You will be redirected to the new page in

seconds

Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν.


Ήταν μια Κυριακή αρκετά διαφορετική. Κάπου ανάμεσα στις καινούργιες κουζίνες και τα μπάζα της εσωτερικής αυλής, την επιστροφή στην σκόνη της Αθήνας και τα ψαράκια του Λούη στην Αμάρυνθο, σκέφτηκα ότι είχε αγωνιστική δραστηριότητα. Και μάλιστα σημαντικότατη για την κορυφή και την ουρά της βαθμολογίας. Η προδιαγεγραμμένη όμως εξασφάλιση της 5ης θέσης από τον Αστέρα Τρίπολης με είχε κάνει να απωθήσω απ’ το μυαλό μου την 29η αγωνιστική. Ούτε σκεφτόμουνα το παιχνίδι κόντρα στον ΟΦΗ, ούτε έκανα τα πατροπαράδοτα προληπτικά χούγια που θα εξασφάλιζαν την νίκη, ούτε επικοινώνησα με τους συντρόφους ομοιοπαθείς για την απαιτούμενη pre-game εμψύχωση. Σε μια περατζάδα στην πλατεία των πλατειών μαζί με το Λινάκι, έψαχνα οπτικές ή τουλάχιστον ηχητικές χαραμάδες για να μάθω τι γίνεται. Ο Ζονκ-Dwarf ήταν ο πρώτος που μου έδωσε ένα ευχάριστο δείγμα γραφής. Οδηγώντας προς την σύναξη αρχαίων Ξενοπουλητών πληρώθηκα καλά με μια ανατροπή εξ ολοκλήρου αναπάντεχη. Διπλό του ιστορικού στο Παγκρήτιο, νίκη-σωτηρία της Λιβαδειάς μέσα στην Τρίπολη και να σου ξαφνικά που όλα έρχονται μια ιδεατή τούμπα. Εκεί που προσπαθούσαμε να σφυρίζουμε αδιάφορα και να σχεδιάσουμε το νέο αγωνιστικό έτος, έχουμε την ευκαιρία να 1) εξασφαλίσουμε την 5η θέση και 2) να ρίξουμε τον Ατρόμητο, Χαλκηδόνα, όπως θέλετε πείτε το, στην λάσπη της Β’ εθνικής με την προϋπόθεση 3) ότι οι Κωνσταντινουπολίτες, ίσως για τον τίτλο, πολύ περισσότερο για την φιέστα τους, θα κερδίσουν στο δημόσιο ΟΑΚΑ τον Αστέρα. Και τι ικανοποίηση μπορεί να προσφέρει όλο αυτό το σεναριάκι; Εγώ, ταξιδεύω το εγώ μου, το εγώ το μακρύ, το ένδοξο, το υπέρλαμπρο, το απαστράπτων. Κουφάλα ύπαρξης για να κοιταχτούμε στον καθρέπτη ζούμε. Α και όσον αφορά τον όλο υπαινιγμό της σταθερότητας, έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτός ο ρημαδοτίτλος που όλο και περισσότερο μας απασχολεί καταλήγει για μια ακόμη φορά στην Κοκκαλοχώρα των κοκκινοπιθήκων. Η απληστία δεν έχει ούτε καν τα όρια της στον πλανήτη ιντρακόμ. Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο!!! Ταλαιπωρήστε μας κι άλλο και το καλοκαίρι πάρτε μετεγγραφή τον Βάλνερ και εντοιχίστε τον στον εντυπωσιακό μουσείο Καραϊσκάκη.

