...θέλω να ξαναπάω στην Λισαβόνα, αλλά θέλω να πάω και στην Γρανάδα,
θέλω να γνωρίσω ξανά μια Μυρσίνη και μια Ρεβέκκα,
θέλω να διαβάσω την Ερμηνεία των ονείρων του Freud,
όπως την είχα διαβάσει την πρώτη φορά, και να διαβάσω
τα εννέα βιβλία της ιστορία του Ηρόδοτου,
από την αρχή μέχρι το τέλος, θέλω να ζήσω
φθινόπωρο και χειμώνα στη Νέα Υόρκη, άνοιξη
στο Παρίσι, καλοκαίρι στο Ποζιτάνο,
θέλω να κρατήσω στα χέρια μου την τρομπέτα
του Miles Davis, ένα χειρόγραφο του Shelley
κι ένα μικρό ερωτικό σχέδιο του Balthus, θέλω
να μ' αγαπάει η γυναίκα που αγαπώ,
θέλω να μεταφράσω 24 ποιήματα του Πετράρχη,
θέλω να ακούσω τον Bob Dylan να τραγουδάει
σ' ένα σκοτεινό κλαμπ, θέλω να κοιτάζω τη θάλασσα,
θέλω να μάθω απ' έξω την Ζ ραψωδία της Ιλιάδας
κι ολόκληρο το Ουρλιαχτό του Allen Ginsberg,
θέλω να μάθω ισπανικά, θέλω μισή ώρα κάθε μέρα
για να διαβάζω την εφημερίδα μου ακούγοντας
μουσική (λίγο περισσότερο τις Κυριακές),
θέλω να ταξιδέψω,
σερβιτόρε, θέλω σε παρακαλώ
άλλο ένα μπουκάλι παγωμένο λευκό κρασί.

Χαραλαμπός Γιαννακόπουλος, Για να μην κάθομαι άεργος, (Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή, 2012)

Σε ένα σπίτι στους Αμπελόκηπους να γιορτάζουν κάποιον Νίκο. Ο Κ κάπνιζε στο μπαλκόνι κοιτώντας τα σπίτια που είχαν ήδη φορέσει τα γιορτινά τους. Σε μια εσωτερική χαρούμενη ατμόσφαιρα το μπαλκόνι είναι η άγκυρα του κουρασμένου. Και ο Κ θυμόταν τις γιορτές με τα δικά τους ξεχωριστά μπαλκόνια. Ένας εξωστρεφής απόκοσμος. Ένας ακόμη φοβισμένος. Η νύχτα όμως αυτή θέλησε να διώξει τον φόβο. Μια και καλή.

Ο Μ οδηγούσε κάπου στα Εξάρχεια. Να παρκάρει κάπου κοντά στο μαγαζί που θα γιόρταζε τον δικό του κοντινότερο Ν. Η πρώτη φωτιά ήταν συνήθεια. Το δεύτερο οδόφραγμα ένδειξη. Οι αμέτρητες κλούβες ενοχή. Και το μπαμ των 10 προηγούμενων τετραγώνων μάλλον δεν ήταν λάστιχο, ή κροτίδα. Ο Μ παρασύρθηκε στις φωτιές.

Η Ν δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ούρλιαζε στο αυτί της εκείνη η πρωτοετής συμφοιτήτρια της. Εντάξει νεκρός, αλλά η κοπέλα ήταν σε ταραχή. Την έπεισαν να κατέβει κάτω. Την έπεισαν να θυμηθεί την δική της υστερία. Να ζήσει τις δικές τις κηδείες. Κατέβηκε στο δρόμο και θυμήθηκε. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει όπως παλιά. Από εκείνη τη νύχτα.

Ο Τ θυμάται εκείνες τις μέρες. Εκείνη την ξέφρενη μεταβλητή. Περιγράφει εκείνο το βράδυ. Στο κέντρο. Τι είδε, τι ένιωσε. Τι τοποθέτησε επισφαλώς πάνω στις προκατασκευασμένες του στοίβες. -Το Intersport κάηκε όλο. Ήμουν μπροστά. Χαμός. Κάναμε 3 ώρες να γυρίσουμε σπίτι. Ναι, τελικά γυρίσαμε σπίτι. Αφού μωρέ ήταν φρικιά και παρακράτος. Πιάσε άλλη μια μπίρα. Άλλο ένα συρτάρι. Άλλη μια κρυψώνα.

