You will be redirected to the new page in

seconds

Μην μιλάς άλλο γι αγάπη, Γούφα τα Γούφα τα!

Το ξέρω έχω αργήσει. Σήμερα Πέμπτη θα γράψω για τα αγωνιστικά τεκταινόμενα του περασμένου Σαββατοκύριακου. Τι να γίνει; Ντεν έχω κρόνο γκια άλλο πόνο, γκια άλλα ντάκρυα ντεν έχω πια καιρό κατά τον ποπ-λαϊκό βάρδο Μιχάλη Χατζηγιάννη. Λήξη 26ης αγωνιστικής. Βγήκαν πάλι τα γούστα. Βόλτα, πασαρέλα στο Αττικό φως που σκοτεινιάζει απ’ τα σκουπίδια που καίμε. Και στο δια ταύτα: Ο Αστέρας πήρε μια γεύση του τι εστί Νέα Σμύρνη. Ο Παναθηναϊκός απέδειξε ότι ναι! υπάρχει η μαλακία που τον δέρνει. Ο Ολυμπιακός πήρε το «χρωστούμενο» (από πρόσφατες δωρεές στον Λεμονή) ματσάκι στην Λιβαδειά χωρίς ιδρώτα και προσχήματα. Μαζί μ’ αυτό πήρε και ένα (ακόμη) πρωτάθλημα που θα αμφισβητηθεί. Τουλάχιστον από πλευράς ποδοσφαιρικής αξίας. Η ΑΕΚ συνεχίζει να ελπίζει και να σκοράρει με τον Εντίνιο. Τι στιγμή που ο αλανοΝτέμης βγαίνει και λέει «mea culpa». Τώρα είναι αργά σύντροφε.



Παντού μπάτσοι πρόστιμα, μαγκιά κλανιά κι απόστημα!






Η Λιβαδειά βρίσκεται σε υψόμετρο 200 μέτρων, στο δυτικό τμήμα του νομού Βοιωτίας, στο άκρο της πεδιάδας της Κωπαϊδας, 130 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αθήνας. Η απόστασή της όμως απ’ το λιμάνι του Πειραιά σε ποδοσφαιρικούς όρους απέχει όσο η μύτη απ’ τα χείλη. Για να μην μπούμε σε διαδικασία σεξουαλικών περιγραφών. Η Μπαλαλάϊκα άλλωστε είναι μια ηθική προσέγγιση. Κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας η πόλη ήταν χάσι Οθωμανών αξιωματούχων και από την τρίτη ή τέταρτη δεκαετία του 17ου αιώνα υπήρξε βακούφι της Μέκκας. Η παραπάνω πρόταση έχει μια σαφή αναφορά τόσο στις ομάδες τούρκικης προέλευσης όσο και στον ποδοσφαιριστή Βακουφτσή. Όταν πριν από 2 χρόνια ο Τάκης Λεμονής ήταν προπονητής στην ομάδα του Λεβαδειακού, και ο Ολυμπιακός ήταν ήδη πρωταθλητής, εγκαινιάστηκε μια νέα περίοδος σχέσεων. Το νταβατζιλίκι έμελε να γίνει κόκκινο. Έτσι φέτος, καθότι τα κριτήρια των πειραιωτών ήταν το μάλλον ήττον σοβαρότερα, η Λιβαδειά φρόντισε να υποδεχθεί τους ήρωες. Τι κι αν η ίδια βρεθεί στην Β’ εθνική. Ο «Θείος» είναι μεγάλος. Ντιμπαλά (7') για τους Βοιωτούς και Γκαλέτι (19'), Κοβάσεβιτς (31'), Μπελούτσι (35') τα τέρματα των νικητών. 1-3 τελικό αποτέλεσμα που σε συνδυασμό με την γκέλα του Παναθηναϊκού στην λεωφόρο και το +4 που διαμορφώθηκε στέλνει το τρόπαιο κατευθείαν στο λιμάνι. 11/12 τα τελευταία χρόνια είναι ένα στατιστικό στοιχείο τόσο εμετικά ντροπιαστικό για την ποιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ολυμπιακός –Microsoft – Νταλάρας: σύμπραξη καθολικής επιτυχίας.




Στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας απέναντι από κάτι εγκαταλελειμμένες Bauhaus εργατικές πολυκατοικίες υπάρχει ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Τέτοιας υφής. Τόσης συμπυκνωμένης σιχαμάρας, που η ιδέα του συγχωρεμένου πλέον Χουντόδουλου να διατεθεί ο χώρος για την ανέγερση της νέας Μητρόπολης μοιάζει προοδευτική. Σ΄ αυτό λοιπόν το στάδιο έχουν συμβεί κάποιες από τις μεγαλύτερες ωδές αυτοκαταστροφής των κατά συνείδηση, αισθητική και διάθεση «δεξιών» της μπάλας. Μέσα στο Πηγάδι της Ξάνθης έπεσε και μια γριά. Ο Ηρακλής της συμπρωτεύουσας φάνηκε ανώτερος των περιστάσεων και στρίμωξε για τα καλά τον «καραγκουνιακό» στο κυνήγι αυτού του τόσου σημαντικού τίτλου. Το 0-1 με έξυπνο σουτ του Φονσέκα (12') έθεσε τις βάσεις για άλλο ένα κόκκινο πρωτάθλημα. Ο Ιωάννης Γκούμας ως Θεόδωρος Κολοκοτρώνης των πράσινων έκανε το 1-1 μόλις μετά από 6 λεπτά. Το ηθικό ανέβηκε. Οι πολεμικές ιαχές εντάθηκαν. Η διαιτησία σοβαρεύτηκε. Ακύρωσε ένα καθαρό γκολ του γηραιού. Και η Παναθηναϊκή μύξα ανασυντάχθηκε με σκοπό την κατάκτηση των 3 βαθμών. Αμ δε! Είπαμε, το παιχνίδι αυτό που λέγεται ποδόσφαιρο ενίοτε προϋποθέτει μια μασονική υπεράσπιση των αδυνάτων συμμετεχόντων. Τελικό αποτέλεσμα 1-1. Μάρτης μήνας και το τριφύλλι μαράθηκε. Να πω ότι στεναχωρήθηκα; Τουναντίον. Δεν υπάρχει τίποτα που να με συγκινεί σ’ αυτό το οχλαγωγικά ανόητο αστείο του πρωταθλητισμού. «Λέω να πάω να βγω στην Μπανκόνγκ, με σύντροφό μου τον Κινγκ Κονγκ, μες στο μυαλό μου βαράνε τα γκονγκ, μοιάζω με μπάλα του Πινγκ πονγκ».



Καλαμαριά –ΑΕΚ: Γιατί μιζεριάζω τόσο πολύ όταν πρέπει να γράψω κάτι για την ΑΕΚ. Για αυτή την ΑΕΚ. Της φάπας, της κλάψας, του Ρίμπο, του Θεμιστοκλή, των ανώνυμων επενδυτών, των 25.000 διαρκείας, της εθνικής Παλιγγενεσίας, της Κόκκινης Μηλιάς, του γιαρτλού χωρίς θερμίδες. Γιατί ακόμα και για την ΑΕΚ του βάτραχου θα είχα να πω κάτι καλό. Ποδόσφαιρο τουλάχιστον έπαιζε. 1-2, κάθετες πάσες, σουτ. Υπήρχε ένα προτσές που θύμιζε κάτι ωραίο. Σήμερα; Πραγματικά έλεος. Σε πιο πρωτάθλημα αυτή η ομάδα είναι 3η; Μόνο με την φανέλα, τα μίτο του Μπλάνκο και τα πίβοτ του Λύμπε. Ρε πως αλλάζουν οι καιροί. Η ΑΕΚ κάποτε ήταν η μόνη του ΠΟΚ που τσούλαγε το τόπι εντέχνως. «Τώρα μόνο σιωπή, τώρα φεύγεις κι αφήνεις ρυτίδες». Πολλές ρυτίδες, καθώς τα «παππούδια του τίτλου» τα έχουν τα χρονάκια τους. Στη χώρα των Ποντίων νίκησαν 0-1 με πλασέ κόντρα του Εντίνιο (56'). Τι άλλο να πούμε; Πείτε μου τι; Το έχω ξαναπεί, αλλά μου έρχεται μια σκοτοδίνη όταν μπαίνω σε τέτοιο επίπεδο κουβέντας. Τι μπορεί κανείς να σκεφτεί; Ότι η Καλαμαριά θα πέσει γιατί ο Εντίνο παίρνει το διπλό. Ότι ο Μπλάνκο δεν έδωσε το χέρι του στον κόουτς Κωστένογλου. Ότι ο Ντέμης αναφώνησε Mea Culpa (για φέτος μόνο). Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Γελάει ο κόσμος με τα χάλια τους. Τώρα δε, ετοιμάζονται να «κλέψουν» τον Δώνη απ’ την ΑΕΛ, ίνα στήσει τα απέραντο κωνσταντινουπολίτικο μεγαλείο.


