Μην μιλάς άλλο γι αγάπη, Γούφα τα Γούφα τα!

Η Λιβαδειά βρίσκεται σε υψόμετρο 200 μέτρων, στο δυτικό τμήμα του νομού Βοιωτίας, στο άκρο της πεδιάδας της Κωπαϊδας, 130 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αθήνας. Η απόστασή της όμως απ’ το λιμάνι του Πειραιά σε ποδοσφαιρικούς όρους απέχει όσο η μύτη απ’ τα χείλη. Για να μην μπούμε σε διαδικασία σεξουαλικών περιγραφών. Η Μπαλαλάϊκα άλλωστε είναι μια ηθική προσέγγιση. Κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας η πόλη ήταν χάσι Οθωμανών αξιωματούχων και από την τρίτη ή τέταρτη δεκαετία του 17ου αιώνα υπήρξε βακούφι της Μέκκας. Η παραπάνω πρόταση έχει μια σαφή αναφορά τόσο στις ομάδες τούρκικης προέλευσης όσο και στον ποδοσφαιριστή Βακουφτσή. Όταν πριν από 2 χρόνια ο Τάκης Λεμονής ήταν προπονητής στην ομάδα του Λεβαδειακού, και ο Ολυμπιακός ήταν ήδη πρωταθλητής, εγκαινιάστηκε μια νέα περίοδος σχέσεων. Το νταβατζιλίκι έμελε να γίνει κόκκινο. Έτσι φέτος, καθότι τα κριτήρια των πειραιωτών ήταν το μάλλον ήττον σοβαρότερα, η Λιβαδειά φρόντισε να υποδεχθεί τους ήρωες. Τι κι αν η ίδια βρεθεί στην Β’ εθνική. Ο «Θείος» είναι μεγάλος. Ντιμπαλά (7') για τους Βοιωτούς και Γκαλέτι (19'), Κοβάσεβιτς (31'), Μπελούτσι (35') τα τέρματα των νικητών. 1-3 τελικό αποτέλεσμα που σε συνδυασμό με την γκέλα του Παναθηναϊκού στην λεωφόρο και το +4 που διαμορφώθηκε στέλνει το τρόπαιο κατευθείαν στο λιμάνι. 11/12 τα τελευταία χρόνια είναι ένα στατιστικό στοιχείο τόσο εμετικά ντροπιαστικό για την ποιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ολυμπιακός –Microsoft – Νταλάρας: σύμπραξη καθολικής επιτυχίας.

Στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας απέναντι από κάτι εγκαταλελειμμένες Bauhaus εργατικές πολυκατοικίες υπάρχει ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Τέτοιας υφής. Τόσης συμπυκνωμένης σιχαμάρας, που η ιδέα του συγχωρεμένου πλέον Χουντόδουλου να διατεθεί ο χώρος για την ανέγερση της νέας Μητρόπολης μοιάζει προοδευτική. Σ΄ αυτό λοιπόν το στάδιο έχουν συμβεί κάποιες από τις μεγαλύτερες ωδές αυτοκαταστροφής των κατά συνείδηση, αισθητική και διάθεση «δεξιών» της μπάλας. Μέσα στο Πηγάδι της Ξάνθης έπεσε και μια γριά. Ο Ηρακλής της συμπρωτεύουσας φάνηκε ανώτερος των περιστάσεων και στρίμωξε για τα καλά τον «καραγκουνιακό» στο κυνήγι αυτού του τόσου σημαντικού τίτλου. Το 0-1 με έξυπνο σουτ του Φονσέκα (12') έθεσε τις βάσεις για άλλο ένα κόκκινο πρωτάθλημα. Ο Ιωάννης Γκούμας ως Θεόδωρος Κολοκοτρώνης των πράσινων έκανε το 1-1 μόλις μετά από 6 λεπτά. Το ηθικό ανέβηκε. Οι πολεμικές ιαχές εντάθηκαν. Η διαιτησία σοβαρεύτηκε. Ακύρωσε ένα καθαρό γκολ του γηραιού. Και η Παναθηναϊκή μύξα ανασυντάχθηκε με σκοπό την κατάκτηση των 3 βαθμών. Αμ δε! Είπαμε, το παιχνίδι αυτό που λέγεται ποδόσφαιρο ενίοτε προϋποθέτει μια μασονική υπεράσπιση των αδυνάτων συμμετεχόντων. Τελικό αποτέλεσμα 1-1. Μάρτης μήνας και το τριφύλλι μαράθηκε. Να πω ότι στεναχωρήθηκα; Τουναντίον. Δεν υπάρχει τίποτα που να με συγκινεί σ’ αυτό το οχλαγωγικά ανόητο αστείο του πρωταθλητισμού. «Λέω να πάω να βγω στην Μπανκόνγκ, με σύντροφό μου τον Κινγκ Κονγκ, μες στο μυαλό μου βαράνε τα γκονγκ, μοιάζω με μπάλα του Πινγκ πονγκ».

