Κάτι δείχνει να έχει αλλάξει. Σε όλα τα επίπεδα. Οι μαθητές κρατάνε πλακάτ. Είναι στους δρόμους. Κάνουνε κατάληψη στο Mall που τους παραδώσαμε.

- Μα άκουσα στις ειδήσεις ότι οι νέοι δεν μπορεί να έχουν πάντα δίκιο. – Σου είπα να μην ακούς αυτά που λένε οι ειδήσεις. Και αν δεν έχουν οι νέοι, αν δεν έχει δίκιο, αυτό το αρχέγονο, ακατέργαστο, διορατικό και αμόλυντο κίνητρό τους τότε ποιος έχει; - Μα, λένε ότι τα παιδιά δεν ξέρουν γιατί βγαίνουν στους δρόμους. – Και γιατί θα έπρεπε να «ξέρουν» όπως το εννοείς εσύ; Τι θα πει δεν «ξέρουν». Μήπως δεν μπορείς δηλαδή να συμπορευτείς με το αυθόρμητο; Μήπως δεν μπορείς να δεχτείς ότι αυτή η αλητεία της ανυπότακτης εφηβικής φύσης που ξερνάει τη σύμβασή σου είναι πρωτοπόρα;

Ίσως απλά κάτι να θέλω να έχει αλλάξει. Η Ερμού είναι γεμάτη με κόσμο. Όλοι κρατάνε σακούλες. Όλοι αγοράζουν. Όλοι πυροβολούν. Οι δήμ(ι)οι στήνουν τις ‘φάτνες’ τους. Χριστούλιδες και Παναγίτσες παντού. Και αντί για μύρο και χρυσό, μια καινούργια έγχρωμη plasma - TV. «Καλωδιωθείτε τε γαρ μετ ευτελείας και σαβανωθείτε ως την Δευτέρα παρουσία (φυσικά άνευ μαλακίας – γιατί ακόμα και η αυτοικανοποίηση απαγορεύεται για τους δεσμώτες της θρησκείας )». Αν ο Χριστός σας ζούσε σήμερα θα ήταν μπάτσος. Από αυτούς τους Άγιους Μπατσίλιδες που φυλάνε το δεντράκι στο Σύνταγμα. «Οποία περιφρούρισης». Ίσως να ήταν αυτός ο βλαχαδερός δήμαρχος που το στόλισε (ξανά) για να φέρει την ‘γιορτή’ στην σκατούπολή του. Στην ίδια πόλη που πίσω από το δημαρχείο της, έχει στοιβάξει τους οπιομανής αρρώστους της. Αυτούς τους στολίζει η πρέζα. Όμως στην καταναλούπολη του Συντάγματος, της Μεγάλης Βρετάνιας και του Attica ένα δεντράκι με τα απαστράπτοντα λαμπιόνια του είναι must. Δείχνει το δρόμο της κατανάλωσης.

- Δεν λέω ότι δεν πέθανε το παιδί, αλλά πρέπει να φέρουμε στην πόλη μας τα Χριστούγεννα. – Ποια Χριστούγεννα ρε φιλέ, εδώ δεν έχεις δουλειά τους τελευταίους πέντε μήνες. Κάθε μέρα ακούς για σκάνδαλα, για κομπίνες για κλεψιές για βολέματα. – Μα εγώ είμαι ηθικός άνθρωπος, δεν συμφωνώ με την πολιτική, δεν με ενδιαφέρει ο διαχωρισμός αριστεράς – δεξιάς, δεν θα έκανα ποτέ αυτά που κάνουν οι πολιτικοί μας στην Ελλάδα. Απλά λυπάμαι που πέθανε το παιδί, όμως η ζωή συνεχίζεται. Ε; - Μα, δεν πέθανε μόνο το παιδί στα Εξάρχεια. Κάθε μέρα, μετανάστες, άνθρωποι που δεν υπάρχουν στα ληξιαρχεία της Δύσης, δολοφονούνται από ένα σύστημα αυτοκαταστροφικό που φυλάει τα κέρδη όλων μας για τα αφεντικά του. Άκουσες τίποτα για τον Μαζίρ Ιγκμπάλ Μοχάμαντ Σαπφβ. – Όχι, ποιος είναι αυτός; - Είναι από τους μετανάστες της οδού Πειραιώς. Από αυτούς που ζητάνε άσυλο και οι μπάτσοι τους αντιμετωπίζουν σαν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τους κυνηγάνε, τους βαράνε μέχρι θανάτου. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, την ημέρα που η lifo έκανε το σπουδαίο stereonova πάρτι της, τραυματίστηκε σοβαρά έπειτα από καταδίωξη των ΜΑΤ σε μετανάστες που θα έκαναν αίτηση για άσυλο, «σε μια σκηνή σε στυλ αμερικανικού Ροντέο, όπου οι καουμπόης χτυπούν τα ζώα για να τα οδηγήσουν έξω απ’ το μαντρί» (Το Ποντίκι – 25/12). Σήμερα, νοσηλεύετε σε κρίσιμη κατάσταση. Και πριν από ένα μήνα, ένας άλλος μετανάστης, ο Μοχάμεντ Ασφράμ είχε βρει τραγικό θάνατο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στο ίδιο ακριβώς σημείο .Κατάλαβες θάνατο. Και ακόμα και αν όπως ευχόμαστε όλοι ο Μοχάματν Σαπφβ τα καταφέρει, κάτι που ευχόμαστε όλοι, το έγκλημα έχει συντελεστεί και είναι μάλιστα διπλό. Και δολοφονία και αποσιώπησή της. Αυτά είναι τα «μεμονωμένα περιστατικά» του καπιταλισμού. Δεν έχουμε λοιπόν γιορτές – έχουμε πόλεμο.

Με το ζόρι γιορτές και πλαστά χαμόγελα. Για να κατέβει ο τσομπάνος με το Καγιέν του, να καβαλήσει το πεζοδρομιάκι και να φορτώσει την πραμάτεια του. Να εξουσιάσει με το γεμάτο πορτοφόλι του. «Κοιτάχτε κόσμε, κοιτάχτε κόσμε». Και όμως κάτι σήμερα αλλάζει. Είναι προφανές πως το αναξιόπιστο κατασκεύασμα της μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια του. Και μέσα από αυτή την σαπίλα του ατομικισμού και των απανταχού εαυτούληδων γεννιέται κάτι συλλογικό. Κάτι δημιουργικό. Κάτι που δεν ασχολείται με μερεμέτια. Γκρεμίζει και χτίζει. Όπως ανέκαθεν συνέβαινε με τα όσα κοινωνικά κινήματα κατάφεραν να αλλάξουν κάτι. Γιατί, ναι η ιστορία τυγχάνει να είναι η μοναδική αξιόπιστη δεξαμενή εγκυρότητας για τις υποθέσεις μας. Πίσω, λοιπόν, από την καλοστημένη γιορτούλα σας υπάρχει θλίψη και εξαθλίωση. Πίσω από τις μάσκες σας υπάρχει αγανάκτηση και οργή. Και πέρα από τους νεκρούς που δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε τον καθημερινό θάνατο των ονείρων μας. Εξεγερμένος ο καινούργιος χρόνος - Ζωή και όχι επιβίωση!

Μερικές φορές υπάρχουν πράγματα που θέλεις να πεις και πολύ απλά μέσα από την εξέλιξη των γεγονότων σου παρέχεται απλόχερα η ευκαιρία. Μέσα στην δίνη των γεγονότων, στην «μετά - την εξέγερση» σιέστα με φίλους, στις συνελεύσεις των καταλήψεων, στις συζητήσεις με φίλους, στα blogs που ολοένα και ανθίζουν με νέα κείμενα, υπάρχει μια διαφάνεια. Οι μάσκες έχουν πλέον πέσει. Τα γεγονότα δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια ιδεολογικών αυτοκαθορισμών, αφορισμών και επιδερμικών τοποθετήσεων. Τα στρατόπεδα είναι πλέον δύο. Από την σύνθεση των χρωμάτων έχει μείνει μόνο το μαύρο και το άσπρο. Και όσοι ακόμα επιμένουν στην λογική του γκρι, του «ναι μεν αλλά», επί της ουσίας καταλήγουν συνειδητά ή ασυνείδητα στην ζεστή αγκαλιά κάποιου πόλου του αέναου ταξικού αγώνα.
Εδώ και περίπου 3 χρόνια, όσο δηλαδή καιρό τα δημοσιογραφικά έντυπα free - press της πόλης έχουν καθιερώσει την παρουσία, εκπροσωπώντας ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό με αρκετά ομογενοποιημένα χαρακτηριστικά, θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου για τα έντυπα αυτά αλλά και την γενικότερη συνεισφορά τους. Λίγο πολύ η δυναμική που απέκτησαν, οι ενδιαφέρουσες ρητορικές που ανέπτυξαν, ο ρόλος του φορέα κάτι «νέου» όπως συχνά ευαγγελίζονταν, η ρητορική μιας απολιτικοποιημένης - με βάση την ειδομένη λογική της πολιτικοποίησης - αλλά συνάμα έντονα πολιτικής συνείδησης που αναπαραγάγουν, η σημαντική αισθητική τους προσέγγιση, η επαφή τους με την πόλη και τα ποικιλόμορφα κινήματά της, με έκανε να προτιμήσω τον διακριτικό ρόλο του παρατηρητή. Κάπου μέσα μου είχα πάντα μια διαμορφωμένη άποψη για τα έντυπα αυτά. Αυτή την ενδεχομένως εύκολη και αβίαστη λογική του ρεφορμιστικά απολιτίκ εντύπου που περιχαρακώνει τον εαυτό του σε γλυκανάλατα και καλαίσθητα αδιέξοδα. Ένοιωθα και νοιώθω ότι όχι, δεν μπορεί να είναι μόνο έτσι. Αυτή η γραμμική ανάλυση που δεν αντιλαμβάνεται την εξέλιξη των κοινωνικών δομών και κατά συνέπεια και των ατόμων πέραν του διαχωρισμού αστική τάξη - προλεταριάτο, όσο επίκαιρη, όσο έγκυρη και να είναι δεν μπορεί να είναι η μόνη. Σκεφτόμουνα, ότι τουλάχιστον, αυτά τα έντυπα αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία μας και ότι η ρητορική της συθέμελης καταδίκης τους ανήκει στους συντάκτες εντύπων τύπου ριζοσπάστη. Κάτι γίνεται σ' αυτά τα free press. Υπάρχει κάτι «καινούργιο» που εκφράζεται μέσα από αυτά, άσχετα με το εάν σε βάθος χρόνο αυτό δύναται να εκφραστεί μέσα από παραδοσιακά ταξικά κινήματα. Και όλα καλά μέχρι τις 6 Δεκέμβρη. Όταν δηλαδή μία αρκούντως επαρκής αφορμή ήρθε να προστεθεί στο πολιτικοοικονομικό σκηνικό της χώρας και να θέσει τα ζητήματα στην βάση τους. Τώρα τι ρόλο παίζουν τα free- press;
Κατά την γνώμη μου το καλύτερο free- press της πόλης είναι μακράν η Lifo. Η όλη αισθητική του εντύπου και οι υπογραφές τον συντακτών (Τσαγκαρουσιάνος, Κούλογλου, Πολιτάκης, Παπαγιώργης, Χρήστος Μιχαηλίδης, M Hulot, Νίκος Δήμου, Δημήτρης Θεωδορόπουλος στα της μπαλα-λάικα) είναι αρκετές για να χαρακτηρίσουν μια μεταμοντέρνα σκεπτόμενη εφημερίδα, χωρίς απαραιτήτως συντεταγμένες, αλλά σαφώς προοδευτικές απόψεις. Με στόχο την πόλη που εξελίσσεται, τα νέα κοινωνικά κινήματα της αλλαγής και την μεταμοντέρνα αισθητική. Παράλληλα, η εφημερίδα συνδέθηκε μέσα από τα κείμενά της και με το κίνημα των ομοφυλοφίλων της χώρας που διεκδικούν ότι ο σεξισμός και η ομοφοβία τους έχει στερήσει. Είπαμε, όμως, όλα καλά μέχρι τις 6 Δεκέμβρη. Γιατί, μέσα από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών τόσο οι προθέσεις όσο και στόχοι όλων γίνονται πλέον απολύτως ορατοί. Ακτινογραφία ολκής.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: την ημέρα κυκλοφορίας των free -press, δηλαδή την Πέμπτη 11/12 και οι τρείς μεγάλες (εμπορικά και από άποψη τιράζ) εφημερίδες της πόλης ασχολήθηκαν εκτεταμένα με «το γεγονός» και τα περί αυτό «γεγονότα». Θεωρώ, ότι η πιο ενδιαφέρουσα άποψη ήταν αυτή της lifο, η οποία παρουσίασε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αφιέρωμα, με φωτογραφίες, εξαιρετικά κείμενα και ένα (όπως σχεδόν πάντα) πολύ σπουδαίο editorial του Σ. Τσαγκαρουσιάνου. Αδυνατώ όμως να ξεχάσω την επί σειρά ετών εναλλακτικά ρεβανσιστική στάση της εφημερίδας. Ιδιαίτερα ανάμεσα σε τόσους σκεπτόμενους ανθρώπους που επιμελώς επιλέγουν την λογικής της εναλλακτικά μεταμοντέρνας λήθης. Τώρα, όμως τα πράγματα αγρίεψαν. Και από την σούπερ ρηξικέλευθη εικαστική παπάρα του φίλου μας του τάδε και τα λοφτ του κεραμικού που είναι χάι και τους νεοαθηναίους με το νεολανσαριζόμενο πλαστό gay friendly προφίλ τους. Η λογική του «απλά αγαπάμε την πόλη μας», αντιστράφηκε με το την λογική μιας πόλης που ξαφνικά δεν αγαπάει τους πολίτες της. Και η εφημερίδα που πάντα ήταν μπροστά από την εποχή της, βρέθηκε να κυνηγάει από πίσω μια εξέγερση (ή ότι τέλος πάντων θεωρεί ο καθένας ότι είναι αυτό που βιώνουμε) για την οποία μέχρι τώρα το μοναδικό σημείο αναφοράς ήταν τα καινούργια vintage sneakers της. Βεβαίως, στο τεύχος αυτό δεν έλειψε η συνήθης τακτική των διλημμάτων (μόλις μερικές μέρες μετά τις κινητοποιήσεις) τύπου «και τώρα τι»;, «τώρα τα πράγματα πώς θα εκφραστούν», «εντάξει με την εξέγερση, αλλά τώρα πρέπει να πάρει άλλο χαρακτήρα». Ήθελα, να' ξερα, όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η lifo, τέθηκαν την επομένη θέματα, στόχοι και κατεύθυνση της εφημερίδας. Ακόμα και αν έγινε, στην πορεία του χρόνου δεν έλαβε χώρα καμία τύπου αλλαγή; Αναπροσαρμογή; Μήπως, αυτή η ρητορική του να πάρει το κίνημα κατεύθυνση είναι εν δυνάμει και ο πρώτος παρανομαστής καταστολής του; Ή τουλάχιστον μήπως αυτό έχει συμβεί με αυτό τον τρόπο πολλές φορές. Και πάλι παράλληλα κατανοώντας την άμεση ανάγκη τελεολογικής αποκατάστασης μιας ποικιλόμορφης εξέγερσης, μήπως αυτός είναι θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί τις συνελεύσεις, τα συντονιστικά όργανα, τους άμεσα εμπλεκόμενους φορείς και επ' ουδενί τον τύπο, ότι στάση και αν κρατά απέναντι στα γεγονότα. Όποιες και αν είναι οι προσδοκίες του. Γιατί, τόσο μεγάλη και πειθαναγκαστική ανάγκη στοχευόμενης και συμπαγούς έκφρασης του κινήματος; Υπάρχει ο κίνδυνος να καταλαγιάσει λένε. Ίσως, όμως αν βιαστεί να μορφοποιηθεί να υπάρχει ο ακόμα, κατά την άποψη μου μεγαλύτερος κίνδυνος, να κατασταλεί και να μετατραπεί σε ένα μουσειακό τεκταινόμενο βαυκαλισμού των συμμετεχόντων. Το πρόβλημα μου όμως με τα free - press δεν σταματάει εδώ. Το editorial του Γεωργελέ για τα επεισόδια ήταν εξίσου καλό, όσο και του Τσαγκαρουσιάνου. Ακόμα και το κείμενο του Λάλα (11/12) είχε ιδιαίτερα αξιόλογα σημεία, νομίζω με αποκορύφωμα τον επίκαιρο στίχο του Ελύτη. Το ότι ακόμα και ένας άνθρωπος σαν το Λάλα φοράει το επαναστατικό του προσωπείο είναι νομίζω αρκετό για να μας πει πολλά, αλλά ακόμα περισσότερα αποκαλύπτονται από το επόμενο τεύχος των τριών εφημερίδων. Στις 18/12, ο μηχανισμός των δωρεάν εντύπων πάνω στο οικοδόμημα της διαφήμισης απέδειξε περίτρανα την οπουρτινιστική, ρεβανσιστικής και εν γένει αντεπαναστατική του φύση. Όπως τουλάχιστον εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι την λογική της επανάστασης. Κείμενα αιχμηρά, εν μέρει πιο αποστασιοποιημένα, ένα μεγαλύτερο focus στις προβληματικές περιοχές τις εξέγερσης. Ελάχιστες αναφορές στα κείμενα των καταλήψεων. Και βέβαια, πάνω απ' όλα πολλές, μα πολλές διαφημίσεις. Κείμενα (μικρά) για τον ρόλο της τηλεόρασης και (τεράστιες) διαφημίσεις τηλεοπτικών καναλιών. Από την μία «μην τους ακούς σου λένε ψέμματα» και από την άλλη βάλε Nova. Ρεβανσισμός; Υπάρχουν και πολλές άλλες λέξεις, ακόμα πιο σκληρές, ακόμα πιο περιγραφικές. Αντίξοα θέματα. Ανάποδα θέματα. 1) Οι μπάτσοι βασανίζουν και πυροβολούν, 2) το δημοκρατικό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης έχει καταρρεύσει 3) που θα κάνεις το καλό shopping και την πιο glamorous πρωτοχρονιά. Εμετίλα. Επαναλαμβάνω, μόλις μία εβδομάδα μετά. Και τώρα ετοιμάζεται το νέο ειδικό χριστουγεννιάτικο έντυπο με την πλήρη χαρτογράφηση της αγοράς (το faq το κυκλοφόρησε ήδη). Δεν ξέρω λοιπόν τι πρέπει να με ενοχλεί περισσότερο. Η Καθημερινή του Παπαχελά, του Γιανναρά και όλων των υπόλοιπων ελληνορθόδοξων Μακάρθυ ή οι και καλά προοδευτικοί μεταμοντέρνοι διανοούμενοι που ως εκ θαύματος ανακαλύπτουν την πολιτική κατάσταση της χώρας, που μόλις δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς θυμούνται να συμπαρασταθούν σε αμιγώς πολιτικές πράξεις, που αρειμανίως εξασκούν την πιο αυστηρή κριτική τους σε ένα υπό διαμόρφωση κίνημα την στιγμή που συμπεριφέρονται άκρως ελαστικότερα απέναντι στην κυρίαρχη τάξη; Όλα τώρα αρχίζουν, και ότι μπορεί να μας ευχαριστεί, να μας καλύπτει, να μας αρέσει, δεν μπορεί και δεν πρέπει επ΄ουδενί αβίαστα να συγκαταλέγεται στην λίστα των συμμάχων. Για ακόμη μία φορά εφάπτουμε το σημείο μηδέν και ο ταξικός πόλεμος δεν χωράει την παραμικρή υποχώρησή μας. Δεν υπάρχει πλέον ούτε χώρος, αλλά ούτε και χρόνος για δήθεν...

