά και τα έντομα γλιτώνουν. Αυτή η ντοκουμενταρίστικη θεωρία δεν επιβεβαιώθηκε επ’ ουδενί στο Παγκρήτιο. Τα κοπέλια του Εργοτελάκι πάτησαν κάτω τα σκουλήκια. Τα έλιωσαν κυριολεκτικά, στο αναμφίβολα καλύτερο από πλευράς θεάματος παιχνίδι της αγωνιστικής. Εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο (το οποίο είχα την τύχη να παρακολουθήσω με τον Κιτσάρα να καταπίνει ένα πακετάκι μουράτι). Φαινόμενο Κουτσιανικούλη. Ένα πράγμα σαν τον τυφώνα Άϊκ για την Καραϊβική ήταν ο πιτσιρικάς για τα σκουλήκια. Τους άλεσε από τα πλάγια και η μεγάλη καλτ, ποστ –μόντερν (όπως έχουμε ξαναπεί) φυσιογνωμία, Πάτρικ Ογκουνσότο έβαζε την μπάλα στο πλεκτό. Που καταντήσαμε; Στο βαθμό να ακούς τα ερπετά να αναπολούν τον φιλόδοξο Ντούσκο. Θα μου πεις με τον βασιλιά του ποδοσφαιρικού αναχρονισμού Κίκε Ερνάντεζ δεν έχεις και πολλά περιθώρια. Και πάλι όμως αυτό δεν σημαίνει σε καμία των περιπτώσεων την δημιουργία θετικών σκέψεων για τον Πρίγκιπα των χαρτονομισμάτων.

Λεβαδειακός – Θρασύβουλος 1-0:



Οι φιλοξενούμενοι εμφανίστηκαν με εμφανίσεις τύπου Σέλτικ. Οι γηπεδούχοι φόρεσαν φοσφωριζέ πορτοκαλί. Νομίζω ότι εδώ σταματάει η κουβέντα. Ο καλύτερος παίκτης το γηπέδου και του Λεβαδειακού Λεονάρντο μετά από ωραία εναλλαγή της μπάλας με τον έτερο γνώστη του τοπίου Μοντόγια, σκόραρε και έδωσε την νίκη στους Βοιωτούς. Εύγε, πάμε για άλλα. Ματσάκι απ’ αυτά που ούτε στην Αθλητική Κυριακή δεν ασχολούνται. 2 λογάκια νέτα σκέτα απ’ την Αννούλα Καραμανλή. Καλά είναι άμα σκεφτείς τι έγινε στην Τρίπολη.

Αστέρας Τρίπολης – Λάρισα 0 – 0:

Νομίζω ότι τα πάντα θύμιζαν αγώνα του περσινού πρωταθλήματος. Η Λάρισα είναι σαν να την κοουτσάρει ο Δώνης. Ο Αστέρας είναι σαν να έχει τον Κάμπος. Μηδενικά αξιόλογα σημεία αναφοράς. Φάσεις έγιναν, αλλά χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Φάτε μάτια ψάρια.