Προφανώς και κανείς δεν μπορεί να είναι σε θέση να διαχωρίσει το αντικειμενικό από το υποκειμενικό. Η όποια φαινομενικά εύκολη αυτή διάκριση είναι ακόμα μια καινοφανή, μεταμοντέρνα αηδία του σύγχρονου ανθρώπου που προσπαθεί να κατασκευάσει την εξουσιαστική δομή της πειθούς. Θέλω να πω, πως αυτό που πιστεύω δεν έχει καμία αξία αν δεν συνοδεύεται από την ακόρεστη δίψα μου να σας πείσω (Kropotkin). Επομένως, κλειδώνω στο συρτάρι μου κάθε ψήγμα αντικειμενικότητας και αραδιάζω όλα όσα κάνουν το ψυχάκι μου να σπαρταράει. Αααα και (αυτή τη φορά) λέω και θέλω να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο.

Είχα από καιρό σχεδιάσει ένα κειμενάκι για αυτά τα 4 el clásico. Δηλαδή τα 4 παιχνίδια Μπαρτσελόνα - Ρεάλ που έλαβαν χώρα μέσα σε 18 μέρες. Και είχα αποφασίσει να προβώ στην εν λόγω πράξη ακόμα και αν η συνολική σούμα των παιχνιδιών πλήγωνε τον αγιάτρευτό μου έρωτα για την καταλανική υπερομάδα. 

Εντάξει, μεταξύ μας τώρα αυτό που συνέβη δεν ήταν και η ονείρωξη του οπαδού της Μπαρστελόνα. Τουλάχιστον όχι φαινομενικά και όχι μέσα από την φωτογραφία της στατιστικής. 1 νίκη της Ρεάλ (και κούπα), 2 ισοπαλίες και 1 νίκη της Μπάρτσα. Η στεγνή πτυχή που αρέσει σε κάθε αριθμολάγνο. Όμως πίσω από αυτή την μονοδιάστατη αριθμητική διάσταση κρύβεται μία ακόμα νίκη του πραγματικού ποδοσφαίρου ως άθλημα που συνεπαίρνει και θέλγει. Αυτό τουλάχιστον είδαν, ή θέλησαν να δουν τα δικά μου ματάκια.

Θέλω λοιπόν να αραδιάσω σκόρπιες σκέψεις μέσα από bullet point (αν έχεις δουλέψει σε εταιρεία ιδιωτικού τομέα καταλαβαίνεις) για αυτά τα ντόρτια μονομαχιών Μπάρτσα - Ρεάλ. Παίρνω φόρα και ξεκινάω. Και είπαμε. Ό,τι θέλω να θυμάμαι, ό,τι γουστάρω, ή τέλος πάντων ό,τι μου έμεινε από αυτή την φορθνταϊμένσιοναλ ποδοσφαιρική τιτανομαχία.

1) Το ποδόσφαιρο νίκησε το καράτε. Απλά και αδιαμφισβήτητα οι Καταλανοί ήταν οι μόνοι που προσέγγισαν τα παιχνίδια με διάθεση να κυλήσει το τόπι στο χορτάρι και να μας τρέξουν τα σάλια. Γιατί; Πολλοί λένε γιατί είναι η καλύτερη ομάδα. Συμφωνώ και επαυξάνω. Είναι η καλύτερη ομάδα που έχουμε δει. Αυτό όμως δεν ευλογεί επ' ουδενί τα κλοτσομπουνίδια των άμπαλων του Γουρίνιο. Αν θα έπρεπε κανείς να διαμαρτύρεται για τις αποβολές, μάλλον αυτή θα έπρεπε να είναι η Μπαρτσελόνα και η λογική ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, εκτός από ναζιστική είναι και τρομακτικά γελοία όταν αναφερόμαστε σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.

2) O Μουρίνιο είναι ο πιο σιχαμένος. Ο Μουρίνιο είναι ο πιο σιχαμένος. Δεν είναι από λάθος γραμμένο δις. Αυτή τη φορά το απέδειξε εμφατικά. Ο άνθρωπος είναι πραγματικά η επιτομή του ναρκισσισμού με μυρωδιά επαρχίας. Νεποτισμός, λαμέ σακάκι, σπορ αυτοκίνητο και υφάκι γαλαζοαίματου κόπρου. Λένε όμως οι ειδικοί του ποδοσφαίρου ότι ο χαρακτήρας του δεν έχει και τόσο σημασία μιας και οι ομάδες του παίζουν ποδόσφαιρο. Θυμάστε άραγε καμία ομάδα του να μας έχει βγάλει τα μάτια από την μπάλα της; Negative! Και με την λογική του και καλά trophy collector (με την Τσέλσι απέτυχε με το κορυφαίο υλικό, τα κατάφερε με την Ίντερ και του έκατσε η κέντα της Πόρτο) συνεχίζει να προπονεί φτιάχνοντας ομάδες του Ράγκμπι. Επέλεξε να αντιμετωπίσει την Μπάρτσα κλοτσώντας στο ψαχνό, στηριζόμενος στην φανέλα της Ρεάλ και την συνεπαγόμενη ανοχή των διαιτητών στο βασιλικό ξύλο. Απόδειξη; Ιγκουαΐν, Κακά, Μπενζεμά στον πάγκο στα περισσότερα παιχνίδια και Πέπε σε ρόλο επιθετικού χαφ, ενώ έφτασε ακόμα και στο σημείο να κατεβάσει την ομάδα του (κυπελλούχο και γηπεδούχο) χωρίς ούτε ένα επιθετικό (βλέπε 3ο παιχνίδι). Οι δηλώσεις του δε είναι η απόδειξη του άκρατου κομπλεξισμού του. Γκρίνια, διαιτησία, γκριμάτσες, πούλημα των παικτών του όταν κάτι από το πλάνο του στραβώνει, σνομπισμός απέναντι σε όποια ερώτηση επικαλείται την δική του ποδοσφαιρική λογική. Βασιλικός θρόνος στο πάνθεων των Νταλαροειδών. Και εις ανώτερα. Το μόνο που μοιάζει να είναι ταιριαστό είναι η θέση του στον πάγκο της Ρεάλ. Ομάδα γάντι για τέτοια περσόνα.  

4) Αυτό το παιδί που λέγεται Μέσσι. Ο Νταλάρας δήλωσε ότι απέναντί του ο Μέσσι βραχυκυκλώνει. Τρομάρα του! Ο Λέο τα έκανε όλα. Στο 1ο παιχνίδι (τελείως ρελαντί κατάσταση για την Μπάρτσα) σκοράρει το πρώτο του εναντίον ομάδων του Νέρωνα. Στο 2ο κάνει την κάθετη της χρονιάς στο οφσάιντ (χιλιοστών) γκολ του Πέδρου και μαζεύει ανελέητο ξύλο από Πέπε, Αρμπελόα, Ράμος, Αλόνσο και όποιον άλλο είχε την ατυχή συγκυρία να τον μαρκάρει. Στο 3ο ματς ξεμπουκώνει για τα καλά. Το 0-1 δείχνει απλό και το 0-2, μέσα στο Μπερναμπέου, είναι το γκολ του φετινού Τσου - Λου. Αλπικό σλάλομ με την μπάλα στα πόδια αφήνοντας πίσω του δυστυχισμένα πριγκιπόπουλα που στην συγκεκριμένη φάση δεν πρόλαβαν ούτε καν να τον χτυπήσουν. Στο τελευταίο ματς, γαρ το πλέον ρελαντί για την Μπάρτσα, προσφέρει ένα δεκάλεπτο που κρύβει την μπάλα από το σύμπαν και σταματάει στον μόνο μεγάλο αυτή της Ρεάλ, τον Ίκερ Κασίγιας. Κοντολογίς, είδαμε 4 παραστάσεις, και σε όσους ισχυρίζονται ότι ο Μέσσι έπαιξε μόνο όταν η Ρεάλ ήταν στο γήπεδο με 10, η απάντηση του πλανήτης είναι ότι ο Μέσσι έπαιξε όσο παιζόταν μπάλα ή όσο το ξύλο σφυριζόταν. Αν ο νταλάρας ή ο κάθε οπαδός της Ρεάλ μας λέει ότι είναι ο καλύτερος ας βρει έναν ποδοσφαιρικό (και μόνο) τρόπο να τον σταματήσει. Αλλιώς δεν αμφιβάλω ότι ο Μάικ Τάισον είναι σε θέση να 'σταματήσει' τον Μέσσι (με μοναδική προϋπόθεση να τον προλάβει).

5) Είδε κανείς τον Κριστιάνο Ρονάλντο; Ναι τον είδαμε στον τελικό κυπέλλου. Κάνει 2-3 εκπληκτικά σπριντ, δύο πάσες πάρε βάλε και βάζει και το γκολ με κεφαλιά τύπου πατάω στην γη σαν το σούπερμαν. Αυτά όμως είναι όλη η σούμα και από τα 4 κλάσικο. Συμπέρασμα; Σε κάνα χρόνο (όταν και αν) στο επόμενο σημαντικό ματς της ομάδας του, ίσως να ξαναεμφανιστεί. Μέχρι τότε κανένα φιγουρίνι με την Αλμερία και κανένα πρωτοσέλιδο στο Hallo.

6) Το ακυρωθέν γκολ του Ιγκουαΐν. Κανείς δεν λέει ότι δεν ήταν λάθος σφύριγμα. Κανείς δεν λέει ότι ο Ματσεράνο βούταγε γενικά περισσότερο από το επιτρεπτό. Είναι όμως άραγε αυτό το σφύριγμα ο λόγος αποκλεισμού της Βασίλισσας; Εννοείται πως όχι! Ακούω κάτι Ελληνάκια φωστήρες, απ΄αυτούς που αρέσκονται να πλάθουν τις μικροαστικές θεωρίες συνωμοσίας τους ότι αυτό το 0-1 με το άλλο ακυρωθέν του Ντι Μαρία μας έκανε 0-2 και ότι μετά τα προσγειωνόταν ο Δίας με το ελικόπτερό του και με ανάποδο ψαλίδι θα έγραφε το 0-3 για τον αποκλεισμό της Μπάρτσα. Γελοία πράματα. Ο Λιακόπουλοι των ποδοσφαιρικών Ελ και Νεφελίμ που βλέπουν αυτή την κατάφωρη εύνοια της Μπάρτσα μάλλον έχουν την αρρώστια να μην μπορούν να σηκώσουν το διαστημικό ποδόσφαιρο αυτής της ομάδας. Όσο δε για τον έρωτα της Ουέφα με την Μπάρτσα, και την ανάγκη της πρώτης να είναι η δεύτερη στον τελικό έχω να σας προσφέρω ένα πιο λογικό σενάριο από τον διαιτητικό σφαγιασμό της Ρεάλ (ναι ας γελάσω, της Ρεάλ). Η συμπαθής Ουέφα κληρώνει την Μπάρτσα με την Σάλκε. Μπου χα χα χα χα.

7) Η ντόπα. Φαντάζομαι στην Μπάρτσα δεν έχει για πρωινό Carnation. Και επειδή Nike, adidas και υπόλοιπα συναφή κοράκια είναι πίσω και από τον μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θίασο της ιστορίας, δηλαδή την αυτή την Μπαρτσελόνα είναι πολύ πιθανό έως και βέβαιο ότι οι αθλητές της ντοπάρονται. Είναι χαζό να ρωτήσω αν είναι οι μόνοι. Προφανώς δεν είναι, αλλά αυτό δεν καθαγιάζει την γενικότερη κατάσταση. Σ' αυτό το σημείο σύντροφοι η κοτόσουπα αρχίζει και βράζει. Και εδώ το θέμα συζήτησης δεν είναι οι ομάδες και ο διαστημικός Ντάνι Άλβες (σούπερ αντικαταταστάσιμος) αλλά η φιλοσοφία πρόσληψης των αθλημάτων και του πρωταθλητισμού σαν την πηγή που παράγει (απ' το πουθενά) άφθονο πλούτο.

Και τώρα τελικός.