You will be redirected to the new page in

seconds

A (greek) game of trolls


Μπορούν οι οίκοι και οι οικογένειες να μας θυμίσουν τις δικές μας κομματικές οικογένειες και τον «πόλεμο» για τον θρόνο της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας; Ο Πλανήτης Μπαλαλάικα έχει επιχειρήσει αυτό το δύσκολο εγχείρημα. Το Game of Thrones βάσει ελληνικής μεταπολιτευτικής (κατά βάση) πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Pure υποκειμενισμός.

Targaryen: (Νταινέρυς και Ξανθομπάμπουρας): 

Είναι τα βασιλόμουτρα, είτε σ' αρέσει είτε όχι. Πήζουν το λαό στο "θα", ψάχνουν επιστροφή σε θρόνο, τάζουν, ψάχνουν πάντα ένα ποίμνιο, καταστρέφουν αθώους βάρβαρους. Προελαύνουσα φυσιογνωμία η Νταινέρυς / Άννα Μαρία Γλίξμπουργκ. Εντάξει έχεις δράκους και εντάξει μεγαλώνουν και εντάξει τους αρέσει το well done στο μπάρμπεκιου, αλλά τόσα "θα" και τόσα "I am dainerys stormborn" που το μόνο που σου αξίζει είναι να σε περιμένουν στη Μάνη, στο λιμάνι του Γυθείου με τη φωτογραφία σου. Άντε και να σου δώσουμε το Τατόι. Και λέω εγώ τώρα θα συνταχθούμε με τους "νόμιμους" διεκδικητές του στέμματος, ή θα κατουρήσουμε το στέμμα; Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε: Η drama queen 16χρονη Δρακομάνα διαλύει ένα ολόκληρο Καλασάρ με τις υπέρμετρες φιλοδοξίες της. Κάτι σαν είμαι 16 χρονών και θέλω να με πάρουν στο Princeton. Τουλάχιστον πριν αφανίσει το Καλασάρ και βρει νέους ελεύθερους σκλάβους-βασιλικούς ο Ντρόγκο συμπεριφέρθηκε στον αρρωστιάρη νάρκισσο αδερφό της α λά Βαστίλη.

Stannis Baratheon:

Παιχνίδι εξουσίας χωρίς ΚΚΕ δεν γίνεται. Αδερφός επαναστάτη με τέλος ροκ σταρ, ο Στάνις είναι το τίμιο παιδί της εργατιάς που επαναστάτησε ενάντια στους Χαλίφηδες για να γίνει Χαλίφης. Είναι διαβασμένος και λιγομίλητος. Μένει αυτοεξόριστος κάπου μακριά από τον κόσμο, μπλέκει το νόμιμο εργατικό δίκιο με μεταυλιστικές δεισιδαιμονίες και μισαλλοδοξίες. Καίει τους συντρόφους του και μετά την πρώτη ήττα από τα Ματ παραδίδει τα όπλα. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Αυθεντικό KKE: killing your own brother για την "επανάσταση"....

House Lannister: 

Γιατί ένας Μητσοτάκης πληρώνει πάντα τα χρέη του. Εδώ η ιστορία απλά ταιριάζει γάντι. Έχουν τα φράγκα. Έχουν τον απέθαντο. Η ψυχή τους κάνει το κακό όλου του κόσμου να μοιάζει Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Ζευγαρώνουν μεταξύ τους για να μην χαλάσει η μαγιά. Πληρώνουν για να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον (urban legend). Και 2 case studies:

Μπαμπάς Τάιγουν: Δρακουμέλ μαζί με καπιταλοβαρώνο. Όλοι έχουμε κάνει τον παραλληλισμό να ξεφτιλίζει ο επίτιμος το Ντοράκι όπως ο Τάιγουν την Σέρσει. Έχω λεφτά, είμαι και γαμώ τους στρατηγούς, την ξεγλιστράω πάντα, με νοιάζει μόνο η τιμή της οικογένειάς μου και άμα με πετύχει φάτσα φόρα ο χάρος, βάζει τα κλάματα και φεύγει με τη ουρά στα σκέλια (spoiler alert: σου ‘ρχεται φίλε). 