Καλαμαριά –ΑΕΚ: Γιατί μιζεριάζω τόσο πολύ όταν πρέπει να γράψω κάτι για την ΑΕΚ. Για αυτή την ΑΕΚ. Της φάπας, της κλάψας, του Ρίμπο, του Θεμιστοκλή, των ανώνυμων επενδυτών, των 25.000 διαρκείας, της εθνικής Παλιγγενεσίας, της Κόκκινης Μηλιάς, του γιαρτλού χωρίς θερμίδες. Γιατί ακόμα και για την ΑΕΚ του βάτραχου θα είχα να πω κάτι καλό. Ποδόσφαιρο τουλάχιστον έπαιζε. 1-2, κάθετες πάσες, σουτ. Υπήρχε ένα προτσές που θύμιζε κάτι ωραίο. Σήμερα; Πραγματικά έλεος. Σε πιο πρωτάθλημα αυτή η ομάδα είναι 3η; Μόνο με την φανέλα, τα μίτο του Μπλάνκο και τα πίβοτ του Λύμπε. Ρε πως αλλάζουν οι καιροί. Η ΑΕΚ κάποτε ήταν η μόνη του ΠΟΚ που τσούλαγε το τόπι εντέχνως. «Τώρα μόνο σιωπή, τώρα φεύγεις κι αφήνεις ρυτίδες». Πολλές ρυτίδες, καθώς τα «παππούδια του τίτλου» τα έχουν τα χρονάκια τους. Στη χώρα των Ποντίων νίκησαν 0-1 με πλασέ κόντρα του Εντίνιο (56'). Τι άλλο να πούμε; Πείτε μου τι; Το έχω ξαναπεί, αλλά μου έρχεται μια σκοτοδίνη όταν μπαίνω σε τέτοιο επίπεδο κουβέντας. Τι μπορεί κανείς να σκεφτεί; Ότι η Καλαμαριά θα πέσει γιατί ο Εντίνο παίρνει το διπλό. Ότι ο Μπλάνκο δεν έδωσε το χέρι του στον κόουτς Κωστένογλου. Ότι ο Ντέμης αναφώνησε Mea Culpa (για φέτος μόνο). Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Γελάει ο κόσμος με τα χάλια τους. Τώρα δε, ετοιμάζονται να «κλέψουν» τον Δώνη απ’ την ΑΕΛ, ίνα στήσει τα απέραντο κωνσταντινουπολίτικο μεγαλείο.

Δεν νομίζω ότι ο Άρης του Βοναπάρτη έχει ελπίδες να χάσει την τέταρτη θέση. Παρά την ισοπαλία με 1-1 που παραχώρησε στην Λάρισα. Η ομάδα του κάμπου, θα έλεγα, με αυτό το ποντάκι δηλώνει παρόν στην μάχη της πεντάδας. Και παρά ατο αμαρτωλό παρελθόν της αναφορικά στις σχέσεις της με την πανιωμανία, οφείλω να ομολογήσω ότι αγωνιστικά η ΑΕΛ είναι μια ομάδα που χαίρεσαι να βλέπεις. Μέσα στο πλαίσιο του ελληνικού ποδοσφαίρου φυσικά. Δεν είναι πολλές εξάλλου οι ομάδες που κατορθώνουν να αποδράσουν επιτυχώς από την σκουληκοφωλιά, ιδίως μετά την έλευση του Κέρμιτ. Ο ισπανός Γκαρθία Κάλβο έβαλε τους κίτρινους (όχι μόνο με την χρωματική διάσταση της λέξης) μπροστά στο σκορ στο 56ο λεπτό. Η ευθύνη του τερματοφύλακα Κηπουρού είναι μεγάλη. Η Λάρισα δεν κλείστηκε πίσω, έκανε ευκαιρίες, αποδιοργάνωσε τον Άρη και στο 84ο λεπτό της αναμέτρησης ύστερα από ορθολογική ανάπτυξή της σκόραρε με τον Φακούντο Πάρα. Η ιβηρική –λατινογενής προέλευση των σκόρερ καταδεικνύει ένα παιχνίδι με ποιότητα. Ας το αφήσουμε εδώ, χωρίς να αγγίξουμε την έννοια της βαθμολογικής αποτελεσματικότητας που το στείρο 4-4-2 του Κέρμιτ συνήθως παρέχει. Η Λάρισα άνοιξε την κερκόπορτα και ξέφυγε από μια βαρετά επαναλαμβανόμενη δίνη ενός ανέραστου (αλλά αποτελεσματικού) ποδοσφαίρου.