Σήμερα το κτίριο του ΕΓ έχει γίνει δημοτική αίθουσα μίζας και αστικής κουλτούρας. Για ένα φεγγάρι ήταν κατάληψη. Μια ατμόσφαιρα τουλάχιστον ενθουσιώδης. Μια πόλη που διεκδικείται. Μια πόλη που ζει την ανατροπής της. Τον αναβρασμό της. Μια χαρά μύχια, υποτονική. Βλέμματα που ανταμώνουν μια υποβόσκουσα ελπίδα. Μια προδομένη συνήθεια.
Και όλα αυτά μετά από ένα θάνατο. Ή μάλλον μια δολοφονία. Τίποτα δεν τέλειωσε.

Η Α είναι σήμερα πρωτοετής. Τότε ήταν μια από τις μαθήτριες. Κατέβαινε στο δρόμο κάθε μέρα. Είδε την απώλεια σαν κάτι δικό της. Ενημερώθηκε από το συντονιστικό. Ερωτεύθηκε. Μεγάλωσε. Απογοητεύτηκε. Από ένα κράτος που διαλύει τον πανικό του. Από μια ελπίδα αυτοκαταστροφική. Από μια αλλαγή χωρίς ορίζοντα. Από μια γενιά χωρίς πρόσημο. Σήμερα δουλεύει υποδοχή σε κλαμπ. Φοράει τα καλά της, στολίζει τις Χριστουγεννιάτικες γιρλάντες και χαμογελάει σε κάθε νεοεισελθέντα στο "μαγαζί". Στις 6 Δεκέμβρη ζήτησε ρεπό. Θέλει να θυμηθεί αυτές τις 20μέρες που αποχαιρέτησε. Θέλει να θυμηθεί την δική της εκκωφαντική μεταστροφή.  

Ο Δ δεν είχε καταλάβει και πολλά. Σε ένα αυθαίρετο στην Παλαιά Φώκαια γύριζε πτώμα από την δουλειά αναγκασμένος να παραδοθεί στην κούρασή του για να εξασφαλίσει το μεροκάματο της επόμενης μέρα. Μόνο ένα "δίκιο έχουν τα παιδιά" έβγαινε κάπου κάπου απ' το στόμα του χαζεύοντας την προβολή των ημερών από τα μέσα. Η γνώμη του άλλαξε όταν άρχισε τις παραδόσεις στο κέντρο. Φορτηγό και πορείες είναι ένας εφιάλτης για το μεροκάματο. Τα παιδιά που είχαν δίκιο, έγιναν κωλόπαιδα, αλήτες, τεμπέληδες. Τουλάχιστον έμειναν παιδιά. Και αυτό ο Δ το θυμόταν πάντα στο τέλος της μέρας.

Ο Κ ξύπνησε από έναν ύπνο ημιτελή. Είχε αφήσει το αυτοκίνητό του στις φωτιές. Ένιωθε ενοχές. Για το (εν δυνάμει στάχτη) αυτοκίνητο, αλλά πολύ περισσότερο γιατί δεν ήταν στις φωτιές. Είχε παρασυρθεί από την δική του ασφάλεια. Κατέβηκε κάτω. Εξέγερση. Εντός και εκτός.

Ο Ζ κάτι βρήκε εκείνο το Δεκέμβρη. Βρήκε την έκφραση της σύγκρουσης εκτός των πλαισίων της κομματικής αριστεράς. Κάθε μέρα στο δρόμο έβλεπε γνωστούς και φίλους. Θυμήθηκε πως είναι να χαμογελάς. Πως είναι να διεκδικείς. Να αξιώνεις. Με την ρωτάτε τι; Ο Ζ δεν θέλησε ποτέ να μάθει.

Η Σ διηγείται ακόμα. Τις πρώτες ώρες, την πορεία στην ΓΑΔΑ, το νεκροταφείο. Γελάει στο φλεγόμενο δέντρο. Τι ήταν ο Δεκέμβρης του 08; Μια σταγόνα που ξεχείλισε ένα ποτήρι; Δεν είναι σίγουρη. Δεν ήταν ποτέ. Ξέρει μόνο ότι θέλει να συνεχίσει να θυμάται εκείνες τις ευτυχισμένες, ξέφρενες μέρες. Μέχρι να γίνουν και αυτές ένα μουσείο που θα λοιδορείται.