Ο Αλέξανδρος μας είπε αντίο.

Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το περιμέναμε, δεν το περιμέναμε δεν έχει και τόσο σημασία. Θα μπορούσαν να ήταν και άλλοι στην θέση του. Μετά τον Καλτεζά πολλοί και διάφοροι έμειναν στην ζωή από καθαρή τύχη. Άλλοι σήμερα με μια αναπηρία παρακαταθήκη, άλλοι πιο τυχεροί έπαιξαν κορώνα γράμματα την ζωή τους στην εντατική και εν τέλει κέρδισαν. Μήπως αυτούς τους έχουμε ξεχάσει; Ή μήπως οι συνθήκες μέσα στις οποίες αυτοί την «έφαγαν» από τους πραίτωρες της δημοκρατικής τυραννίας δεν ήταν αρκετές για να μας βγάλουν από το φουτουριστικό μας σαλονάκι. Αυτή η λεπτή διακριτή γραμμή μεταξύ εντατικής, κώματος και δολοφονίας ήταν η σπίθα που πυρωδότησε το φυτίλι.

Η Αθήνα καίγεται – «Πόλη που καίγεται λουλούδι που ανθίζει» - Η Αθήνα μπορεί να γίνει το λουλούδι μας …

Ποιός έχει δίκιο; Από την μία οι ταραξίες, από την άλλη οι διαδηλωτές με την στολή του πασιφισμού και την δυναμική των συνθημάτων. Κάπου στην μέση οι μικρονοικοκυραίοι που βλέπουν το μαγαζάκι τους να καίγεται (πόσα είναι και ποιά είναι τελικά αυτά τα μαγαζάκια). Και από πίσω τα ρουφιανάκια της δημοσιογραφίας, τα κανάλια, οι οικονομικοί δυνάστες, τα αφεντικά και το παρακράτος (της δεξιάς και του μπατσόκ). Τι ακριβώς καθόμαστε και αναρω τιώμαστε; Αν δηλαδή εξισώνεται η εν ψυχρώ δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή με την καταστροφή του attica; Αυτό είναι το δίλλημμα; Βασανιστήρια, ζαρντινέριες, χρυσή αυγή και ματ μαζί, πυροβολισμοί και τώρα μια εν ψυχρώ δολοφονία. Ξανά λέω ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. Και θέλετε να ανάψουμε κεράκια και να τραγουδάμε ολαρία – ολαρά; Θα μπορούσε να γίνει μια καλύτερη επιλογή στόχων (όχι ο Κάουφμαν και η βιβλιοθήκη), αλλά εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με συγκέντρωση για τσάι και μπιρίμπα. Εξάλλου μια υπογραφή της Πελέκη, ένα βλέμμα του Εφραίμ, ένα αθώο ψεματάκι του Ρουσόπουλου, ένα νταραβέρι του Τριανταφυλλόπουλου με κέρδος 4 εκ ευρώ, ισοσκελίζονται με δεκάδες εκ. μολότοφ. Όχι δεν έχει να κάνει με την λογική ενός «βιαίομετρου» που μετράει την βία και άρα πρέπει να φροντίσουμε ώστε να τηρηθεί το ισοζύγιο. Έχει να κάνει με την καθημερινή, αδιάκοπη, αέναη εξάσκηση εξουσιαστικής βίας: στα σχολεία, στα δικαστήρια, στα πανεπιστήμια, στις τράπεζες, στους χώρους εργασίας, στα γκέτο των μεταναστών, στα «Κολωνάκια» των αστών, στο σαλόνι μας, στο κρεβάτι μας, στην ζωή μας όλη. Και η ανατροπή της, έρχεται με την (μαζική – την όσο μαζικότερη) απελευθερωτική, λυτρωτική και επαναστατική βία που θα αναδιανέμει ριζικά τις σχέσεις παραγωγής. Όμως, ναι δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τόσο ριζικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα ενστερνιστούμε τις καθιστικές διαμαρτυρίες, έως ότου ο υποκειμενικός παράγοντας της ιστορίας να αποφασίσει την ανατροπή. Καρπαζιές τρώμε καθημερινά, και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της απάντησης. Βιαστήκαμε, δεν περιμέναμε αρκετά, χάνουμε το δίκιο μας; Αυτές είναι σκέψεις πολυτέλειας. Σημασία έχει ότι απαντάμε…

Επεισόδια ή όχι. Βία ή αντιβία.

Δεν έχει και τόσο σημασία. Ας είμαστε στον δρόμο συλλογικά. Είτε τα σπάμε ,είτε όχι, οι μπάτσοι θα μας επιτεθούν. Τα δακυγόνα έχουν γίνει μια άλλη essence αρώματος για όσους έχουν μια τακτική σχέση με το δρόμο. Μετά από μια ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ η αντίδραση έχει μία άλλη δυναμική. Αρχικά, είναι απλά αντίδραση. Και ποιοί έχουν συμμετάσχει σ’ αυτά τα περίφημα επεισόδια; Οι «γνωστοί άγνωστοι», ένα από τα πολύ ευφάνταστα εννοιολογικά κατασκευάσματα των ηλιθίων τυράννων (ένα άλλο παράπλευρο κατασκεύασμα είναι το περιβόητο «άβατο το Εξαρχείων»). Μόνο που αυτοί την φορά προστέθηκαν και κάποιοι άλλοι. Παιδιά, μαθητές, ανήλικοι, φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι, ηλικιωμένοι... (ενδεχομένως προβοκάτορες και ασφαλίτες). ΌΛΟΙ. Η οργή δεν έχει πατρίδα. Και σίγουρα δεν έχει στόχο. Δεν μπορεί να έχει στόχο. Αυτό άλλωστε την καθορίζει ως πρωτόλειο και πρωτογενές σ’ αυτήν την περίπτωση συναίσθημα. Όσοι δε, θέλουν να αποκτήσει στόχο, οργανώνονται (με την λογική της αυτοργάνωσης να είναι και αυτή αποδεκτή) σκέφτονται και συζητάνε. Δυνατά και καθαρά. Η σιωπή και η μυρολατρία ανέκαθεν έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο των απέναντι. Η βία φέρνει βία. Αν ουσιαστικά αυτός ο φαύλος κύκλος ο οποίος όλοι ευαγγελίζονται ισχύει, παρέχεται μια λαμπρή υπόθεση αποδοχής των επεισοδίων. Ήτοι σημαίνει ότι: 1) Αν πιστεύεις στην ανατροπή του καπιταλισμού, αργά ή γρήγορα θα απαντήσεις με βία. Δεν έχει ακόμα εφευρεθεί ούτε το μαγικό κουμπί ούτε το φαντεζί software προγραμματάκι που θα τρέξει ειρηνικά και ακούραστα ενώ μασουλάς το παραγεμισμένο σου σάντουϊτς το αρχείο destroycapitalism.exe για να ακολουθήσει το applysocialism.exe. 2) Ακόμα και αν σήμερα ενστερνιστείς την λογική του «διαμαρτύρομαι, αλλά ειρηνικά» ο Αλέξανδρος δεν θα είναι ο τελευταίος νεκρός της αστικής δημοκρατίας των μπάτσων. 3) Ακόμα και αν διαβλέπεις (και μόνο αυτό) ότι η βία των εξεγερμένων χρησιμοποιείται για την αποδυνάμωση του κινήματος, σκέψου τι κάνει προς αυτή την κατεύθυνση η βία των εξουσιαστών. Σφαίρες, καταστολή, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, λαϊκισμός, προπαγάνδα, ευμάρεια και πολλά πολλά άλλα. Στην ερώτηση αν σε φοβίζουν περισσότερο τα δακρυγόνα, ο πετροπόλεμος, οι σπασμένες τράπεζες από την μία και η υπογραφή της Πελέκη από την άλλη, σκέψου καλά τι θα απαντούσες. 4) Ένα από τα βασικά συνθήματα του Μάη του 1968 ήταν το «Πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει». Κάτι μαγικό μπορεί να συμβαίνει πίσω από την φωτιά αυτή. Σκέψου ότι κάτι μπορεί να γεννιέται με συμμετέχοντες τους πιτσιρικάδες αυτής της πόλης. Κάτι πέραν του facebook και του Warcraft στο Internet καφέ της γειτονιάς. Ίσως μια αναγεννησιακή, ανανεωτική, ανακυκλωτική τάση με θετικά για την ζωή και το μέλλον συναισθήματα. Μια καμένη πόλη σημαίνει ίσως και ένα καμένο παρελθόν. Ένας καμένος καναπές. Μια καμένη αυταπάτη, μια καμένη βολή, μια καμένη υποκρισία. Μην βιαστείς να χαρακτηρίσεις «βανδαλισμούς» και «καταστροφές» αυτό που ίσως επί της ουσίας μπορεί να είναι «ανακαίνιση». Αυτό είναι το στοίχημα… την καταστροφή την ακολουθεί η κατασκευή. Τι θέλουμε να κατασκευάσουμε;

Με ή χωρίς κουκούλες.