Δεν νομίζω ότι ο Άρης του Βοναπάρτη έχει ελπίδες να χάσει την τέταρτη θέση. Παρά την ισοπαλία με 1-1 που παραχώρησε στην Λάρισα. Η ομάδα του κάμπου, θα έλεγα, με αυτό το ποντάκι δηλώνει παρόν στην μάχη της πεντάδας. Και παρά ατο αμαρτωλό παρελθόν της αναφορικά στις σχέσεις της με την πανιωμανία, οφείλω να ομολογήσω ότι αγωνιστικά η ΑΕΛ είναι μια ομάδα που χαίρεσαι να βλέπεις. Μέσα στο πλαίσιο του ελληνικού ποδοσφαίρου φυσικά. Δεν είναι πολλές εξάλλου οι ομάδες που κατορθώνουν να αποδράσουν επιτυχώς από την σκουληκοφωλιά, ιδίως μετά την έλευση του Κέρμιτ. Ο ισπανός Γκαρθία Κάλβο έβαλε τους κίτρινους (όχι μόνο με την χρωματική διάσταση της λέξης) μπροστά στο σκορ στο 56ο λεπτό. Η ευθύνη του τερματοφύλακα Κηπουρού είναι μεγάλη. Η Λάρισα δεν κλείστηκε πίσω, έκανε ευκαιρίες, αποδιοργάνωσε τον Άρη και στο 84ο λεπτό της αναμέτρησης ύστερα από ορθολογική ανάπτυξή της σκόραρε με τον Φακούντο Πάρα. Η ιβηρική –λατινογενής προέλευση των σκόρερ καταδεικνύει ένα παιχνίδι με ποιότητα. Ας το αφήσουμε εδώ, χωρίς να αγγίξουμε την έννοια της βαθμολογικής αποτελεσματικότητας που το στείρο 4-4-2 του Κέρμιτ συνήθως παρέχει. Η Λάρισα άνοιξε την κερκόπορτα και ξέφυγε από μια βαρετά επαναλαμβανόμενη δίνη ενός ανέραστου (αλλά αποτελεσματικού) ποδοσφαίρου.



Δεν ξέρει ο Αστέρας τι θα πει Νέα Σμύρνη: Το έτος 1999 ο Ρόνυ Γουίλαν κάθεται στον πάγκο του ιστορικού. Ένα γκολ του Δημήτρη Ναλιτζή σε κάτι γκεοπερίφανους έχει σφραγίσει το διαβατήριο. Το ρόστερ μας είναι μεταμοντέρνο. Γκάρι Χέιλοκ, Μαρκ Ρόμπινς, Τάσος Μπουγάς, Γιαν Κρούσε, Αντώνης Σαπουντζής, Κιθ Κούμπς, είναι μονάχα μερικοί από εκείνη την οπτασία. Στην ευρωπαϊκή σαλοτραπεζαρία του κυπέλλου κυπελλούχων η ομάδα αποκλείει την Χάκα και τον Απόλλων Λεμεσού. Στην κλήρωση των 16 το μπαλάκι βγάζει ως επόμενη αντίπαλο την Λάτσιο. Αυτή την γλοιώδη φασιστο-ομάδα που τότε διένυε μια περίοδο εκτεταμένης φόρμας. Το ρόστερ ήταν υπερπλήρες. Σάλας, Βιέρι, Λομπάρντο, Νέντβεντ, Νέστα, Στάνκοβιτς, Περούτσι, Μαντσίνι. Πολλοί και ποιοτικοί ποδοσφαιριστές. Ο ιστορικός όμως δεν σκάμπαζε από ονόματα. Ήμασταν και είμαστε υπεράνω. Γι’ αυτό και δεν απαντήσαμε στα 7 γκολ που δεχτήκαμε σε 2 ματς. Το θέμα όμως είναι το τι ακούστηκε στο γήπεδο από ηλικιωμένο φίλο του ιστορικού. Μάρτυς ο πάντα γηπεδικός Αβραμίκος: Συνεπαρμένος απ’ τον ενθουσιασμό του ο γηραιός φίλαθλος της Πανιωμανίας, καθώς οι ομάδες εισέρχονταν στον αγωνιστικό χώρο αναφωνεί: «Δεν ξέρει ο Σάλας τι εστί Νέα Σμύρνη»! Και έχει απόλυτο δίκιο! Αυτή η δήλωση ήταν η πρόκρισή μας. Η αρρώστια μας. Η διαφορετικότητά μας. Αυτό μας κάνει Πανιώνιους. Το πιστεύουμε. Πιστεύουμε στο απίθανο. Στην Πλατεία. Στον Λευτέρη. Στο ακατέργαστο συναίσθημα. Στο σουρεάλ. Και τη βρίσκουμε όταν αυτό ξενερώνεται. Την βρίσκουμε κι όταν αυτό πραγματώνεται όπως το είχαμε προβλέψει. Όταν ο Αρκάντιους Κλίμεκ με δέκα επιθετικά φάουλ σπρώχνει το τόπι στο μπακλαβωτό μετά από 7 λεπτά καθυστερήσεων. Όταν ο γραφικός διπλανός σου σε αγκαλιάζει λέγοντας σου «είμαι αστείος σαν και σένα». Σε τι πιστεύουμε; Στο ιδεατό μας συναπάντημα στην πλατεία. Στον Ξενόπουλο, στο Ορυχείο, στον Γκρίτζαλη, στην σούρα του Μύτια, στην λιποθυμία του χαβούζα στην Σκατζουράκη. Στον Ύφα, στον Διονύση, στον Αποτόλι, στο Πλατεία Κλαμπ. Στην Ιωνία, στο blackball, στην βραδιά μπύρας στο Μπουρνόβα, στο Εθνίκ, στο κουνούπι. Στο Σπόρτινγκ της οσφυαλγίας, στην πεζοδρόμηση, στο παρκάκι στα λουτρά, στον κόουτς παλάβρα, στο ντιπ ντε μπιφτέκι. Στο ότι ο Σάλας δεν θα μάθει ποτέ τι εστί Νέα Σμύρνη; Αλήθεια τι είναι; Θέλετε να ακούσετε και για τον Αστέρα; Ήρθε, είδε και απήλθε με 4 στην πλάτη. Κουμορτζί (8'), Τζιμπούρ (11') και Χούτος (49', 53') για τον ιστορικό, ενώ για τους άμπαλους νεοφώτιστους σκόραρε ο Μιλάνο (70'). Έχουμε ακόμα ελπίδες για πεντάδα λοιπόν. Ο Χούτος ήταν εξαιρετικός και σφράγισε με την απόδοσή του την νίκη. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι εάν το σκορ ήταν 1-4 υπέρ των Αρκάδων θα βρίζαμε θα γκρινιάζαμε, θα κλαίγαμε και μετά από έναν γεμάτο οκτάωρο ύπνου θα ήμασταν και πάλι σε απόλυτη κυανέρυθρη νιρβάνα. «Και αν δεν γίνει αυτό στα φρύδια μας τα δυο που λένε τα πανθηράκια». Καταλάβετέ το. Είμαστε μποέμ και πολύ μεγάλοι για την μιζέρια της κλίκας σας. Πάρτε κύπελλα, πρωταθλήματα, χρυσά μετάλλια ντόπας, βραβεύσεις, ευρωπαϊκά ότι ξεπλένει κατά κάποιο τρόπο τον ακόρεστο μικροαστισμό σας και αφήστε μας στην γλυκιά ρέκλα των ονείρων μας. Μέχρι να βρούμε ουρανό… Πανιωνάρα μου.


Το γεγονός ότι οι παράγοντες του ΟΦΗ (δηλαδή Κρητικοί-παναθηναϊκοί) παρακαλούν τον Παράσχο να μείνει και την νέα χρονιά και εκείνος ζητά εγγυήσεις πως μπορεί να εκτιμηθεί; Η νίκη επί της Ξάνθης με 2-0 ήταν πάντως μια γερή εισπνοή οξυγόνου για φέτος. Αυτός ο Βαζελο-Πετρόπουλος που αρνήθηκε να έρθει στον ιστορικό πρέπει να ομολογήσω ότι είναι αξιόλογος ποδοσφαιριστής. Σκόραρε το πρώτο γκολ των Κρητικών (40'), ενώ ο Ταραλίδης έβαλε το κερασάκι στην τούρτα στο 73'. Για την Ξάνθη: Απλά δεν ήταν η ομάδα που έβαλε 3 στον Panathinaikos. Και το ξέρω. Το νιοώθω. Είναι σκληρό και άδικο να νικάς τα κεντρικά και να στην βγαίνει αλλιώς το παράρτημα. Έχουμε συνηθίσει και στην ανάποδη ροή αποτελεσμάτων (δεν ξέρω αν με νοείτε) όταν ο βαζελιακός «κανονίζει» την τύχη του.




