You will be redirected to the new page in

seconds

Εξεγερμένος ο καινούργιος χρόνος

Κάτι δείχνει να έχει αλλάξει. Σε όλα τα επίπεδα. Οι μαθητές κρατάνε πλακάτ. Είναι στους δρόμους. Κάνουνε κατάληψη στο Mall που τους παραδώσαμε.

- Μα άκουσα στις ειδήσεις ότι οι νέοι δεν μπορεί να έχουν πάντα δίκιο. – Σου είπα να μην ακούς αυτά που λένε οι ειδήσεις. Και αν δεν έχουν οι νέοι, αν δεν έχει δίκιο, αυτό το αρχέγονο, ακατέργαστο, διορατικό και αμόλυντο κίνητρό τους τότε ποιος έχει; - Μα, λένε ότι τα παιδιά δεν ξέρουν γιατί βγαίνουν στους δρόμους. – Και γιατί θα έπρεπε να «ξέρουν» όπως το εννοείς εσύ; Τι θα πει δεν «ξέρουν». Μήπως δεν μπορείς δηλαδή να συμπορευτείς με το αυθόρμητο; Μήπως δεν μπορείς να δεχτείς ότι αυτή η αλητεία της ανυπότακτης εφηβικής φύσης που ξερνάει τη σύμβασή σου είναι πρωτοπόρα;

Ίσως απλά κάτι να θέλω να έχει αλλάξει. Η Ερμού είναι γεμάτη με κόσμο. Όλοι κρατάνε σακούλες. Όλοι αγοράζουν. Όλοι πυροβολούν. Οι δήμ(ι)οι στήνουν τις ‘φάτνες’ τους. Χριστούλιδες και Παναγίτσες παντού. Και αντί για μύρο και χρυσό, μια καινούργια έγχρωμη plasma - TV. «Καλωδιωθείτε τε γαρ μετ ευτελείας και σαβανωθείτε ως την Δευτέρα παρουσία (φυσικά άνευ μαλακίας – γιατί ακόμα και η αυτοικανοποίηση απαγορεύεται για τους δεσμώτες της θρησκείας )». Αν ο Χριστός σας ζούσε σήμερα θα ήταν μπάτσος. Από αυτούς τους Άγιους Μπατσίλιδες που φυλάνε το δεντράκι στο Σύνταγμα. «Οποία περιφρούρισης». Ίσως να ήταν αυτός ο βλαχαδερός δήμαρχος που το στόλισε (ξανά) για να φέρει την ‘γιορτή’ στην σκατούπολή του. Στην ίδια πόλη που πίσω από το δημαρχείο της, έχει στοιβάξει τους οπιομανής αρρώστους της. Αυτούς τους στολίζει η πρέζα. Όμως στην καταναλούπολη του Συντάγματος, της Μεγάλης Βρετάνιας και του Attica ένα δεντράκι με τα απαστράπτοντα λαμπιόνια του είναι must. Δείχνει το δρόμο της κατανάλωσης.

- Δεν λέω ότι δεν πέθανε το παιδί, αλλά πρέπει να φέρουμε στην πόλη μας τα Χριστούγεννα. – Ποια Χριστούγεννα ρε φιλέ, εδώ δεν έχεις δουλειά τους τελευταίους πέντε μήνες. Κάθε μέρα ακούς για σκάνδαλα, για κομπίνες για κλεψιές για βολέματα. – Μα εγώ είμαι ηθικός άνθρωπος, δεν συμφωνώ με την πολιτική, δεν με ενδιαφέρει ο διαχωρισμός αριστεράς – δεξιάς, δεν θα έκανα ποτέ αυτά που κάνουν οι πολιτικοί μας στην Ελλάδα. Απλά λυπάμαι που πέθανε το παιδί, όμως η ζωή συνεχίζεται. Ε; - Μα, δεν πέθανε μόνο το παιδί στα Εξάρχεια. Κάθε μέρα, μετανάστες, άνθρωποι που δεν υπάρχουν στα ληξιαρχεία της Δύσης, δολοφονούνται από ένα σύστημα αυτοκαταστροφικό που φυλάει τα κέρδη όλων μας για τα αφεντικά του. Άκουσες τίποτα για τον Μαζίρ Ιγκμπάλ Μοχάμαντ Σαπφβ. – Όχι, ποιος είναι αυτός; - Είναι από τους μετανάστες της οδού Πειραιώς. Από αυτούς που ζητάνε άσυλο και οι μπάτσοι τους αντιμετωπίζουν σαν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τους κυνηγάνε, τους βαράνε μέχρι θανάτου. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, την ημέρα που η lifo έκανε το σπουδαίο stereonova πάρτι της, τραυματίστηκε σοβαρά έπειτα από καταδίωξη των ΜΑΤ σε μετανάστες που θα έκαναν αίτηση για άσυλο, «σε μια σκηνή σε στυλ αμερικανικού Ροντέο, όπου οι καουμπόης χτυπούν τα ζώα για να τα οδηγήσουν έξω απ’ το μαντρί» (Το Ποντίκι – 25/12). Σήμερα, νοσηλεύετε σε κρίσιμη κατάσταση. Και πριν από ένα μήνα, ένας άλλος μετανάστης, ο Μοχάμεντ Ασφράμ είχε βρει τραγικό θάνατο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στο ίδιο ακριβώς σημείο .Κατάλαβες θάνατο. Και ακόμα και αν όπως ευχόμαστε όλοι ο Μοχάματν Σαπφβ τα καταφέρει, κάτι που ευχόμαστε όλοι, το έγκλημα έχει συντελεστεί και είναι μάλιστα διπλό. Και δολοφονία και αποσιώπησή της. Αυτά είναι τα «μεμονωμένα περιστατικά» του καπιταλισμού. Δεν έχουμε λοιπόν γιορτές – έχουμε πόλεμο.

Με το ζόρι γιορτές και πλαστά χαμόγελα. Για να κατέβει ο τσομπάνος με το Καγιέν του, να καβαλήσει το πεζοδρομιάκι και να φορτώσει την πραμάτεια του. Να εξουσιάσει με το γεμάτο πορτοφόλι του. «Κοιτάχτε κόσμε, κοιτάχτε κόσμε». Και όμως κάτι σήμερα αλλάζει. Είναι προφανές πως το αναξιόπιστο κατασκεύασμα της μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια του. Και μέσα από αυτή την σαπίλα του ατομικισμού και των απανταχού εαυτούληδων γεννιέται κάτι συλλογικό. Κάτι δημιουργικό. Κάτι που δεν ασχολείται με μερεμέτια. Γκρεμίζει και χτίζει. Όπως ανέκαθεν συνέβαινε με τα όσα κοινωνικά κινήματα κατάφεραν να αλλάξουν κάτι. Γιατί, ναι η ιστορία τυγχάνει να είναι η μοναδική αξιόπιστη δεξαμενή εγκυρότητας για τις υποθέσεις μας. Πίσω, λοιπόν, από την καλοστημένη γιορτούλα σας υπάρχει θλίψη και εξαθλίωση. Πίσω από τις μάσκες σας υπάρχει αγανάκτηση και οργή. Και πέρα από τους νεκρούς που δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε τον καθημερινό θάνατο των ονείρων μας. Εξεγερμένος ο καινούργιος χρόνος - Ζωή και όχι επιβίωση!



Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Blogger Template by