Ξάνθη – Ολυμπιακός: Εντάξει δεν μπορούμε να πούμε τίποτα για τις σχέσεις ΟΦΗ- ΠΑΟ. Είναι η πιο εμετική και προφανής περίπτωση πολυϊδιοκτησίας. Δεν πρέπει όμως να κολλάμε στα τυπικά κάτι σκονισμένων μετοχικών εγγράφων. Δηλαδή: τι πρέπει να πούμε για όλα τα ανεξάρτητα οικονομικώς, αλλά πλήρων υποταγμένα και εξαρτημένα παρασκηνιακώς παραρτήματα του Θρύλου. Να τα απαριθμήσουμε; Sorry, αλλά έχω και άλλα πράγματα να κάνω. Πάντως στο δια ταύτα ο Πανόπουλος άνοιξε διάπλατα τα ποδαράκια του στον καλύτερό του πελάτη, μιας και πουλάει χρόνια στον θείο την παικτική αφρόκρεμά του. Ναι είναι αλήθεια πως οι σκατοκέφαλοι που μας περιτριγυρίζουν αποκαλούνται πάντα λόγους του τύπου «κανείς δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις οικονομικές προσφορές του Κόκκαλη», «ε αφού δίνει μακράν τα πιο πολλά φράγκα», κ.τ.λ. Δεν νομίζω ότι είναι έτσι αγαπητά μου παιδιά. Δεν είναι καθαρός οικονομικός διαγωνισμός, ή δημοπρασία η πώληση ενός παίκτη. Ίσα ίσα. Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου, πουλάς εκεί που πρέπει, όσο πρέπει, κρατώντας το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της συναλλαγής κάτω απ’ το τραπέζι. Και φυσικά ο ισχυρότερος είναι ο νικητής σε όλα τα μέτωπα. Ένα πράγμα σαν τις περίφημες χιτλερικές θεωρίες της ζουγκλοποίησης των νόμων της φύσης. Το σαλεδάκι κάηκε, ξαναχτίστηκε, τα παικτάκια ψήνονται στα πηγάδια και σαν ώριμοι πλέον γενίτσαροι κατεβαίνουν στον Πειραιά, για κούπες, δόξα, πρωτοσέλιδα και ιαχές απ’ την εφτά. Γίνεται η δουλειά. Και όσα γεροντοπαλίκαρα δεν την βγάζουν πια στο λιμάνι ανηφορίζουν πάλι προς βορρά. Ανακύκλωσις. Super Deal και σούπερ ντήλερ. Και μόλις ο κυρίαρχος έχει ανάγκη, εμείς είμαστε αδιάφοροι. Περάστε κόσμε. Έτσι λοιπόν αγωνιστικά το πράγμα φάνηκε απ’ την αρχή Ζεβλάκοφ (31’), και Τζόλε (38’, 49’, 52’) τα γαυρο-γκολ ενώ ο Λαμπριάκος σκόραρε στο 53’ για την Ξάνθη. Αυτά… Πάλι τα ίδια δηλαδή. Δεν θα βαρεθούν ποτέ; Δεν ξενερώνουν με τον τρόπο.

ΠΑΟΚ – ΑΕΚ: Καταρχήν οφείλω μια μεγαλοπρεπή συγγνώμη στον Εντίνιο. Όχι, δεν είναι τόσο άμπαλος όσο νόμιζα. Δεν πλασάρει με το μίτο. Δεν είναι Μιελκάρσκι. Σε δυο-τρεις περιπτώσεις του παιχνιδιού με τον ΠΑΟΚ ο πορτογάλος έκοψε την μπάλα κάθετα με σχετικά υψηλή ποιότητα. Ξέρει λοιπόν. Στο αγωνιστικό κομμάτι δεν συνέβη και τίποτα διαφορετικό απ’ ότι περιμέναμε. Και γιατί το περιμέναμε. 3 λόγοι: Αδιάφορος και αντι-ολυμπιακός ΠΑΟΚ, Ζαγοράκης και Σάντος. Θέλει κι άλλο. Όχι βέβαια, απλά πράγματα. Απλώς τα αγοράκια της ΑΕΚ ήταν κάπως ατίθασα. Ήταν ανάγκη να ρίξουν 4, και ειδικά στο τελευταίο ματς του Γ.Χ. είχε τα δίκια του λοιπόν ο μέσος οπαδός του ΠΑΟΚ να κάνει τον φραμπαλά του. Είπαμε κερδίστε μπας και πάρετε την κούπα μέσα απ’ τα χέρια των νταβατζήδων αλλά μην μας ξεφτιλίσετε κιόλας, ΑΕΚ χωρίς αιδώ. Στα αξιοσημείωτα, το πολύ όμορφο σε σκέψη και εκτέλεση γκολ του Καλλόν (82’). Τα υπόλοιπα τέρματα, Παπασταθόπουλος (20’), Μπλάνκο (23’,) Λυμπερόπουλος (25’). Η πιο σουρεάλ σκηνή της αναμέτρησης του αγώνα απορρέει από τις ηθικοπλαστικές, νεοκαντιανές δηλώσεις του Νίκου Λυμπερόπουλου περί ηθικής δικαίωσης του δικέφαλου πτηνού και περί ΑΕΚ πρωταθλήτριας, «Μεγάλης Ιδέας», «χαμένων πατρίδων», «Κόκκινη Μηλιάς» και ένα κιλό φιρίκια μαζί για δώρο. Κάθε χρόνο απ’ όταν μετεγγράφηκε στον Παναθηνάϊκος αυτό το λυγερό αγόρι, το κατά Μύτια βαρύ δεκάρι του ελληνικού ποδοσφαίρου, αισθάνεται ηθικά δικαιωμένος και πρωταθλητής στις καρδιές των φιλάθλων. Δώστε στο παιδί ένα λουκούμι, κρίμα είναι.