5η συνεχόμενη αγωνιστική χωρίς νίκη για τον ΠΑΟΚ της Θεσσαλονίκης. Απίστευτο; Όχι βέβαια με επιθετικό τον Σάλμον και τον Φρούντζα. Στην Βέροια στα δυο στενά, δυο ομάδες του βορρά συγκρούστηκαν σε ένα παιχνίδι με ιδιαίτερη βαθμολογική αξία για αμφότερους. Και αυτό το κοινότυπο «κανείς δεν έμεινε ευχαριστημένος από το τελικό 0-0 και τον ένα μόνο βαθμό» μου ακούγεται παράφορα ενοχλητικό. Και οι δύο θα έπρεπε να αισθάνονται ευχαριστημένοι που συμμετέχουν σε επαγγελματικό πρωτάθλημα χώρας των 27 της Ε.Ε. με αυτά τα χάλια. Φάσεις; Ούτε καν επιπέδου μουντιαλίτο. Μετριότητα; Ίσως η καλύτερη στιγμή του αγώνα.


Στην τελευταία δυναστεία του Μπέου στα λημέρια μας ο Πανιώνιος του Λάκη Λουτσιάνο ήθελε απεγνωσμένα τους βαθμούς της νίκης ενάντια στον Ατρόμητο. Πάνε 2 ή τρία χρόνια απ’ όταν ο Μπρέσκα έγραφε το 1-3 μέσα στο Περιστέρι και η Πανιωνάρα μας έβαζε σταθερές βάσεις για την παραμονή. Έκτοτε, ο Ατρόμητος φαίνεται να τελειοποίησε τη τέχνη των αδιάφορων παιχνιδιών. Ψάχνεται για ανταλλάγματα; Μην είστε καχύποπτοι. Απλά ο Εργοτέλης είχε μεγάλη ανάγκη, οι παίκτες του Ατρομήτου περιφέρονταν βαριεστημένοι, ο Σπανός έψαχνε αφορμή να ξαποστείλει τον Όγιος και κάπως έτσι έδεσε η μαγιονέζα. Άσσο ημίχρονο – διπλό τελικό για τους απανταχού αλογομούρηδες. Δεν είν’ κακό. Πώς να μην πάει το μυαλό σου αλλού; Πες μου που ζούμε; Και πες μου που στον ποδοσφαιρικό κόσμο δεν υπάρχουν Μπεοσπανοί. Απλά υπάρχουν και καλοί ποδοσφαιριστές και ξεχνιέσαι. Α ναι, το βασικό: Τελικό σκορ λοιπόν 1-2 με τα γκολ των Περόνε (26') και Μπούντιμιρ (67')-Ογκουνσότο (87'). Έχει πλέον βάσιμες ελπίδες ο Εργοτέλης.


2-3 σημεία αναφοράς:



- ΝΟ comment:


- Ο ΠΑΟΚ που όλοι αγαπάμε.




Ο Δίσκος όλων των εποχών:





mmmmmm .. . Paella !!!



































Κάπως έτσι νομίζω γίνονται τα πιο ωραία, απλά, ευφάνταστα μαζέματα. Η ιδέα ήταν ρευστά και αδιακρίτως αιωρούμενη. Μια κουβέντα του Πέδρο. Κι ύστερα ήρθαν οι σκέψεις. Το ότι δεν έφαγα Paella-Παέγια στην μια και μοναδική μου έως τώρα επίσκεψη στην Ιβηρική με ‘τσίμπαγε’ εδώ και καιρό. Έχουμε όμως Ισπανούς και εδώ στην Αθήνα. Και δεν εννοώ την νομενκλατούρα του κάθε πανάκριβου κιριλο-γκλαμουράτου εστιατορίου που υπόσχεται πολλά για ν’ αφήσει τελικά με λίγα. Δεν είχαμε όμως μόνο και απλά έναν Ισπανό. Ο Πέδρο είναι ποιητής. Και όταν το θέμα έρχεται στο μαγείρεμα ενός πιάτου που όπως και να το κάνεις συμπυκνώνει κάποιο συγκεκριμένο μαγευτικό ελιξίριο σφυρηλατημένο από την ιστορία του, ένας άνθρωπος με ευαισθησίες και φαντασία είναι ο κατάλληλος παρασκευαστής.
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Το Σάββατο λαϊκή. 2 ματσάκια μαϊντανό (με όσο το δυνατόν μικρότερα φύλλα), 2-3 πιπεριές Φλωρίνης (η ελλαδική επιρροή του Πέδρο, γιατί ούτε στην κουζίνα δεν έχουμε πατρίδα), μια χούφτα φρέσκος αρακάς, ξερό (μιας και δεν είχε φρέσκο) σκόρδο, ζουμπούλια και νεραγκούλες για ντεκόρ. Και βουρ για τον χασάπη: Ολάκερος ο κόκορας, κομμένος στα δυο, ο ει δυνατόν περισσότερο αλανιάρης κι άτακτος. Μόλις 13 ευρώ (πως φαίνεται ο άνθρωπος που δεν ψωνίζει συχνά). Κάτι άλλο; Όχι. Ο Πέδρο φρόντισε να φέρει τις δικές του ντομάτες και σαφράν για να ‘χρωματίσει’ την Παέγια. Έφερε επίσης ένα νοστιμότατο σαλάμι ιταλικής προελεύσεως του οποίου το όνομα μου διαφεύγει και το δικό του σκεύος που θα οδηγούσε την παραδεισένια ακολασία: Την Παεγέρα!
Ήταν Κυριακή στις 12 πμ όταν τον συναντήσαμε σε κάτι ωραίους δρόμους της παλιάς Αθήνας. Εκεί που κάποτε τα σπίτια ήταν εξοχικά και τώρα αποσυντίθενται στην δίνη της βλαχο-μπαρόκ αισθητήριας δικτατορίας. Με τα συμπράγκαλα του και πολύ μεγάλη όρεξη ώστε να κάνει τους μαθητές του ακόμη πιο συνεπαρμένους με το εφαλτήριο καταγωγής του. Είχε μαζί του τρεις πολύ ενδιαφέροντες, υπέροχους (το λέω αυτό για να μην μου γκρινιάξει η Λίνα που λατρεύει το Φλαμένκο) ισπανικούς δίσκους που συνόδευσαν τόσο την διαδρομή μας μέχρι την Ν.Σμύρνη όσο και την υπόλοιπη μέρα μας, πριν και μετά το φαγοπότι. Στο σπίτι ο Πέδρο ξεκίνησε αμέσως. Το ίδιο κάναμε και εμείς με τα κρασιά. Κόκκινο Οκτωνιάς για αρχή, μια βαριά και συνετή υποθήκη για τα χρόνια που έρχονται. Ο πρώτος που έφτασε (μαθηματικός) ήταν φυσικά ο Παναγιώτης. Και αυτό νομίζω λέει πολλά. Αυτή την φορά δεν χάθηκε για περισσότερο από 10 λεπτά. Ξεκίνησε να πίνει αμέσως. Νομίζω ότι έχει πλέον μια ενσωματωμένη κάβα μέσα του. Ο Νίκος ήρθε απ’ την Πάτρα. Έκανε μια γενναία μετάβαση απ’ την θλίψη του πρωινού του, στην αντίπερα όχθη που προσπαθήσαμε να χτίσουμε. Και φυσικά ήταν πιο ζωντανός απ’ όλους μας. Εν τω μεταξύ ο Πέδρο, τσιγάρισε τις πιπεριές και το σκόρδο, έκοψε τον κόκορα σε κομμάτια που το μάτι του έκρινε κατάλληλα για την Παέγια, και στο γουδί (της Τασίας) χτύπησε μαϊντανό και σκόρδο. Η Καίτη ανέβηκε για να βοηθήσει. Όπως πάντα, ένας μικρός από μηχανής θεός. Καθώς το πτηνό τσιγαριζόταν υπό την πάνσοφη επίβλεψη 2 πενηντάρηδων, τα κορίτσια Ειρήνη- Ναυσικά με έπαιρναν τηλέφωνο για οδηγίες. Φροντίσαμε να στήσουμε μια μικρή οδύσσεια. Πάρκαραν δίπλα στο σπίτι, για να περπατήσουν με 2 θεσπέσια γλυκά ανά χείρας περίπου 2 χιλιόμετρα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Τελικώς έφτασαν, κουβαλώντας μαζί τους πολλά και διάφορα. Ανεμελιά, ωριμότητα που ωριμάζει, κέφι, γέλιο, παρατηρητικότητα, θαυμασμό για τον δάσκαλό τους και μεγάλη διάθεση για πιόμα. Δεν άργησε να έρθει κι’ αυτό. Όταν το ήδη τσιγαρισμένο πτηνό έπεφτε στην κατσαρόλα μαζί με τον αρακά και την ντομάτα για να «μαλακώσει» οι νεανίδες στο μπαλκόνι έπεφταν στην αγκαλιά του «Διονυσιακού» κράσου. Σε λίγη ώρα οι τρείς χάριτες Λίνα, Ναυσικά, Ειρήνη, έγιναν μπαούλα με την τελευταία να σπάει τα κοντέρ της σούρας. Κάπου 20 λεπτά μετά τον γερό βρασμό, η Παεγέρια του Πέδρο καπάρωσε τα τρία από τα τέσσερα μάτια της κουζίνας. Το φαγητό άρχισε να αποκτάει και μια πτυχή μάρκετινγκ. Το ‘σάνγκρε ντε τόρο’, αντικατέστησε την βαρβατίλα του βουνού – όπερ σημαίνει κρασί Μήτσου από Οκτωνιά. Τα γούστα άρχιζαν να βγαίνουν. Στην Παεγέρια γινόταν της κολάσεως. Ο Πέδρο έβαλε το ρύζι (νυχάκι) και εστίασε την προσοχή του για το γκραν φινάλ. Πρόσθεσε το μίγμα σκόρδου-μαϊντανού και τις πιπεριές, έσβησε τα μάτια και άφησε την Παέγια να ηρεμήσει. Έξω, θέλαμε φαγητό για να καλύψουμε την σούρα και τα άπλυτα που είχαν βγάλει στην φόρα οι τρελές. Μετά από 9 μπίρες και έναν ‘κολλητό’ θες πολύ φαί. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Στα αποκαλυπτήρια ο Νίκος the Monster λύγισε, όπως περίτρανα αποδεικνύει και η φωτογραφία. Το τι αισθάνεσαι όταν η Παέγια παίρνει την άγουσα για τον οισοφάγο σου δεν περιγράφεται με καμία κατεκτημένη από την ανθρωπότητα συνταγή μετάδοσης αισθήσεων. Ούτε αυτό το κειμενάκι, ούτε οι φωτογραφίες καλύπτουν το ενσταντανέ που διαδραματίστηκε. Άξιζε τον κόπο. Δηλαδή τον κόπο του Πέδρο. Εμείς ψωνίσαμε και προσφέραμε τον χώρο. Ο Πέδρο μας ταξίδεψε κάπου αλλού. Γιατί σίγουρα αυτό δεν τον τρως παρά είτε μόνο στην Ισπανία, είτε από κάποιον έχοντα συγκροτημένων αισθητικών προϋπαρχόντων Ιβηρικών βιωμάτων. Αν πατρίδα μας είναι η παιδική μας ηλικία, τότε ο Πέδρο είναι Ισπανός, αλλά από την άλλη έχει όλα τα φόντα ώστε να αναπαράγει με πρωτόλεια βιωματικό τρόπο ότι τον συναρπάζει.
Κι ύστερα ήρθε ο χορός. «El bello sol se levanta», μας τραγούδαγε ο Compay Segundo όταν το σαλονάκι μετατράπηκε σε χορευτική πίστα σύσσωμης της τάξης των ισπανικών. Την αρχή έκανε (ποιος άλλος) ο Παναγιώτης με την Ναυσικά, Ειρήνη και Νίκος ακολούθησαν για να κλείσει η όλη γελοιότητα με την παρουσία Λίνας και γράφοντος. Φυσικά ο Πέδρο ήταν παντού! Γλυκό μάλλον ήθελα μόνο εγώ. Τελικά όλοι δοκιμάσαμε μια απόπειρα (επιτυχημένης- πλην ζάχαρης) κρέμας Καταλάνα που δοκιμάσαμε να φτιάξουμε το Σάββατο το βράδυ, αλλά και κάτι φοβερές τούρτες που έφεραν οι τρελές. Όταν τα χρώματα του σούρουπου κάλυψαν τον αττικό ουρανό μας συντρόφευσε ο καφές και η καλή κουβέντα. Ο Γιώργος κοιμότανε κάτω, χωμένος κάπου μεταξύ ενός έντονου κατασκευαστικού πυρετού Οκτωνιάς και ΙΚΕΑ, κι Καίτη είχε εγκατασταθεί μαζί μας. Είναι σαφές ότι δεν «κολλάει» πουθενά κι αυτή είναι η μεγαλύτερη δυνητική ελευθερία της. Πόσα λίγα έχουμε ζήσει μπροστά της; Πόσο κομπλεξικοί είμαστε ως γενιά; Η Ειρήνη είχε να πάει σε κάτι γενέθλια (και όχι στον Γκούφυ όπως θα έπρεπε), ο Νίκος ανέλαβε να την μεταφέρει και ο Παναγιώτης πήγε σ’ έναν άλλο δάσκαλο λίγο πιο πέρα. Οι εναπομείναντες συζητήσαμε: ταξίδια, φωτογραφίες, μουσική, ταινίες, εμπειρίες. Σιγά σιγά έκανε την εμφάνισή του ο πονοκέφαλος, ανίκανος όμως να μας την σπάσει. Γύρω στις 8 η Ναυσικά πήρε τον Πέδρο και έφυγαν για την παλιά Αθήνα. Έπρεπε να μαζέψουμε. Βάλαμε δυο πλυντήρια, πλυθήκαμε κι εμείς, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας για την εργαζόμενη-σπουδαζόμενη αυριανή ημέρα και γουστάραμε την Κυριακή που είχαμε μόλις ζήσει. Μια γερή τζούρα ευχαρίστησης στην καθημερινότητα της μικροαστικής επιβίωσης των microwavable γευμάτων. Λίγο πριν το ασφαλιστικό περάσει αέρας από δίπλα μας. Μιζεριάζω πάλι. Ήταν απλά υπέροχο. Δεν είναι τίποτα παρά μια απόφαση παιδιά. Άντε και για τα επόμενα.