Το ερώτημα είναι ρητορικό όταν είσαι σπίτι σου και όχι εκεί που σκάνε τα δακρυγόνα. Την Δευτέρα στους δρόμους, εν μέσω του γνωστού χημικού πολέμου των νενέκων με την πράσινη στολή και την ασφυξιογόνα μάσκα, άνθρωποι ηλικιωμένοι, «ενταγμένοι στην κοινωνία», χρησιμοποίησαν φουλάρια, κασκόλ, μαντήλια σε μια ένδειξη αυτοπροστασίας του πανταχόθεν βαλλόμενου αναπνευστικού τους συστήματος. Ναι, ναι θα παίξω με τους όρους του ΚΚΕ: Κάποιοι, έκαναν επεισόδια ώστε οι μπάτσοι να ρίξουν δακρυγόνα και ο κόσμος να ταλαιπωρηθεί, να φοβηθεί και να κάτσει σπίτι του. Ερώτηση: Μήπως θυμάστε περιπτώσεις που οι μπάτσοι έριξαν δακρυγόνα χωρίς κανέναν λόγο και κανένα επεισόδιο να λαμβάνει χώρα; Εγώ θυμάμαι. Και με αυτό δεν εννοώ ότι πράγματι τα επεισόδια δεν παρέχουν κατασταλτικό άλλοθι, αλλά όταν ο κρατικός μηχανισμός έχει τους λόγους να σου ρίξει δεν χρειάζεται να το κατασκευάσει κιόλας. Έχει τα κοκοράκια του να το περάσουν στα ψιλά, ψιλά γράμματα. Αυτοί λοιπόν οι βαλλόμενοι – «φυσιολογικοί» άνθρωποι δεν έκρυβαν το πρόσωπό τους, αλλά με το όποιο συμπαθές «ύφασμα» να σκεπάζει ολόκληρη την μύτη τους, ενδεχομένως να πέρναγαν και στην σφαίρα του μη αναγνωρίσιμου. Από ποιόν; Μα μήπως έχετε ξεχάσει ότι η πόλη είναι ζωσμένη από κάμερες (ας είναι καλά ο τρομονόμος); Το λέω, γιατί ακούω συγκρίσεις του τύπου, «οι φοιτητές στο πολυτεχνείο δεν φορούσαν κουκούλες». Ορθόν. Αλλά έχω την αίσθηση ότι το 73’ δεν είχε ούτε κάμερες, ούτε καναλάκια να αναπαραγάγουν με περισσή ευκολία ότι και όποτε θέλουν, ούτε μονάδες ανάλυσης οπτικού υλικού, ώστε να έρθουν μια ωραία πρωία στο σπιτάκι σου στο όνομα αυτού που τα αφεντικά έχουν ονομάσει «ποινικός νόμος» και να σε μπαγλαρώσουν. Επαναφέρω μια ρήση σε στυλ απορίας: «Τι είναι η κλοπή/βανδαλισμός/κάψιμο μιας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση της»; Γιατί είναι ποινικός αυτός που σπάει /καίει (ενδεχομένως και κλέβει) μια τράπεζα, ενώ δεν είναι ο ίδιος ο τραπεζίτης; Συγνώμη, αλλά θεωρώ πως αυτό είναι το δίλημμα που τίθεται τώρα. Τι είναι σ’ αυτή τη γαμημένη κοινωνία ποινικό; Γιατί κανείς δεν πάει φυλακή; Μήπως η νομική δικαιοσύνη της δημοκρατίας είναι μια απάτη που οφείλει να καταστραφεί; Μήπως η δημοκρατία είναι μια απάτη; Αν υπάρχουν κάποιοι που νοιώθουν ευχαριστημένοι με το πώς ήταν τα πράγματα και πριν την δολοφονία του Αλέξανδρου, συγνώμη αλλά διαφωνούμε. Ένας άνθρωπος έφυγε άδικα, και θα ακολουθήσουν πολλοί ακόμη αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί στην ρίζα του. Ίσως η φυγή του (και λυπάμαι που το λέω) να είναι η αφορμή για να θέσουμε επί τάπητος την ουσία της κοινωνικής σήψης. Επιστρέφω στις κουκούλες. Επαναλαμβάνω απλώς ότι μερικές φορές η χρήση τους είναι επιτακτική – δακρυγόνα, χημικά και κάμερες – αλλά κατανοώ και συμμερίζομαι όσους φωνάζουν ότι η κουκούλα ενδεχομένως να είναι και η κερκόπορτα από την οποία το παρακράτος διαβαίνει στο κίνημα. Και άρα; Μπορούμε σ’ αυτή την συγκυρία της ολικής σύγκρουσης να μην τους δώσουμε την ευκαιρία να ταυτίσουν την εξέγερση με το παρακράτος και την προβοκάτσια. Ούτως ή άλλως όσοι μπαίνουν σ’ αυτό το παιχνίδι, θέλουν και μπαίνουν, αλλά ας προστατέψουμε την αρχέγονη ορμή της εξέγερσης, της απαλλοτρίωσης των μέσων της αστικής τάξης, με τα πρόσωπά μας φάτσα-κάρτα. Σε κανέναν, πέραν ίσως του ακατάδεκτα χωρίς δικαίωμα επιλογής λούμπεν προλεταριάτου, δεν αρέσουν οι κουκούλες. Σε κανέναν όμως δεν αρέσουν και οι σφαίρες ή η λογική της στενής, όταν θες να αλλάξεις τον κόσμο και ξέρεις ότι στο κελί σου θα υπάρξουν μόνο σύντροφοι και επ’ ουδενί ταξικοί αντίπαλοι.

Η λογική του «τα επεισόδια γίνονται για να φοβήσουν και να αποσυσπειρώσουν τον κόσμο».

Τα έχουμε ακούσει για την προβοκάτσια χιλιάδες φορές. Εν μέρει έχουν δίκιο. Το λούμπεν ακροβατεί με το παρακράτος, τον χαφιεδισμό και τους ασφαλίτες. Τι είναι όμως ποινικό έγκλημα και ποιος το καθορίζει; «Ποινικός» είσαι όταν πετάς μολότοφ, και όταν είσαι βουλευτάκι με offshore εταιρείες δεν είσαι; Όταν κάνεις μπιζνάκια «αθώα», θησαυρίζεις και αφήνεις πίσω σου συντρίμμια, όχι και τόσο εξώφθαλμα όπως αυτά που αφήνει ένας ξεκάθαρος κοινωνικός αγώνας, δεν είσαι λιγάκι ποινικός; Και μας λένε τώρα όλοι οι σοφιστές της αριστεράς: Τα επεισόδια γίνονται για να φοβήσουν το κόσμο να μην βγει στους δρόμους. Οκ συμφωνώ. Είναι αλήθεια. Συμβαίνει κατά κόρον, είναι μία διαλεκτικά παγιωμένη πρακτική του σύγχρονου αστικού κράτους. Αλλά, ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Μήπως ο κόσμος είναι τόσο πια έτοιμος να βγει στο δρόμο και ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας είναι τα μπάχαλα που εκτυλίσσονται; Ως πότε πια η λογική της κοινής γνώμης θα καθοδηγεί τις προθέσεις μας. Την αγανάκτηση μας που πρέπει να εκφραστεί. Όχι (μόνο) απέναντι σε ένα atm, ή ενός καταστήματος στην σταδίου. Αλλά γενικότερα. Υπάρχουν κάποιοι που ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι στην θέση του Αλέξανδρου θα μπορούσαν να είναι όλοι μας. Και δυστυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι που δεν έχουν καταλάβει ότι πολλοί μπορούν να τραβήξουν την σκανδάλη.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μας περιμένουν στην γωνία, «ας μην κάνουμε επεισόδια γιατί θα στρέψουν το ενδιαφέρον εκεί».

Άλλο ένα επιχείρημα που έχει βάση, αλλά αγνοεί τους γενικούς κανόνες του παιχνιδιού. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε περιμένουν στην γωνία ακόμα και αν κάτσεις σπίτι σου. Θα σου πετάξουν στην μούρη, σαν χρησιμοποιημένη σερβιέτα, τον κώλο της Τζούλιας Αλεξανδράτου, το καινούργιο σακάκια Armani, την γκολάρα του τρεχαγηρευόπουλου στο ΟΑΚΑ και τα λοιπά και τα λοιπά. Οι εχθροί δεν είναι τα μπατσάκια. Αυτοί είναι απλά τα μεσάζοντα ειδεχθή κομπλεξικά και μισάνθρωπα σκουλήκια. Τα κανάλια του κεφαλαίου παίζουν ιστορικά αυτό τον ερμαφρόδυτο ρόλο της δημοκρατίας που ακούει υπομονετικά όλες τις απόψεις. Και από πίσω όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Κουφάλες. Μας την έχουνε τόσο στημμένη που σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να μας κάνουν να ανασκευάσουμε τις προθέσεις μας. Τους ξέρουμε και μας ξέρουν. Δεν θα εμπλακούμε σ’ αυτόν τον πόλεμο εντυπώσεων μιας Ιονεσκικής ρητορικής του παραλόγου για τα νούμερα και την κονόμα. Δεν τους περιμένουμε, τους ψάχνουμε. Και με λιγάκι υπομονή, θα έρθει και η ώρα τους.

Οι Θεωρίες συνωμοσίας…(περί ανατροπής της κυβέρνησης)

Επειδή δηλαδή η Άννα Διαμανταπούλου πριν καιρό είχε πει ότι θα υπάρξουν νεκροί στα Εξάρχεια και ότι θα ζήσουμε σκηνές προαστίων των Παρισίων, επειδή συναντήθηκε στη λέσχη Bildeberg πρέπει να πιστέψουμε ότι υπάρχει προαποφασισμένο σχέδιο εκατέρωθεν. Και αυτή η ‘εκτός τόπου και χρόνου’ λογική της συνομωσιολογίας (δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ανέκαθεν μια τέτοια θεωρία κάνει την εμφάνισή της σε καιρούς ραγδαίων εξελίξεων) που διαπνέει αδαής και φαντασιόπληκτους συνανθρώπους μας αναφέρει και άλλες ιδέες που ενισχύουν την υπόθεσή της: «Πώς, λένε, ενώ η δολοφονία συνέβη στις 21:00, στις 23:00 καιγόταν η Αθήνα;» Απάντηση: Αν διαφεύγει από την προσοχή τους, τον τελευταίο καιρό – ιδιαίτερα μετά το σκάνδαλο Βατοπεδίου – υπάρχει αναβρασμός στα Εξάρχεια. Το Πασοκ δέχεται συνέχεια επιθέσεις, το αστυνομικό τμήμα της Καλλιδρομίου και το γραφείο του εμπλεκόμενου Βουλγαράκη επίσης. Ο χώρος γενικά αντιδράει και αντιδράει άμεσα. Μετά από ένα τέτοιο γεγονός, μη σας πω ότι οι δύο ώρες διαφοράς μπορεί να χαρακτηριστεί και ως καθυστέρηση (ο κόσμος είχε παγώσει από το περιστατικό). Στα άλλα επιμέρους, αδυνατώ να μπω στην λογική της συζήτησης. Θεωρώ πως έχουμε να σκεφτούμε πολύ σημαντικότερα πράγματα από το εάν παίζουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στα σενάρια επιστημονικής φαντασίας ενός αόρατου και ακαθόριστου «κάποιου». Ακόμα δε και αν είναι έτσι, είναι στο χέρι μας να το ανατρέψουμε και αυτό. Πως; Ανατρέποντας όχι απλά την κυβέρνηση των δολοφόνων, αλλά το πολιτικό σύστημα της χώρας… Και τότε θα γίνει η συνωμοσία του Μαρξ, του Ένγκελς, του Τρότσκι, του Προυντόν, του Κροπότκιν, του Μπακούνιν και όποιων άλλων χωράει ο μπαχτσές… Όλα τώρα αρχίζουν… εμπρός της γης οι κολασμένοι.

Σας χρωστάω 4 αγωνιστικές ανταποκρίσεις από τον πλανήτη Μπαλαλάικα. Δεν έχω πια χρόνο. Δεν δουλεύει καλά η σύνδεση με τον πλανήτη της ποδοσφαιρικής μου ονείρωξης. Και τι σας νοιάζει; Και τι να νοιάζει και εμένα δηλαδή; Άνοιξαν οι ασκοί του αιόλου. Είμαστε στην απέναντι όχθη. Ήρθαμε αντιμέτωποι με αυτό που πάντα φοβόμασταν. Με αυτό που πάντα κοροϊδεύαμε. Που ήμασταν; Που είμαστε; Στην ζεστή αγκαλιά του σαλονιού; Μην μου σπάσουνε το Smart; Αχ τι άγχος; Τι φρίκη; Η καινούργια μου γόβα. Το laptop με τα 8.000.000.000 terra. Μην τσούξουν τα ματάκια μου. Σκατά… Μας πυροβολάνε. Στην ψύχρα. Μην μιλάς άλλο. Μας πυροβολάνε στην ψύχρα. Σσσσσσσς. Σφαίρες. Δράση και αντρίδραση. Σκατά…. Μπουρλώτο και φωτιά. Με την λογική, με το θυμικό; Δεν βγάζω άκρη. Δεν θέλω να κάτσω άλλο σπίτι. «Θα ενισχυθεί η καταστολή, τι φταίνε τα αμάξια και τα μαγαζιά των ανθρώπων». Σκατά. Και εσύ κράτησες το όπλο. Και εσύ. Μπουρλώτο και φωτιά. Όλοι έξω. Όλοι στους δρόμους. Όλοι ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό. Απέναντι στην βολή μας. Με το θυμικό μας ναι, τώρα. Μην αφήσετε τίποτα όρθιο. Μπουρλώτο και φωτιά. Οδοφράγματα, φωτιά, καπνοί, δακρυγόνα, καταλήψεις. Ποιο 73’, ακόμα μας πυροβολάνε. Όλοι έξω. Να διεκδικήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Την διακυβευμένη μας ελευθερία. Να ανατρέψουμε την φενάκη της δημοκρατίας που πυροβολεί. Νέοι, παιδιά, μαθητές, φοιτητές, μεσήλικες, ηλικιωμένοι. Μπουρλώτο και φωτιά…. Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει. Και τι θα γίνει; Σκατά. Εκδίκηση τώρα. Πόλεμος τώρα. Είμαστε εδώ και είμαστε περισσότεροι. Πολλοί περισσότεροι…. Δεν πιστεύω πλέον στην τύχη. Την έχουμε στα χέρια μας. Ποιος μένει πλέον στο σπίτι του. Σκοτώνουν τα παιδιά μας. Σκοτώνουν εμάς τους ίδιους. Μας πυροβολάνε. Φοβούνται. Μας φοβούνται. Μην φοβηθεί κανείς από εμάς. Όλοι έξω. Όλοι εκεί. Όλοι μαζί. Με κουκούλες, χωρίς, με όπλο μας την αλληλεγγύη. Σπάστε τα όλα. Δεν πρέπει να περάσει έτσι. Μπουρλώτο και φωτιά. Φυσάει κόντρα. Βγείτε έξω. Φυσάει κόντρα…. Βγείτε έξω. Να τους πνίξουν τα δάκρυα μας…. Φυσάει κόντρα….Τίποτα όρθιο

Ένα - δύο, ένα -δύο. Οι δέκτες από τον πλανήτη μπαλαλάικα είχαν χαλάσει για πάρα πολλούς λόγους. Μην νομίζετε όμως, το ραπόρτο μας το κρατάγαμε. Μπλοκάκι και σημειωούλες. Και τώρα αναμετάδοση...