Τύριον. Είναι έξυπνος, είναι πανούργος και είναι απλά wrong construction. Κυριάκο......;;;;;;

House Stark: 

Τυπική ανανεωτική αριστερά. Ε.Αρ, ΣΥΝ/Σύριζα, ΔΗΜΑΡ. Και εξηγούμαι. Για χρόνια ζούνε ήρεμα και ειρηνικά περιμένοντας τον χειμώνα, ή την επανάσταση (ειρηνικά, αναίμακτα, δημοψηφισματικά). Είναι παιδιά της ηθικής και των ανακλίντρων. Έχουν τους καλύτερους δασκάλους. Ξάπλα, κουβεντολόι, ανάλυση γιατί έξω έχει και καλά κρύο. Όταν τα πράγματα σκατώνονται χωρίζονται σε καμιά 15αρια διαφορετικά στρατόπεδα και κόβουν τις μεταξύ τους επικοινωνίες. Αλλά είναι ηθικοί και έχουν δίκιο. Και ο πέριξ πόλεμος απλά τους ξεπερνάει εννοιολογικά. Δεν μπορούν να τον καταλάβουν και φυσικά δεν μπορούν να τον κερδίσουν. Η κάθε συνιστώσα τραβάει το δικό της δρόμο προς την καταστροφή. Φυσικά ξέροντας αναμεταξύ τους ότι είναι οι ηθικοί θριαμβευτές. Οι νικητές στα μάτια του λαού. Άλλον τον αποκεφαλίζουν, άλλον τον κάνουν παράλυτο, την άλλη την βάζουν να βλέπει σπλατεριές. Μονίμως χαμένοι, μονίμως εν δικαίω.

The Wildlings: 

Κάθε σύστημα εξουσίας έχει ανάγκη και από τα μπάχαλά του. Πρώτο κοινό συνεκτικό στοιχείο. Μια συγκεκαλυμμένη ιεραρχία και μια ελευθεριακή αντιμετώπιση της επιβίωσής τους. Κανείς δεν σκύβει μπροστά στον αρχηγό και κάτι άλλα τέτοια. Δεύτερο στοιχείο: Έχουν εμμονή με τους μπάτσους και απλά θέλουν να περάσουν το τείχος. Ξαναλέω απλά θέλουν να σπρώξουν τα ΜΑΤ και να περάσουν το πλέγμα δίπλα απ' τη Βουλή. Άμα κάνουν και κανένα Αλφάδι στον τοίχο θα δέσει το γλυκό.

House Tyrell: 

Φραγκάτοι, διαβασμένοι, κοσμοπολίτες, πολυταξιδεμένοι. Το παίζουν καλοί στο λαό και κάνουν τα πάντα για να μπούνε στο παλάτι (Ρένλι, Τζόφρυ ακόμα τον Βάρυς αν χρειαστεί). Με άλλα λόγια θέλουν να μπούνε απλά στην κυβέρνηση. Παντού και πάντα. Μήπως είσαι λίγο ΠΑΣΟΚ;

Μεμονωμένες περιπτώσεις:

 Θίον Γκρέιτζοι: ΓΑΠ. Κάνω ότι μπορώ για να ευχαριστήσω τον μπαμπά αλλά είμαι απλά ανεπαρκής, άχρηστος και ανίκανος.

Γιάρα Γκρέιτζοι: Νίκος Παπανδρέου. Μια ζωή θα τρέχω να σώσω τις μαλακίες του ΓΑΠ.

Little finger: Αχ Αλέξη Κούγια. Απ' τις αλάνες της Πετρούπολης και τη φτωχολογιά στο να γυρνάνε τα ίδια τα άντερα σου με την πάρτι σου. Δολοπλοκία, back stubbing, τσατσά και τσιράκι κάθε αποβράσματος.

Καλ Ντρόγκο: Αυτός ο κλασσικός τύπος που φεύγει ξαφνικά και άδοξα. Σαν το ταλέντο που εξαφανίζεται αθόρυβα. Ε μα να κάνεις fatality στον Κθούλου με το ένα χέρι και να πεθαίνεις από οστρακιά είναι κομμάτι fail. Epic fail θα έλεγα.

Τζέμι Λάννιστερ: Μεγάλε γόη Δημήτρη Αβραμόπουλε. Επί της ουσίας, ένας τίποτας, ένας πουθενάς. Κουλός ξιφομάχος.

Νεντ Σταρκ: Λεώ Κύρκος. Πάντα με έγκαιρες και έγκυρες προβλέψεις. Όπως ο Λεώ διαλαλούσε ότι δεν θα γίνει χούντα 20/04/67 (δηλαδή μια μέρα πριν το πραξικόπημα) έτσι και ο Νεντ νόμιζε ότι θα φύγει από το Καπιτώλιο αρτιμελής και ατσαλάκωτος ενώ έχει μόλις πει στη Ντόρα: "Τα ξέρω όλα για τον Τέρη". Απλά αδαής.

Το Βουνό κ ο σκύλος: Κασσιδιαρέοι από κούνια. Τραυματικά παιδικά χρόνια, εγκαύματα, καψίματα, μαχαιρώματα. Τσιράκια της όποιας εξουσίας. Δεν σταματάνε πουθενά. κοριτσάκια, αγοράκια, ζώα, μετανάστες.

Σερ Ντάβος: Ένας ακόμη που πίστεψε στην ηγεσία του ΚΚΕ. Αλλά η ΚΕ προτίμησε να παραθερίσει σε μια καμαρούλα 2χ3 με θέα το Στάλιγκραντ.

Σάνσα Σταρκ: Κατιάνα Στεφανίδου. Μικροαστίλα. Γάμοι στα παλάτια, μεγάλη ζωή και εξώφυλλα στα Ok. Παρεμπιπτόντως ταιριάζει και με το κόρη "ανανεωτή".

Σερ Τζόρα Μόρμοντ: Γιος τροχονόμου. Πάντα πειθήνιος, πάντα πιστός και πάντα γιος μπάτσου.

Άρυα Σταρκ: Κίνδυνος φεμινιστικού κινήματος. Κίνδυνος φεμινιστικού κινήματος. Κίνδυνος φεμινιστικού κινήματος.

Μάστερ Παισέλ: Γιώργος Καρατζαφέρης. Στάση ζωής έρπειν και μόνο έρπειν. Με παραδοσιακές αξίες και αρχές. Πατρίδες, θρησκείες, άρχοντες.

Ρόμπερτ Μπαράθεον: Κωστάκης ο Μερακλής αναμφίβολα. Πιόμα, κρασί και αυτοκαταστροφή. Μια προβατίνα, ένα κεφαλάκι, 2 γαλόνια μπύρα. Να ναι καλά κι ας είναι και λίγα.

Βάρυς: Βαγγέλης Βενιζέλος. Από την καλοσύνη στο βλέμμα και μόνο.


  
    







  



  






    
  

Νοστ-αλγία




Γέλασε τόσο δυνατά. Και δεν μπορούσε και να σταματήσει. (Παρένθεση). Υπάρχει πάντα τόσο διακριτή και τόσο ιδιαίτερη σχέση μεταξύ αλήθειας, κοινότοπου και αποδεκτού που εν τέλει αναγάγεται σε αλήθεια. Κ ο Τ για αυτό γελούσε. Προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τα νέα δεδομένα. Μέχρι η θεία του να του πει αυτό το αληθοφανές κοινότοπο «όλα γίνονται για ένα λόγο. Να το ξέρεις». Άλλο ένα θέμα κάτω απ’ το χαλάκι. Άλλη μια απάτη. Άλλο ένα τσιτάτο. Αλλά για τον Τ ο λόγος ήταν προφανής. 'Όντως ήξερε. 

-"Το να περπατάς την Αθήνα το βράδυ είναι μια πρόκληση". Είπε η Κ. Κύπρια. Ήρθε μια Παρασκευή (νύχτα) με σκοπό να "αλωνίσει" γύρω από τα εμπορικά που λείπουν απ' την μαρτυρική. Ερμού και μπουζούκια. Ξημερώματα, κάπου ανάμεσα σε αναφιλητά, καπνά και παγάκια το κυπριακό τραπεζικό σύστημα κατέρρευσε. Μαζί του κ τα Σαββατοκύριακα. Η Αθήνα βέβαια παρέμεινε πρόκληση. Από μια άλλη ματιά.

-Και τώρα τι κάνεις εκεί; Ρώτησε λίγο αμήχανα. -Τον project manager. Προφανώς ο τίτλος μεταφράζεται στα ελληνικά. Αυτό που δεν μεταφράζεται είναι η κορπορατιστική μανιέρα τον τίτλων. Δηλαδή και αυτή μεταφράζεται σε κάποια αράδα των μνημονίων, των συμβάσεων, των εταιρικών δεδομένων. Των πρωινών ξυπνητηριών. Της υπεραξίας. Των επιλεκτικών ανθρώπων και της καριέρας. Μερικές φορές είναι ωραίο να φέρεις έναν τίτλο. Έναν τίτλο που να μπορείς να σηκώσεις. Που να θες να σηκώσεις.  

Κυριακή πρωί. Ο Κ και η Μ μιλάνε για παππούδες κι γιαγιάδες. Απ' το τηλέφωνο φυσικά. 
Για να πατάξουν αυτό το περίεργο μειδίασμα του από κοντά. Ενός από κοντά που μάλλον θα δολοφονούσε αυτή την κουβέντα. -"Είναι απίθανο που τώρα ζω στο (σαφές τηλεφωνικό βούρκωμα)". Σε λίγη ώρα μίλησαν και για τις κηδείες τους. Δεν έκλαψαν. Τουλάχιστον ηχηρά. Μύρισαν τα κοινά τους, ένωσαν τα κενά τους. Κατάλαβαν ότι πλέον όλα γύρω τους έχουν μεγαλώσει. Και εκείνοι μέσα σε αυτό το όλα. Κατάλαβαν ότι πλέον φοβούνται τον θάνατο.

 " Και όποιος δεν έχει ζήσει στο πεζοδρόμιο πως να εκτιμήσει την ζεστασιά από τα μάτια σου και την ομορφιά σου κούκλα μου. Τη μοναξιά σου ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους". Ο Παύλος είχε τουλάχιστον ζήσει στο πεζοδρόμιο. Μια ουρά μπροστά από έναν ασανσέρ για μια διάσημη ταράτσα. Drum machine μελωδίες. Φοιτητές. Ντυμένοι σαν γιάπις. Άνεργοι με iphone.  Η πόλη αλλάζει. Και πως να το αποφύγεις. Η αλητεία της όμως μικραίνει. "Και τρέχει ο άνεμος μπροστά. Τον ήλιο ακολουθάω κι μήνας έχει 9".   

Ο Ν κάνει τον σταυρό του καθώς το αυτοκίνητο περνάει μπροστά από μια εκκλησία. Όχι μια τυχαία για την περίπτωση του, καθότι φέρει το όνομα λατρεμένου Πολιούχου. Ζητάμε εξηγήσεις. "Επέστρεψα στα αναχώματα του παρελθόντος είναι η ετυμηγορία" που εξαγάγεται, τρόπον τινά δύσκολα, από τα συμφραζόμενα. -"Μα δεν έφυγα ποτέ μας λέει ο Ν". Η σχετικότητα είναι πάντα μια αρετή. Και μια καλή κρυψώνα. Για κάθε αλλαγή. Για κάθε μύχια εντολή. Σατ ναμ και εκπνοή. Σημασία έχει η ευτυχία. Η επιτομή δηλαδή της σχετικότητας.  

Η C περνάει έξω από το σπίτι μου. Κοιτάει το μπαλκόνι. Δεν ξέρω αν πρέπει να την λυπηθώ. Σίγουρα δεν πρέπει να την θυμάμαι. Δεν έχω να την θυμάμαι. Κοιτάω και γω το δρόμο. Όλα όσα περνάνε μας ανήκουν στιγμιαία. Ως κλείστρο ενσωματωμένο στις αισθήσεις μας τα φυλακίζουμε. Κι είναι αλάθητες οι αισθήσεις; Όσο η λογική αναγάγεται σε αίσθηση μπορείς να κοιμάσαι καλά μου είχε πει ένα βράδυ ο Ν. Ίσως και να έχει δίκιο.    

Ο Μ δεν έχει απλά ξεσπάσματα. Και δεν έχει να κάνει με την ηλικία του. Διάδοχος μιας επιτυχίας βλέπετε. Ζυγίζει τις επιλογές του. Ακούει ανθρώπους να τον κατακρίνουν. Προφανώς προσπαθώντας να διορθώσουν την δική τους συμπεριφορά στη δική τους χρονογραμμή. Να διορθώσουν τα δικά τους λάθη, στην δική τους εποχή των δεινοσαύρων.  Όταν η φιλία, ο έρωτας η οικογένεια είχαν μια δόση αλήθειας. Μικρή, σχετική, αλλά συνάμα αδιαπραγμάτευτη και ακέραιη. Τον βλέπω να πηγαίνει φροντιστήριο και θυμάμαι τα δικά μου περισκόπια. Σε έναν κόσμο όμορφο και απογοητευτικό. Με ανθρώπους πότε θύματα και ποτέ θύτες.              

-"Τι ωραία που ήταν η Αθήνα τότε! θα ήθελα να ζήσω και εγώ στα 50s με τις ανοικτές πόρτες, τις γειτονιές, τα γέλια, τις παρέες. Τότε που το Σούνιο ήταν εκδρομή". Εν μέσω σιγής αυτά ξεστόμισε η Α. Η Νοσταλγία (ιδιαίτερα αυτή που δεν είναι καν βιωματική) είναι μιας σαφής ένδειξη φόβου. Η Α όμως δεν φοβάται τίποτα. Η δική της Νοσταλγία είναι πλασματική. Αυτό που επιζητεί είναι οι νόρμες που χάθηκαν στη διαδρομή. Οι πραγματικές αγάπες, οι νορικοί έρωτες, οι οικογένειες 20άρηδων, τα Κυριακάτικα κοκκινιστά. Αυτό δεν είναι Νοσταλγία, αλλά πραγματισμός. Για τους ξέρουν τα θέλω τους που ζουν ενίοτε ανάμεσά μας.    

Έξω τα δέντρα έχουν ανθίσει. Μου το λέει η μύτη μου. Ένας 50αρης μπαίνει στο αυτοκίνητο μιας τρανς, σε μια καβάτζα γνωστή. Μυρίζει μαργαρίτα. Από πίσω οι μπάτσοι. 
Η μηχανή μου δεν έχει μπαταρία, για ένα εσταντανέ που απορώ αν θα ήθελε να νετάρει. Αλλή φορά. Η καβάτζα είναι γνωστή στους απανταχού "οικογενειάρχες" και ο επιφαινόμενος σουρρεαλισμός επαναλαμβάνεται.  

 Παρασκευή βράδυ. Τουρ σε μια πόλη άγνωστη. Με μια ξένη κι ένα κουτάβι. Ο Κ κοιτάει τον κόσμο απ' τον οποίο νιώθει δεμένος. Πληρώνει άλλη μια γύρα μπύρες. Στη διαπασών frisko blues. Από Νοσταλγία, από μόδα, από σοφιστικέ κωδικοποίηση. Για να επικοινωνούμε με νοήματα οι αναμετάξυ μας διανοούμενοι (sic). Όλα αυτά μοιάζουν ένα τίποτα. 2 ώρες μετά, ένα λάθος, ένα χαλασμένο φανάρι, μια χρονοχωρική διασταύρωση, μια ταχύτητα που ξεπερνάει την βιολογική μας κατασκευή ως εννοιολογική απόδειξη της βλακείας μας, ένας ήχος. Κλάματα. Η Μαρία. 22. Στην άσφαλτο. Κατάθεση και προστασία. Σήμερα, σε μηχάνημα. Που πάει η νοσταλγία, η νωχελικότητα, η αναβλητικότητα όταν ο θάνατος σταυρώνει εαυτόν στο παρουσιολόγιο. Ένας πελάτης που δεν απάντησε, κάποιος που απλά δεν σου εξήγησε. Μια απάτη, μια παρεξήγηση. Ένας κόμπος που δεν λύνεται. Να μαρτυράς την ασημαντότητα της ίδιας σου της ύπαρξης. Της κάθε ύπαρξης. 

 Η πλατεία είναι γεμάτη. Και θα είναι. Ίδιοι άνθρωποι άλλα ρούχα. Διακανονισμένος κομφορμισμός. Πάρτι καθήμενων. Ποτό και διαχυτικότητα, μέσα στις τοξίνες. Ύστερα μια τρελή βόλτα. Trash. Καθιερωμένο. Από την διόπτρα αυτού που κατανοεί. Που εξωραΐζει. Μια ματαιότητα αβάσταχτη. Στο μπαλκόνι.

 H Λ ένιωθε νοσταλγία. Και είχε λόγους. Ανέκαθεν ρομαντική. Ανέκαθεν συναισθηματική. Και τώρα με μια ανεξήγητη απώλεια στους ώμους. Δεν έγραφε συχνά. Αλλά σε κάθε της γραφίδα φρόντιζε να σε παρασέρνει σε μια ακραία κατανομή συναισθημάτων. Καλών, κακών. Αληθινών. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν έχουν κάτι να πουν το λένε. Με κάποιο τρόπο. 
Εν τέλει, απλά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάτι να πουν. Και η Λ έχει. Είχε και θα έχει. Μα δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει ότι η εξέλιξή της δεν αναρωτιέται για τη νοσταλγία της. Δεν λογαριάζει το παρελθόν της. Το παρελθόν μας.

 Ο Η έγραψε κάτι για τη Βοστώνη. Μαζί με τον Π. Πασίγνωστο αντι-αριστερό πια. Ο Α φρόντισε να αρχίσει τον χορό των like. Υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που εκφράζουν την κενότητά τους μέσα από like. Είμαι ότι είμαι μέσα από την αντανάκλαση των like μου. Των "μου αρέσει". Των "θα πάω εκεί", "θα πάω κι αλλού". Βασικά είμαι αυτό που βλέπουν οι άλλοι. Θέλοντας ή μη. Άντε πες το αυτό στον Χιουμ. Έχουν πλάκα οι πενθούντες την Βοστώνη. Την μέρα του εργατικού ατυχήματος στο Σχιστό, μια μέρα πριν την Μανωλάδα, μια μέρα μετά από νέες εκατόμβες στη Συρία και στο Ιρακ βρήκαν μια ακόμη ευκαιρία να αποτίσουν δήλωση μεταμέλειας στον καπιταλισμό. Τους ενόχλησε λέει ο πιτσιρίκος. Ο κάφρος. Κι "καφρίλα" του επιστάτη παράπλευρη απώλεια. Ελεύθερη αγορά και δημοκρατία. Τους σόκαρε η Βοστώνη. Μαζί με τη Marfin άλλοι 4 νεκροί. Οι μόνοι των τελευταίων χρόνων. Για τους ιδεαλιστικά αναξιοπαθούντες.   

  - "Δεν μπορώ να καταλάβω που τη βρίσκω την καλή διάθεση. Έχει ανθίσει. Ταξιδεύω. Βλέπω φίλους. Ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ". Σκέφτεται ο Κ περιμένωντας το τραμ. Η δίκη του νοσταλγία πολλαπλασιάζεται μέσα από αφαιρέσεις και προσθέσεις. Το Λονδίνο που άφησε, το διάβασμα που περιμένει, μια μεγάλη αναπαυτική καρέκλα και κολλαριστά πουκάμισα. Μια όμορφη που μαγειρεύει. Μια γουνόμπαλα που μπλέκεται στα πόδια σου. Άνοιξη είναι και θα ρθει καλοκαίρι.


    


Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Blogger Template by