Muchas Gracia Perdo. Pealla fue maravillosa!

Γαύροι και πάλι Γαύροι


«Στο παραπέντε στο παραπέντε, ζήτω το βίβερε περικολοζαμέντε που λέει και ο Τζιμάκος». Στο παραπέντε, της δεύτερης ιστορικά και θεσμικά διοργάνωσης της Σούπερ Λίγκας τα πράγματα ήρθαν λιγάκι τούμπα με την λήξη της 25ης αγωνιστικής. Εκεί που όλα έδειχναν ότι η εκατονταετία των σιχαμένων θα σημαδευτεί με κούπα, οι πράσινοι μάλλον πάνε για πικρό Λουμίδη κουπάτο της παρηγοριάς. Οι ακόμα πιο σιχαμένοι γαύροι, μπάτσοι της τελευταίας δεκαετίας στα ποδοσφαιρικά τεκταινόμενα, με τον σίγουρο Σεγκούρα στο πάγκο και ένα πρόεδρο που κάνει business καφενείου, είναι και πάλι πρώτοι. Σαν το παλιό καλό κρασί. Το Αεκάκι απλά είναι inadequate να ακολουθήσει. Κλάμα ο Θεμιστοκλής; Γιατί όμως συνεχίζω να ασχολούμαι με δαύτους. Το θέμα είναι ότι η Πανιωνάρα δεν κατόρθωσε να ‘διπλώσει’ ένα ματς χαμηλής δυσκολίας.


Άκρως κοινότυπα, γραμμικά και ποιητικά:


"Εκεί που ήσουν ήμουνα, κι εκεί που είμαι θα' ρθεις,

Μετά το πέρας της 25ης αγωνιστικής το Κοκκαλιστάν είναι (ως εκ θαύματος) μόνο πρώτο στην κορυφή της βαθμολογίας. Κέρδισε τον, αρκετά αξιόμαχο από τις φάσεις που είδα, Ατρόμητο με 2-0, την στιγμή που οι αιώνιοι «φίλοι κι όμοιοι» πρασινοφορούντες έπεσαν στο μεγάλο πηγάδι του Ρατζίνσκι. Σίσιτς (49’) και Σέζαρ (85’) έφεραν τον Ολυμπιακό στην πρώτη θέση. Όχι δεν ξεχνάμε ότι ουσιαστικά η πρωτοπορία είναι αποτέλεσμα της δικαστικής νίκης επί της Καλαμαριάς. Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. «Είναι ωραία η θάλασσα, γιατί κινείται πάντα», όπως λένε και οι μεγάλοι αοιδοί της εφηβείας ή της ποιητικής αηδίας. Θυμάμαι κάποτε που οι ποδοσφαιριστές του θρύλου, με μπροστάρη τον Σέρβο Τζόλε μας έλεγαν ότι δεν είναι πρέπον να αφαιρείς βαθμούς που έχουν κερδηθεί με ιδρώτα για εξωαγωνιστικούς λόγους (Μετά το παιχνίδι Πανιώνιος-Ολυμπιακός και τα επισόδια από άγνωστους φιλάθλους). Τώρα όμως έχουμε ανάγκη. Δεν είναι ώρα για δημοπρασίες ηθικολογίας. Στον Πειραιά του Κόκκαλη η ποδοσφαιρική αλληλεγγύη είναι μια έννοια πασπαρτού, κάτι που επαναφέρει την λήθη ή τη μνήμη ανάλογα με το ίδιον συμφέρον. Για μαλάκες ψάχνετε; Η κούπα σημαίνει δόξα, φράγκα και ένα σωρό από βραδύκαυστα 16χρονά αγοράκια με λοστούς, παπάκια, σιδηρογροθιές που θα πίνουν νερό στο όνομα του ‘Θείου’. «Κόκκαλη, Κόκκαλη σε παρακαλώ βάλε τον Μέσσι στην χριστουγεννιάτικη κάλτσα πάνω στο τζάκι τον ερχόμενο Δεκέμβριο και εγώ θα συνεχίζω να πίνω ναρκωτικά και να συμπεριφέρομαι σαν Νεάντερνταλ, εξυπηρετώντας τα μεγαλόπνοα ΜΙΖΕνς σχέδια σου. Αυτή η σχέση, ΣΤΑΖΙ αγάπη.