Δεν ξέρει ο Αστέρας τι θα πει Νέα Σμύρνη: Το έτος 1999 ο Ρόνυ Γουίλαν κάθεται στον πάγκο του ιστορικού. Ένα γκολ του Δημήτρη Ναλιτζή σε κάτι γκεοπερίφανους έχει σφραγίσει το διαβατήριο. Το ρόστερ μας είναι μεταμοντέρνο. Γκάρι Χέιλοκ, Μαρκ Ρόμπινς, Τάσος Μπουγάς, Γιαν Κρούσε, Αντώνης Σαπουντζής, Κιθ Κούμπς, είναι μονάχα μερικοί από εκείνη την οπτασία. Στην ευρωπαϊκή σαλοτραπεζαρία του κυπέλλου κυπελλούχων η ομάδα αποκλείει την Χάκα και τον Απόλλων Λεμεσού. Στην κλήρωση των 16 το μπαλάκι βγάζει ως επόμενη αντίπαλο την Λάτσιο. Αυτή την γλοιώδη φασιστο-ομάδα που τότε διένυε μια περίοδο εκτεταμένης φόρμας. Το ρόστερ ήταν υπερπλήρες. Σάλας, Βιέρι, Λομπάρντο, Νέντβεντ, Νέστα, Στάνκοβιτς, Περούτσι, Μαντσίνι. Πολλοί και ποιοτικοί ποδοσφαιριστές. Ο ιστορικός όμως δεν σκάμπαζε από ονόματα. Ήμασταν και είμαστε υπεράνω. Γι’ αυτό και δεν απαντήσαμε στα 7 γκολ που δεχτήκαμε σε 2 ματς. Το θέμα όμως είναι το τι ακούστηκε στο γήπεδο από ηλικιωμένο φίλο του ιστορικού. Μάρτυς ο πάντα γηπεδικός Αβραμίκος: Συνεπαρμένος απ’ τον ενθουσιασμό του ο γηραιός φίλαθλος της Πανιωμανίας, καθώς οι ομάδες εισέρχονταν στον αγωνιστικό χώρο αναφωνεί: «Δεν ξέρει ο Σάλας τι εστί Νέα Σμύρνη»! Και έχει απόλυτο δίκιο! Αυτή η δήλωση ήταν η πρόκρισή μας. Η αρρώστια μας. Η διαφορετικότητά μας. Αυτό μας κάνει Πανιώνιους. Το πιστεύουμε. Πιστεύουμε στο απίθανο. Στην Πλατεία. Στον Λευτέρη. Στο ακατέργαστο συναίσθημα. Στο σουρεάλ. Και τη βρίσκουμε όταν αυτό ξενερώνεται. Την βρίσκουμε κι όταν αυτό πραγματώνεται όπως το είχαμε προβλέψει. Όταν ο Αρκάντιους Κλίμεκ με δέκα επιθετικά φάουλ σπρώχνει το τόπι στο μπακλαβωτό μετά από 7 λεπτά καθυστερήσεων. Όταν ο γραφικός διπλανός σου σε αγκαλιάζει λέγοντας σου «είμαι αστείος σαν και σένα». Σε τι πιστεύουμε; Στο ιδεατό μας συναπάντημα στην πλατεία. Στον Ξενόπουλο, στο Ορυχείο, στον Γκρίτζαλη, στην σούρα του Μύτια, στην λιποθυμία του χαβούζα στην Σκατζουράκη. Στον Ύφα, στον Διονύση, στον Αποτόλι, στο Πλατεία Κλαμπ. Στην Ιωνία, στο blackball, στην βραδιά μπύρας στο Μπουρνόβα, στο Εθνίκ, στο κουνούπι. Στο Σπόρτινγκ της οσφυαλγίας, στην πεζοδρόμηση, στο παρκάκι στα λουτρά, στον κόουτς παλάβρα, στο ντιπ ντε μπιφτέκι. Στο ότι ο Σάλας δεν θα μάθει ποτέ τι εστί Νέα Σμύρνη; Αλήθεια τι είναι; Θέλετε να ακούσετε και για τον Αστέρα; Ήρθε, είδε και απήλθε με 4 στην πλάτη. Κουμορτζί (8'), Τζιμπούρ (11') και Χούτος (49', 53') για τον ιστορικό, ενώ για τους άμπαλους νεοφώτιστους σκόραρε ο Μιλάνο (70'). Έχουμε ακόμα ελπίδες για πεντάδα λοιπόν. Ο Χούτος ήταν εξαιρετικός και σφράγισε με την απόδοσή του την νίκη. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι εάν το σκορ ήταν 1-4 υπέρ των Αρκάδων θα βρίζαμε θα γκρινιάζαμε, θα κλαίγαμε και μετά από έναν γεμάτο οκτάωρο ύπνου θα ήμασταν και πάλι σε απόλυτη κυανέρυθρη νιρβάνα. «Και αν δεν γίνει αυτό στα φρύδια μας τα δυο που λένε τα πανθηράκια». Καταλάβετέ το. Είμαστε μποέμ και πολύ μεγάλοι για την μιζέρια της κλίκας σας. Πάρτε κύπελλα, πρωταθλήματα, χρυσά μετάλλια ντόπας, βραβεύσεις, ευρωπαϊκά ότι ξεπλένει κατά κάποιο τρόπο τον ακόρεστο μικροαστισμό σας και αφήστε μας στην γλυκιά ρέκλα των ονείρων μας. Μέχρι να βρούμε ουρανό… Πανιωνάρα μου.