Λίνεν ήταν και πάει – μαζί με την 9^η αγωνιστική

Πριν από περίπου δυόμιση χρόνια ο Αχιλλέας Μπέος εγκατέλειπε το «νεανικά» παράνομο και βυθιζόμενο πλοίο του. Ήταν καιρός άλλωστε. Ο Κ. Τσακίρης μας γέμισε φιλοδοξίες. Επανέφερε το όνομα και το σήμα του συλλόγου, αλλά πολύ περισσότερο επανέφερε πράγματα που θύμιζαν τα διακριτικά χαρακτηριστικά της Νέο Σμυρνιώτικης ονείρωξής μας. Χωρίς φουσκωτούς και καπαρντινάτους. Μαζί του έφερε τον πρώτο πραγματικό προπονητή (από αυτούς που εγώ τουλάχιστον έχω ζήσει) του συλλόγου, τον Έβαλντ Λίνεν. Θυμάμαι ότι από την μακρινή Σίκινο, κάπου στα τέλη Αυγούστου, είχα παρακολουθήσει το πρώτο παιχνίδι αυτού του νέου, στην ουσία, Πανιώνιου. Vintage κυανέρυθρη φανέλα, και κάτι πιτσιρίκια· Γουσούλης, Αραβίδης, Μάκος, Μανιάτης (έπαιζαν και πριν). Το 0-0 δεν προμήνυε τίποτα περισσότερο από μία ‘ομάδα’ με κεφαλαία γράμματα. Σιχαίνομαι τα μικροαστικά δημοσιογραφικά κλισέ τύπου η «ομάδα χτίζεται», αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ο Γερμανός, με τα γυαλιά πρεσβυωπίας και το moleskine μπλοκάκι του, κρατούσε στα χέρια του ένα «μυστρί». Ειλικρινά δεν είμαι και πολύ βέβαιος για τον αν είχε και τα κατάλληλα ‘οικοδομικά’ υλικά, αλλά το κατασκεύασμα Λίνεν έγινε γρήγορα ομάδα των επιτυχιών και της εκλογικευμένης ποδοσφαιρικής πραγματικότητας. Γενάρης μήνας, της πρώτης χρονιάς, και οι προσθήκες Λουρένσο – Τζιμπούρ έδωσαν στην ομάδα μια συνεπέστερη επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα. Έτσι, η 5^η θέση ήρθε μάλλον φυσιολογικά, ενώ οι κερκίδες του σταδίου επευφημούσαν σε μεγαλύτερο βαθμό τον αρχιτέκτονα της ομάδας, παρά τα υλικά της αν και στην Ελλάδα ο προπονητής συνήθως περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ο 2^ος χρόνος είχε εξαρχής κάτι το διαφορετικό. Οι αυξημένες προσδοκίες των φιλάθλων, τα πιο διακριτά λάθη του Γερμανού, οι διαταραχόμενες σχέσεις του με τον πρόεδρο Τσακίρη, αλλά πολύ περισσότερο η λήθη που σκεπάζει την μνήμη των Πανιώνιων φιλάθλων σχετικά με το παρελθόν (ακόμα και το πρόσφατα), έκανε τον Έβαλντ λιγότερο δημοφιλή. Σε μερικά παιχνίδια με ατυχές αποτέλεσμα, ανεξαρτήτου ύπαρξης ή μη ευθύνης, ο Γερμανός ακούει τα πρώτα νεοελληνικά «ου». Η σολομώντεια λύση της απομάκρυνσής του ξεστομίζεται από τα χείλη μερικών για πρώτη φορά. Είναι όμως αναμφίβολα μια τάση μειοψηφική. Δυο-τρεις μάπες καμιά φορά στην θύρα 2 μεταξύ διχασμένων συντρόφων, αλλά η διοίκηση στηρίζει το έργο του κόουτς. Μην είμαστε και αφελής. Δεν κινείται στην αγορά ελεύθερος και καλύτερος κόουτς, ιδιαίτερα δε βάσει των απολαβών του. Η φυγή Πλετς είναι η πρώτη, δημόσια τουλάχιστον, ξενέρα του Έβαλντ με τον Τσακίρη. Τον Ιανουάριο φεύγει ο Σπυρόπουλος και έρχεται ο Λάμπρος. Ίνα αναμορφώσει και ίνα αναμορφωθεί. Και η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνει περίφημα. Μαζί με τον Τζεμπούρ και τον φορμαρισμένο Φερνάντεζ μοιράζουν πάνες σε αντίπαλες άμυνες και καλύπτουν βαθμολογικά τις απώλειες του α’ γύρου. Έτσι, η ομάδα πλασαρίστηκε (ομολογουμένως δυσκολότερα από την πρώτη σεζόν) και πάλι στην πεντάδα. Όλα καλά και καλό καλοκαίρι. Λίγο χλωμή μεταγραφική περίοδος. Ο κόσμος χαλάστηκε από την απομάκρυνση Φερνάντεζ, αλλά δεν θίχτηκε και ιδιαίτερα από την πώληση Τζεμπούρ μιας και η συμπεριφορά του Γαλλοαλγερινού και το μέγεθος του ντιλ λίγο πολύ δεν άφηνε περιθώρια αποδοκιμασίας. Η αλήθεια πάντως είναι ότι τέλος Αυγούστου υπήρχε η μάλλον επικρατέστερη μεταξύ των φιλάθλων πεποίθηση ότι οι Κοιλιάρας και Μπάρκολγου δεν καλύπτουν απόλυτα το κενό των αποχωρησάντων παικτών και η ομάδα μάλλον θα συνεχίσει με ρόστερ χαμηλότερου επιπέδου. Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Άλλωστε τέτοιου τύπου διακυμάνσεις μπορεί να κρύβουν και εκπλήξεις, όπως λόγου χάρη την ανάδειξη νέων ταλέντων (ο σημερινός Κοντοές είναι μια τέτοια περίπτωση). Μην ξεχνάμε ότι όταν οι αδίστακτα προκλητικές φυλλάδες των μαζών μας ζάλιζαν με τους επαίνους της ανάδειξης και χρησιμοποίησης του Νίνη, ο Έβαλντ είχε ήδη ξεθάψει από τα φυτώρια δυό-τρία αμούστακα παιδάκια. Άλλοι έπιασαν άλλοι όχι, αλλά ο σύλλογος συνέχισε μετά από παύση χρόνων να αναδεικνύει ποδοσφαιριστές. Κάπου στα μέσα Ιούλη ακούσαμε ότι ο Λάμπρος συνεχίζει να προπονείται μόνος του και αυτό ενοχλεί (πλέον) τον κόουτς. Σημασία δεν δώσαμε, ιδιαίτερα όταν είδαμε την απόδοση της ομάδας ενάντια στην Νάπολι. Σε καλό δρόμο ήμασταν, και ο Λίνεν είχε δουλέψει και πάλι. Μεγάλα ερωτηματικά οι Λουρένσο και Ντελούρα και η ενδεχόμενη ομαλή πορεία της υγείας τους, ήτοι σημαίνει η δυναμική επανένταξή τους στην ομάδα, έθετε και το ταβάνι της χρονιάς. Λίγο το paintball, λίγο η κλονισμένη φήμη του ανάμεσα στους οπαδούς ελέω Φερνάντεζ, ο Τσακίρης είχε μια άλλη άποψη για τον Πανιώνιο του 2008. Η αλλαγή της lecoqsportif με την diadora έδωσε το πρώτο μήνυμα στροφής προς κάτι που έλαμπε στα «nineties» στην γειτονική Ιταλία. Μια ωραία πρωία η άλλοτε ονείρωξη του Championship manager ανακοινώθηκε από τον ιστορικό. Μην κάνεις τον κινέζο, ήρθε ο ελ Τσίνο. Μοιάζει με παραμυθάκι και για πρώτη φορά σύντροφοι δεν ήταν. Ο Χούτος έφερε τον Ρεκόμπα και εκείνος με την σειρά του έφερε τον Εστογιάνοφ. Γαϊτανάκι και ντελίριο. Αεροδρόμιο για πρώτη φορά. Συντριβανάκι ενθουσιασμού για όλους, αλλά ίσως πιο συγκρατημένη ευφορία για τον Έβαλντ που πριν από μερικούς μήνες είδε τον «δικό» του Ούλοβ Μερλέ να κόβεται για μερικά ψίχουλα, μπροστά στα κασέ των Ουρουγουανών. Ο «μεσίτης» Λάμπρος αναβαθμίστηκε και υπό την επήρεια των δικών του περσινών επιτυχών εξετάσεων αναγέννησης, γλίστρησε στα αναχώματα του άτακτου και αυτιστικού παρελθόντος. Ο Γερμανός στην γωνία τον περίμενε χωρίς να είναι διατεθειμένος να ακούσει κάτι για τα χνώτα του, αλλά αρχικά επήλθε ειρήνη ενόψει της πολυπόθητης πρώτης συμμετοχής των Ουρουγουανών. Συνεπαρθήκαμε με τον ευχάριστο πονοκέφαλο ενός γεμάτου ρόστερ. Όλα όμως τα υπερπλήρη, τα γεμάτα, τα δυνητικά τέλεια, στο κόσμο του Πανιωνίου φροντίζουμε να ξεφουσκώνουν. Όταν όλα πάνε καλά φροντίζουμε να δημιουργούμε πρόβλημα. Για περίπου δύο χρόνια δεν είχαμε πολλούς (και σε ορισμένο βαθμό, ακόμα και αξιόλογους) παίκτες. Είχαμε όμως τον καλύτερο προπονητή του πρωταθλήματος. Έναν κόουτς που δούλευε πολύ, ισορροπώντας σε ικανοποιητικό βαθμό την λογική του «παίρνω αποτέλεσμα» με αυτήν του «παίζω παράλληλα και μπάλα». Και με την δόση του μαζοχισμού που διέπει αυτή την τρελή Πανιώνια ιδέα μας (την ίδια που μετεξέλιξε την ομάδα του Ίβκοβιτς σ’ αυτή του Κιουμουρτζόγλου) είπαμε να κλοτσήσουμε την καρδάρα με το γάλα. «Φέτος έχουμε παίκτες, άρα δεν είναι ανάγκη να έχουμε και καλό προπονητή». Ένα overdose επιτυχίας μάλλον θα μας πειράξει. Όπως και να έχει, όσο και αν κάποιοι έχουμε ξενερώσει (ναι ήρθε η ώρα να αρχίσουν τα τετριμμένα) θα ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας, την αγάπη μας για τον σύλλογο και πέραν προσώπων και επιλογών θα είμαστε ξανά στην κερκίδα, θα σπάσουμε το φράγμα των 11.000 χιλιάδων (με νέο ή όχι) στο γήπεδο, θα ξαναβγούμε Ουέφα και άλλα πολλά ωραία και ένδοξα. Χάσαμε πάντως τον τιμονιέρη μας. Τον μηχανοδηγό μας στην πορείας μας προς έναν καλύτερο, με ότι αυτό σημαίνει, σύλλογο. Και το κενό φοβάμαι πως θα είναι δυσαναπλήρωτο. Να μην ξεχάσω τουλάχιστον να πω ένα ευχαριστώ, σε έναν άνθρωπο που πέραν των γνώσεων για το κουτεπιέ και το 4-4-2, έχει μια πολυδιάστατη προσωπικότητα, μια αισθητική, μια πολιτική συνείδηση, έναν μεστό λόγο (σε 6 γλώσσες μάλιστα) και μια δυναμική συνάδουσα με τον Πανιώνιο, όπως τουλάχιστον εγώ την αντιλαμβάνομαι.

Du Bist ein von Uns, αγαπητέ Έβαλντ και σε ευχαριστούμε πραγματικά για όσα έκανες για τον Πανιώνιο μας. Ο νόστος είναι μέρος του παιχνιδιού εξάλλου.

Πανσερραϊκός – ΟΦΗ 1-2:

Και είμαστε ακόμη ζωντανοί. Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Mainstream και ΟΦΗ. Πραγματικά μια die hard ομάδα. Δεν πέφτει καθόλου εύκολα. Και ακόμα και μέσα στον ορυμαγδό των διοικητικών προβλημάτων μπορεί και να σωθεί. Ίσως θα πρέπει να σκεφτούν την λύση Γεντί Κουλέ. Οι νεοφώτιστοι θα κλάνουν πόμολα για πλάκα.

ΠΑΟΚ – Πανιώνιος 2-0:

Τούμπα, τούμπα, τούμπα. Το παιχνίδι είχε ένταση. Κάπου στο δεκάλεπτο ένοιωθες ότι σίγουρα μια ομάδα θα σκοράρει. Και ήλπιζες ότι θα φόραγε κυανέρυθρα. Πεναλτάρα στον Άντερσον. Πες ότι την έπνιξε ο κόσμος. Ρεκόμπα άουτ, Εστογιάνοφ πάνω στον Χαλκιά. Το ενδεχόμενο του διπλού αποδεικνύετε σιγά σιγά δυσοίωνο. Κατόπιν αρχίασν οι βουτιές. Μουσλίμοβιτς, Ίβιτις και ξανά δώστου ο Μουσλίμοβιτς. Παιχνίδι «Μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη». Πέναλτι του Μάκου πάνω στον Κονσεϊσάο. Γελάει ο κόσμος. Ότι πιο αστείο συνέβη στον Πανιώνιο τα τελευταία χρόνια. 1-0. Ημίχρονο. Επανεκκίνηση. Ήμασταν πραγματικά άθλιοι στο Β’. Συγκλονιστικός ο Κοντοές και το 2-0 ήρθε απλά και μόνο να μας θυμίσει ότι το ματς είχε λήξει. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε. Και συνεχίσει να πιστεύει ότι κάνει πρωταθλητισμό, μόνο που αυτή την φορά χρησιμοποίησε και τα μέσα του ΠΟΚ. Την άλλη Κυριακή Καραϊσκάκη. Χίλια συγνώμη αδέλφια Παοκάκια, εγώ μαζί σας θα είμαι, λόγω πολλών χρωστούμενων στους κοκκινόμπατσους άλλα η ταρίφα είναι προκαθορισμένη και σας έρχεται. Είπαμε Κα-ραϊ-σκάκη. ΥΓ: Κάποιος πρέπει να πει στον Λάμπρο και στον Ραμντάν ότι είναι πάρα πολύ κρίμα. Όχι τώρα. Όχι φέτος. Δεν αντέχω άλλο γκρίνια. Αφήστε μας να το χαρούμε μία και μοναδική φορά. Ακούει κανείς; Δύσκολα.

Ξάνθη – ΑΕΚ 1-1:

Το νέο μότο που κυκλοφορεί στο προσφυγικό στρατόπεδο της ΑΕΚ είναι ότι η ομάδα του Δώνη σπαταλάει από ένα ημίχρονο. Ουαου. Επιστημονικότατη εξήγηση για τα χάλια της ΑΕΚ. Άλλο; Η Ξάνθη συνεπής, και ο Τζιμπούρ έξω για τρεις μήνες με πρόβλημα στον ώμο που κουβαλούσε από τον Πανιώνιο και ‘έριξε’ το κόστος μεταγραφής του στα 3,2 εκατομμύρια ευρώ. Για σου ρε Τσακίρη με τα ντιλ σου.

Αστέρας Τρίπολης – Πανθρακικός 0-0:

Πλάθουμε κουλουράκια. Οι Αρκάδες κοιτάνε προς τα κάτω. Καιρός δεν ήτανε. Και ο Πανθρακικός συνεχίζει να παίρνει πόντους. Είναι πάρα πολύ νωρίς αλλά και πάλι κάποια πράγματα φαίνονται. Έστω και λίγο.

Θρασύβουλας – Άρης 1-2:

Εργοτέλης – Λάρισα 2-1:

Ο Ογκουνσότο κάνει την διαφορά. Ο Εργοτέλης παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο. Η Λάρισα είναι μια κόπια του Δωνικού παρελθόντος. Τι κρατάμε; Μόνο την μπάλα του Εργοτελάκη. Αξίζει να το δείς. (Καμιά φορά)

Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 0-0:

Μαύρα και άραχνα στο μεγάλο, σούπερ ντέρμπι. Πολυδιαφημισμένες πατάτες. Μιλάμε για πατάτες. Τίποτα το αξιόλογο. Πάρα πολύ βαρετό, πάρα πολύ στρατηγική, πάρα πολύ ένταση και πάρα πολύ λίγο ποδόσφαιρο. Φρού φρού και καμία φάση. Θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν ξέρω πως αισθάνομαι όταν βλέπω τον Βαγγελάκη να παίζει έτσι. Το θεωρώ αρκετά κουφό. Και δεν μπορώ να κρύψω ότι είναι ιδιαίτερα καλός (ειδικά στην Βέρντερ). Αυτά τα ωραία. Και μετά οι εξαιρετικές δηλώσεις του γίγαντα Θεωδωρίδη. Γαυρίλα μας κι άλλο. Συμπεράσματα; Τα αρρωστάκια περιμένουν τις σοφίες του Βαρούχα. Οι γαύροι είναι και πάλι φαβορί. Ναι, ναι έχετε δίκιο, έχει πολύ δρόμο ακόμα. Καλά κρασιά.

Ηρακλής – Λεβαδειακός 1-0:

Γιούπι, Χουρέι, Ζήτω κλπ, κλπ. Κάπως έτσι αισθάνθηκαν τα Τριανταφυλλοπουλικά γριόνια για την πρώτη νίκη τους εφέτος. Η Λιβαδειά αρχίζει και φλερτάρει με περσινές συνήθειες ή μου φαίνεται. Τέλος πάντων. Ύπαγε οπίσω μου και για τους δύο μονομάχους.

8^η αγωνιστική – με το βλέμμα στραμμένο στην πατρίδα της αστερόεσσας:

Ομπαμα-μάνια. Θα βγει δεν θα βγει. Ο πρώτος αφροαμερικάνος πρόεδρος. Διλληματικές καταστάσεις. Από την μία βλέπεις τον Μακκέιν και την Σάρα και λες αυτό το πράγμα δεν παίζει. Δεν μπορεί να συμβεί. Αυτό όμως σημαίνει πως πρέπει κάτι να διαλέξεις; Αιώνια κουβέντα. Από την πρώτη Διεθνή λίγο πολύ θεσμοποιήθηκε αλλά μέχρι και σήμερα δεν έχει καταδείξει αυτήν την κρυστάλλινη απόλυτη αλήθεια που ζητούν τα λογιστάκια της σκέψης. Πίσω στο δίλημμα. Βλέπεις την εκστρατεία του Ομπάμα. Αυτό το υπερφίαλα επιφανειακό, χωρίς σαφείς ιδεολογικές απολήξεις κίνημα που έχει σχηματιστεί. Ναι είναι ένα κίνημα. Αναμφίβολα. Αλλά χωρίς στόχους, χωρίς οργάνωση, χωρίς δομές και αυτός είναι και ο λόγος που επιβιώνει. Που αναρριχείται πολιτικά μέσα από το σώμα της δημοκρατικά νόμιμης πολιτικής. Εκφράζει μια «αλλαγή» ακαθόριστη. Θα δώσουμε λεφτά στους φτωχούς. Θα σταματήσουμε τους κοινωνικούς και φυλετικούς διαχωρισμούς. Θα σταματήσουμε τους πολέμους. Ασπιρινάκια πολλά. Ρεφορμισμός, ρεβανισμός και διάφορα άλλα εννοιολογικά και ακατάληπτα. Και λοιπόν θα αφήσουμε τον Μακκέιν να θερίσει; Τι να πω. Μάλλον όχι. Δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Δεν πρέπει. Ας αναζητήσουμε την επιλογή του «μη χείρον βέλτιστων». Αλλά τότε θα ζήσουμε την απομυθοποίηση ενός ακόμη νέου και σύγχρονου κοινωνικού κινήματος. Να είστε σίγουροι για αυτό. «Αλλαγή» προωθημένη από την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία του συστήματος εκείνου που συνέταξε όλες ακριβώς τις παρελθούσες πολιτικές της χώρας του αναθεματισμένου ονείρου. Ένα όνειρο που ο Ομπάμα εγγυάται για όλους. Δεν υπάρχει στατιστική; Ποιοι θα μείνουν απέξω; Κανείς; Μην είστε αφελής. Τα πρόσωπα, (αν και εφόσον παίζουν κάποια σημασία) αλλάζουν μονάχα το περιτύλιγμα. Ας είναι τουλάχιστον αυτό καλύτερο, μέχρι να γίνει ο λευκός οίκος κατάληψη των yippies των Up against the Wall motherfuckers των black panthers. Είναι πάρα πολύ μακριά αυτά. Και σ’ αυτήν την ατυχώς μεσοπρόθεσμη σφαίρα του σήμερα βλέπουμε πάλι μπάλα. Η 8^η αγωνιστική δεν προσέφερε επί της ουσίας τίποτα περισσότερο από τις 7 προηγούμενες. Μια δόση σασπένς, δύο-τρία αναπάντεχα αποτελεσματάκια, μια απογοήτευση, μια χαρά και τα λοιπά και τα λοιπά.

Λεβαδειακός – Πανσερραϊκός 0-0 και Άρης – Λάρισα 0-0:

Τα κουλουράκια της αγωνιστικής. Και τίποτα αξιοπερίεργο. Όσο τα κατάφεραν οι Σέρρες τα κατάφερε και τη Λάρισα. Βέβαια η ομάδα του κάμπου οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι άξιζε ακόμα και κάτι καλύτερο. Κατά τα άλλα… ορατότης μηδέν…

Πανιώνιος – Παναθηναϊκός 1-2:

Καμιά φορά δεν μας θέλει απλά. Συνέβησαν τα πάντα προς αυτήν την κατεύθυνση και περισσότερο απ’ όλα το φαινόμενο Κουτσιανικούλη. Και γιατί αυτό ήταν το ότι χειρότερο. Το σύμπαν της ελληνικής πραγματικότητας, συν διαιτησίας, παραγόντων, δημοσιογράφων και μέσων σιωπηλών πλειοψηφούντων δικτατόρων μας, συνηγόρησε υπέρ της πάσης θυσίας επικράτησης του Παναθηναϊκού της αηδίας. Συν αυτών και η απίστευτη τύχη αυτής της μισητής ομαδούλας της δεξιάς με όλες τις περιρρέουσες αποχρώσεις. 0-1 με ωραία σουτ του Γκάμπριελ μέσα σε μια κατάμεστη Νέα Σμύρνη. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία όμως. Πίεση, πίεση. Κόντρα στην διαιτησία που όλοι οι εθελοτυφλούντες ξέχασαν. Β’ ημίχρονο. Και πάλι πίεση. 1-1 ο Μπερνάρ. Ναι το γκολ είναι οφσάϊντ αν αυτό κάνει τους δείκτες της αντικειμενικότητας να ανεβαίνουν. Την ίδια όμως αντικειμενικότητα που σφάζεται αδιαλείπτως με τα συνεχή μικρά μικρά σφαλτσοσφυρίγματα. Μάταια. Τα παπαγαλάκια είναι πολλά. Και κάπου εκεί που η μύξα θα έπρεπε να ευχαριστεί για το 1-1, ο Γιάννης Γκούμας εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο και από μία φάση βγαλμένη από ηλεκτρονικό ποδοσφαιράκι αποδεικνύει την εννοιολογική σημασία της βαζελίνης. Τέλος. Θέλετε να πούμε κρίμα για τις 11.000 κόσμου που βρέθηκαν στις κερκίδες. Μπα… είναι ντροπή να προδικάζεις μια νίκη μόνο και μόνο επειδή γέμισαν οι κερκίδες. Οι πανιώνιοι έχουν μάθει να είναι χαρούμενοι ακόμη και όταν ο διπλανός σου είναι η κόκκινη καρέκλα της 2. Θα ξαναμαζευτούμε 11 χιλιαρικάκια και ο πολυμετοχικός, οι μπάτσοι του πειραιά, το προσφυγικό αεκάκι θα καταφέρουν από τύχη, από διαιτησία, από ανικανότητά δικιά μας θα μας κλέψουν την νίκη. Χαλάλι σας αρρωστάκια. Άντε και καλό πρωτάθλημα. Με την ευχή και τις κολακείες των φυλλάδων σας.

Πανθρακικός – Θρασύβουλος 1-0:

Ντέρμπι νεοφώτιστων, αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία ποιοτική συνάφεια μεταξύ των ομάδων. Καμία απολύτως. Και οι θράκες με μια σημαντική δόση ιβηρικής ποδοσφαιρικής κουλτούρας δικαίως πανηγύρισαν.

ΟΦΗ – Ξάνθη 0-2:

Εύκολα. Ίσως χωρίς καν ιδρώτα. Εκ του ασφαλούς. Νίκη από το ξενοδοχείο για μια ομάδα σοβαρά πειθαρχημένη, με στέρεα πατήματα, διακριτούς ρόλους μεταξύ των ποδοσφαιριστών και εγνωσμένη συνταγή επιτυχίας. Μόνο που δεν είναι και πάρα πολύ εύκολο να την ακολουθήσεις. Παράλληλα, ποιοτικά έχει και μερικά ευδιάκριτα ντε φώ. Κοινώς η Ξάνθη δεν βλέπεται αλλά το αλά μπασκετικά ροζ φύλλο αγώνα το τσεπώνει μετά χαρακτηριστικής ευκολίας.

ΑΕΚ – Αστέρας Τρίπολης 2-1:

Μια πρώτη γνωριμία με τον Ραφίκ Τζιμπούρ. Αναξιωπαθούντα Αεκάκια. Με τον εκδιωχθέντα Ντέμη να έχει και δίκιο και άδικο. Και μια ομάδα που συνεχίζει να αποδίδει τραγικά βαρετό ποδόσφαιρο. 0-1 Μέχρι το 90’. Γκολ γιόμα-κεφαλιά του θηριώδη Σκανδιναβού και μετά 2-1 με εντυπωσιακό ψαλιδάκι του μεγάλου Ραφίκ. 2-3 καθαρά φάουλ στον Αμπάρη στο 2-1 , αλλά τώρα τα Αεκάκια και οι προσκείμενοι δημοσιογραφίσκοι κάνουν κοκοκό. Πόσο μ’ αρέσει αυτός ο πρωταθλητισμός. Σε κάνει να έχεις μνήμη κουραστικά επιλεκτική.

Ολυμπιακός – Εργοτέλης 2-0:

Το ακυρωθέν εκ Μαντόνας χουνέρι των κοπελιών στους πρασινοφρουρούς δεν συνέβη δις. Κρίμα. Άλλη μια χούντα Καραϊσκάκη. Άλλη μια βραδιά απ’ τα ίδια. Ξύλο, γιούχα, γιουρούσια, ευκαιρίες, συνθήματα, εγκλεισμός, αυτισμός και γαυρίλα. Για όλες τις ομάδες αυτό το σκηνικό βιώνεται τουλάχιστον για μία φορά κάθε ομάδα στο πρωταθληματάκι της σούπερ κλίκας. Μια φορά αντέχουμε.

Ηρακλής – ΠΑΟΚ 1-1:

Τα γριόνια έψαχναν απεγνωσμένα την πρώτη τους νίκη. Έχουν μάλιστα και μία πολύ καλή πελατειακή σχέση από τους συμπολίτες με τα ασπρόμαυρα. Όλα καλά ως εδώ. Και που χάλασε η μαγιονέζα της κυανόλευκης νίκης; Στον λαό του ΠΑΟΚ που φέτος πιστεύει πολύ (χωρίς ιδιαίτερο λόγο) στον πρωταθλητισμό του ΠΑΟΚ. Μα είμαστε με τα καλά μας; Δεκάδες, λοιπόν, ασπρόμαυρα Ούρουκ Χάι εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο, έστησαν την φωλιά τους πίσω από το τέρμα του γηραιού και οδήγησαν από το χέρι το συνονθύλευμα του ηττοπαθή Σάντος στην ισοπαλία. Λίγο έλειψε δεν ο Ηρακλής να μην περισώσει ούτε καν αυτό το μίζερο ποντάκι. And the story goes on…

7η αγωνιστική. Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Είπαμε ένα ακόμη προσχεδιασμένο και καλουπωμένο αντίο στον Τούλη. Ακόμη δεν μπορώ να πω πάρα πολλά. Δεν ξέρω γιατί. Στας εξοχάς για δέκα δευτερόλεπτα. Με το χρονόμετρο των ρυθμών του 21^ου αιώνα. Εθνική εορτή. Πλαστικίλα από τα σημαιάκια. Προπαγανδιστές. έφηβοι με ακμή ωσάν στρατιώτες με μυδραλιοβόλα. Και η μανούλα καμαρώνει το μπουμπούκι της λίγο πριν το ευνουχίσει. Λίγο αυτή, λίγο από μόνο του. Φεϊγ- βολάν εθνικιστών. Ψευτοπερήφανοι μικρονοικοκυραίοι. Βιαστικός καφές, βιαστική έξοδος. Όλοι εκεί γιατί πρέπει. Γιατί έχει ωραίο καιρό. Γιατί αύριο θα είμαστε στο γραφείο. Με λούζει κρύος ιδρώτας. Παρατηρώ ότι με κάποια αγαπημένα πρόσωπα μιλάμε για την δουλειά μας. Για το γραφείο. Για το keyboard και το πώς μπορείς να το καθαρίζεις. Δεν πάνε λίγα χρόνια πίσω όταν μιλάγαμε για τον κόσμο. Για τα όνειρά μας. Έστω για το που θα ανοίξουμε την μπουκάλα. Εντάξει, δεν λέω και τα δύο διακατέχονται από ένα ίσο φάσμα υγείας και παράνοιας. Όλα αλλάζουν, και εν τέλει αυτός μας αρέσει. Τα ίδια πράγματα λίγο πολύ σαπίζουν. Και συντονίζεσαι με αγωνία στην αρρώστια σου, με τα φιλαράκια σου και την αγάπη σου να περιγράφει το ντεκόρ. Αυτή την φορά αποζημιώθηκες. 2-5 στο νησί της ανδρείας με τους μουστακαλίδες και τη ρακί… Και ξανά προς την δόξα τραβάς, εφημερηδένιε συμπολίτη ξετσίπωτε…Θέλω να ξεμπλέξω από σένα δεν μπορώ...

Λάρισα - Πανθρακικός 1-2:

Voila. Quelle Catastrophe! Η Αλήθεια είναι ότι μετά το Χ μέσα στην ΑΕΚ όλοι περίμεναν το εύκολο βυσσινί τριποντάκι. Αλλά που. Συνήθως αυτά τα ματς δομούνται και αποδομούνται με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Τι εννοώ; Λοιπόν, πάει η ομαδάρα μας και φέρνει ισοπαλία μέσα στην ΑΕΚ. Κορυφή, ηδονή, ονείρωξη και ούτω καθ’ εξής. Μετά ο κόσμος μας κινητοποιείται. Παίζουμε άλλωστε στην γνωστή και ως κάστρο του Τακέσι έδρα μας. Κίνηση εισιτηρίων αυξημένη, ο αντίπαλος χαμηλότερου βεληνεκούς, και τα δύσμοιρα προβατάκια συρρέουν στον γκισέ. Άχαστο, άχαστο, φωνάζουν σύσσωμοι οι πλεονέκτες κομπάρσοι. Πάνω σ’ αυτό το άχαστο ο αδηφάγος μπιζναδόρος της διπλανής πόρτας στήνει την φάκα του και μαζεύει τα δηνάρια του. «Ρίχνω ζάρια φέρνω εξάρες». Φυσικά δεν υπονοώ πως το συγκεκριμένο ματσάκι ήταν στημένο. Λίγο πολύ ο γρήγορος Ντιαλό, λίγο η κακή αμυντική λειτουργία των ροκφόρ και δεν ξάφνιασε κανέναν απ’ όσους είδαν το παιχνίδι αυτό το διπλό. Και εις άλλα με υγεία. Εκεί βέβαια που ο λαουτζίκος δεν το περιμένει.

Άρης – Ολυμπιακός 1-0:

Το Κλεάνθης Βικελίδης απέχει πολύ περισσότερο από την ασπίδα της γαυρίλας που προστατεύει εαυτόν σε ακτίνα 70 χλμ. Εκεί ψηλά στην σκουληκοφωλιά ο θρυλέων απέδειξε για άλλη μια φορά ότι φέτος δεν έχει καθόλου εύκολα το διπλό. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκύπτει εκ του ότι σκόραρε ο Χαβίτο (τρομάρα του) για ακόμη μία φορά ενώ ο κανονιέρης Κόκε συνεχίζει να μην μπορεί να βρει δίχτυα.

Θρασύβουλας – ΑΕΚάκι 3-3:

Μόνο τετριμμένα μπορούμε να περιγράψουμε το τι ακριβώς συνέβη στην Φυλή. «Τα παιχνίδια δεν λήγουν ποτέ στο ημίχρονο». Ατάκα βέρα Αλεφαντική, αλλά συνάμα αληθινή. 45’ λεπτά και 0-3 με όργια του Σκόκο και μετά καθίζηση. Η λέξη ίζημα και η ηχητικής της χροιά χαρακτηρίζουν απόλυτα το αεκάκι του 2008. Η πλάκα είναι ότι στο τέλος πάλι θα κλαίγονται για το πρωτάθλημα, αυτοί οι ασόβαροι αιωνίως αδικημένοι ψευτοπροοδευτικοί.

Αστέρας Τρίπολης – ΟΦΗ 2-2:

Φέτος οι Αρκάδες δεν θα δουν χαρά στα σκέλια τους. Πάει χάθηκε η περσινή κωλοφαρδία του πρωτάρη. Ακόμα και το παραρτηματάκι έφυγε όρθιο από την τιμημένη Αρκαδία του Μποροβήλου και ο Καρβαλιάλ είναι ένα μόλις βηματάκι πριν το στερνό αντίο. Με το καλό αγόρι μου, η Τρίπολη είναι για τους Λεβέντες και ο Τάκης Λεμονής πρέπει κάπου να (ξανα)κάνει το αγροτικό του πριν τον (ξανά)φωνάξει στο λιμάνι ο πρόεδρος των προέδρων. Ας μην αγνοήσουμε το ότι ο Νταμ΄Ντόι είναι πραγματικά καυτός.

ΠΑΟΚ – Λεβαδειακός 3-1:

Ήθελα πολύ να κερδίσει ο ΠΑΟΚ το ομολογώ. Γιατί; Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χάζι από το να βλέπεις τα γαυράκια του βορρά να ονειροβατούν ότι φέτος ο αναστημένος εκ πολυμετοχικού ΠΑΟΚ της δημόσιας διαφθοράς, των χρεών, της διαπλοκής και της συναλλαγής με τα λεφτά των ταμείων του κράτους, θα κάνει πρωταθλητισμό. Άπαξ και αρχίσουν τα παιχνίδια στην πρωτεύουσα τα συμπαθή γραφικοειδή ΠΑΟΚάκια του Κούδα και του Σικαμπάλα θα δουν την γλύκα και την νταβατζίλα του ΠΟΚ. Καλά είναι τα όνειρα, μ’ αρέσουν. Είμαι πολύ κακός που τα προεξοφλώ όλα. Αλλά από την άλλη όταν ονειρεύεσαι τον πρωταθλητισμό με όχημα τον Χαλκιά, τον Κονσεϊσάιο και τον Λάκη υπάρχει κάποιο πρόβλημα.

Εργοτέλης – Πανιώνιος 2-5:

Μέθη. Μέθη. Μέθη. Είναι η πρώτη φορά που η ανταπόκριση από τον πλανήτη μπαλα-λάικα είναι τόσο χαρμόσυνη για την ιστορικότερη της ιστορίας ομάδα της καρδιάς μου. Δεν έχω πολλά λόγια, αλλά πολλά είναι αυτά που εν τέλει θα πω. 5 γκολάκια εκτός έδρας. Τα δύο πρώτα του Κινέζου. Με την άμυνα μας να βολοδέρνει, τον Εργοτέλη να δικαιούται ασφαλώς πολλά περισσότερα απ’ ότι τελικά του συνέβη, αλλά την κυανέρυθρη μηχανή από την μέση και πάνω να βρίσκεται σε πλήρη στύση. Και ερωτώ; Αν αυτό το πράγμα βλέπουμε κάθε φορά, τότε να πάψω να γκρινιάζω για ότι με απασχολεί. Δεν θέλω τίποτε άλλο. Μόνο ερωτήσεις έχω να κάνω, με σκοπό την ονειρική μου φαντασίωση από τις ανάλογες εσωτερικές των απαντήσεις. Μήπως ο Μπερνάρ Κουμορτζί είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης; Πόσο κιλά ‘ανωμαλίας’ φέρει άραγε το ποδοσφαιρικό physique που απαντά στο όνομα Εστογιάνοφ; Θέλω να συνεχίσω μια παρατήρηση επί του λατρεμένου αυτού, Καμιτσοειδούς Ουρουγουανού. Ακούω από τους σπίκερς της τηλεόρασης να τον αποκαλούν Εστογιανόφ. Αυτός ο τόνος αλλάζει πολλά. Γιατί αν υποψιαστώ ότι το παλικάρι με την θάλασσα της τρέλας έχει και σπέρμα σοβιετικό τότε μιλάμε για άλλου λέβελ ίνδαλμα της νεολαίας. Άκου απλά αυτό. «Λατινοαμερικάνος, με όψη και βλέμμα τρελού, τατουάζ Τσέ – Μαραντόνα, κιλά ποδοσφαιρικής ανωμαλίας και αλήτικου αλανοειδούς στυλ, και τέλος οικογενειακό δέντρο που οδηγεί στον σύντροφο Μολότοφ, στον Μπουχάριν, στον Νετσάγιεφ… Α ρε Πανιωνάρα… και τα μυαλά στο μπλέντερ…

Παναθηναϊκός – Ηρακλής 2-2:

Η Μύξα κώλυσε και έδωσε στην γριά ένα ποντάκι. Από το 1-0 και την σίγουρη παλινωδία στο 1-2 και τα καρδιοκτυπήματα και τελικά στο τελικό και δίκαιο κατά τους τηλεκριτικούς 2-2. Ελκυστικό ποδόσφαιρο κατά διαστήματα από τα γριόνια, αλλά χωρίς πολύ ουσία. Ϊσως αυτό είναι και το πρόβλημά τους φέτος.

Ξάνθη – Πανσερραϊκός 2-1:

Τα Πανοπουλάκια των πηγαδιών φέτος θέλουν να παίξουν τον ρόλο του περσινού Αστέρα. Και δίχως άλλο θα τα καταφέρουν. Διαθέτουν σύνολο που χωρίς να θυμίζει ποδοσφαιρική ομάδα αξιώσεων πολύ δύσκολα χάνει. Όσο και να μην μας αρέσει είναι έτσι. Μην ξεχνάμε ότι και εμείς γουστάραμε αναφανδόν την ομάδα του Μπουμπένκο. Στα ξένα αυτό το λένε απλά efficiency. Εμείς το περιστοιχίζουμε με την φετούλα, το τζατζικάκι, τον μετζέ που κάνει αυτή την διαφορά αλά βαρβατίλα.

6η αγωνιστική και μόλις 12 γκολ. Η κρίση μας χτυπάει την πόρτα.

Στην Αντίνα των ηλιθίων πιθήκων η οικονομική κρίση που μαστίζει την μάστιγα της σκέψης Αμερική, δεν έχει κάνει ακόμα εμφανή τα αποτελέσματά της. Οικονομολόγοι, στατιστικοί, λογιστές, γραφιάδες, δοσίλογοι, αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι, ατενίζουν με το χέρι στο μέτωπο μπας και φανεί τίποτα στον ορίζοντα. Μάταια. Σύμφωνα με πληροφορίες γνωστού δημοσιογραφίσκου με πολύπλοκα συμπλέγματα και σίγουρα εξασφαλισμένες πηγές η κρίση οδηγάει τζιπ πόρσε- καγιέν, με φιμέ τζάμια, 20αρι νίκελ ζαντολάχιστο, χρώματος μαύρο, και αριθμό πινακίδων «ήρθα και σε γάμησα» φτωχομπινέ καταθεσάκια δανειολήπτη. Παρακαλούνται όσοι τύχει και δούν την κρίση την ρουφιάνα να έχει διπλοπαρκάρει σε κάποιο στενό δρομάκο της φαρδιάς πόλης μας να επικοινωνήσουν με το αρμόδιο υπουργείο, δηλαδή αυτό της οικονομίας, να αναφέρουν τις λεπτομέρειες και να ξαμολήσουμε τους ειδικά εκπαιδευμένους γκοστμπάστερς. Ήταν χρέος μου να δημοσιοποιήσω αυτή την έκτακτη κρατική αγγελία. Είναι στα πλαίσια της κρατικής διαφήμισης που αποστέλεται κάθε λίγο και λιγάκι με κούριερ στον πλανήτη μπαλα-λάικα για να μην βγάλω τα άπλυτα του γκόλντεν Τεό Ρουσόπουλου στην φόρα. Γι’ αυτό και ασχολούμαι με την μπάλα. Ούτε παππάδες, ούτε μεσιτείες, ούτε επιτόκια, ούτε μετοχές που κατρακυλάνε από την αρρώστια του Καλιγούλα, ήτοι την απληστία, ούτε θέματα σοβαρά και ακατάληπτα. «Μπαλίτσα και μαζοχισμός. Κάτι σαν άλλου τύπου ρουχισμός». Η ύφεση, λοιπόν, χαρακτήρισε την 6^η αγωνιστική της ελληνοποδοσφαιρικής κλίκας. 11 γκολ σε 8 αγώνες. Ζούπερ ουάου. Αλλά αυτή την φορά πραγματικά δεν μας κάηκε καρφί. Γιατί στο στάδιο «πέντε βήματα από την πλατεία» εμφανίστηκε το είδωλο με το καρέ μαλλί και ο τρελούλης φίλος του. Ρεκόμπα και Εστογιάνοφ. Το είδαμε και αυτό. Το ένοιωσαν και τα σκουλήκια που ζουμπίχτηκαν στην κυανέρυθρη γη. Vamos Vamos hermanos latino americanos, hasta la Victoria jugamos juntos!!! Θέλω να ξεμπλέξω από σένα δεν μπορώ… δεν μπορώ.

Πανσερραϊκός – Αστέρας Τρίπολης, Ηρακλής – Εργοτέλης, Λεβαδειακός – Ξάνθη, Παοκ – Παναθηναϊκός 0-0:

Τα κουλουράκια ήταν αυτή τη φορά πολλά. Διαφορετικά όμως μεταξύ τους. Το λοιπόν που λένε και στην Λευκωσία – Nicosia: Πανσερραϊκός – Αστέρας και Λεβαδειακός Ξάνθη μας βολεύει η ισοπαλία, δεν πειράζει αφού δεν μπορέσαμε να σκοράρουμε, καλός είναι και ο πόντος, η έδρα είναι δύσκολη, ο αντίπαλος έπαιξε πολύ σφιχτά. Τέτοιες ατάκες άκουγες από τα λαμπρά παικτρόνια. Αφού αυτοί είναι ευχαριστημένοι εμάς δεν μας πέφτει και πάρα πολύς λόγος. Ο Ηρακλής είναι απλά ανεπαρκής και η περσινή ιστορία μοιάζει να αναβιώνεται στου Παπάφη. Η Β’ δεν είναι και πολύ μακριά αν οι ρυθμοί εξακολουθήσουν να είναι ανάλογοι. Και τέλος το ντέρμπι. Οι μεν Θεσσαλονικείς έχουν να λένε ότι είναι αήττητοι στην Τούμπα, οι δε μιξοβάζελοι καυχούνται ότι δεν έχασαν στην έδρα της μπουγάτσας. Και έτσι έστησαν τις πιτσικουλιές στους στο κέντρο, επί της ουσίας δεν κινδύνευσε κανένας και όλοι μοιράστηκαν και από ένα ψιθυριστό well done, we can do better. Βαρετά και πληκτικά…

Πανιώνιος – Άρης 2-1:

Τι να πούμε για αυτό το ματς. Μπήκαμε στο γήπεδο περίπου μισή ώρα πριν το εναρκτήριο λάκτισμα, χρησιμοποιώντας μια έκφραση κλισέ των αθλητικογράφων άλλων εποχών και ηθών. Τα είδωλα έκανα προθέρμανση και εμείς παίρναμε ηδονικά μάτι. Κούρεμα ενδεικτικό της φαντασίας. Η γειτονιά είχε φορέσει τα καλά της. Πλαισιωθήκαμε γύρω από την ονείρωξή μας. Το ματς ξεκίνησε και ο Άρης προηγήθηκε πολύ νωρίς. Ήταν δεν ήταν δύο λεπτά αγώνα όταν από λάθος της δεξιάς πλευράς τα σκουλήκια εισήλθαν επί της περιοχής και μέσα απ’ την αναμπουμπούλα που δημιουργήθηκε η μπάλα έφτασε στον Χαβίτο ο οποίος και ήταν αδύνατον να αστοχήσει. Κι όμως σχεδόν καμία μουρμούρα. Καμία γκρίνια. Σαν να μην συνέβη τίποτα, όλοι απλά έβλεπαν τον Ρεκόμπα. Δεν θέλαμε και τίποτε άλλο. Τουλάχιστον για λίγο χρόνο. Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι τα πράγματα δυσκολεύουν και θέλαμε τα τρία βαθμουλάκια. Η ανησυχία έκανε δειλά δειλά την εμφάνισή της. Δεν υπήρχε όμως λόγος.

Ολυμπιακός –Πανθρακικός 2-0:

Στο Καραϊσκάκη υπάρχει το φαινόμενο ‘ελ γκαλέτι’. Λίγο ο συνειρμός, λίγο η ισπανόφωνη λέξη θυμίζει κάτι από ελ νίνιο. Και έτσι δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Θυμάμαι μόνο κάτι …αρκετά και αξιοκρατικά γαυροειδές. Απ’ αυτά τα αξεπέραστα και μνημειώδη Πειραιώτικα. Είμαστε μια παρέα φίλων. Φίλων της ζωής αλλά και φίλων της μπάλα. Σιωπηλή πλειοψηφία που θέλει να έχει μια κάποια ωραία άποψη. Και έτσι διαλέγουμε το ματς – ντέρμπυ της αγωνιστικής. Αυτό της Τούμπας δηλαδή. Έχουμε όμως και μια λανθάνουσα αγωνία για το τι πράττουν την ίδια ώρα οι μπάτσοι. Ζάπινγκ. Στο δεκάλεπτο. Το σκορ ακόμη κολλημένο στο μηδέν, αλλά ακούμε το γήπεδο να βοά ρυθμικά και ασφυκτικά «Τάσος Πάντος, οεοεοε». Δεύτε λάβετε φως. Δεν ξαναγυρίσαμε κανάλι, το kinky πάντα κάνει τα αιμοπετάλιά μας να τρελαίνονται.

ΌΦΗ – Θρασύβουλος 1-3:

Μην σας αυταπατά τίποτα. Στην Κρήτη τα κοπέλια θέλουν να αυτομολύσουν από το παράρτημα της πολυμετοχικότητας. Στην φυλή είπαν απλά να εξαντλήσουν ότι του έχει απομείνει και τους βγήκε σε καλό. Έσωσε και ο Τσιώλης το τομάρι του.

Να τη και η 5η. Δεν μας έλλειψε βέβαια.

Τα πράγμα αρχίζουν και διαμορφώνονται. Αχνοφαίνονται τα όρια μας. Τα ταβάνια μας. Έτσι και οι ομάδες τούτου του τόπου. Σιγά σιγά δεν υπάρχουν απρόοπτα. Όλα διαμορφώνονται υπό την σκεπή της πεπατημένης. Την ξέρουμε την συνταγή. Ο καιρός έχει δροσίσει. Αλλά όχι αρκετά. Ακόμα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την άμμο, τα αντηλιακά, τον ιδρώτα. Κοιτάω στον δρόμο λυπημένους ανθρώπους. Χαμένους. Μέσα στην δίνη των εξελίξεων που τους παρασέρνει. Μέσα στην ζάλη των πληροφοριών. Της αλλαγής. Της χαμένης μας κουλτούρας. Ο ολετήρας είναι και πάλι εδώ. Η τηλεόραση είναι ο μεταμοντέρνος δούρειος ίππος της κοινωνικότητας. Το ξυπνητήρι χτυπάει κάθε μέρα. Οι ειδήσεις φωνάζουν. Τι τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Είναι απλή η λογική της πειθήνιας νεφελοειδούς εφαπτόμενης στην συγκαταβατικότητα σκέψη. Κάνω βουτιές στις δικές μου σκέψεις και ψαρεύω αβεβαιότητα. Μια τόσο βέβαιη και καθορισμένη αβεβαιότητα. Τα χελιδόνια μας εγκαταλείπουν. Ακόμα όμως ιδρώνουμε καθημερινά. Παρακολουθώ 22 ανθρώπους σε μια ανοίκεια λαμέ στολή να κλοτσάνε μια μπάλα. Και είμαι γυφτάκι στην πανεπιστημίου αδέλφια μου αλήτες ελβετόψυχοι (κατά τζιμάκον). Κάνε υπομονή και ο ουρανός θα γενεί πιο γαλανός. ΄Χι από αυτό το γαλάζιο που ευαγγελίζονται κάτι υποψήφιες έποικοι κυτταρίτιδας με οκτώ κιλά μέικ απ στις σχολές. Η δικτατορία των ηλιθίων με πατάει κάτω. Ξαναγυρνάω στην μανιέρα της μπάλας. Και περιμένω να ξεμυτίσει ο Ρεκόμπα (άντε ο Εστογιάνοφ). Μια θλάση μας χαλάει τα σχέδια. Υπομονή. Τουλάχιστον μάθε να λες την λέξη, κάνει έναν κάποιο καλό.

Λάρισα – ΟΦΗ 4-3:

Είναι αλήθεια ο ΟΦΗ αδικήθηκε καταφανώς. Ο πρόεδρος της Σούπερ λιγκ Πηλαδάκης ζητάει όμως ντομπροσύνη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα επιστρέψει τους βαθμούς. Έχουμε τονίσει πως η ντομπροσύνη μετράει μονάχα για μιλισεκόντ. Μετά επανερχόμεθα συλλογικά και εθνικά στην γνωστή οδό του πισώπλατου εναγκαλισμού. Ήταν πολλά τα λεφτάκια σου Ιούδα μου και σήμερα στην εποχή του ευρώ τα δηνάρια συνεχίζουν να έχουν αξία. Μην μασάς. Και τι συνέβη; Λίγο απ’ όλα. Δεν δώσανε 3 πέναλτι στους Κρητικούς, έκοψαν άλλα 3 ως οφσάιντ, δεν μέτρησαν δύο πεντακάθαρα γκολ και αφέθηκαν και κάποια οφσάιντ για τους βυσσινί του κάμπου. Σούζα το αλογάκι. Υπάρχουν λογής λογής σφαξίματα. Από αυτό με το γάντι στον κάμπο συνηθίζουν αυτό με την γούνα. Χαλάλι τους, το παράρτημα να πέσει.

Άρης – Ηρακλης 1-0:

Είναι αλήθεια πως το γκολ του Λέμπο στις καθυστερήσεις μαρτυράει και την ποιότητα του αγώνος. Σκατάκια μελάτα. Θυμάμαι, δεν μπορώ να ξεχάσω άλλωστε. Στην Οκτωνιά βρισκόμασταν. Το Λινάκι στην λογική της κόνξας έκοβε βόλτες στο κενό σ’ ένα χωράφι παγωμένο με διασκορπισμένα κυκλάμινα. Με θέα τον κάμπο του αυλωναρίου. Η αφεντιά μου περίμενε το δογματικό μπόιλερ να φέρει ζεστό νερό στους σωλήνες του λουτρού. Και το ζάπινγκ με οδήγησε στο Άρης – Ηρακλής. Πρέπει να κοιμήθηκα λίγο. Χάλια μαύρα. Οι σκώληκες λυτρώθηκαν στις καθυστερήσεις και οι γριές ετοιμάζονται για βουτιά από ψηλά.

Παναθηναϊκός – Λεβαδειακός 2-0:

Το Παναθηναϊκός – Εργοτέλης δεν έλαβε χώρα εξαιτίας της μεγαλοπρεπούς συναυλίας της Παναγίας του μάρκετινγκ. Αλλά η απουσία του παιχνιδιού επαναλήφθηκε μέσα από την κακοποίηση του ποδοσφαίρου στο φιλικό δίτερμα πράσινοι εναντίον πράσινων. Σαπίλα. Όλα ποια τα περιμένεις χωρίς καμία απόκλιση από το αναμενόμενο. Κακή ποιότητα, πίεση και πίεση και δύο τελικές προσπάθειες και ανάλογα γκολ. Μπράβο παιδιά.

Ολυμπιακός –ΑΕΚ 2-0:

Καλώς τα παιδιά. Εδώ είναι το στάδιο του ρωμαλέου πολέμαρχου με τα σιδερένια αρχίδια. Και αν τύχη και το χταπόδι αφερεθεί για μια στιγμή χαζεύοντας τα κοκκινοβαμμένα κάγκελα κλάψτα Χαράλαμπε. Την κλέψαμε την μπάλα, είδαμε τον σέρβο φονιά και 1-0. Λίγη γαυρίλα, λίγη φωνή μια δυό διαιτητικές τσιριμωκιές και αντίο σωματείου του εκ Κωνσταντινουπόλεως ελληνισμού. Ο μπραζιλιάνος μεν, γαύρος δε Ντιόγο έβαλε το κερασάκι στην τούρτα. Είναι γνωστή η συνταγή του γλεντιού. This is karaiskaki stadium.

Πανθρακικός – Πανιώνιος 1-0:

Δεν θέλω να πω τίποτα. Πολύ κακό παιχνίδι από πλευράς του σωματείου ζωντανή ιστορία της ιστορίας. Τσσσς. Τίποτα που να θυμίζει Πανιώνιο. Υπερβολική δόση μετριότητας κακοτοπιάς και ανασφάλειας απέναντι σε μια ομαδούλα με το στάδιο της Εκκλησίας για έδρα. Φάγαμε γκολ από στημένο, χάσαμε τον Μαϊστόροβιτς, δεν κάναμε σχεδόν ούτε μία φάση και δεν μπορώ να θυμηθώ και τι άλλο με χάλασε εκείνη την ημέρα. Αν πω έστω και μια κουβέντα για ατυχία, θυμίστε μου να αυτοχαρακτηριστώ γραφικός. Προς το παρόν διατηρώ ένα ψήγμα γραφικότητας με το να ξαναφωνάξω πόσο πολύ περιμένουμε τον Ρεκόμπα. Έστω μια ματιά με την κυανέρυθρη φανέλα.

Θρασύβουλος –Πανσερραϊκός 0-1:

Υπάρχουν προηγούμενα από πέρσι. Οι ομάδες γνωρίζονται και οι λέοντες εν είναι τόσο βλάκες ώστε να μην έχουν ήδη πάρει μια πρέφα για το πώς έρχεται συνήθως σε αυτή την χώρα το διπλό. Μην είμαστε και αφελής. Ταμπουράκι απέναντι σε μία άκακη επιθετικά ομάδα και στην μία και μοναδική ευκαιρία τεμάχια από τας Σέρρας και φινίτο λα μούζικα. Όταν ζητήθηκε από την ομάδα του θρασύβουλα να ανατρέψει το σκορ γέλασαν και τα τσιμέντα.

Εργοτέλης – Παοκ και Αστέρας Τρίπολης – Ξάνθη 0-0:

Όλοι πλην αρκάδων δηλώνουν ευχαριστημένοι. Τα κουλουράκια μάλλον θα φορεθούν φέτος. Να πούμε γενικά και μερικές αλήθειες πράγμα που εν γένει δεν συνηθίζουμε. Ο Εργοτέλης δεν χάνει, μέχρι στιγμής, εύκολα πόσο μάλλον στην Κρήτη. Ο Παοκ φέτος μοιάζει αρκετά με ομάδα που δεν θα έχει δυσκολίες για την τετράδα (κάτι σαν τον συμπολίτη Άρη των περασμένων χρόνων). Η φωτοβολίδα του Αστέρα Τρίπολης αργοσβήνει και η χρωματική ταύτιση με την Χαλκηδόνα μοιραία οδηγεί σε συγκρίσεις. Η Ξάνθη έχει παγιωθεί στην κατηγορία ως μία ομάδα που το έχει το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν εν τέλει εφέτος θα χτυπήσει την πόρτα του ουέφα αλλά η μέση του βαθμολογικού πίνακα της ανήκει στην χειρότερη των περιπτώσεων. Και τα κουλουράκια, κουλουράκια.

Φορθ Ράουντ στο ράουντ - αμπάουτ

Πρέπει να θυμηθώ τι δηλαδή συνέβη την 4^η αγωνιστική. Ρίχνω μια ματιά στα αποτελέσματα. Μου ‘ρχεται να τα παρατήσω, τι να πεις δηλαδή; Όλο και κάτι έχω. Είμαι πολυλογάς. Έξω έχει κατακαλόκαιρο. Είμαστε στην τροπική Αθήνα –σαβάνα. Μας λείπει το σάβανο. Η Κιάρα παραλογίζεται ή μάλλον κάνει αυτό που φαντάζει λογικό για μια συνεργασία εξωγήινα βαρετή. Κάνει αυτό που ο γράφων δεν θα τολμούσε για το γαμημένο το χιλιάρικο. Χοντρά φράγκα, σε ένα χοντρό περιοδικό ενός κυριολεκτικά και μεταφορικά χοντρού εκδότη/δημοσιογράφου, ψευτοκαλλιτέχνη, απατεώνα. Δεν βαριέσαι. Ανέβηκα σ’ άλλη μια βάρκα με άγνωστο προορισμό. Λυπάμαι όσους συνεχίζουν να σαλπάρουν εγκλωβισμένοι στο σκαρί της ματαιότητος. Του Βοναπαρτισμού. Του ‘εγώ’ με κεφαλαία κομπλεξικά γράμματα. Με καπετάνιο έναν FAQing bastard. Και έτσι ένας κύκλος έκλεισε. Ούτε καν ομόκεντρος, με αυτούς του παρελθόντος. Δεν βαριέσαι. Όλο αυτό λέω. Παντιέρα μικροαστική και συνεχίζω να βλέπω ποδόσφαιρο. Την 4^η αγωνιστική έπεσε πολύ ξύλο. «Βαράτε με κι ας κλαίω, κι η πλάκα είναι σύντροφοι πως το γουστάρω λέω». Δεν θυμάμαι κάτι άλλο. Ο Σεπτέμβρης δεν λέει ακόμα να φύγει. Πάμε στο δια ταύτα…

ΟΦΗ – Ολυμπιακός 0-0:

Πλάθω κουλουράκια με τα δυό μου τα χεράκια. Κάπως έτσι. Ο γαύρος ήθελε το ματς για πολλούς λόγους με βασικότερο το προσχηματικό παναθηναϊκίστικο υπόβαθρο του φιδιού. Το παράρτημα είχε και αυτό τους λόγους του. Βλέπετε είναι από τις ομάδες που θέλουν πάντα να κερδίζουν. Κοιτάει λοξά την κάμερα ο αμόρφωτος βλάχος παικταράς με το λαδωμένο μαλλί και το τατουάζ no fear και αναφωνεί: «Φέτος έχουμε πάρα πολύ αξιόλογο υλικό, κοιτάμε το κάθε ματς ξεχωριστά και παίζουμε κάθε φορά για την νίκη». Απρόβλεπτα ηλίθιο. Τύπου, ’κυρία δεν το έκανα εγώ, αλλά ο Αλέξης’. Και τι έγινε στην Κρήτη. Έπεσε ξύλο, ο Τοροσίδης το έχασε από τις 2 ίντσες πριν την γραμμή του τέρματος, ο Ν’ Ντόι την βολίδαρε πάνω στον Νικοπολίδη και τα κουλουράκια ήταν το κεντρικό μενού. Οι γαύροι δικαίως διαμαρτύρονται για κάμποσες κόκκινες κάρτες. Αλλά μην το χέσουμε κιόλας… τι να μας πουν και οι γαύροι.

Πανσερραϊκός – Λάρισα 1- 3:

Δεν έχω να πω και πάρα πολλά. Ο κόουτς Μαρίνος Ουζουνίδης έδειξε στα λιοντάρια του (γιατί αυτοί του πανσερραϊκού ήταν καννισάκια) το βίντεο με την Ξάνθη και ανακοίνωσε: «Λεβέντες, έτσι θα πάμε να παίξουμε στας Σέρρας. Μην είστε λαλάκες, εδώ είναι Ελλάδα. Μπάλα και αηδίες. Άμυνα μπετόν αρμέ, αντεπιθεσούλες και με την ευλογία του ύψιστου τρία ποντάκια στο τσεπάκι μας το αγροτικό». Όπερ και εγένετο. Προσθέστε και την εμπειρία των τυροκόμων, και οι Σέρρες πνίγηκαν στην λογική της έδρας. Δεν πειράζει, του χρόνου αν όλα πάνε καλά.

Ηρακλής – Πανθρακικός 0-0:

Η γριά θα έχει πρόβλημα. Και αυτό, γιατί δεν μπορεί να βάλει την μπάλα μέσα. Δεν δύναται. Εντάξει στο εν λόγω ματς όλα έγινα και ελέω Ρόκα. Καλός τερματζής. Ήμουν παρόν όταν ο Άλεξ Λοθ του έκανε συνέντευξη. Τι διαπίστωσα; Είναι αλλιώς να είσαι από τα ξένα. Το παλικάρι έλεγε για τις προπονήσεις του στις ακαδημίες της Ρεάλ, για τον Ραούλ, τον Γκούτι τον Μπενίτεθ. Άλλες παραστάσεις. Άλλο επίπεδο. Και αυτό (όχι πάντα) λίγο πολύ είναι αρκετό να κάνει την διαφορά. Βίβα εσπάνια και τα ρολά κατέβηκαν.

Λεβαδειακός – Αστέρας Τρίπολης 1 -0:

Δεν είδα τίποτα, δεν άκουσα τίποτα. Αλλά έχω να κάνω ένα σχόλιο. Η λιβαδειά μάλλον αξίζει να μείνει στην κατηγορία. Έχει έναν σταθερό κορμό, κάποιους αξιόλογους ποδοσφαιριστές και τον Τζωρμπατζάκη σύμβολο των επί γης μασκέ πάρτι.

Πανιώνιος – ΑΕΚ 2-2:

Δεν μας θέλει (ακόμα). Ξενέρωμα στο παρά πέντε. Φιλοξενήσαμε, το ξαναλέω, την μέχρι στιγμής χειρότερη ομάδα της λίγκας. Σύμφωνα, δε με τα αξιόπιστα μέσα της χώρας, έκανε στην Ν. Σμύρνη το καλύτερο μέχρι στιγμής παιχνίδι της. Μάλλον μας κάνουν πλάκα. Εγώ είδα μια αναστάτωση μια βαβούρα χωρίς λόγο, έναν πολύ καλό Σκόκο, έναν ελληνικής προελεύσεως παίκτη εν ονόματι Κυργιάκος και ένα συνονθύλευμα κακών και ατάλαντων ποδοσφαιριστών. Και από την μεριά μας. Στην αρχή κοίταγα μόνο τον Ρεκόμπα και τον Εστογιάνοφ στην εξέδρα. Είχα ανάγκη να μυρίσω λιγάκι μοντεβίδεο και κατά συνέπεια λίγη μπάλα. Μετά εισέπραξα λίγη από την τεχνική μαεστρία του Λίνεν. Το 1-0 μου άρεσε. Λυπήθηκα που αυτό δεν έγινε 2-0. Το 1-1 το Σκόκο ήταν μαχαιριά, αλλά από την άλλη είχε μια δόση ποδοσφαίρου. Το 1-2 το έκοψε ο διαιτητής καλή του ώρα και οι απανταχού κλαψιάρηδες ενωσίτες ανακάλυψαν γιατί εδώ και 15 χρόνια δεν παίρνουν πρωτάθλημα. Φταίει μόνο η διαιτησία. Όχι ότι στην σύνθεση υπήρχαν ονόματα όπως Ράμος, Λαγός και Χετεμάι. Το 2-1 ήταν αναπάντεχο και ως εκ τούτου η χαρά που μας πλημύρισε ήταν διπλή. Το 3-1 το αρνήθηκε ο αδέκαστος ρεφερί μπας και κατόρθωνε να κοιμηθεί το βράδυ χωρίς τύψεις. Στο 2-2 μάλλον έπρεπε να είχα ήδη φύγει.. Puta pelota, έρχονται οι Ουρουγουανοί. Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε.

Ξάνθη – θρασύβουλος 1- 0:

Νίκη σαν μπασκετικό τρίποντο. Τίποτε παραπάνω. Το τάκλιν του βάλλα είναι για τον τοίχο της Καισαριανής.

ΠΑΟΚ – Άρης 1-0:

Ο Μπάοκ έχει καλή ομάδα. Έχει όμως και ρέντα αν θέλουμε να τα λέμε όλα. Και το γκολ θυμίζει λίγο καραμπόλα σνούκερ. Έχουμε να θυμηθούμε κάτι; Γιατί όχι το τάκλιν του βιτόλο. Η αλήθεια είναι ότι εκτός από τον Βιεϊρίνια πόνεσε και ο Γεωργιαδής για το αντιαθλητικό που είχε κάνει στον καράμπελα. Έτσι, η συμπρωτεύουσα έχει πλέον άλλο αφεντικό. Τι κακομοίρηδες είναι αυτοί εκεί πάνω.

3η αλλά όχι και φαρμακερή..

Εδώ Πλανήτης Μπαλαλάικα. Εκεί ποδοσφαιρικά άμπαλη Ελλάδα. Ακούει κανείς; Η μεταξύ των δύο κόσμων απόσταση απλά χαοτική. Δεν υπάρχει πλέον το μέσο μετάβασης από την αθεράπευτη ανία στην ποδοσφαιρική πανδαισία. Ή μάλλον δεν μπορούμε να το επινοήσουμε. Να ξεγελασθούμε. Τουλάχιστον σε επίπεδο απτό. Δηλαδή απ’ το γήπεδο. Κάτι γίνεται μονάχα από την κλειδαρότρυπα του δορυφορικού πιάτου και το μεσοβδόμαδο πρωτάθλημα των πρωταθλητών. Λιγάκι οξυγόνο. Ή τέλος πάντων κάτι ενεργητικό. Κάτι ευφάνταστο. Κάτι δημιουργικό. Κάτι αισθητικά αποδεκτό. Αυτά δεν είναι επίκαιρα στην φθινοπωρινή Ελλάδα. Τώρα άρχισε να βρέχει. Μας ανακάλυψε το φθινόπωρο. Κι ούτε καν η εξασφαλισμένη εκσπερμάτωση της Πανιώνιας νίκης. Της τροφής του κυανέρυθρου εγώ μας. Η 3^η αγωνιστική ολοκληρώθηκε. Χωρίς κανείς μας να το πάρει χαμπάρι. Χωρίς κανείς να έχει κάτι που δεν θέλει να ξεχάσει. Κάτι που πλέει. Που ταξιδεύει. Πέρασε από πάνω μας σαν οδοστρωτήρας. Τα ίδια και τα ίδια. Όπως λέει και ο Τζιμάκος:

«Είμαστε όλες ένα μάτσο βιόλες,

σας σιχάθηκε η ψυχή μου,

καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαριόλες»

Ολυμπιακός – Πανσερραϊκός 4-1:

Βλέποντας φάσεις από το εν λόγω παιχνίδι μου γεννήθηκε μία και μοναδική απορία την οποία και θα προσπαθήσω να αναπτύξω βραχέως. Αν δεν με απατά η μνήμη μου ο Κώστας Καραμανλής, ο μεσσίας της μεταπολίτευσης, ο εργολάβος της πολυκατοικίας με τις πράσινες τέντες, ο πραγματικός οικολόγος που εξασφάλισε εκλογικά δικαιώματα στα δέντρα, ο φίλος του Αβέρωφ (του θωρηκτού), ο φέρων τα πολιτικά φρύδια της δεξιάς, γεννήθηκε στην πρώτη Σερρών. Ως εκ τούτου και χωρίς πολλά πολλά ο νομός είναι «γαλάζιος», μπλε ελεκτρίκ, θαλασσής, ανεμοδαρμένος και πολιτικά δεξιότατος. Ωραία ως εδώ; Δεν μπορώ, λοιπόν να καταλάβω τι στο καλό συνέβη, πια κομμουνιστική πλεκτάνη στήθηκε, πια ζοφερή σοβιετική προβοκάτσια και η ομάδα - καμάρι του νομού, τα θρυλικά λιοντάρια του Πανσερραϊκού φοράνε κόκκινα. Είναι απλά ανήκουστο. Κόκκινα; Στας Σέρρας; Προβοκάτσια αγαπητοί μου. Προβοκάτσια. Προσπαθώ, λοιπόν, να βρω δυο πιθανές εξηγήσεις: Πρώτον, για να τιμήσει ο ηγέτης των ηγετών Καραμανλής τους εμφυλιακούς φίλους του ταγματασφαλίτες, χίττες, χωροφύλακες και άλλες λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, σκέφτηκε να χρησιμοποιηθεί ως χρώμα της φανέλας των Σερρών το αίμα των κακών ΕΑΜιτών, κομμουνιστών και άλλων λοιπών σκοτεινών μυστακοφόρων. Δεύτερον, οι Σέρρες δεν φοράνε κόκκινα. Αλλά τι συνέβη τότε; Πολύ απλά, εξαιτίας της αγωνιστικής επισκέψεως της ομάδας των Σερρών στο γαυροφιλές Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο πολυμήχανος τιμ μάνατζερ της ομάδας των Λιονταριών σκέφτηκε έναν καμουφλαρισμένο τρόπο να εξευμενίσει τους γαύρους της αρένας. Πονηράκιας λοιπόν. Και τα κατάφερε καλά. Καθότι στο πέναλτι που κέρδισαν οι Σέρρες με το σκορ στο 3-0 σε επίπεδο αντιδράσεων κόσμου και γιουχαΐσματος το γήπεδο δεν θύμισε γαυροφωλιά. Έτσι είναι. Αυτός ο μοναδικός κόσμος του Ολυμπιακού ξεγελιέται καμιά φορά κομματάκι εύκολα. Αγωνιστικά; Ε, τι άλλο. 4-1. Στεγνά. Αρκετά εύκολα, τελείως βαρετά και προβλέψιμα. Και εν χορό οι εφημερίδες ετοιμάζουν να μας ζαλίσουν των έρωτα. «Παικταράς ο Ντιόγο, κοίτα κοίτα τι ωραία που κάνει τα βηματάκια πως τα πίσω, πως στέκεται στον αέρα, τι ωραία κεφαλιά». Περιγραφή πορνοστάρ, αλλά όχι ποδοσφαιριστή. Δεν αλλάζει ο γαύρος.

Άρης – Παναθηναϊκός 1-2:

Απόδραση από το Κλεάνθης Βικελίδης. Σκουλήκι –μίξα γράψε διπλό. Ντέρμπι σιχαμένων. Και στο σπίκινγκ ο Τραπεζανίδης. Απόλαυση βλακείας. Τι είδαμε; Έναν αξιόλογο Άρη 10 περίπου λεπτών. Και μετά μια άνετη παράδοση στον πολυμετοχικό νταβατζή της Αθήνας. Κανένα πρόβλημα λοιπόν για τους τριφυλλοφόρους να δραπετεύσουν από μία έδρα από την οποία (υποτίθεται ότι) οι υπόλοιποι μεγάλοι θα δυσκολευτούν. Μπα… δεν το βλέπω. Ο φετινός Άρης, μέχρις στιγμής έχει τα χάλια του. Και το απολαμβάνουμε όλοι. «Ω παίδες ευλογείται, σκουλήκια λησμονείται»… τον φραγκοφονιά Ντούσαν Μπάγιεβιτς. Συμπέρασμα: Επόμενος προπονητής ο ‘Ντέμη μου χρωστάς 10 €’, Βασίλης Τσιάρτας. Γίνε Άρης, να γουστάρουμε με την ξευτίλα σου.

ΑΕΚ – Ηρακλής 1-0:

3χ3 και εύγε Γιώργο Δώνη. Ναι, η ΑΕΚ παίζει το χειρότερο ποδόσφαιρο του πρωταθλήματος. Και το εννοώ. Σε 3 αγωνιστικές το χειρότερο από πλευράς θεάματος παιχνίδι είναι αυτό της ΑΕΚ. Σύμπτωσης; Μπα, επαναλαμβανόμενη δεν μπορεί να είναι τέτοια. Φταίω βέβαια και εγώ, καθότι διαθέτω εγκάρδιους φίλους ΑΕΚατζήδες και τους παρέχω στέγη παρακολούθησης της κιτρινόμαυρης απόπειρας κακοποίησης του ποδοσφαίρου. Έχω να θυμάμαι την ωραία πίτσα, τον απολαυστικό φίλο μου ναυαγοσώστη – γυμναστή – προπονητή, το φιλικό παρεάκι που στήθηκε. Την πλάκα. Τις πληρωμένες ατάκες. Το ζάπινγκ. Τις απορίες τύπου τι να κάνει άραγε ο Δήμος; Κάπως έτσι πέρασε και η βραδιά για την ΑΕΚ. Αδιάφορα. Στις κερκίδες του γηπέδου, συζητούσαν για τις νέες δημοσκοπήσεις, για τους παππάδες που κάνουν μπίζνες ολκής και ότι άλλο τους έκανε να ξεχάσουν. Το γκολ, ποιός άλλος, ο Μπλάνκο. Ναι, είναι σκόρερ. Σ’ αυτό το καριολίκι ζούμε.

Πανιώνιος – ΟΦΗ 1-1:

Η μοναδική λέξη που μπορώ να βρω για το εν λόγω παιχνίδι είναι ‘γκίνια’. Γκίνια και πάλι γκίνια. Δεν πειράζει όμως θα αλλάξει, οσονούπω, η κατάσταση. Και τι εννοώ; 2 είναι οι συνιστώσες τις ανατροπής. Πρώτον, το δίπτυχο από το Μοντεβίδεο Ρεκόμπα – Εστογιάνοφ. Και δεύτερον, πιο άμεσο από τους Ουρουγουανούς, το γεγονός ότι παίζουμε με το πολύ χειρότερό μας αεκάκι. Μας χρωστάει κάτι και η τύχη. Απέναντι στους ανύπαρκτους κιτρινόμαυρους. Και τι συνέβη χθες; Τι συνέβη; Υπεροχή, φλυαρία, ντεφορμέ Λαμπρούκος, πολύ ξύλο από τα κρητικόπουλα της motoroil και Νταμ ‘ Ντόι. Ακούγεται σαν την νέα πανόλη. Σ’ αυτά και μόνο συνοψίζεται το γεγονός ότι σε 2 αγώνες δεν έχουμε πανηγυρίσει την νίκη στην Νέα Σμύρνη. Φταίμε και δεν φταίμε. Ευκαιρίες, ακόμα και δοκάρια πάντως κάνουμε. Κατοχή μπάλας έχουμε. Πάθος και θέληση για νίκη υπάρχει. Δικαιολογίες ακόμα δεν έχουμε και ούτε πρόκειται και ποτέ να αποκτήσουμε. Είμαστε Πανιώνιοι. Και αυτό και μόνο μας φτάνει για να πιτσιλήσουμε το Αεκάκι.

Πανθρακικός – ΠΑΟΚ 0-1:

Η ποιότητα του τέρματος του μακεδονομάχου Μουσλίμοβιτς αναδεικνύει την ποιότητα του αγώνα. Μαύρα χάλια. Κάκιστο παιχνίδι. Χωρίς φάσεις, πέραν από στημένα, αναμπουμπούλες και γιουρούσια. Υπάρχει όμως κάτι kinky που πήρε το μάτι μου. Στην γωνία του γηπέδου, στην μεριά του τέρματος που σκόραρε ο Μπάοκ υπάρχει ένας μεγαλοπρεπής ορθόδοξος ναός. Ουάου… να ένας λόγος να μείνει ο Πανθρακικός στην κατηγορία και σε ένα ενδεχόμενο ανεπιτυχές νταραβέρι που συνοδεύεται και από το ανάλογο χουλιγκανοειδές ντου να ισοπεδωθεί ο ναός. Α ρε να δω τον τζίμη τον Μπετούγια στην αγγλική με το εξαπτέρυγο.

Εργοτέλης – Λεβαδειακός 1-1:

Έχουμε και λέμε. Δεν σκόραρε Ογκουνσότο, ντεν νίκησε Εργκοτέλη. Με βάση την προφορά του συγκινητικά γραφικού έγχρωμου φίλου μας. Τόσο απλά και καθαρά. Είπαμε ο Κουτσιανικούλης είναι ανερχόμενο αστέρι, όπερ σημαίνει πως δεν είναι ακόμα έτοιμος για σπουδαία πράγματα κάθε Κυριακή. Και ο Λεβαδειακός με Μοντόγια και Λεονάρντο διαθέτει λύσεις για τα εκτός έδρας παιχνίδια όπου και η λογική ‘ταμπούρι κι άγιος ο Θεός υπερισχύει’. Μ’ αυτά και μ’ αυτά το καρπούζι στην μέση.

Θρασύβουλος – Αστέρας Τρίπολης 0-2:

Οι Αρκάδες έχουν το Κnow – how. Αυτό το μάθαμε πέρυσι. Και το έχουμε καταλάβει για τα καλά γιατί όσο άμπαλοι και να είναι πολύ δύσκολα χάνουν. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι και πού δύσκολα κερδίζουν, αλλά στο αρχιτεκτονικό μεγαλείο του Θρασύβουλου δεν υπήρξε καμία αντίσταση. Ο Θρασύβουλος θα είναι μαζί μας για έναν χρόνο. Αυτό το ξέρουμε. Όπως επίσης, διαφαίνεται ως σχεδόν μη αναστρέψιμο παρά τις λίγες μόνο αγωνιστικές, ότι του χρόνου τα παιδάκια της φυλής δεν θα είναι στα σαλόνια της κλίκας. Ας μην είμαστε βιαστικοί καθώς το Δεκέμβριο μπορούν να συμβούν πολλά. Κάνε λοιπόν λιγάκι υπομονή. Σοφή κουβέντα, λαϊκής, ως και εκ δημιουργού, προελεύσεως.

Λάρισα – Ξάνθη 0-1:

Το είχα γράψει μερικές μέρες πριν. Αγκάλι Αγκάλι. Κάπως έτσι οι πομάκοι πέρασαν από την Λάρισα. Δηλαδή, τι κάνουν; Έχουμε και λέμε: Ζουέλα, Βάλλας και τρεις τέσσερις ακατανόμαστοι που βαράνε στο ψαχνό. Προσοχή στα στημένα. Άμυνα μπετόν αρμέ. Ένας μπαλαδόρος, ήτοι Κιντάνα. Ένας κωλοφωτιάς, ήτοι Χάρης Παππάς, ένας ρωμαλέος γκολτζής με πλάτες πεζοδρομίου και θητεία σε όντως ανταγωνιστικά πρωταθλήματα, ήτοι Αγκάλι και ένας με κάποια δόση ανωμαλίας και ποιότητας, άνευ φωνηέντων στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, ήτοι Γκριζέλακ. Αυτά τα ολίγα σημαίνουν χάνουμε πολύ δύσκολα. Και άμα το στημένο μας πάει καλά, πετάμε και ένα μπαλάκι και εις άλλα με υγεία. Όταν θα χρειαστεί να πάρουμε πρωτοβουλίες, βέβαια, η λογική λέει «λε πούλ». Οψόμεθα…