Στο στρατόπεδο των ψυχολογικά ηττημένων, στον ΠΑΟ της οικογένειας - ‘εδώ τα καλά, τα καλά, τα ακριβά πετρέλαια’ - η δεύτερη θέση ήρθε απολύτως φυσιολογικά μετά την εμφάνιση της ομάδας κόντρα στην Ξάνθη. Χρειάστηκε να κάνει χατ-τρικ ο δαιμόνιος, τελείως αντιεμπορική φάτσα, Ρατζίνσκι, για να καταλάβουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού ότι χάνουν. Τα τέρματα του Καναδού (10’), (58’), (68’), όλα εφάμιλλα της κλάσης ενός παίκτη που έχει περάσει από την Πρέμιερ Λιγκ δίνουν αέρα στην Ξάνθη για την μάχη της πεντάδας. Πόστιγκα (70’) και Σαλπιγγίδης (77’) οι σκόρερ για την ομάδα του Β(δ)έλιτς, που είχε μόλις δεχτεί 8 γκολ συνολικά σε όλο το πρωτάθλημα. Αν έχεις τύχη διάβαινε, αλλά χωρίς καθόλου ομάδα, διάθεση, υποστήριξη, θέληση, εεε τι να πω, όπως και να το δεις πολλά ζητάνε. Εξάλλου τα χρόνια του καπετάνιου είναι μακρινό παρελθόν. Τα νταραβέρια πλέον δεν είναι τόσο πράσινα. Γι’ αυτό λοιπόν φίλοι βαζελιακοί αρχίστε να ξεθάβεται το καλό ευρωπαϊκό πρόσωπο, τον Δομάζο, τον Αντωνιάδη, το Γουέμπλεϊ, το μίτο-γκολ του Δημήτρη Μάρκου με 40 κόντρες στο Οπόρτο, τον Ερυθρό Αστέρα, την Χούντα, ότι τέλος πάντων σας καθορίζει ως Παναθηναϊκούς. «Ο Πρωταθλητισμός στα χρόνια της χολέρας».




Το δικέφαλο πτηνό, ιερό σύμβολο της Ορθοδοξίας, του νόστου της Αγιάς Σοφιάς και του Παστουρμά, απέδειξε πολύ απλά ότι είναι σε μια φάση δομικής αποσύνθεσης και Ιζνογκουντικής διάθεσης: Τουτέστιν, αντί να επιδιώκει να οικοδομήσει ομάδα σοβαρή και ανταγωνιστική, θέλει να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη. Απλά και μόνο έτσι. Ας πάρουμε πρωτάθλημα, εις βάρος των βαζελόγαυρων, με όποιον τρόπο μπορούμε. Όχι παίζοντας μπάλα όπως το 1992-94. Αυτό είναι παλιομοδίτικο. Γιόμες του Ρίμπο στον Λύμπε, τον Δέλλα, τον έντιμο Εντίνιο. Φαλτσοσφυρίγματα ενάντια στους μικρότερους και κλάψα. Πολλή κλάψα αδερφέ μου! Αυτός ο Themistoklis (σε άπταιστα Κυπριακά), από πρώην αλάνη-οριτζινάλης γκολτζής, έχει γίνει ένας φλωροκλάψας επενδυτάκος της δεκάρας. Έχει τα δίκια του λοιπόν να σταυροκοπιέται ο Κωστένογλου κάθε φορά που η ΑΕΚ σκοράρει. Αγωνιστικά στον αγώνα ΑΕΚ- Άρης οι κιτρινόμαυροι είχαν περισσότερες ευκαιρίες. Αυτό σημαίνει ότι ο Άρης, διότι η ΑΕΚ εμφανίστηκε με άσπρες εμφανίσεις, ήταν καλύτερος. Η μόνη φάση-γκολ της ΑΕΚ από τον Εντίνιο τον Μέγα στην λήξη του ημιχρόνου δεν ήταν αρκετή για να εξασφαλίσει την νίκη. 2 μόλις λεπτά πριν το φινάλε ο Τιάγκο Ζεντίλ κατόρθωσε να κάνει ότι καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα οι συμπαίκτες του στα ‘Χαριλάου -worms’ αρνούνταν πεισματικά. Να στείλει απλά την μπάλα στο πλεκτό. Άλλη μια φορά που ο Ντούσαν πλήγωσε την μεγαλύτερή του αγάπη, μετά βέβαια από τον Τζέφερσον, την ένδοξη φάτσα που φιλοκοσμεί το χαρτονόμισμα του δολαρίου. «Ντούσαν γερά, επιταγή ξανά».








Έπειτα από 7 μήνες στην ομάδα του Αστέρα, ο Αργεντινός striker Μιλάνο, πήρε τόσο το βάφτισμα του πυρός στο ελληνικό πρωτάθλημα, όσο και τι σκάλπ του ΠΑΟΚ που μόνο με θαύμα από τον Άνθιμο προλαβαίνει τα playoffs. 7 ολόκληροι βαθμοί σε μόλις πέντε αγωνιστικές δεν είναι και εύκολο να καλυφθούν από τα φετινά Μπάοκς. Στο 94ο λεπτό σκόραραν οι φιλοξενούμενοι που εκτός από τα να κλοτσάνε όπως έχω αναφέρει ξανά, ξέρουν και να αμύνονται σωστά. Είναι αλήθεια ότι ορισμένες φορές το θέαμα δεν συνάδει με το αποτέλεσμα. Όσοι θυμόνται την περίοδο Μπουμπένκο στον Ιστορικό φαντάζομαι ότι μου συμπαρίστανται.



Έχουν περάσει κάμποσα χρόνια απ’ όταν η επί Μπέου κυανέρυθρη μάστιγα ανέβαινε στην Θεσσαλονίκη για να κάνει πλάκα με το Ηρακλάκι. Περασμένα μεγαλεία. Φέτος, δις, σε ματς καρμπόν τόσο σε κύπελλο και πρωτάθλημα, ο γηραιός νίκησε με τον ίδιο τρόπο και σκορ την ποδοσφαιρική μας αρρώστια. Ο Κρέσιτς δεν ήταν σε τόσο καλή μέρα, ο Λίνεν δείχνει κάπως επηρεασμένος και οι παίκτες παρουσιάζονται λίγο αδιάφορα φλύαροι, με αποτέλεσμα κάτι άμπαλοι απ’ του Παπάφι (που θα έπρεπε σημειωτέον να αγωνίζονται στην Β’ εθνική μετά τα περσινά καμώματα των τελευταίων αγωνιστικών) να κερδίσουν σχετικά εύκολα με 1-0 (Ααρόν 20’). Εντάξει στο ματς του κυπέλλου είχε κάνει κάτι θαύματα ο επόπτης, αλλά την Κυριακή; Πέραν από το αμφιλεγόμενο πέναλτι στον Μανιάτη, (καθότι είναι σε πολύ κοντινή απόσταση από τον Ααρόν και το χέρι ενδεχομένως να είναι και ακούσιο) η ομάδα δεν παρουσίασε τίποτα. Ninguna, niente, nothing, rien και nichts στην μητρική του Λίνεν. Ή τώρα ή ποτέ, λοιπόν, με τον Αστέρα, αν και αυτά τα ψευτοδιλήμματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ρηχότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όσο για το fair play, αγαπητέ Έβαλντ έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά μην ξεχνάς ότι και παίκτες της ομάδας μας (ιδιαίτερα στα εκτός έδρας) πολλές φορές συμμετέχουν σ’ αυτήν την θεσμοποιημένη υποκριτική φαρσοκωμωδία-ωδή στον Κάρολο Κούν.