Το γεγονός ότι οι παράγοντες του ΟΦΗ (δηλαδή Κρητικοί-παναθηναϊκοί) παρακαλούν τον Παράσχο να μείνει και την νέα χρονιά και εκείνος ζητά εγγυήσεις πως μπορεί να εκτιμηθεί; Η νίκη επί της Ξάνθης με 2-0 ήταν πάντως μια γερή εισπνοή οξυγόνου για φέτος. Αυτός ο Βαζελο-Πετρόπουλος που αρνήθηκε να έρθει στον ιστορικό πρέπει να ομολογήσω ότι είναι αξιόλογος ποδοσφαιριστής. Σκόραρε το πρώτο γκολ των Κρητικών (40'), ενώ ο Ταραλίδης έβαλε το κερασάκι στην τούρτα στο 73'. Για την Ξάνθη: Απλά δεν ήταν η ομάδα που έβαλε 3 στον Panathinaikos. Και το ξέρω. Το νιοώθω. Είναι σκληρό και άδικο να νικάς τα κεντρικά και να στην βγαίνει αλλιώς το παράρτημα. Έχουμε συνηθίσει και στην ανάποδη ροή αποτελεσμάτων (δεν ξέρω αν με νοείτε) όταν ο βαζελιακός «κανονίζει» την τύχη του.

5η συνεχόμενη αγωνιστική χωρίς νίκη για τον ΠΑΟΚ της Θεσσαλονίκης. Απίστευτο; Όχι βέβαια με επιθετικό τον Σάλμον και τον Φρούντζα. Στην Βέροια στα δυο στενά, δυο ομάδες του βορρά συγκρούστηκαν σε ένα παιχνίδι με ιδιαίτερη βαθμολογική αξία για αμφότερους. Και αυτό το κοινότυπο «κανείς δεν έμεινε ευχαριστημένος από το τελικό 0-0 και τον ένα μόνο βαθμό» μου ακούγεται παράφορα ενοχλητικό. Και οι δύο θα έπρεπε να αισθάνονται ευχαριστημένοι που συμμετέχουν σε επαγγελματικό πρωτάθλημα χώρας των 27 της Ε.Ε. με αυτά τα χάλια. Φάσεις; Ούτε καν επιπέδου μουντιαλίτο. Μετριότητα; Ίσως η καλύτερη στιγμή του αγώνα.

Στην τελευταία δυναστεία του Μπέου στα λημέρια μας ο Πανιώνιος του Λάκη Λουτσιάνο ήθελε απεγνωσμένα τους βαθμούς της νίκης ενάντια στον Ατρόμητο. Πάνε 2 ή τρία χρόνια απ’ όταν ο Μπρέσκα έγραφε το 1-3 μέσα στο Περιστέρι και η Πανιωνάρα μας έβαζε σταθερές βάσεις για την παραμονή. Έκτοτε, ο Ατρόμητος φαίνεται να τελειοποίησε τη τέχνη των αδιάφορων παιχνιδιών. Ψάχνεται για ανταλλάγματα; Μην είστε καχύποπτοι. Απλά ο Εργοτέλης είχε μεγάλη ανάγκη, οι παίκτες του Ατρομήτου περιφέρονταν βαριεστημένοι, ο Σπανός έψαχνε αφορμή να ξαποστείλει τον Όγιος και κάπως έτσι έδεσε η μαγιονέζα. Άσσο ημίχρονο – διπλό τελικό για τους απανταχού αλογομούρηδες. Δεν είν’ κακό. Πώς να μην πάει το μυαλό σου αλλού; Πες μου που ζούμε; Και πες μου που στον ποδοσφαιρικό κόσμο δεν υπάρχουν Μπεοσπανοί. Απλά υπάρχουν και καλοί ποδοσφαιριστές και ξεχνιέσαι. Α ναι, το βασικό: Τελικό σκορ λοιπόν 1-2 με τα γκολ των Περόνε (26') και Μπούντιμιρ (67')-Ογκουνσότο (87'). Έχει πλέον βάσιμες ελπίδες ο Εργοτέλης.

2-3 σημεία αναφοράς:

- ΝΟ comment:

- Ο ΠΑΟΚ που όλοι αγαπάμε.

Ο Δίσκος όλων των εποχών: