Και (επαν) εγέννετο φως λέμε

Επιστροφή από το κενό. Μια γαλαξιακή καταιγίδα μετεωριτών, κυριολεκτικών και μεταφυσικών έκοψε τις επαφές με τον Πλανήτη Μπαλαλάικα. Inner system failure, διάγνωση, από μεθυσμένο τεχνικό κομπογιαννίτη.  Χρειάστηκε γενναίες αποφάσεις, θυσίες, υστερίες, δυο – τρία ποτηράκια παραπάνω, ένα καλό brainstorming, δύο φίλους-ες και μια χορηγία ευρωβαλαντίων για να ξεκινήσει το team της αποκατάστασης της βλάβης. Νέο ξεκίνημα και επειδή η επανεγκατάσταση δεν δουλεύει ούτε στα Windows λέω να ξεκινήσουμε δυναμικά μιας και οι ανταποκριτές, όπως και θα διαπιστώσετε πληθαίνουν ραγδαίως. Εδώ είμαστε πάλι. Με νέα πλάνα. Νέες ορέξεις. Η μπαλαλάικα εκπέμπει (γαρ) ή (sic στα βαρβαρικά) και πάλι κυρίαρχα στην γλώσσα του ποδοσφαίρου, παραμερίζοντας εν μέρη αυτό το προσωπογραφικό ημερολογιάκι που είχε τεχνηέντως προκύψει. Δεν ξέρω αν η συγκυρία είναι κατάλληλη για μπάλα και ομόηχες αηδιούλες, αλλά μεταξύ μας και πότε ήταν. Μήπως όταν πέρναγα τα πρώτα καλώδια το 2008 στον πλανήτη μας υπήρχε καμία σαγηνευτικά γαλήνια ειρήνευση για να μπορούμε να μιλήσουμε από καμιά αιώρα για μπάλα. Μπα. Πόλεμος πατήρ πάντων σύντροφοι. Και αν το δόρυ έγινε σπαθί, το σπαθί τουφέκι, το τουφέκι ναπάλμ, και τώρα η μπόμπα έχει εξελιχθεί σε spread. Ακατάληπτα πράγματα. Λίγο θέλω να αρχίσω πάλι με τα πολιτικά, αλλά είπαμε πλέον έχει και μπάλα ο μπαξές. Όπως παλιά.

Βλέπω μπροστά μου ένα post στο οποίο έχω σημειώσει να μην πράξω την κότα για την από τελευταίας σύνδεσης επαφή με το άθλημα-αχίλλειο πτέρνα μας. Και δεν θα το κάνω. Απαριθμώ τις ποδοσφαιρικές μας πίκρες μας.




1) Πανιώνιος: Η Τσακιριάδα είχε πάρει τον δρόμο της, πέρυσι περίπου τέτοιο καιρό, χωρίς κανείς βέβαια να μην μπορεί να φανταστεί το σήμερα. Πασχίζω να θυμηθώ από πότε έχω να αισθανθώ μια κάποια περδικοπερηφάνεια για το κυανέρυθρο εγκεφαλικό μου σύμπλεγμα και αν αυτό που βρίσκω είναι καμιά τρίπλα του Φαμπιάν, σημαίνει πως η τρούπα μας υπήρξε γεώτρηση. Παρακαλώ πολύ μην με ρωτάτε για τον πάτο. Μάλλον δεν έχει. 


2) Μουντιάλ και Argentina. Στην χώρα της αραπουλάνη, είχα την αίσθηση, ή μάλλον την βεβαιότητα ότι η αλληλεγγύη της καταπονημένης ηπείρου θα δώσει το τρόπαιο σε "λαούς" και όχι στις φαρμακοβιομηχανίες του δυτικού κόσμου. Εγώ είχα βρει και τον τροπαιούχο. Μια άλλη παιδική νεύρωση. Ενισχυμένη και από την ύπαρξη του "ενός" σε όρους Τόλκιν. Του Ντιέγκο. Ακόμα το φυσάω και ακόμα δεν κρυώνει. Από τους Γερμανούς που και καλά παίζανε και ωραία μπάλα (αυτό είναι μακράν το χειρότερο). Και με όλη αυτή την παρανοϊκά μικροαστική ιστοριούλα του χταποδιού Paul (αισίως ψοφολόγησε) με την οποία ασχολήθηκε ακόμα και το Star. Έτσι για να ξεχνάμε την πρόκριση των γερμανοτσολιάδων. Θυμάμαι πως όταν τέλειωσε το ματς κοίταξα την παρέα μου (σε συνολική διαδικασία εκδρομής) και απόρησα πως κάποιοι ακόμα είχαν την δύναμη να χαμογελάσουν. Η κεφαλιά απ' το λεονταράκι, ελάχιστα μετρίασε τον πόνο μου. Ίσως η σκέψη του ότι η Μπάρτσα έγινε ο πρώτος και ο μόνος σύλλογος που κατάφερε να κέρδισε μουντιάλ να υπήρξε το εγκεφαλικό γιατρικό μου.
   


3) Η Ίντερ και ο Μουρμουρίνιο κομπάζουν σαν το παγόνι στο Καμπ Νου. Και εντάξει μεταξύ μας. Τώρα μετά την φούτσα του Οκτώβρη στο Μπάρτσα - Ρεάλ και την φάτσα του Νταλάρα σαν αλλοπαρμένο τραβέλι ξημερώματα στη Λιοσίων δεν με πονάει και τόσο. Θυμάμαι όμως πως εκείνο το βράδυ είχα πάλι ανάψει το καντηλάκι μου, αποχαιρετώντας λίγο ποδόσφαιρο στον βωμό των αυτοκινητοβιομηχανιών του βορρά. 



4) Και σε λίγο πιο ξόφαλτση διάσταση, λόγο αλλαγής φύσεως της στρογγύλης, έχουμε και την ήττα των Σέλτικς από τους λιμνάθρωπους του μπόλυγουντ. Γιατί σύντροφοι είναι μπόλυγουντ να βαράς 27 έναντι 6 βολών στην τελευταία περίοδο. Μας κατάπιε το black mamba.  

Κοντολογίς, γαμιέται το 2010. Και επειδή ανάλογα (πλην μπάρτσα) σημάδια υπάρχουν και για το 2011 κρατάω μια πισινή, και ανοίγω τις κεραίες μου μόνο για τα καλά και τα ωραία που είναι να ρθουν και θα ρθουν. 

Η Ελληνοπούλα:

Επειδή ακόμα δεν είμαι σε χαρακτήρα έξτρα αναλυτικό, λέω να κάνω μια κάποια σούμα ιδεών για τους πιο ενδιαφέροντες συλλόγους της μιζερο λίγκας την οποία βιώνουμε εδώ στην Ελλάντα της Γερμανικής κατοχής.

Το στοίχημα: Ο Totis Filakouris υπέδειξε ότι σας αρέσει η σελίδα ‘Νίνης το μεγαλύτερο ταλέντο στην Ελλάδα’. Κάντε τώρα join μπας και το πιστέψει η Μάντσεστερ που κάθε καλοκαίρι ετοιμάζεται να σκάσει τη ρήτρα.

Να χει αέρα: Να χωράει τους όρχεις του Ριέρα. Σωστό το σύνθημα με μια κάποια παραλλαγή. Ο αέρας χρειάζεται για να χωράει όλους τους όρχεις των γηπεδικών γαυροειδών από τις μαλακίες του Ριέρα. 

ΑΕΚ (Βασίλισσα... και καταρρέω)

Η φράση της χρονιάς: ‘Ντίρτε, Ντίρτε με’. Ανήκει στον γνωστό Σερβο νταλάρα όταν της άρπαζε στο Ελ Πάσο, αρχές Αυγούστου σε φιλικό με την Καλλιθέα με 40 βαθμούς. Στοπ. Όβερ. 

Και επίσης, όχι άλλο Μίνο.

Πόθος: Να δείρει ο Ιάκομπ τον διαιτητή Κωνσταντινέα. Αυτό το συνονθύλευμα μυών που έλεγε στον Τορογίδη ‘παιχταρά μου, παιχταρά μου’.

Hint: Ας πέσουμε αν είναι να μην διατηρήσουμε την αξιοπρεπειά μας. Deal αφεντικού και εργαζόμενο. Βλέπε Ventouris με Μαρινάκη. Μπόχα φάση. Θα μάθουμε ποτέ πόσο πουλήθηκαν οι Κουμορτζί (αν πουληθεί) και Μανιάτης. Τουλάχιστον ο Τσακίρης είχε αναμφίβολα αυτό το κομμάτι. Θέλω να πω κάτι έξτρα για τον Μανιάτη. Φοβάμαι ότι έχασε μια χρυσή ευκαιρία. Meaning: Λες δυνατά και καθαρά εγώ δεν φεύγω που τώρα η ομάδα με χρειάζεται, γιατί με έχει ανάγκη και θα δώσω τα πάντα να μην πέσει στην Β'. Και υπογράφεις στο γαύρο και είσαι και παίκτης του από το καλοκαίρι. Ευχαριστιέται και ο μπαμπάς και κάνεις και τον ήρωα για ένα εξάμηνο. Τώρα πέσει δεν πέσει η ομάδα όλοι θα σε θυμούνται σαν τον δουλοπρεπή καραγκιοζάκο που πήδηξε πρώτος απ' το καράβι στην πιο δύσκολη και κρίσιμη φάση του της σύγχρονης ιστορίας του. Δεν είναι ασέβεια για το παρελθόν σου στην ομάδα; Μην απαντήσεις καν πήγες στο γαύρο.  

Ολυμπιακός Βόλου:
Ένα βίντεο δέκα χιλιάδες κείμενα.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να γράψω για τους άλλους. Από βδομάδα,  ανάλυση αγωνιστική - αγωνιστική. Έτσι για το comeback. Και καλά κουράγια γενικώς. Φιλούρες από τον πλανήτη. Και καλή χρονιά. Και ναι ρε κουφάλες το πιστεύω.