Σήμερα ο Ν δεν θέλει να γιορτάσει. Θα ψάξει την γιορτή του στις σιωπές των άλλων. Στο θάνατο των νεκρών, στις μνήμες των αδιεξόδων, σε όσα δεν πρέπει να περάσουν στην λήθη. Θα συναντήσει στους δρόμους τους φίλους του. Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ. Καμία γιορτή δεν τελειώνει.    

 



 





 



  

Τον Κ απόψε τον έπιασε μια 90s νοσταλγία. Δεν είναι η πρώτη φορά θα μου πείτε. Τα πρώτα  φύλλα είχαν κιτρινήσει. Είχε αρχίσει εδώ και καιρό να κοιτάει παλιές φωτογραφίες. Να κοιτάει αυτά που έμοιαζαν αλλότινα. Προσπαθούσε εναγωνίως να βρει την Αθήνα. Αυτήν που αλλάζει χωρίς να κοιτάει την παλιά σου μελαγχολία.


Η Φ έψαξε βιαστικά τα πράγματά της. Είχε μια τσάντα ακατάσταση, αλλά ήθελε μόνο εκείνη να το ξέρει. Από αυτές που τα πράγματα έχουν πάντοτε την θέση τους, αλλά επί της ουσίας όλα είναι χαμένα στο βυθό της ακαταστασίας. Βρήκε τα κλειδιά της. Πριν το πίσω αμάξι αποφασίσει να παίξει τα φώτα. Και έτσι σε μια βιασύνη ανεξήγητη αποφάσισε να κρυφτεί βιαστικά από τον ίδιο της τον εαυτό. Να κατορθώσει το αδύνατο. Πήρε μια βαθιά ανάσα και βούτηξε στην τσάντα της.



Ο Γ δεν μπορούσε να καταλάβει τον σουρρεαλισμό. Ίσως επειδή ήταν από τους ενδόμυχους θιασώτες του. Μια απώλεια που γινόταν ακόμα και παγωτό. Μια παλιά αγάπη. Μια καινούργια αφοσίωση. Ένα σερβιρισμένο πρωινό. Μια ανάμνηση που διαστέλλεται. Μια στιγμή που δεν λέει να παραδόσει το στίγμα της στο κουφάρι του παρελθόντος. Μια πικρή νοσταλγία. Ο Γ θύμιζε στον εαυτό του την προσωρινή και ουσιαστική συμβασή του.




Η Μ δεν μπορούσε να πιστέψει πως άλλαξαν όλα. Η καθημερινότητα είχε σαν χώμα πλακώσει τα όνειρά της. Μούσκεμα. Συνέχεια φρόντιζε να έχει μια επαφή με το νερό. Να θυμάται ότι ήταν ζωντανή. Δεν μπορούσε να πιστέψει την ωμοφαγία που είχε καθορίσει την πραγματικότητά της. Και όμως σε λίγο καιρό παντρευόταν. Αυτό που την εμάθε να μισεί. Αυτόν που την έμαθε να μην ψάχνει. Να διαλέγει την σιωπή.




Ο Κ άρχισε να περπατάει μόνος του. Ακόμα δεν είχε καταλάβει αν του άρεσε ή όχι. Αν τον έθρεφε μια επιφασική μιζέρια. Ο μόνος, ο μοναχικός, το σύμβολο της δικής του προδοσίας. Άρχισε να απαριμθεί τις μοναξιές του. Τα σημεία του στο χώρο. Έβλεπε την πόλη με εικόνες παρελθόντος και αναθυμιάσεις μέλλοντος. Μέχρι να βρει ταξί τουλάχιστον.



Ο Τ φαινότανε μετά από καιρό ευτυχισμένος. Είχε αφεθεί σε μια παραίτηση συστηματική. Οικογένεια, φίλοι, προφάσεις, ένα ποτήρι παραπάνω. Περίμενε σαν κηνυγός, ή και σαν θύμα. Η διαφορά εξάλλου είναι αμυδρή. Τώρα σε κοιτάει αναγεννημένος. Για να θυμηθεί την δική του τραγωδία. Για να ζήσει την δική του κωμωδία. Για να μην σταματήσει να θυμάται. Τώρα έχει δυό τζούρες οξυγόνο.


