Χθες ήμουνα από τους απεργοσπάστες. Στο γραφείο. Χωρίς απειλές για απόλυση. Χωρίς καμία κατεύθυνση από μια ιδιαίτερα προοδευτική εργοδοσία. Αλλά με αρκετή δουλειά. Από τις 11 και μετά σκεφτόμουν αποκλειστικά την πορεία. Ήθελα να φύγω και δεν έφυγα. Με δική μου (και μόνο) ευθύνη. Το πρώτο ραπόρτο είχε να κάνει με το μέγεθος της πορείας. Ένας φίλος από την άλλη γραμμή του ακουστικού που παρακολουθείτε από τα βαλιτσάκια της δημοκρατίας ήταν εκστασιασμένος. «Μαλάκα πιο πολύ κόσμο και από τον Σπράο. Το ΚΚΕ αρχίζει στην Ομόνοια και τελειώνει στην Μόσχα. Και στο πεδίο του Άρεως χαμός. Ο κόσμος είναι οργισμένος. Έχει και πιτσιρικάδες. Έχει και μπάχαλους. Είναι όλοι εδώ. Στο λέω αν είναι έτσι δεν θα περάσουν τα μέτρα». Αισθάνθηκα χάλια. Τα έβαλα με εμένα. Εγώ δεν ήμουν εκεί. Τουλάχιστον σαν φυσική παρουσία, ακόμα και αν αυτό αποτελεί μια μικροαστική δικαιολογία και τίποτα περισσότερο.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν το διάβασα για πρώτη φορά σε κάποιο μπλογκ και στα απεργοσπαστικά ενημερωτικά site στο διαδίκτυο. Έλεγα από μέσα μου είναι μια στεγνή προπαγάνδα των λακέδων. Αποκλείεται. Υπερβολές και προπαγάνδα. Τρεις νεκροί. Από εμπρησμό τράπεζας. Αδύνατο να το σκεφτείς. Ή να το φορτωθείς, όπως τον Αλέξη Ασλάνη.

Η απεργία σπάει και το πανηγύρι στήνεται. Σαρκοφάγα που δραπετεύσαν από το εθνικό κήπο. Τα φώτα ανάβουν. Οι προβολείς φωτίζουν. Λίγη πούδρα, λίγο μέικ – απ, μια γραβάτα, ένα ταγιέρ που βουρ για τα δελτία ειδήσεων του νταχάου. Shock Therapy. Είδες τι κάνανε οι διαδηλωτές; Πως τολμήσατε και βγήκατε στους δρόμους δολοφόνοι! Παιχνίδι ενοχών. Τα ξένα μέσα ξεκινούν από την απίστευτη παρουσία του κόσμου και τελειώνουν στην τραγωδία. Οι δικοί μας ξεκινούν και τελειώνουν στην τραγωδία. Κάποιοι, ή ηλίθιοι ή δικοί τους προβοκάτορες τους έδωσαν για ακόμη μια φορά την πάσα που χρειάζονταν. Η παρουσία 200.000 ανθρώπων αγνοείται. Γίνεται στάχτη στην Μαρφίν του κεφαλαίου. Όπως ακριβώς και οι τρεις (τέσσερις) συμπολίτες μας. Από τον ίδιο φαύλο κύκλο. Τι να πεις για επανάσταση και εξέγερση; Με νεκρούς αθώους ανθρώπους;

Η Βουλή, αυτό το άνδρο του δικτατορικού κοινοβουλευτισμού, πολιορκείται. «Να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Συθέμελα. Να μια εικόνα που με ξανακάνει να νοιώσω ντροπή που δεν ήμουν εκεί. Ναι, θα ήθελα να είμαι από το πεδίο του Άρεως μέχρι και το Σύνταγμα και μετά στα Εξάρχεια που βίωσαν άλλο ένα πογκρόμ με τσαμπουκά χωριατίλας από τους μπάτσους της μητρόπολης. Δεν θα ήθελα όμως να είμαι στην Σταδίου. Και χθες η Σταδίου τράβηξε τα φώτα. Ξαναγυρνάμε στους θανάτους. Σύληση νεκρών. Από κόμματα, πολιτικούς, δημοσιογράφους. Εικόνες συγκινησιακά φορτισμένες. Ηλεκτροσόκ σε όσους τυγχάνει να σκέφτονται να εξεγερθούν. Θα χρησιμοποιήσουμε την τραγωδία για να σας γαμήσουμε κουφάλες.