ΠΑΟ – Άρης: «Για σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, βαζέλια-κουρέλια με όπλα στους ώμους». Ουχί σενάριο επιστημονικής φαντασίας του Τζορτζ Λούκας αλλά στεγνή πραγματικότητα, το ότι οι αγνοί και τίμιοι Παναθηναϊκοί φίλαθλοι διοργάνωσαν πορεία για την ξευτίλα του 100ετούς λατρεμένου σωματείου τους. «Ένας είναι ο εχθρός, του καπετάνιου είναι γιος», «Αλιμόνου-παλιοκόριτσο δεν έχεις αφήσει μυαλά στο ντολμά σου» ή «ραλλιάρη πουσταρά, τράκαρε ξανά» ήταν μερικά από τα συνθήματα που θα θέλαμε να ακούσουμε. Πλακάτ, πανό, ιαχές, ντουμάνια απ’ τα πίσω μέρη της πορείας όλα αυτά τα υπέροχα έλαβαν χώρα έξω απ’ την λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μέσα στο σταδιάκι πλήρης αδιαφορία. 5.000 άτομα που γκρίνιαζαν, έκλαναν, έβριζαν, ξεκατίνιαζαν. Σωστή Παναθηναϊκή γιορτή. Και κάπου δειλά, δειλά απ’ τον πάγκο τον φιλοξενούμενων ο σερβοέλληνας άτλαντας κρυφοκοίταζε λάγνα την πολυθρόνα του Τεσσέ-ϊρο (απ’ τα 4 που μάζεψε στον ΟΦΗ). Ήρθε η ώρα να συναντηθούν το ατέρμονο βλέμμα του πετυχημένου σέρβου με τον πάγκο του πιο νέο-πλουτέ, σνομπ σωματείου. Ευχόμεθα να γίνει ο γάμος διότι θα βγουν γούστα με την σέσουλα. Αγωνιστικά, ο σίγουρα 3ος ΠΑΟ και ο σίγουρα 4ος Άρης σε ένα μέτριο ποιοτικά παιχνίδι προσέφεραν μόνο έναν τέρμα. Σκόρερ (75’) ο αρματολός ηγέτης των πρασίνων Γιώργος Καρα(γκούνης). Μια γυφτοπούλα αγάπησα, μια ζηλεμένη κόρη.

Αστέρας – Λεβαδειακός: Νοιώθω αρκετά τυχερός που δεν παίζω στοίχημα. Καθότι θα κατέτασσα με ευκολία τον αγώνα στον μεγάλο, εν τέλει, κουβά των άχαστων. Αυτό που έκανε ο Αστέρας είναι σαν να στέκεσαι στην ουρά του ckeck –in με το εισιτήριο στο χέρι και άξαφνα να διαπιστώνεις ότι το διαβατήριο σου έχει λήξει. Μετά τα διπλό σε Τούμπα και Περιστέρι, την εύκολη νίκη ενάντια στην Βέροια και την απώλεια βαθμών του Ιστορικού εναντίον της Βασίλισσας του Βορρά, οι Τριπολιτσώτες έπρεπε να κάνουν χαρακίρι για να θέσουν εαυτόν εκτός πεντάδας. Όπερ και εγένετω. Η Λιβαδειά, του Μπάμπη του Τεννέ, δεν πήγε στην Τρίπολη για τουρισμό, αποδεικνύοντας ότι το κίνητρο της παραμονής είναι τελικά πολύ βαρύτερο απ’ αυτό της συμμετοχής στα διεθνή. (Αυτό είναι κάτι που με φοβίζει έντονα για τον αγώνα Πανιώνιος – Ατρόμητος που έπεται). Μόλις στο 4’ ο Φυτανίδης με αυτογκόλ έβαλε μπροστά τους Βοιωτούς. Ένα, μόλις, λεπτό πριν το τελικό σφύριγμα ο Μασάντο ισοφάρισε και ο Αστέρας φάνηκε ότι τουλάχιστον θα εξασφάλιζε το πολύτιμο ποντάκι. Όμως ο Ντιμπαλά στις καθυστερήσεις, σαν Πανιωνίτης από καιρό, μετά από ένα μαγευτικό, αργά κουραστικό σλάλομ ανάμεσα σε πεταμένα χαρτάκι στην περιοχή του Αστέρα διαμόρφωσε το τελικό 1-2. Τώρα οι Αρκάδες ελπίζουν σε θετικό αποτέλεσμα μέσα στο Αεκάκι, όπου οι απανταχού ενωσίτες θα υποδεχτούν την ομάδα του Κωστένογλου με τιμές πρωταθλητή. Δεν είναι εύκολο να χαλάσει αυτή η φιέστα; Μήπως είναι; Ελπίδες σε cas, Ηρακλή και τιμή της ένωσης ώστε να έχουμε την πιθανότητα να δούμε την κυανέρυθρη λαίλαπα ξανά στα σαλόνια του UEFA.