Η Α περιμένει παιδί. Μπορεί και η ίδια να μην το ξέρει. Σ' ένα Σαββατόβραδο στα γλυκά και σκληρά 16της είχε κατάλαβει ότι θα γίνει μάνα. Και από τότε όλο αυτόν τον καιρό περιμένει. Δεν ξέρει ακριβώς. Όπως μια Ελευσίνια περιμένει να πληρώσει τον σκοπό της. Με θυσία την δική της προσωπική αυταπάρνηση. Θα περιμένει εκεί μέχρι να ξαναφανούν. Όλα εκείνα που της υποσχέθηκαν. Όλα εκείνα που η ίδια καρτερικά περιμένει.

Ο Μ θέλει να ξέρεις πως είναι μια χαρά. Στα ένδοξα μονοπάτια της μόνωσης. Οικογένεια και αρμός. Και είναι μεγάλος ο καημός. Είναι μεγάλη η αναστάτωση του. Κοιμάται απ τις εννιά. Ένας σεβάσμιος ανασφαλής. Ένας καλόγερος της συντήρησης. Ένας επίσκοπος του παλιού. Μια τηλεόραση ανοικτή. Η παλιά μου Αθήνα. Το Σαββατιάκο μοναστηράκι. Το τρόλλευ. Αργό και με ρεύμα. Το Κυριακάτικο κοκκινιστό και η γιαγιά μου που πλέκει.




Ο Κ κοιτάζει το ρολόι του. Σπάνιο. Αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει. Γονίδια, συμπεριφορές, παραστάσεις - ως επί τω πλείστον θεατρικές-. Μια κατασταλλαγμένη πραγματικότητα που στον άλλον πειράζει και στον ίδιο επέρχεται σαν νομοτέλεια. Είναι ήδη αργά. Είναι ήδη χειμώνας. Βουτιά στο παρελθόν. Βουτιά στο ρολόι. Στα πέντε λεπτά που έχασε. Στα εκατό λεπτά που κέρδισε. Κληδώνει την πρώτη. Κοιτάει τον ουρανό. Λες και θα βρει μια σαφή απάντηση. Λες και θα πάρει την σωστή απόφαση. Η άσφαλτος γράφει.

Κανείς δεν είναι σε θέση να αρνηθεί ότι ενίοτε φοβάται. Ότι ενίοτε τον σκέφτεται. Ότι δεν μπορεί απλά να μην σκέφτεται το τέλος. Ένα όποιο τέλος. Και αυτός ο κανείς είναι μερικές φορές κάτι συγκεκριμένο.

 

Ως συνιστώσα της απαλαχθείσας από το αυτιστικό ΚΚΕ αριστερά μας έχει προσφέρει μια σειρά από επιθεωρήσεις επιπέδου Δελφινάριου. Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Μπίστης, Κωνσταντόπουλος. Η σημασία όμως της ύπαρξης αυτού του χώρου, της μέχρι και σήμερα επιβίωσής του δείχνει μια δομική αδυναμία κατανόησης της σύγχρονης ιστορίας. Εξηγούμε: Ο Μάης του 68' μας έδωσε εκτός από οδοφράγματα και τον ευρωκομμουνισμό. Τότε η λογική της μεταρρυθμιστικής επέμβασης στον καπιταλισμό έμοιαζε πρωτοποριακή. Σήμερα μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι η μεταρρυθμιστική/ρεφορμιστική αριστερά όπου και όποτε είχε την τύχει να συνεπλάκη με την εξουσία, να συναντήσει την σοσιαλδημοκρατία, απέτυχε στο ελάχιστο να αλλάξει τον καπιταλισμό και τουναντίον φαίνεται να είναι συνένοχη για τις σημαντικότερες μεταπολεμικά αντιεργατικές διεκδικήσεις. 

  

Είναι αναμφίβολα αρκετά εκνευριστικό να σου έχει σφηνωθεί σάπιο μαρούλι στο προγόμφιο. Σάπιο γιατί ψώνιζε πλέον ανά 15μέρες και μαρούλι γιατί φυσικά δεν ψώνιζε πια κρέας. Μετά την αλλαγή ήταν συνηθισμένος να μασουλάει κάτι βλέποντας το δελτίο των 8.


Και τι έβλεπε τώρα; Ο Λουκάς, λίγο ανεκπαίδευτος, λίγο έμμεσα μαστούρης από την δυνατή ξυλόκολλα, είχε για χρόνια περάσει στο βασίλειο της παθητικής τηλεθέασης. Ξαφνικά, κάθε 5 λεπτά είχε έκτακτα δελτία, διαγγέλματα, δημοσιογραφικές ή απλά γραφικές αναλύσεις, παράθυρα, αντεγκλήσεις, βουλή και βουλή και βουλιμία. 


Είχε πάντως καταλάβει, όπως πολύ σωστά του είχε διαμηνύσει και η σύζυγός του Μαρία που ήταν και αετόπουλο εν γένει, ότι η χώρα βρισκόταν μπροστά σε ένα δίπολο. Νέο μνημόνιο και χρεοκοπία.


Η Μαρία το είχε ξεκαθαρίσει μέσα της. Κράταγε αυτό το ειδικό εγκεφαλικό τεφτέρι. Ήταν και ιδιαίτερα αναλυτικός τύπος, τεχνική που είχε αναπτύξει τυλίγοντας γαρδουμπάκια. 1) Γιατί αυτοί που ψήφισαν το Μνημόνιο 1 τώρα λακίζουν; Ενοχές, ηθικοί φραγμοί, η ίδια η ωμή πραγματικότητα του Μνημονίου 2; 2) Ποιοι είναι αυτοί που μας λένε να αποδεχτούμε - παρά την πρωτοφανή σκληρότητα το Μνημόνιο 2; Μα φυσικά όσοι μας έχουν πείσει ή πιέσει ή εκβιάσει να αποδεχτούμε όλα όσα μας έχουν ήδη διαλύσει. 3) Αυτή θα είναι η τελευταία τους επιθυμία; Όχι, έλεγε η Μαρία. 4) Και αυτό το Μνημόνιο 2 θα βγάλει την χώρα από το υποφαινόμενο αδιέξοδο; Ή έστω θα αποτρέψει μια μελλοντική χρεοκοπία; Όχι, αναφανδόν όχι. Νέο δάνειο 130 δισ. Ωραίο ακούγεται, μόνο που τα λεφτά δεν θα έρθουν σε μας. Θα επιστραφούν όλα στους δανειστές μας με τόκο. Το' ξερε πως χαραμιζόταν στο νοικοκυριό της, αλλά γεννηθείσα στην άνω Κυψέλη, κόρη εργάτη που εξέπνευσε από Χίττη, δεν είχε καμία πιθανότητα να εξελιχθεί σε διανοούμενη του Χάρβαρντ που θα ξεπουλούσε ύστερα τη λογική της για να βγάλει το ψωμί της ανάμεσα στα payroll του ΣΚΑΪ.


Όταν ο Λουκάς σήκωσε το τηλέφωνο ήξερε πως δεν θα ναι για καλό. Ο Όλι τα είχε πάρει μέρες τώρα. Περίμενε πως η συνεργασία του με τον Έλληνα αξιωματούχο και την αρμάδα των κουστουμαρισμένων της Μεγάλης Βρετάνιας δεν θα έβρισκε ιδιαίτερα σημαντικά εμπόδιο και έτσι τα μεγάλα αφεντικά δεν θα φοβόντουσαν για τα λεφτά τους. Γενικότερα του άρεσε να τιμωρεί. Τον έκανε να αισθάνεται νέος. Ο Λουκάς αντέτεινε στις αγγλιστί προσβολές που ακούγονταν για το πρόσωπό του ότι όλα θα πάνε καλά. Έκλαψε στο διάγγελμα, απείλησε στο διυπουργικό και αγόρασε (γιατί για αυτά λεφτά υπάρχουν) και καμιά διακοσαριά κιλά δακρυγόνα (ληγμένα βέβαια). -Τη Δευτέρα θα χαρούν οι αγορές και οι τράπεζες διαμήνυσε με ακλόνητη σιγουριά.


Ο Λουκάς της Κυψέλης ή μάλλον ορθότερα της Μαρίας είχε και αυτός την ίδια σιγουριά. -Το όχι έχει βέβαια αποτελέσματα, το ναι δεν έχει βέβαια αποτελέσματα άλλα έχει μια ελπίδα- φωνασκούσε ο παχύσαρκος σε ψυχή και σώμα υπουργός οικονομικών, οπότε και ο Λουκάς πίστεψε ακριβώς το αντίθετο. Ξεσκούριασε το κουρασμένο του μυαλό και σκέφτηκε: ποιοι είναι υπέρ του ναι: 10 μεγαλοδημοσιογράφοι που έτυχε να είναι υπέρ και όσων άλλων μιας γονάτισαν, ένας μεγαλοεργολάβος που μπάζωσε στην Ολυμπιάδα, ένας παπάς με δυο-τρεις offshore, ένας ακαδημαϊκός χωρίς δημοσιεύσεις τα τελευταία δέκα χρόνια, μια συνδικάλα με Cayenne, ένας νονός που εκτός από κόκα επενδύει και σε spread και όλοι όσοι γενικότερα δεν βλέπουν την άλλη χρεοκοπία. Αυτή της κοινωνίας.


Το ΠΑΜΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν σχετικά κοντά όταν οι μπάτσοι αποφάσισαν να κάνουν επίδειξη από τη νέα πουδρόσκονη πολυτελείας. Οι εντολές ήταν συγκεκριμένες. Αν σταματήσει να βρέχει και μαζευτούν πολλοί, ξεκινάμε την λευκοκίτρινη ανάπλαση. Ο Σταύρος, της 3ης διμοιρίας, είχε βέβαια στραβώσει γιατί ήταν στο δρόμο 5η συνεχόμενη μέρα με μόλις 500 ευρώ μηνιαίως αλλά ακόμα δεν μπορούσε να σκεφτεί να παρακούσει. Έτσι, με ελάχιστες αναστολές έπνιξε τον κόσμο στα χημικά. Δεν ήξερε γιατί αλλά την έβρισκε να τη πέφτει σε γυναικόπαιδα και γέρους. Ίσως σκέφτηκε μια μέρα με καλό καιρό επειδή παλιά μου τις έβρεχε η γιαγιά μου.


Του Λευτέρη του είχε βγει το χέρι. Είχε ρίξει τουλάχιστον διακόσες πέτρες. Τα δακρυγόνα δεν τον ενοχλούσαν πια, είχε σχεδόν συνηθίσει. Η αυτοσχέδια κουκούλα του όμως δεν το κάλυπτε εντελώς και με το ένα χέρι διαρκώς την έφτιαχνε ευελπιστώντας να μην δει τη φάτσα του πρωτοσέλιδο σε αθλητική εφημερίδα ή τους μπάτσους στο σπίτι του την επομένη, όταν και θα επέστρεφε στον ονειρικό κόσμο του Skyrim. Ήξερε γιατί ήταν εκεί. Ημιάνεργος, ντελιβεράς, 30χρονών με ζωή εικοσάρι απλά και μόνο επειδή δεν ήταν ποτέ καλός στην κοπρολαγνεία είχε διαπιστώσει πως έπρεπε να είναι παρόν σε κάθε μαζική κινητοποίηση. Για να μιλήσει, να ακούσει, να μην νιώσει μόνος, να συγκρουστεί. Ήξερε πως την αποτυχία και του Μνημονίου 2 -ήταν σίγουρος και για την αποτυχία του αλλά και για την ψήφισή του - θα την χρέωναν και πάλι στον λαό. Που δεν τους κάνει τη χάρη να σκάσει και να γυρίσει στον στολισμένο του Μεσαίωνα.


Μέσα στη βοή της σύγκρουσης, στα αλλεπάλληλα και εκατέρωθεν ντου, ο Λευτέρης αναγνώρισε μια παλιά του φίλη, της προσέφερε μάλιστα και μια πετσέτα βουτηγμένη στο Maalox. Εκείνη τον αναγνώρισε άμεσα, παρά την αποτυχημένη αυτοσχέδια κουκούλα.


-Λευτέρη του φώναξε. Λευτέρη εσύ είσαι. Λευτέρη.
Και ο Λευτέρης συνειδητοποίησε τι σήμαινε το όνομά του. Εκεί στη μέση της χρεοκοπίας. Άμεσης ή έμμεσης. Με ή χωρίς το νέο Μνημόνιο.