Στην Λάρισα βγάλανε τα γούστα της χρονιάς. Οι τυροκόμοι της βυσσινής Θύελλας φέρθηκαν στα κοπέλια του ΟΦΗ κάπως βάναυσα. Τους βρήκαν χλωμούς και τους διέλυσαν. 5-1 τελικό σκορ, (όπως καταλαβαίνετε το σκορ της αγωνιστικής και ίσως και όλης της χρονιάς) με την άμυνα των snakes να μοιάζει με ξέφραγο αμπέλι. Κλέιτον (3'), Ζουράφσκι (18'), Μετίν (22') και Φωτάκης (69', 89') τα γκολ των νικητών, ενώ ο Κλέιτον είχε και δύο δοκάρια (45', 64'). Στο 83ο λεπτό της αναμέτρησης ένας βαζελοΠετρόπουλος τίμησε την ομάδα της Κρήτη. Ο ΟΦΗ δύσκολα προλαβαίνει να πέσει αν και ποτέ μην λες ποτέ. Η Λάρισα το θυμήθηκε αργά ή μάλλον καλύτερα τώρα απλά έχει ρέντα. Η πεντάδα είναι μακριά και ο στόχος της φετινής χρονιάς είναι το κύπελλο αν και το θαύμα δύσκολα συμβαίνει δυο φορές. Φέτος εξάλλου, στον θεσμό δεν είναι οι καρπαζοεισπράκτορες βάζελοι, αλλά οι νταβατζήδες γαύροι.



Στον αγώνα για την σαλονιακή σωτηρία στην Λιβαδειά, έκοβα το κεφάλι μου ότι οι Πόντιοι θα μάζευαν το τρίποντο. Ευτυχώς, δεν παίζω στοίχημα, ούτε υπάρχουν εύκαιρες λαιμητόμοι. Οι Βοιωτοί νίκησαν άνετα με 2-0. Προηγήθηκαν μόλις στο 3’ με πέναλτι-γκολ του Λεονάρντο, ενώ ο Ρέγιες αποτελείωσε την ομάδα του Κατσαβάκη στο 78’. Αποτελείωσε είπα; Ο Απόλλων φροντίζει να διαψεύδει, αλλά φέτος οι ενδείξεις είναι πολύ ενάντιες. Αν είχαν σκοράρει πρώτοι στον αγώνα, με τις δύο ευκαιρίες που έχασαν στο 0-0, σήμερα τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Με το εάν όμως δεν κάνεις προκοπή. Σοφά λόγια, απ’ αυτά ποδοσφαιρικά βλακώδη στερεότυπα που σπάνε βρακολάστιχα.





Ο γνωστός καθηγητής αγγλικών στο υπερσύχρονο φροντιστήριο του Σαλευρή στην Καλλιθέα (πηγή: Αβραάμ Αβράμογλου), ποδοσφαιριστής Τσιμπλίδης, σηκώνεται στο 6ο λεπτό της αναμέτρησης στην καρδιά της άμυνας του Εργοτέλη ύστερα από λάκτισμα κόρνερ του μαέστρου Κριβοκάπιτς και με κεφαλιά-κουτουλιά στέλνει την μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι του Εργοτέλη. Το σημείο σταθμός σ’ αυτή την αναμέτρηση. Και ξαναγυρνάμε σ’ αυτό το δόλιο εάν. Εάν το μπαλάκι έγραφε, η Βέροια μπορεί να ήταν σαλονάτη ξανά την νέα σεζόν. Στην ζοφερή πραγματικότητα το γκολ δεν μπήκε, ο Εργοτέλης ανακουφίστηκε, συμμαζεύτηκε και με τέρματα των Κοιλιάρα (29’) και Ογκουνσότο (64’) ζει και ελπίζει. Τίποτα δεν έχει ακόμα τελειώσει βέβαια. Όλα είναι πιθανά. Διαβάζουν αγνωστικιστές και την βρίσκουν οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου.


Παρατηρήσεις:

Η κάμερα του Supersport έπιασε τον κόουτς Καραγεωργίου να λέει σε ποδοσφαιριστή του: «Πίσω στην θέση, γαμώ την τρέλα σου γαμώ». Μπράβο και πάλι μπράβο! Εύγε, αυτά είναι τα διδάγματα της σύγχρονης προπονητικής πειθαρχίας. Τα μπινελίκια κάνουν ομάδες.

Στο μπασκετάκι υπάρχει κάποιο προπονητική σκοπιμότητα να εμφανίζεται η ομάδα νωθρή. Νέναντ;

Ευτυχώς που η ΑΕΚ σκόραρε μόλις ένα γκολ στο ματς με τον Άρη, γιατί στην Κρήτη όταν και πέρασε απ’ το Παγκρήτιο με 1-4 ο Κωστένογλου σταυροκοπήθηκε 4 φορές. Με την συχνότητα των τραυματισμών στην Ένωση θα πάθει καμιά τενοντίτιδα απ’ το πολύ το κυρ ελέησον.

Ο Λεμονής ήταν στις κερκίδες του σταδίου Καραϊσκάκη. Δεν απολύθηκε; Δεν τα έχει πάρει με τον Πρόεδρο; Μήπως τελικά οι γαύροι είναι μασόνοι;

Κάθε φορά που μια εφημερίδα παρουσιάζει ανεβασμένα ποσοστά του Σύριζα, του πάει ζουμί σε Περισσό και Χαριλάου Τρικούπη. Βούλωσαν οι βόθροι της γραφειοκρατίας και της σοσιαλδημοκρατίας.




Η ΠΑΕ Θρύλος τίμησε τον Γιώργο Ανατολάκη. Εύγε! Είναι ομολογουμένως πολλές οι χαρές που προσέφερε και σε μας τους μη ολυμπιακούς.



Αμερικανός δισεκατομμυριούχος θέλει την Ρόμα: Δεν μπορώ να καταλάβω ρε γαμώτο τι τους πιάνει. Γιατί δεν κάθονται στα αυγά τους με το ράγκμπι και το μπέιζμπολ. Δεν αφήνουν στην ησυχία τους ένα άθλημα που παραμένει απαιτητικό ως προς μια δεσμίδας σκέψης. Θα γίνουν όλα μαϊντανός με το κωλο-πετρέλαιο.


Νέο κρούσμα ντόπινγκ στην Σούπερ Λιγκ με τον ποδοσφαιριστή της Βέροιας Κλινέ. Αν δεν την έπινε το παλικάρι, ούτε που θα τον παίρναμε χαμπάρι.



Αν τύχει και πετρώσεις, σε κοιτάει ο Σεγκούρα.




Στην Κράτητος γίνεται της πόπης. Βρες εναλλακτικούς δρόμους και σφύρα το και σε μας.

Η Αριστερά στην Γαλλία κέρδισε στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών στην Γαλλία. Κίτρινη κάρτα στον Σαρκοζί; Τώρα βέβαια για ποιά αριστερά μιλάμε;

Η Μπάρτσα συνεχίζει να μην μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα από την Ρεάλ του Γκούτι και του Μπαπτίστα. Τόσο ανωμαλία πια;
Η πρώτη photo είναι από την ατομική έκθεση του Ανδρέα Κασάπη στο Futura στο Μεταξουργείο.

Ανήμερα του Paper-Eagle



Κάπου ανάμεσα στα θρυλικά συλλαλητήρια Άνθιμου-Γκάνταλφ και Καρατζαφέρη-Γκίμλι, στην εθιμοτυπική παράδοση της λαγάνας , του ταραμά και των λαμέ χαρταετών με στάμπα Jesus Loves Me, συνέβη και η 24η αγωνιστική. Τίποτα συγκλονιστικό; Ενδιαφέρον; Πρωτότυπο; Μπά…

«Μακεδονία ξακουστή του Ψωμιάδη η χώρα, γεμάτη από χριστιανο-βάρβαρους που σε χρεώνουν με την ώρα».

Πρώτοι των πρώτων, σε βαθμολογικό επίπεδο, η ομάδα του γνωστού σε όλους μας ραλιάρη Τζίγγερ. Γκάζια μηδέν, αλλά η φιλική ως εκ Γιώργου Δώνη Λάρισα δεν αποτέλεσε ισχυρό εμπόδιο. Τουναντίον, ο Μανούτσο στο ντεμπούτο του με την ‘verdegay’ φανέλα (στα ισπανικά η λέξη σημαίνει χαρούμενο πράσινο, στην διεθνή μας γλώσσα όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό αποκτά ένα άλλο ευρέως κατανοητό νόημα) έκανε γκολ την σέντρα του Σπυρόπουλου στο 61’. Τρία λεπτά πριν την λήξη, ο συνήθης σκόρερ Σαλπιγγίδης έγραψε, το ασυνήθιστο για τον φετινό ‘panathinaikos’ 2-0. «ΠΑΟ ‘μπετά’, πρωτάθλημα ξανά».

Μια ευφάνταστα διαστημική κόντρα σε σουτ του Πατσατζόγλου στο 6’ λεπτό διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα (0-1) του αγώνα Βέροια-Ολυμπιακός. Τελευταίο παιχνίδι του Τάκη Λεμονή στον πάγκο της ομάδας του Πειραιά που πλήρωσε ακριβά το κακό ποδόσφαιρο στις εγχώριες διοργανώσεις. Αλλά είπαμε, ο Τάκης ήταν, είναι και θα είναι ένας πιστός Λακεδαιμόνιος στρατιώτης στην υπηρεσία του Θρύλου. Με τους κερδισμένους βαθμούς στα χαρτιά από την περίπτωση Βάλνερ, η Intralot έχει πάντως ισχυρές ελπίδες για τον τίτλο. Όσο για το love story γαύρων και Τάκη: «Ο καφές σου έχει κρυώσει, και το ράδιο κλειστό τώρα για μέρες. Στου μονού μου κρεβατιού τις καλημέρες, Τάκαρε».

«Ο Ισμαέλ Μπλάνκο είναι ένα λαγωνικό της περιοχής. Γεννήθηκε σε μια φτωχογειτονιά του Buenos Aires, δίπλα στην Boca. Με τον πρώτο του μισθό αγόρασε προφιτερόλ Ανδριάς και μιλφέϊ Δέσποινα». Μόνο αυτό έλειψε από τις αεκοφυλάδες που μας παρουσιάζουν τον αργεντινό στράικερ σαν τον λατίνο Ροζέ Μιλά. Τι μπορείς να πεις για το ΟΦΗ-ΑΕΚ; Πως μπορείς να σχολιάσεις αυτό το ματς; Εντάξει, παίρνω βαθιά ανάσα και το κάνω. 1-4 τελικό σκορ. Κεφαλιά Μπλάνκο (16’), αυτογκόλ Πίτσου (18’), αυτογκόλ Μπαρκαουάν (64’), πλασέ Εντίνιο (80’), τα τέρματα της Ένωσης. Σφακιανάκης (21’) για την τιμή των οφητζήδων. Και μιας και είπαμε τιμή, βάλτε μέσα και την αναλογισμένη έκπτωση. Το τελικό σκορ αναμφίβολα αδικεί την απόδοση των Κρητικών. Όμως, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Χρειάστηκαν 50 λεπτά για να ξεκλειδώσει ο Βλάνταν Ίβιτς ο παλουκωτής, οπώς λέει και το φιλαράκι μου ο Μύτιας, την άμυνα του Λεβαδειακού. Και μιλάμε για μια άμυνα made by Μπάμπης Τεννές. Άρης για τέταρτη θέση, Λιβαδειά για ελεύθερη πτώση και Ντούσαν για μακεδονομάχος – δήμαρχος – νομάρχης, σε μια πόλη που ξέρει να σέβεται την δεξιά και την αισθητική της.
Ο Πάτρικ Ογκουνσότο στο παρά δύο (88’) της αναμέτρησης Αστέρας - Εργοτέλης ισοφάρισε το γκολ του Κανακούδη (36’) και έδωσε στον Εργοτελάτση ένα πολύτιμο βαθμουλάτση για την παραμονή. Η Μπόκα της Αρκαδίας, μιας και μόλις πρόσφατα έμαθα ότι οι άνθρωποι της Τρίπολης φωνάζουν το στάδιο La Bombonera (η γραφικότητα σπάει κόκκαλα), χάνει σημαντικούς βαθμούς στην προσπάθειά της για συμμετοχή στα playoffs. Ίδωμεν, έχει ακόμα ψωμί και μάλιστα μπομπότα.






‘Κυανέρυθρη αρρώστια’ και ΠΑΟΚ σε ένα αρκετό συναρπαστικό παιχνίδι είχαν την ευκαιρία να πάρουν κάτι περισσότερο από έναν βαθμό, αλλά το 0-0 αφήνει αμφότερους με ένα πικρό παράπονο. Ο Πανιώνιος του πρώτου ημιχρόνου, αλλά και ο ΠΑΟΚ αφότου εισήλθε στον αγώνα ο Γεωργιάδης έχασαν σημαντικές ευκαιρίες για να στείλουν την μπάλα στα δίχτυα. Η συνέχεια θα είναι ομολογουμένως δύσκολη και για τις δύο ομάδες αλλά ότι κι αν γίνει το μυαλό μας θα συνεχίσει να πονάει. Αν πάντως δεν κερδίζεις τον φετινό ΠΑΟΚ εκτός τούμπας. Τότε...; Forza ρε Πανιωνάρα να πάμε κανένα ταξιδάκι στας Ευρώπας.

Ισόπαλο 1-1 ολοκληρώθηκε στο ‘Καυτανζόγριο’ το παιχνίδι ανάμεσα στον Ηρακλή και την Ξάνθη. Τα γριόνια προηγήθηκαν (36’) με τον Μαλαγκένιο και οι φιλοξενούμενοι ισοφάρισαν με τον Γκρζέλακ (47’). Ο Hercules, επισήμως πλέον Ρεμομάγαζο, εξακολουθεί να φλερτάρει με την επικίνδυνη ζώνη, ενώ από την πλευρά τους οι αριστοφανικές Πανοπουλιάδες με το ακριβό σαλέ τους, παραμένουν σε επαφή με την πρώτη πεντάδα της βαθμολογίας.

Την δεύτερή του νίκη στα τελευταία δέκα ματς σημείωσε ο κατά τα φαινόμενα ολόχεστος Ατρόμητος του μπεμβεδάκια Σπανού. 3-0 ενάντια στην κακή Καλαμαριά, που φάνηκε αρκετά επηρεασμένη από την υπόθεση ‘Βάλνερ-Βγάλνερ’. Περόνε (59’), Κριπιντήρης (78’), Λουτσιάνο (85’) οι σκόρερ των γηπεδούχων νικητών. Κάτι άλλο; Α ναι, ο Απόλλων πλέον πρέπει να προσπαθήσει αρκετά. Θα ναι κρίμα, παντού πρέπει να υπάρχει ένας Πόντιος.

Σημεία- Ίνες:
Κύπριος ποδοσφαιριστής, είναι κάτι σαν μαγιονέζα χωρίς θερμίδες.
Συνέδριο Μπατσόκ: Όλοι μαζί , ενωμένοι στον δρόμο που χάραξε η σοσιαλδημοκρατία. Αυτή η αβαν-γκάρντ πολιτική της ρουφανιάς, της μίζας, των μπάτσων, της συγκεκαλυμένης προδοσίας. Για να γουστάρουμε ξανά: Για τον Μπόμπολα, την ανεξαρτησία της Μυκόνου, το νέο μοντέλο της BMW με χάλκινη ανάρτηση. Για να πάρει κιλά ο Ανδρουλάκης, να χύσει η Δαμανάκη, να κοντίνει ο Φασούλας, να ψηλώσει ο Σημίτης. Για μια Ελλάντα με πολλά υποσχόμενα γούστα. Στο τιμόνι ο Giorgakis.
Σύνθημα οπαδών ΠΑΟΚ, σε αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό: "Καρεμπέ Σαβουρογάμη".
Ο Εντίνιο σκόραρε ξανά. Ο Εντίνιο σκόραρε ξανά. Ο Εντίνιο σκόραρε ξανά. Ο Εντίνιο σκόραρε ξανά. Ο Εντίνιο σκόραρε ξανά. Ωραίο γκολ του Εντίνιο.
Ο Σεγκούρα κοιτάει με ύφος Μπλαζέ.
Ο Ντούσαν έχει για δικηγόρο τον Κούγια.
Ο Ματζουράκης απολύθηκε από την Βέροια. Χάθηκε η ευκαιρία να του πει ξανά ο Λάμπρος ότι βρωμάνε τα χνώτα του.
Ο Νικ Καλάθης, έχει έναν αδερφό τον Πατ Καλάθη. Έβαλες τρίποντο μαμά.
Ο Σόφο έχει χάσει 15 κιλά. τρέφεται με μόλις 2 παιδιά ημερισίως.

Για πόσο ακόμα θα απολογούμαστε;

Διαβάζοντας το βιβλίο του Marc Mazower «Μετά τον πόλεμο, η ανασυγκρότηση της οικογένειας του έθνους και του κράτους στην Ελλάδα, 1943-1960, εκδόσεις Αλεξάνδρεια», ομολογώ ότι στεναχωρήθηκα ειλικρινά για την ιστορία αυτού του τόπου. Αυτό που ακολουθεί ελπίζω να μην είναι ένα κλασσικό άνευρο δακρύβρεχτο κείμενο που θα παπαγαλίζει με έναν κοινά μίζερο τρόπο απόψεις όπως «κομμουνιστές και δεξιοί έχουν ευθύνες για τις ωμότητες του εμφυλίου» και θα εξυπηρετεί μια συγκεκαλυμμένη προσπάθεια λήθης των γεγονότων του εμφυλίου. Όχι λοιπόν, δεν έφταιγαν και οι δυο πλευρές το ίδιο, ούτε η ιστορία του εμφυλίου είναι ένα αδιάφορο αντι-εμπορικό θέμα ανάξιο συζητήσεως. Απλώς η θύμηση του δεν εξυπηρετεί πολλούς: Τους Δεξιούς: για την σωρεία των εγκλημάτων τους μέχρι την μεταπολίτευση (και πολύ μετά με τις ευλογίες της αστικής δημοκρατίας), το ΚΚΕ: γιατί στεγνά και απλά πρόδωσε την επανάσταση, και τους ‘μικροαστούς’ (ανεξαρτήτου οικονομικού εισοδήματος): γιατί εξαργυρώνουν επιταγές. Νομίζω ότι λίγο πολύ, όλοι ανήκουμε σε κάποιο στρατόπεδο: ιδεολογικό, αισθητικό, κοινωνικό, μουσικό. Οριοθετώντας την πραγματικότητά μας, ενδεχομένως να καταλάβουμε τόσο εμείς όσο και οι αναγνώστες μας τι καπνό φουμάρουμε. Και μέσα σε όλο αυτό το παραμύθι της υποκειμενικότητας και της ελευθερίας ιδεών, διαισθάνομαι ότι υπάρχουν κάποιες αλήθειες κρυστάλλινες, αντικειμενικές και αδιάψευστες. Γιατί ναι, ο Άρης έσφαξε αμάχους που ενδεχομένως να ήταν δωσίλογοι ή ταγματασφαλίτες. Ναι το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατακρεούργησε ολόκληρα χωριά δεξιών με απίστευτη ωμότητα. Αλλά από το 1946 μέχρι και σήμερα η οικογένεια της αριστεράς με την όποια ανικανότητα, οπορτουνιστική διάθεση, βλακεία, χαζομάρα, ιδεολογική χαλάρωση, διασπαστική λογική, προσωποκεντρική αλαζονεία, μαλακία που την δέρνει, πέρασε από την Γιάρο, την Μακρόνησο, από το κάθε γαμημένο κελί αυτού του τόπου, γιατί πίστεψε σε κάτι. Και αυτό το κάτι, δεν είναι κοινωνική σύναξη μεσήλικων κυριών με περμανάντ και ταγιέρ, για τσάϊ και μπιρίμπα. Είναι κοινωνική επανάσταση, αναδιάρθρωση, πόλεμος. Και η ωμότητα είναι σαφέστατα μέσα στα σπλάχνα του. (Ο πασιφισμός δεν είναι παρά μια αυταπάτη όσων δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι ο κόσμος δεν αλλάζει από το κρεβάτι). Γιατί λοιπόν σήμερα πρέπει οι αριστεροί να ζητήσουν συγνώμη για ότι έγινε στον εμφύλιο; Μήπως πρέπει να απολογηθεί η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν (αδύνατο), η Αγγλία, οι συντηρητικές δυνάμεις της χώρας και πάνω απ όλα το ΚΚΕ (που υπέγραφε στην Βάρκιζα από την θέση του νικητή) που σήμερα η χώρα είναι και με τα δυο πόδια μέσα στον παγκόσμιο φέρετρο του καπιταλισμού; Όσο δε, γι’ αυτές τις απόψεις του τύπου «αν κέρδιζαν οι αριστεροί σήμερα θα ήμασταν Βουλγαρία, Αλβανία και ότι άλλο βαλκανοκομμουνιστικό υπάρχει», το μόνο που έχω να πω είναι ότι οι εικασίες, ακόμα και οι πιο λογικά εξελισσόμενες, θα παραμείνουν για πάντα εικασίες. Το θέμα είναι τι έγινε και ότι τι θα γινόταν. Το τι θα γινόταν εξάλλου ίσως διέθετε και μια δυναμική ξεκαλουπώματος από τα ήδη αρρωστημένα πρότυπα. Κάθε κίνημα εξάλλου είθισται να αποφασίζει για τον εαυτό του.

Στα εξ αναβολής (αποβολής καλύτερα) παιχνίδια της Κλίκας

Ο Πεσεϊριακός πέρασε από το χωράφι του Περιστερίου με 1-0. Ένα σκορ που ο φετινός παναθηναϊκός δεν μας έχει συνηθίσει. Γκολ του Σαριέγκι από στημένη φάση. Δεν μπορώ να γράψω τίποτε άλλο.

Το ντεμοπάζαρο (πρώην φερέρ-φωνο) νίκησε άνετα την Ξάνθη. 6’, 81’, 88’ τα γκολ της Ένωσης, από τους Μπλάνκο, Σέζαρ, και Εντίνιο (αν είναι ποτέ δυνατόν). 100 συμμετοχές στην Α’ Εθνική συμπλήρωσε ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, Τραϊανός Δέλλας.

20 Νοεμβρίου 1975, Ο Φράνκο πεθαίνει




-Real Madrid - Roma 1-2: Η σιχαμένοι ομάδα του Φράνκο, οι φασιστογκαλάκτικος της Ρεάλ Μαδρίτης, το μεγαλύτερο «δήθεν άντρο» στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, έμειναν για τέταρτη συνεχόμενη φορά εκτός οκτάδας, από την λατρεμένη Ρόμα του Φραντσέσκο Τότι. Οι γκαλάκτικος ήταν φλύαροι και υπερόπτες παρά τις αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις των Ρωμαίων ότι το μπουλκουμεδάκι πλησίαζε. Ο Τάντεϊ έβαλε την ομάδα της αιώνιας πόλης μπροστά στο (73’), για να ισοφαρίσουν οι “hijos de puta” με γκολ (καρα)οφσάιντ του παλαίμαχου πλέον Ραούλ Γκονθάλες (75’). Έτσι ο Βασσάρας (και ο βοηθός του Σαραϊδάρης) απέδειξε εμπράκτως πόσο βάζελος είναι. Έλα όμως που ο σέρβος Μίρκο Βούσινιτς με κεφαλιά στις καθυστερήσεις έγραψε το τέλος των «μερένχες» για φέτος. Viva Roma και adios amigos στα σαπάκια της Μαδρίτης.

-Porto – Salke 1-0 (πέναλτι 1-4): Μέχρι το 85 λεπτό του αγώνα η Πόρτο έχανε τις ευκαιρίες την μια πίσω από την άλλη. Εν τέλει 5 λεπτά πριν την λήξη του 90λεπτου ο Λισάντρο με εντυπωσιακή κίνηση πίβοτ αλά Τιμ Ντάνκαν έστειλε την μπάλα στα δίκτυα των γερμανών και το ματς στην παράταση. Στα πέναλτι ο τερματοφύλακας Μάνουελ Νόιερ απέκρουσε τις εκτελέσεις των Μπρούνο Άλβες και Λισάντρο Λόπες και οι γερμανοί τίμησαν την παράδοσή τους από τα 11 βήματα. Το κακό: στην επόμενη φάση μια ομάδα θα κακοποιηθεί αισθητικά ταξιδεύοντας στην κοιλάδα του Ruhr.

- Chelsea – Olympiakos 3-0: «Που ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια» τραγουδάει με ακόρεστο παλμό ο λαϊκός βάρδος George the Dalaras. Μα φυσικά οι ωραίες αναμνήσεις του παρελθόντος αναβίωσαν στην γωνιά της Gloucester Road. Η Τσέλσι, του σπουδαίου με βάση αποδοχής της επιτυχίας στον καπιταλισμό Ρομάν Αμπραμόβιτς, διέλυσε με 3-0 τον παλιό καλό Ολυμπιακό των εκτός έδρας αγώνων που όλοι αγαπήσαμε. Λάμπαρντ (5’), Μπάλακ (25’), Καλού (48’) τα μπαλάκια των νικητών. Αξιοσημείωτα: οι κάθετες πάσες του Μπάλακ, το τρέξιμο του Μακελελέ και το σουτ του Μπελούτσι με το δεξί (πόδι 7,5 εκατομμυρίων ευρώ) που σταμάτησε στο δοκάρι του πορτιέρο Κουντιτσίνι. Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι. Γιατί στο κάτω κάτω, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Ο Ολυμπιακός του Champions League είναι ένα σιγουράκι ακλόνητο, όπως η Νευτώνεια φυσική ένα πράγμα.

- Μένει το Inter - Liverpool για να έχουμε την οκτάδα. Όσοι αγαπάτε το ποδόσφαιρο αποφύγετε να δείτε αυτό το παιχνίδι. Υπάρχει κίνδυνος να βαλσαμωθείτε από την αμπαλοσύνη αμφοτέρων ομάδων. Βλάκαν Ιμπραϊμοβιτς και Σουαζό, εναντίον Φίναν, Κάραχερ, Χίπια.
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Blogger Template by