Στα ψιλά γράμματα ο προπηλακισμός του Βγενόπουλου, ιερού τέρατος της επιχειρηματικής λογικής που εκλαμβάνει το κέρδος ως κάτι σημαντικότερο της ζωής, ώστε να αφήσει το συγκεκριμένο κατάστημα ανοικτό την ημέρα εκδήλωσης της λαϊκής αγανάκτησης (ασφαλώς αυτό δεν δικαιολογεί την πυρπόληση της τράπεζας). Οι θεωρίες περί μη υπάρξεως συστήματος πυρόσβεσης ή περί εντολών μη αποχώρησης από την δουλειά όταν από τις 12 το πρωί οι υπάλληλοι εξέφραζαν φόβου στους διεθυντάδες τους δεν ενδιαφέρουν τα μέσα ενημέρωσης. Όχι, ο Βγενόπουλος και τα παρεάκι του δεν συγκαταλέγεται στους δολοφόνους. Αυτός έχει λεφτά. Οι (φυσικοί) δολοφόνοι, δηλαδή τα μαλακιστήρια ή προβοκάτορες που πέταξαν την βόμβα, εκτιμώντας ότι έτσι θα νικήσουν τον καπιταλισμό, το ΔΝΤ και το κεφάλαιο θα συλληφθούν θέλουν δεν θέλουν. Μαζί τους, επί τη ευκαιρία, θα γονατίσει και μια γειτονιά που ακόμα θέλει να σκέφτεται. Και η οποία βέβαια φέρει την ευθύνη, την απόλυτη ευθύνη της μη αποβολής όλων των χουλιγκανοειδών πιθήκων με τα ανυπέρβλητα προσωπικά ψυχολογικά αδιέξοδα από τους κόλπους της. Η ελευθερία σύντροφοι θέλει και αυτοκριτική και η δική σας φαντασιακή ελευθερία είναι ένας ξοφλημένος αυτισμός.

Η Κανέλλη υπερασπίζεται το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ διαρρηγνύοντας την επί σειρά ετών νομιμοφροσύνη του. Μπράβο! Εύγε! Τα μέλη του ΚΚΕ δεν φώναζαν να καεί η Βουλή. Ούτε επιτέθηκαν στα μπατσόσκυλα και πάντα περιφρουρούσαν τις πορείες τους. Αλήθεια, πάντα τις περιφρουρούν. Πάντα αποποιούνται κάθε σύγκρουση, όπως ο αστός την απεργία. Κατασταλτικό Κόμμα Ελλάδας. Συντηρητισμός με μπίζνες τύπου «Γερμανός». Το μόνο που ξέχασε να μας πει η αγαπητή Λιάνα, είναι πως δώσαμε το καλό παράδειγμα και παραδώσαμε τα όπλα στην Βάρκιζα. Πως ξεπουλήσαμε τον ελληνικό λαό και επιτρέψαμε την καπιταλιστική (ληστρική) διακυβέρνηση λόγω των διαταγών της μαμάς Ρωσίας. Τουλάχιστον, η Λιάνα τον φτωχών, ξεμπρόστιασε τον χαφιέ και μειοδότη Τέλογλου και το ανθρωποειδές και «έτοιμο για όλα» μπουμπούκο του ΛΑΟΣ, οποίος δεν παράλειψε να δηλώσει την απόλυτη υποταγή του στο Σύνταγμα της χώρας, το οποίο σύμφωνα με τον γνωστικό αυτό νάνο μπορεί να τροποποιείται μόνο από τις κοινοβουλευτικές (ενδοληστρικές) διαδικασίες. Ο ρόλος της ακροδεξιάς by default.

Μοιάζει σαν να ναι Δεκέμβρης του 1944. Όχι αυτού της ρεζέρβας με την πολιτισμική του διάσταση. Λίγο πριν την Βάρκιζα. Ή μάλλον ακόμα περισσότερο Ιουλιανά. Είδα τους Αρβύλα σε βίντεο να μιλάνε για ομοψυχία για συναίνεση, για συνεννόηση. Μακάρι, αλλά διαφωνώ. Δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη. Δεν μ’ αρέσει ο πόλεμος, αλλά έχουμε (εμφύλιο με περιτύλιγμα παγκόσμιου). Και δεν έχω καμία διάθεση για συναίνεση. Με τους ληστές, τους δολοφόνους (ένθεν εκείθεν), τους προβοκάτορες, τους φασίστες. Δεν θέλω να ακούσω άλλες υποσχέσεις. Ούτε να κάνω άλλο υπομονή. Μόνη μου πατρίδα η εξέγερση. Μόνοι μου σύμμαχοι οι εργαζόμενοι (απεργοί και μη) οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι, οι πληγέντες. Όσοι για χρόνια πληρώνουν τα σπασμένα. Και μόνοι εχθροί οι εξουσιαστές (ούτε καν οι διαμεσολαβητές μπάτσοι). Μην τους αφήσουμε να το πάνε εκεί που τους συμφέρει. Εκεί που ξέρουν πώς να κερδίζουν. Η πρώτη μας αντίσταση είναι να θωρακίσουμε τον εαυτό μας. Από κάθε λογής προβοκάτσια. Θυμάμαι τον Δεκέμβρη. Τότε που για τελευταία φορά αποτύχαμε. Να πάρουμε μαζί μας μια κοινωνία που τραβούσε ολοταχώς για την σήψη. Για άλλη μια φορά: Αν όχι τώρα πότε; Αν όχι εμείς ποιοι; Αν όχι εσείς ποιοι; Πιο συλλογικά από κάθε άλλη φορά.

ΥΓ1: Ας είναι ελαφρύ το χώμα για τους εργαζομένους της Marfin.

ΥΓ2: Ας είναι λίγο πιο μαζικές οι συγκεντρώσεις μας. Στην μαζικότητα χάνεται και η προβοκάτσια. Ή τουλάχιστον «ελέγχεται» (θου κύριε) λίγο καλύτερα η βλακεία.

ΥΓ3: Ας είναι μια φορά ένας αγώνας για το καλύτερο της κοινωνίας μας. Ως εδώ (αιδώ)…. Χθες στην πορεία ήτανε 200.003 (4).

Η είδηση σκάει σαν βόμβα. Όπως ακριβώς έσκασε και η ίδια η βόμβα. Στα χέρια ενός μετανάστη που εξασκούσε συνοδεία της οικογένειάς του το καθημερινό χόμπι της συλλογής τροφής και άλλων τιμαλφών από τα σκουπίδια.

Στην αρχή η πρώτη μιντιακή εκδοχή έκανε λόγο για έκρηξη της βόμβας στα χέρια του «τρομοκράτη». Ημέρες Ξηρού. Με τον Χρυσοχοΐδη να αποδεικνύεται σε γκαστόνε. Νεκρός επίδοξος βομβιστής, ξετυλίγεται το κουβάρι της νεοτρομοκρατίας, συλλήψεις προσαγωγές, γιάφκες. Η απόλυτη επιτυχία της αστυνομίας. Ομολογώ ότι αυτό το σενάριο με φόβισε. Εννοώ, ότι όσο αντίθετος και αν είμαι με την επιλογή του ένοπλου επαναστατικού αγώνα και των πρακτικών του, το ενδεχόμενο μιας «επιτυχίας» της αστυνομίας στον τομέα αυτό θα με ενοχλούσε ιδιαίτερα. Κρατικοί καγχασμοί, πομπώδης έπαρση, εμβατήρια, ο χρυσομπατσίδης με ύφος Αλίκης του ναυτικού στην τηλεόραση. Όλο στόμφο και νάζι. Και τι νάζι? Νάζι-ναζί! Οι μπάτσοι καυλωμένοι και το (όποιο) κίνημα για άλλη μια φορά ηττημένο. Ακόμα κι αν το επαναστατικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση με τον ένοπλο επαναστατικό αγώνα (και δει με την μορφή του ένοπλου σήμερα) η εξάρθρωση μιας τέτοιας οργάνωσης θα έφερε ένα μεγάλο πλήγμα μέσω της αλλαγής στο ηθικό των μπατσο-μαντρόσκυλων. Άλλωστε η πρόσφατη δολοφονία (πισώπλατα σημειώνω) του Λάμπρου Φούντα στη Δάφνη, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Οι μπάτσοι έχουν χαρεί σε βαθμό που δεν μπορεί να με αφήσει αδιάφορο. Η χαρά τους, σημαίνει a priori σκεπτικισμό. Όπως βέβαια και η χαρά των όποιων ενόπλων (δεν λέω τρομοκρατών γιατί απλά δεν είναι) αγωνιστών με την φρασεολογία των ντόνατ. Και αυτή κάτι περίεργο κρύβει. Κάτι που δεν ταιριάζει σε κανένα γνήσιο επαναστατικό κίνημα.

Το σενάριο όμως απεδείχθη συντριπτικά διαφορετικό. Ο νεκρός ήταν ένα 15χρονο αγόρι (μετανάστης) από το Αφγανιστάν που ήρθε σε επαφή με την βόμβα στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει τροφή ή τέλος πάντων κάτι «χρήσιμο και πολύτιμο» για την δική του και της οικογενείας του προσφυγική καθημερινότητα. Η ιστορία έχει από μόνη της κάτι το τραγικό. Τόσο που για μένα προσωπικά το «15χρονος», ή το «ψάχνουν συχνά στα σκουπίδια τροφή», ή και ο «πατέρας του είχε πεθάνει από βόμβα» και όλες οι άλλες Φωσκολικά αναπαραγόμενες δακρύβρεχτες λεπτομέρειες από τα ελεεινά μέσα ενημέρωσης δεν μου προσθέτουν παραπάνω στεναχώρια. Και μόνο η είδηση του νεκρού – αυτής της αδιανόητα παράπλευρης απώλειας στον κόσμο των αγωνιστών – αρκεί.

Οι μπάτσοι λένε ότι πίσω από την επίθεση κρύβεται η οργάνωση «Συνομωσία των πυρήνων της φωτιάς» (της μαλακίας λέω εγώ). Η ίδια η οργάνωση τον αρνείται με μια ανακοίνωση κωμική. Πρόσφατα δε μια άλλη πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση με όνομα «Αντάρτικη ομάδα Λάμπρος Φούντας» ανέλαβε με τηλεφώνημα στην Καθημερινή την ευθύνη, ισχυριζόμενη πως δεν ήθελε να υπάρξει νεκρός (αυτό έλειπε κιόλας!) και ότι θα συνεχίσει με βόμβες στις πρεσβείες. Πρόκειται για κωμικούς, αλλά και επικίνδυνους όπως δυστυχώς απέδειξαν.

Σκέφτομαι γενικά τα όσα λέγονται για την τρομοκρατία. Και δεν μπορώ να ξεχάσω αυτά που πιστεύω ακόμα και τώρα που οι ενεργοί «τρομοκράτες» της χώρας τα σκάτωσαν για τα καλά. 1) Εντάξει οι μπάτσοι, τα ΜΜΕ, το σύστημα εν γένει, θέλει να χρησιμοποιήσει την «τρομοκρατία» και τους κοινωνικούς κινδύνους της ως επίφαση για να ανακόψει την όποια εξεγερσιακή μας διάθεση. 2) Εντάξει, οι φερόμενοι ως «τρομοκράτες» αντιμετωπίζονται ως ποινικοί κρατούμενοι, ενώ στην ουσία είναι πολιτικοί κρατούμενοι και τα αδικήματά τους είναι πολιτικά. 3) Ok, οι δημοσιογράφοι λασπολογούν απέναντί τους, η πολιτική υπόσταση της όποιας οργάνωσης εκμαυλίζεται, ώστε να παρουσιαστεί στον κόσμο σαν μια συμμορία αλητών και όχι σαν μια οργάνωση αγωνιστών με αγνά κίνητρα και επαναστατική – προοδευτική κοσμοθεωρία. Επίσης, 4) η προσπάθεια στοχοποίησης των «τρομοκρατών – αγωνιστών» ως κακοποιών αποπροσανατολιζόμαστε από τους πραγματικούς τρομοκράτες – τους εξουσιαστές, τους πραγματικούς κακοποιούς, κλέφτες, δυνάστες και καταπιεστές της ζωής μας.

Λίγο πολύ μπορούμε να καταλάβουμε τον τρόπο με τον οποίο το κράτος αντιμετωπίζει τους αγωνιστές. Τους φωτογραφίζει ως «τρομοκράτες», ακυρώνοντας κάθε τους ενέργεια, γεγονός διόλου αληθές. Παράλληλα όμως, διαφωνώ (κάθετα) με τον τρόπο που ορισμένες φορές η αριστερά αντιμετωπίζει τους συντρόφους που διαλέγουν το ένοπλο. Η «αγιοποίησή» τους μου προκαλεί θυμό. Κρατάω, λοιπόν, ίσες αποστάσεις. Δεν θεωρώ τους αγωνιστές του ένοπλου «τρομοκράτες». Δεν τους θεωρώ όμως και «επαναστάτες». Τουναντίον. Η ιστορία του ένοπλου αγώνα, έχει περίτρανα αποδείξει πως αν τελικά υπηρετεί μια πλευρά, αυτή είναι η πλευρά των εξουσιαστών. Λυπάμαι, αλλά έτσι νομίζω πως είναι.

Βέβαια στην πορεία των χρόνων έχουν αλλάξει πολλά. Από τον Βινσέντι και τον Unabomber, την Ούλρικε Μάινχοφ και τον Αντρέας Μπάαντερ, τον Κάρλος και τους Τουπαμάρος, το ένοπλο σήμερα βρίσκεται όπως άλλωστε το κάθε τι πολιτικό σε κατάσταση παρακμής. Μπορεί για κάποιον, όλοι αυτοί να είναι «τρομοκράτες» και η βία να αποκηρύσσεται εν γένει, αλλά δεν νομίζω πως δεν οφείλει κανείς να αναγνώσει σημαντικές διαφορές μεταξύ των αγωνιστών που διάλεξαν τον ένοπλο αγώνα και έδρασαν ανά τον κόσμο μεταπολεμικά μέχρι και την δεκαετία του 80. Τις διαφορές που προκύπτουν από την β’ γενιά τρομοκρατών και τέλος τις διαφορές που προκύπτουν από την φερόμενη νέα γενιά της νεοτρομοκρατίας τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκοσμίως. Δυστυχώς η πορεία μοιάζει άκρως πτωτική. Πλέον, η διαφωνία από απλά ιδεολογική γίνεται και προσωπική.

Αναρωτιέμαι τι στο διάολο είναι αυτή η νέα μορφή «τρομοκρατίας». Τι σκατά μπορεί να έχουν στο μυαλό τους αυτού οι άνθρωποι. Όσοι ανά μια εβδομάδα βάζουν και από μία εκκωφαντική στρακαστρούκα σε κτίρια και σημεία που ανακαλύπτουμε μετά την ύπαρξή τους. Αναρωτιέμαι αν όλα μπορούν να εξηγηθούν με την απλή λογική της διάβρωσης των οργανώσεων από το κράτος. Μετά πάλι νοιώθω ότι τα τυπάκια αυτά είναι τόσο άχρηστα που μπορεί και να κάνουν ότι κάνουν χωρίς την παραίνεση του κράτους. Το οποίο βέβαια γουστάρει και επικαρπώνεται της ευκαιρίας να μας ρίξει ένα χεράκι σε όλους μας. Είτε βάζουμε, είτε δεν βάζουμε βόμβες. Θυμώνω και διατυπώνω τις σκέψεις μου. Σχετικά με όλες αυτές τις νέες επαναστατικές (τάχα μου τάχα μου) οργανώσεις που θέλουν να μετατρέψουν την κοινωνία μας σε ντιβάνι και πάνω της να αραδιάσουν τα χιλιάδες μικροαστικά και ψυχαναλυτικά σύνδρομα τους. Και ΌΧΙ αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνάω ποιοί πραγματικά είναι οι ταξικοί μου εχθροί και τι δικές τους καλές πράξεις. Αλλά το αντάρτικο πλέον έφτασε στον πάτο του. Κατάφερε, με την ευρηματικά μαλακισμένη δράση του να σκοτώσει έναν 15χρονο μετανάστη. Έναν από αυτούς που προασπίζεται. Με μηδενική πιθανότητα να σκάσει η βόμβα στα χέρια ενός ταξικού εχθρού (όχι βέβαια ότι αυτό θα έλυνε το πρόβλημα της ταξικής πάλης. Θα έδινε όμως λόγο ύπαρξης σε μια επαναστατική οργάνωση). Προφυλαγμένοι στην ασφάλεια του καναπέ. Με δράση στα Πατήσια και τις φτωχογειτονιές. Τρομοκρατάκια του γλυκού νερού με την διαπαιδαγώγηση της Μεταπολίτευσης και την αισθητικής της ευμάρειας.

Γενικεύοντας αρκετά, νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με μαλακισμένα παιδάκια μεσοαστικών και αστικών οικογενειών που βιώνουν το κενό της αστικής οικογένειας και απαντούν σε αυτό τόσο αντιδραστικά, ώστε εν τέλει μπερδεύουν το αντάρτικο των πόλεων και την επανάσταση με το Nintendo και το Playstation. Σ’ αυτό τον virtual κόσμο που θέλουν να ζουν. Λες και παίζουν Gran Theft Auto. Βόμβες και υλικές ζημιές σε κτίρια, κακογραμμένες προκηρύξεις και επιθέσεις σε 20 χρονα μπατσάκια (δεν είναι και για λύπηση). Ουδεμία πολιτική σκέψη. Ούτε καν αναρχοαυτόνομη αλητεία. Γιατί αυτή ως βέρα αντιεξουσιαστική, ως αρχέγονα ελεύθερη έχει μια σπάνια ακατανόητη ισονομία. Κομπλεξισμός, κοινωνικός σνομπισμός, μεγαλομανία, δίψα για δόξα, εφηβεία και άλλα πολλά που πριν από κάδους και κτίρια σκάνε σαν βόμβα πρώτα μέσα τους. Η γενιά του πολυτεχνείου, η αριστερά και η μεταπολίτευση, με την αριστεροευμάρεια και τον ελιτισμό της έχει παίξει καλά τον πατριαρχικό της ρόλο.

Σχετικά δε με τους στόχους της οργάνωσης και το τι τελικά πέτυχαν αυτοί οι ογκόλιθοι του επαναστατικού κινήματος? Παραθέτω την άποψη του Η. Κανέλλη μέσα από κείμενο του για το εν λόγω θέμα στο protagon.

«Όταν νομίζεις ότι κάτι κάνεις βάζοντας βόμβες στο σκοτάδι, πυροβολώντας με καλάσνικοφ αστυνομικούς, ληστεύοντας τράπεζες, τροφοδοτώντας μια ύπουλη βία την οποία βαφτίζεις πολιτική, είναι υπόθεση πιθανοτήτων να υπάρξει νεκρός. Όχι ο νεκρός που, ενδεχομένως, επιδιώκεις, για να έχεις να λες ότι τρομοκράτησες το σύστημα. Άραγε, πόσες πιθανότητες είχε μια βόμβα στα Πατήσια, των χιλιάδων εργαζομένων αλλά και ανέργων, Ελλήνων και ξένων, να σκοτώσει, σύμφωνα με τη ρητορική και τους στόχους τους, έναν «ταξικό αντίπαλο»;

Ήθελα να ΄ξερα, στο εξής, με ποιο ηθικό σθένος θα συνεχίσουν να κάνουν κηρύγματα για τον δικαιότερο κόσμο που (υποτίθεται) πρεσβεύουν, για τον «άγριο καπιταλισμό», για την κοινωνία που φέρεται βάναυσα στους ξένους… Πόσο ασήμαντη για τις μεθόδους τους είναι η «παράπλευρη απώλεια» του μικρούλη από το Αφγανιστάν που κομμάτιασε η βόμβα τους; Ποια ρητορική και πώς θα συνεχίσει να διεκδικεί την υποστήριξη των δολοφονικών μεθόδων τους; Αν οι ληστείες είναι «απαλλοτριώσεις» κι αν οι δολοφονίες είναι «εκτελέσεις», αυτό που διέπραξαν χθες τη νύχτα τι είναι;

Θα μου πείτε: Τι τους νοιάζει; Ένα πράγμα νοιάζει αυτά τα φιλάρεσκα, ναρκισσιστικά, κομπλεξικά ανθρωπάκια, τα οποία στο όνομα αριστερών ή αντιεξουσιαστικών κηρυγμάτων, παριστάνουν ότι θέλουν έναν καλύτερο κόσμο (για τον οποίο δεν ρώτησαν κανέναν): η προβολή, η δημοσιότητα. Η βία στην οποία ορκίζονται είναι ο μοναδικός τρόπος να τους προσέξουν. Να γράφουν οι εφημερίδες και τα μπλογκ, να λένε τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις… Αυτή τη φορά μάλιστα τα κατάφεραν. Γίνανε πρώτο θέμα. Χαίρονται γι’ αυτό;»

Να ευχηθώ τώρα τι; Καλό Πάσχα; Βλέπετε η όλη αυτή ιστορία με την οποία θα ήταν τουλάχιστον (άλλη) μια ευκαιρία να ξεμπλέξουμε μια και καλή με τις μαλακισμένες πρακτικές που μας γυρνάνε χρόνια πίσω έπεσε λίγο πριν το Πάσχα και την μεταμοντέρνα υποταγή των Ελλήνων στον Θεάνθρωπο. Μια πίστη «αντιπαροχή», μαζί με μια εβδομάδα νηστείας και ένα Σαββατόβραδο με μυαλά πάνω στο τραπέζι. Έτσι, το θέμα θα ξεχαστεί. Αυτός ο νεκρός, δεν σηκώνει πολλά δάκρυα. Μετανάστης γαρ. Αν στο παρελθόν και σε πληθώρα πολιτικών δολοφονιών η δεξιά κάνει τον Κινέζο, τώρα ήρθε και η ώρα της Αριστεράς να σφυρίξει κλέφτικα… Ορθοπεταλιά στα κοκορέτσια….