Βερδαδέρο

Ήθελε πάση θυσία να γυρίσει αυτή την ταινία. Έπρεπε δηλαδή. Ήταν ένα είδος επιβίωσης σε αυτόν τον κύκλο των "κάλπηδων" που είχε μπλέξει. "Κάλπηδων"; Η απάτη ήταν πάντα ένα εγγενές στην φύση των ανθρώπων φαινόμενο και στην προκειμένη είχε να κάνει με μια μόδα διανόησης, νοημάτων και αναζητήσεων. Δηλαδή ένα απέραντο κενό. Μέχρι να περάσουν τα χρόνια και να ψάχνεις να βρεις ποιος έγινε τραπεζίτης και ποιος δικηγόρος πολυεθνικών παρά τους τόνους Πεσόα. 

Ο Ιάκωβος όμως ήταν ο και καλά σκηνοθέτης αυτής της κλίκας. Και όσο είναι διάολε εύκολο να σκαρφιστείς ένα ποίημα, μια ψευτονουβέλα, μια φιλοσοφική υπερβατικότητα, η υλοποίηση μια ταινίας προϋποθέτει μια σειρά από συντονισμένες και συγκεκριμένες πρακτικές κινήσεις. Ακόμη κι αν το σενάριο είναι κάτι από τα παραπάνω. 

Η Μαρία από την άλλη ήθελε απλά να παίξει στην ταινία του Ιάκωβου. Πράγμα επί της ουσίας εξασφαλισμένο από την στιγμή που ο ιδρώτας της εδώ και καιρό πότιζε τα σεντόνια του. Εκείνος βέβαια αντιμετώπιζε την ταινία και ως μια ευκαιρία αποπλάνησης νέας ερωμένης, μιας κάλπικης κορασίδας με ακονισμένη την απάτη της υποκριτικής. 

Η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ και το σενάριο, γραμμένο ένα βροχερό απόγευμα του Σεπτεμβρίου σε ένα συνοικιακό καφέ της Κουμουνδούρου κλειδώθηκε σε ένα από εκείνα τα μπαούλα που τελικά μεταφέρονται από δυστυχία σε δυστυχία. Όταν άνοιξε ξέθαψε μέσα από την σκόνη μια ιστορία πολιτικοποιημένης μελοδραματικής κοτόσουπας. 

Σε ένα σκηνικό Metropolis - γιατί η τέχνη δεν μπορούσε να ξεπεράσει το παρελθόν της - ένα επαναστατημένο σε ήθη, έθιμα και πρακτικές ζευγάρι αγωνιούσε για την καθίερωση του σοσιαλισμού σε μια χώρα γαρ πολυπολιτισμική και εργατική που για κακή της τύχη είχε παρασυρθεί από μια αδίστακτη καπιταλιστική ελίτ πριν προλάβει να αναλάβει μια φασίζουσα μιλίτσια. Ο έρωτας πέρναγε από κρατητήρια, χρηματιστήρια, παρακρατικούς, φασίστες, τραμπούκους, χαφιέδες. Ήτανε τόσο κάλπικο που δεν θα μπορούσα με τίποτα να εξηγήσω τα κριτήρια του γράφοντος πέρα απ' την ίδια την απάτη. Και να το μπορούσα βέβαια δεν νομίζω πως θα είχα την διάθεση.

Τέλοσπαντων η ουσία είναι ότι ακόμα και στην πλέον μητρική γλώσσα των κάλπηδων, δηλαδή στην αδιαπραγμάτευτη απάτη, οι κακοί κερδίζουν. Σύγχωρέστε με αν γίνομαι κουραστικός αλλά αυτό είναι μακράν το πλέον κάλπικο.