You will be redirected to the new page in

seconds

17N09

«36 χρόνια χαμένα». Το σύνθημα αυτό, γραμμένο σε πλακάτ που κρατούσε μεσήλικας, της γενιάς του πολυτεχνείου, ομολογώ ότι με σημάδεψε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην χθεσινή πορεία. «36 χρόνια χαμένα».

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Κόσμος, αρκετός. Παλμός αφηρημένος. Κάπου ζωηρός, κάπου υποτονικός. Θυμήθηκα την συνέντευξη του Σαββόπουλου σε κάποια από τις επί της ουσίας αδιάφορα ίδιες Κυριακάτικες εφημερίδες. «Σήμερα την ελπίδα των 60s και 70s την έχει αντικαταστήσει η απελπισία».

Μπάτσοι. Πιο πολλοί από ποτέ. Πιο εξοπλισμένοι από ποτέ. Elephant man. Προβοσκίδες μεταμοντέρνες, τους προστατεύουν από το να μυρίζουν τις χημικές πορδές τους. Ασπίδες, χειροπέδες, γκλομπς, όπλα, κέρατα. Αστικός στρατός. Μια νέα χούντα. Και από τον Πολύδωρα στον Χρυσοχοϊδη, αλλάζουν μόνο τα περιφερειακά και ασήμαντα. Χθες, οι μπάτσοι μας πήγαν συνοδεία από την Κλαθμώνος μέχρι το τέλος, όπου και αποφάσισαν ότι θα πρέπει να κάνουν ντου. Συλλήψεις για νέους φακέλους. Κάτι σαν τους τηλεοπτικούς «Νέους Φακέλους». Και πάνω εκεί στην εκρηκτικά τεταμένη συμπόρευση, συνειδητοποίησα αυτό το επιφανές χάσμα. Την διαιρετική τομή. Οι άλλοι και οι μπάτσοι. Οι νικητές και οι χαμένοι. Οι έξυπνοι και οι χαζοί. Ξεχύθηκε αθρόα η μεγαλομανία, η βλακεία, η αυταρέσκεια, η μισαλλοδοξία των τάχα μου πεφωτισμένων – εξεγερμένων. Συνθήματα κενά. Χαζά. «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι». Το λες μια, το λες δύο. Μέτα το λες επειδή δεν έχεις κάτι άλλο να πεις. «Μέσα στο μυαλό σας έχετε σκατά, τι να καταλάβετε από λευτεριά». Συγκλονιστικά αντ’ αυτού. Εντάξει, οι μπάτσοι δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Ας το δεχθούμε a priori. Εμείς; Με τους όρους που προασπιζόμαστε (τάχα μου τάχα μου), ενδεχομένως να μην μπορούμε να ζήσουμε μαζί ούτε σε μια κατάληψη. Άλλωστε, παραδείγματα υπάρχουν πλείστα. Τι στην ευχή ξέρουμε εμείς από λευτεριά; Και υπάρχουν και χειρότερα. «Αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό, επίθεση στα τμήματα να βάλουνε μυαλό». Επιπέδου Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός στην καλύτερη. Λούμπεν όχι εκ φύσεως, αλλά εκ συνειδήσεως. Δηλαδή, βαυκαλιζόμαστε με τις χύτρες, με τις σφαίρες και το ψευτοαντάρτικο; Και αυτό μας καλύπτει; Μήπως έχουμε χάσει το στόχο μας; Οι μπάτσοι και τα σκατά του κεφαλιού της είναι το πρόβλημα της κοινωνίας μας; Που είναι τα αφεντικά; Μήπως, είναι η Κατσέλη, ο Θεοδωράκης, ο Ανδρουλάκης, και η Σώτη Τριανταφύλλου; Φοβάμαι ότι τα σκατά έχουν μεταναστεύσει και σε άλλα κεφάλια.
Τουλάχιστον, υπάρχει ακόμα στον αέρα ο έρωτας. Το ουσιαστικό σήμα κατατεθέν της εξέγερσης του πολυτεχνείου. Μιας εξέγερσης που το μόνο που έχει πλέον να μας πει είναι αυτό. Να μην ξεχνάμε να ήμαστε ερωτευμένοι. Να μην ξεχνάμε να ήμαστε ονειροπόλοι, αθώοι, αφελής. Αυτό κι αν είναι εξέγερση.
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Blogger Template by