ΟΦΗ – Πανιώνιος: Στην Κρήτη είχανε στήσει φιέστα. Και φυσικά εννοούμε για την παραμονή της ομάδας, μιας και ο ΟΦΗ έχει τέτοια κριτήρια τα τελευταία χρόνια. Μπαλόνια, μπαλωθιές, τσικουδιές, ριζίτικα, γαμοπίλαφα, βρεχτοκούκια. Μια ωραία μουστακαλίδικη ατμόσφαιρα. Ο ιστορικός έχει τους δικούς του στόχους. Όταν τα τρανζιστοράκια στον πάγκο αναμετέδιδαν το 0-1 της Λιβαδειάς στην Τρίπολη το ματς απέκτησε αξία. Έτσι το 1-0 (Πόποβιτς 7’) από την γκάφα ολκής του Κρέσιτς, μεταμορφώθηκε σε d-t σε 1-1, από το απλό και ουσιαστικό πλασέ του Λάμπρου (9’). Ανάπαυλα. Θέλαμε πολύ τον αγώνα. Σιγά, σιγά όλο και περισσότερο, οι παίκτες κατάλαβαν ότι είναι μέσα στο κόλπου του διεθνισμού και των μπασκετικών playoff. Γιατί όχι; Ο Ντάριο (81’ έστησε την μπάλα και φρόντισε να πάρει την ρεβάνς από τα 2 δοκάρια του ενάντια στην Βέροια. Αλήτικο πέρασμα της στρογγυλής θεάς με τόνους εσωτερικού φάλτσου δίπλα απ’ το τείχος και τα τρανζόστορ στην Τρίπολη άρχισαν να στάζουν πικρίλα. 1-2 και πλέον στην ουρά των departures στέκεται ο ιστορικός και η αρμάδα των άρρωστων ποδοσφαιρόφιλων που τον ακολουθούν αιώνια. Λίγο πιο πίσω είναι η Λάρισα και θέλει προσοχή. Εξάλλου ο Ατρόμητος δεν θα έρθει με τις σεζ-λόνγκ του στην πλατεία. Όπως περίπου θα πάει η Πανοπουλιάδα στον Εργοτέλη. Κάτι που σημαίνει πως αν η χαλκηδοναίοι χάσουν, μάλλον θα αρχίσουν να κοιτάνε στο χάρτη περιοχές όπως τα Τρίκαλα, η Νίκη Βόλου, η Καστοριά. Κακές σκέψεις με κατακλύζουν όταν και σκέφτομαι αυτό το ρημάδι 1-3 μέσα στο Περιστέρι που μας κράτησε στην Α’ εθνική επί Μπέου. Υπάρχουν χρωστούμενα; Μα, μα εμείς αλλάξαμε διοίκηση. Θέλω να πιστεύω. Θα πέσουν κορμιά και ελπίζω στο τέλος να κάνουμε check-in. Αν και τώρα που το σκέφτομαι μήπως είναι απελπιστικά βαρετό αυτό το μασκαριλίκι των playoff; Δεν έχει σημασία 2 χρονιές συνεχόμενα στην 5η θέση είναι μια επιτυχία, θα έλεγα σε μεγάλο βαθμό «Λινενική».


Τα κοπέλια ήθελαν και το έδειξαν μιας και σκόραραν μέσα στον κάμπο δις, με Ζούνιορ (28’) και Ογκουνσότο (63’). Μάλλον όμως αυτό δεν ήταν αρκετό απέναντι στην φορμαρισμένη Λάρισα που με τρία τέρματα των Μετίν (52’), Φωτάκη (67’) και Πάρα (80’) νίκησε τον αξιόμαχο Εργοτέλη στο νήμα και παρέμεινε επικίνδυνα ζωντανή στο κυνήγι της πεντάδας. Περισσότερο θέμα είναι πάντως για τους θεσσαλούς οι θεωρίες περί Δώνη, Κλέϊτον και Μετίν παρά η κατάληξη της 5ης θέσης.





Βέροια – Ατρόμητος: Το 1-1 (Ζέλσον 52’ – Ρόβας 56’) σημαίνει δυο πολύ δυσάρεστα πράγματα για αμφότερους. Η μεν Βέροια είπε αντίο στην Σούπερ Κλίκα ο δε Ατρόμητος σκέφτηκε πολύ σοβαρά για πρώτη φορά να το πει. Δηλαδή εννοώ ότι όσο ο Εργοτέλης νικούσε μέσα στην Λάρισα οι Περιστεριώτες σκεφτόντουσαν πολύ αρνητικά πράματα. Ο ένας βαθμός πάντως τους εξασφαλίζει ότι εάν νικήσουν στην πλατεία, πράγμα που απεύχομαι, θα είναι μαζί μας και απ’ την νέα σεζόν. Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά το παιχνίδι ήταν τελείως Β’ εθνικής. Άντε και του χρόνου παιδιά.

Ηρακλής – Καλαμαριά: Οι γριές ήταν και δεν ήταν αδιάφορες. Η καλαμαριά ήλπιζε σ ένα θαύμα κι αυτό μόνο και μόνο σε περίπτωση βαθμολογικής δικαίωσης απ’ το CAS για την «Βαλνεριάδα». Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ο Ηρακλής σε ένα σπάνιο επιθετικό κρεσέντο διέλυσε τους Πόντιους με το επιβλητικό 5-2 (Μάρκες 8’, Κομβολίδης 43’, Ααρόν 76’, 89’, Γιάντσης 83’, – Μπάρκογλου 49’, Γουέλιγκτον 73’), στέλνοντας τους με πάρα πολύ φόρα στην Β. Το έχω ξαναπεί ότι λυπάμαι πολύ για την Καλαμαριά, καθότι και συμπαθέστατη ομάδα είναι και αρκετά καλύτερη από πολλούς που σώθηκαν. Η μπάλα είναι όμως στρογγυλή και η αλήθεια είναι πως η ομάδα του Κατσαβάκη είχε σημαντικές ελλείψεις σε πάρα πολλές θέσεις. Ποντιακό πεντοζάλη… και απ’ του χρόνου στην Β’ εθνική θα υπάρχει ένας απόλυτος κυρίαρχος που ξέρει καλά την κατηγορία. Ποιος άλλος; Ο Ποντιακός Απόλλωνας.

Tips:
Sto Bathos Ntousan.
Ο Μπόρχα σκοράρει ασταμάτητα, που αλλού στην άκρως αντιποδοσφαιρική Γερμανία.
Η Αλέκα Παπαρήγα τολμάει και μιλάει για ντόπνγκ αγνοώντας ότι πρωτοπόρα στην χρήση αναβολικών με το τσουβάλι ήταν και η Δημοκρατία της Ανατολικής Γερμανίας.
Πρώτος σκορερ που έχει εκτελέσει ένα μόλις πέναλτι; Ίσως μόνο ο Μπλάνκο.
6 γκολ έχει βάλει ο Ντάριο Φερνάντεζ στο ελληνικό πρωτάθλημα εκ των οποίων τα 3 με απευθείας εκτέλεση φάουλ.

Ε ακούτε, χωριανοί, ανακάλυψαν το ντόπινγκ





Όπως και να το δεις είναι λιγάκι αμφίσημο το να γράφεις ένα κειμενάκι για την ντόπα με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα μέσα σ’ ένα γυμναστήριο. Αυτό ακριβώς όμως κάνω. Προσπαθώ να αντλήσω τα αίτια του φαινομένου μέσα σ’ ένα αυθεντικό πλαίσιο ανάδυσής του. Εδώ που η ματαιοδοξία για τον αλαβάστρινο τρικέφαλο οδηγεί στην υπερκατανάλωση σκευασμάτων και κατά συνέπεια πολλές φορές στην νεφρική ανεπάρκεια. Μέσα από τέτοιους χώρους αναδύθηκε το φαινόμενο Πύρρος Δήμας, ο Κάχι το «Κλαρκ», ο Σαμπάνης, ο Κεντέρης, η Θάνου. Όλοι. Και φυσικά όχι μόνο αρσιβαρίστες ή αθλητές του κλασσικού στίβου. Κάπως έτσι, στις μεταπολεμικές ψυχροπολεμικές δεκαετίες οι αστικές δημοκρατίες και η γραφειοκρατική Σοβιετία έκαναν τα κοριτσάκια της ρυθμικής γυμναστικής κάτι 40κιλα ανορεξικά ανθρωποειδή έτοιμα για το βάθρο της δόξας. Για να ανεμίσει ψηλά η σημαία της ματαιοδοξίας. «Βιταμίνες είναι, απλές Βιταμίνες». Και μετά νοσοκομεία, χημειοθεραπείες, λήθη. Δεν είμαστε και πολύ μακριά. Όχι, καθόλου. Ούτε είναι εύκολο για την ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας του σήμερα να πει όχι. Γιατί; Αφού ο κακοπληρωμένος, άνεργος, απολυμένος, εγωπαθής, πατριδοκέφαλος μικροαστός αναπαύεται διασωληνωμένος στον καινούργιο, αφράτο ΙΚΕΑ καναπέ του και χειροκροτεί το μετάλλιο. Τον κενό εαυτό του. Το όνειρο που ζει μακριά του. Το πρωτοσέλιδο μιας κατακίτρινης φυλλάδας. Και βέβαια κάνει το κορόιδο όταν ο σύλλογος στον οποίο διαπρέπει ο 14χρονος κανακάρης του, του πασάρει διακριτικά την πρώτη ναδρολόνη. «Στην υγειά του ρε. Ο γιόκας μου ο Φίτσουλας ρε, θα είναι σε 3 χρονάκια πρώτη μούρη. Θα μιλάει γι’ αυτόν όλη η Ελλάδα. Γλαμουριά, TV, δόξα, γκόμενες, κάμπριο με φιμέ τζάμια. Σωστός Ολυμπιονίκης. Θα τον υποδεχτούνε πίσω στην πατρίδα υπουργοί, δήμαρχοι, νομάρχες, αρχιεπίσκοποι, αθλητικές εταιρείες. Όσοι εξωραΐζουν επιμελώς το ψεύτικο και μας κλείνουν μέσα. Για να απλώσει η κυρά Παγώνα στην Πατησίων την νάιλον γαλανόλευκη που φυλάει στο μπαούλο και να νιώσει περήφανη που το σπέρμα του Ησίοδου διαιωνίζεται μέσα από κάτι «φτιαγμένους» γορίλλες. Αρχαίο Πνεύμα Ένοχο. ‘Ήρωες με ξύλινα πόδια. Πρεζάκια της δόξας. Και συν αυτών οι συγκλονισμένες αθώες περιστερές που ανακάλυψαν το ντόπινγκ τώρα. Ένοχοι που πίσω από τα αμέτρητα μπράβο, τις φαμφάρες και τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα νταραβερίζονται το απίστευτο μπαγιόκο της όλης ιστορίας. Εκεί είναι όλο το ζουμί.

Φόρτος εργασίας, διπλοπενιές και 2 μπαλαλάικες σε 1


Λίγο η πολύ δεν είναι ιδιαίτερα δόκιμο να γράψω για την 27η και την 28η αγωνιστική σε ένα κείμενο. Δικαιολογώντας όμως την χρονική ασυνέπεια μου, οι 2 αυτές αγωνιστικές διακατέχονται από μια κοινή εφαπτόμενη συνισταμένη. Ήτοι σημαίνει 2 πραγματάκια: α) Αλλαγή, καθότι η Α.Ε.Κ., πλέον μόνη της, κυνηγάει τον Ολυμπιακό για τον τίτλο, και β) Η 5η θέση μάλλον αποτελεί όνειρο απατηλό για τον ιστορικότερο της ιστορίας σύλλογο. Οι Αρκάδες σφραγίζουν πασσαπόρτια. Ω ναι, δεν πρόκειται για κακόγουστη φάρσα. Όλοι πιστεύαμε ότι θα ξεφουσκώσουν αλλά δια των αποτελεσμάτων προφανές είναι ότι αποτύχαμε οικτρά. Έχει κι ο άμπαλος δικαίωμα στο όνειρο, ιδιαίτερα σ’ ένα πρωτάθλημα όπου η δικτατορία του μίτο κυριαρχεί συντριπτικά. Τίποτα άλλο για πρόλογο; Α ναι! Κάτι κακοί άνθρωποι διαδίδουν ότι τα παιδιά του Ιακώβου την πίνουν. Πρωταθλητισμός με χαμομήλι γίνεται; Οι ωραίες ιδέες του κλασσικού αθλητισμού μαραίνονται. Κι άλλη απομυθοποίηση.
Ποιητικά:

«Κάτω απ’ την μπάρα του Ολυμπιονίκη Πύρρου Ρέμο
κρύβεται μια σύριγγα με Χέμο.
Όχι δεν αυτό, που μου’ δινε η μανούλα στο δημοτικό,
είν’ του Ιακώβου-Τζέκου το σκληρό ναρκωτικό.
Πλημμύρισε η δόξα με κρεατίνη βρωμερή,
αχ κάτι Κινέζια κίτρινα, μας στήσαν μηχανή».


28η: Το παράρτημα αυτομόλησε!!!!!

Ολυμπιακός – Λάρισα, ΟΦΗ-Παναθηναϊκός και ΑΕΚ-Εργοτέλης είναι τα παιχνίδια που θα έκριναν το πρωτάθλημα της σούπερ κλίκας. Γι’ αυτό κιόλας τα άλλα ματς ήταν επιμελώς στο κλάσιμο. Και να δείτε τι θα συμβεί από βδομάδα. Στις 2 τελευταίες λαμπρές αγωνιστικές. Σοκ και δέος. Χύθηκε, δε, τόσο πολύ μελάνι γι’ αυτή την ιστορία περί συγκλονιστικής εναλλαγής, σασπένς, δραματικού φινάλε. Μπλιαααααξ αλογομούρηδες! Άμπαλοι, θέλετε κιόλας να μας πείσετε ότι η μπάλα που βλέπουμε είναι υψηλού επιπέδου τέχνη. Κακομοίρηδες. Πάρτε την κούπα, όποιος να ναι στην τελική, και μην μας πρήζεται. Τι λέω, ακολουθεί το Euro, με τα κριάρια του Ρεχάγκελ. Τσουρέκια, τσουρέκια τα βλέπω.
Οι γαυροκέφαλοι με γκολ του Μήτρογλου στο 90’ κατέβαλαν την αντίσταση της αξιόμαχης Λάρισας. Δεν μας ξενίζει ότι οι Θεσσαλοί αγωνίζονταν με 10 παίκτες απ’ το 28’. Λίγο πριν την ανάπαυλα όμως ο Ολυμπιακός πλήρωσε την φλυαρία του. 0-1 με ωραίο τεχνικό πλασέ του Τουμέρ Μετίν. Πανηγύρια στο ΟΑΚΑ. Στην Κρήτη για άλλους λόγους. Γιατί η λήξη του ημιχρόνου βρήκε το παράρτημα να κερδίζει τα βαζελοκεντρικά με 2-1 (Ντρούλιτς 32’, Σίμιτς 44’- Σαλπιγγίδης 40’) και την ΑΕΚ να προηγείται με 2-0 (Ριβάλντο 5’ – Καφές 39’) του Εργοτέλη. Δηλαδή αυτό σήμαινε ότι το δισκοπότηρο κατηφόριζε στα Φιλαδέλφεια. Αμ δε! Ο Μπλάνκο μπορεί να διεύρυνε το σκορ με κοντινή κεφαλιά στο 51’, ο Κορδονούρης τίμησε του Κρητικούς στο 54’ για το τελικό 3-1, ο ΟΦΗ μπορεί να ξεσπάθωνε για τα σπασμένα 13 ολόκληρων χρόνων με 2 ακόμη τέρματα κατά των πολύ-ιδιοκτητών (Σφακιανάκης 51’ – Πόποβιτς 77’), αλλά ο πούστης ο «Θείος» είναι μεγάλος. Στο 50’ ο Σίσιτς έφερε το ματς στα ίσια, για να συμβεί αυτό που καθόρισε το τελικό αποτέλεσμα. Ο Ιμπραήμ Μπακαγιόκο, πέρασε στο παιχνίδι και απώλεσε 2 τεράστιες ευκαιρίες να τελειώσει τον Ολυμπιακό μέσα στο Καραϊσκάκη. Έτσι στο 90’ συνέβη το αναπόφευκτο. Το δισκοπότηρο λοιπόν, παρέμεινε κοντά στο λιμάνι. Σκορδοκαΐλα μας.

Για ένα πράγμα ομολογώ στεναχωρήθηκα. Το τελικό 2-2 μας στερεί ουσιαστικά τις περισσότερες πιθανότητες για την έξοδό μας στην Ευρώπη, καθότι ο Αστέρας «δίπλωσε» στο Περιστέρι αλλά το μεγάλο γαμώτο είναι για τον απολεσθέντα «παρά» του Μπίδη. Κρίμα. Σκληρό και άδικο. Βέβαια, τι να πεις για την ομάδα μας που βρέθηκε 2 φορές πίσω στο σκορ από την Βέροια με 0-1 και 1-2 (Κουμορτζί 16’ – Ζέεντορφ 4’, Ζέλσον 24’). Βγήκαμε μπροστά και με ολίγον τι ανεξήγητη –βλακώδη αβάντα απ’ τον διαιτητή σπρωχθήκαμε. Πάλι καλά που ο Φανούρης (81’) ισοφάρισε. Δεν υπάρχει θέμα παιδιά, «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι». Ξεκουραστείτε για την ρελάνς.

Στο Περιστέρι (αστέρι- αστέρι) οι Αρκάδες (τρομάρα τους) έπιασαν «Ευρώπη». Το 0-2 θέτει τον Ατρόμητο προ του Κεάδα. Ας είναι. Καλό δεν έχουν κάνει. Να πάρουμε πίσω και τον Λουτσιάνο δηλαδή. 79’ Τσέζαρεκ και 81’ Νταμόντε τα γκολ των νικητών. Καλή τύχη στα σαλόνια και στα εναπομείναντα παιχνίδια των playoff. Κακοποιήστε το άθλημα όσο καλύτερα μπορείτε.

Λεβαδειακός – ΠΑΟΚ: 2-0 (Λεονάρντο 12’ – Ανδράλας 71’). Δεν έχω άποψη για το παιχνίδι και επίσης δεν θα ήθελα να σχολιάσω έναν φιλικό αγώνα.

Καλαμαριά – Ξάνθη: 1-0 (Μπάρκογλου 90’). Ελπίδες (τυπικές) για τους Πόντιους και απάντηση του Μπάρκογλου στον Πανόπουλο. Τίποτε άλλο. Μπα; Ο Πανόπουλος συνεχίζει να μην βρίσκει λόγους να κοντράρει τον γαύρο. Κι αέρα στα πανιά μας.

Ηρακλής –Άρης: 2-2 Πέραν του διαδικαστικού του χαρακτήρα, από τις φάσες που είδα πιθανολογώ ότι ήταν ενδεχομένως από τα καλύτερα σε ποιότητα και θέαμα παιχνίδια του φετινού πρωταθλήματος. (Γιάντσης 64', Κομβολίδης 86' - Κάλβο 32', Κόκε 76').

27η: Προβλέψιμα κι ωραία

Α.Ε.Κ. – Ολυμπιακός: Το ξέρω έχω υπάρξει εμπαθής με το ΑΕΚάκι. Δεν φταίω εγώ όταν κοιτάζεις το ρόστερ και βλέπεις τον όνομα Εντίνιο. Και να ‘ταν μόνο αυτό. Ο κόσμος της έχει αφηνιάσει. Λες και αν δεν πάρεις πρωτάθλημα θα κατρακυλήσεις σε μια άνευ επιστροφής καταθλιπτική δίνη. Έγινε όμως για τους απανταχού ΑΕΚατζήδες, ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας, ιδεολογίας, αυτό που θα τους ξελασπώσει για φέτος. Δηλαδή: φιλοξενείς τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό που όλη την εβδομάδα εξαπολύει μεγαλεπίβολες δηλώσεις του τύπου «Πάμε να καθαρίσουμε το πρωτάθλημα», «Δεν χάνουμε μέσα στην ΑΕΚ», «τους έχουμε πάρει τον αέρα», «μόνο στο Νίκος Γκούμας – νυν παπαρουνοέκταση- είχανε τύχη» και τα λοιπά. Τον υποδέχεσαι έτσι. Του ρίχνεις 4 μπαλάκια και «γεια και χαρά ρε πατριώτες και εμέ οι παππούδες μου ήταν αγρότες».. Πάρτε την κούπα με τους βαθμούς του Βάλνερ. Εμείς σας κάναμε ρεντίκολο. Έτσι είναι Sokrates. Για άλλη μια φορά «χωρίς αιδώ». Ντροπή πια και για τον Εντίνιο που κάθε φορά σκοράρει. Και μάλιστα αυτή τη φορά το πλασέ του ήταν αυτό το αλεφαντικό του «μεγάλου παίκτου». Θα μας εκθέσει, έτσι όπως το πάει. Εντάξει είπαμε η ρέντα έχει και τα όρια της. Τα τέρματα των γηπεδούχων σημείωσαν οι Μπλάνκο (10’), Εντίνιο (12’), Λυμπερόπουλος (32’) και (60’) Καφές. Στο 48’ ο Τζόλε απώλεσε την ευκαιρία να σκοράρει για την τιμή του Θρύλιτς. Δεν βαριέσαι τόσα χρόνια έχουμε πλέον καταλάβει όλο το φάσμα αυτής της τιμής.

Παναθηναϊκός – Πανιώνιος:
Ένα από τα ματσάκια που από την αρχή καταλαβαίνει ακόμα κι αν είσαι εξωγήινος ότι τα παιδιά με τις κυανέρυθρες μπλούζες θα την χαλάσουν την δουλειά του βαζελιακού. Αυτό θα συνέβαινε αν… Αλλά όπως έγραψα και στην προηγούμενη μπαλαλάικα δεν θα κλάψουμε ποτέ, γιατί δεν μας νοιάζει. Ξέρουμε ότι είναι άνευ σημασίας. Πάντως φαινόταν δειλά δειλά ότι η Πανιωμανία είχε βρει την κερκόπορτα της λεωφόρου. Με πολλούς ελεύθερους χώρους ο Χούτος ζάλιζε τα αμυντικά των σιχαμένων. Πήρε 2 πέναλτι απ’ τον Μόρις που περιέργως δεν αποβλήθηκε. Στο πρώτο (23’) ο Γκαλίνοβιτς κέρδισε τον Τζιμπούρ, ενώ στο δεύτερο (45’) ο Γαλλο-Αλγερινός πήρε την εκδίκηση του, σκάβωντας γλυκά το τόπι. 0-1 ημίχρονο. Η όρεξη ομολογώ ότι άνοιξε. Τα πάνθερς τραγουδούσαν αδιάκοπα. Ο Παναθηναϊκός ήταν ανύπαρκτος. Ο επόπτης καταλόγισε 2 επίσης ανύπαρκτα offside στον Τζιμπούρ που κατά πάσα πιθανότητα θα σήμαιναν την λήξη του πανηγυριού, αλλά είπαμε χαλάλι σας ρε μάγκες. Άμα εσείς την βρίσκετε έτσι, εμάς μας περισσεύει. Ο Λίνεν έκανε αλλαγή τον Χούτο. Λάθος μάλλον. Η εκατονταετής πράσινη μύξα βγήκε μπροστά και από λάθη της άμυνας μας κέρδισε 2 πέναλτι. Παπαδόπουλος (74’) και Σαλπιγγίδης (80’) ήσαν εύστοχοι, με το πέναλτι του τελευταίου να αποδεικνύει γιατί ο κόσμος τους λέει βάζελους. Αν έχεις τύχη διάβαινε, κι αν όχι μην το κάνεις και θέμα, μπορείς να φτιάξεις και καμιά καλή ομάδα που και που. Στην υγειά σας παιδιά, και τώρα εκ τους ασφαλούς, παριστάνοντας τον αθώο σας εύχομαι καλό ταξίδι στην Κρήτη.

Ξάνθη – Άρης:
Στις 10/12 του 1948 σε μια κρύα και σκοτεινή νύκτα στο Μόσταρ της σημερινής Βοσνίας Ερζεγοβίνης συνέβη μια απίστευτη πλανητική συνομωσία. Σε ένα ταπεινό, φτωχικό σπίτι δίπλα στον βρώμικο ποτάμι της πόλης γεννήθηκε ο ένας και μοναδικός πρίγκιπας που έχει ποτέ υπάρξει. Το όνομά του Ντούσαν Μπάγεβιτς και σήμερα παρά το φαινομενικά ειρωνικό πρελούδιο θέλω να αποκαταστήσω αυτά που σε ένα βαθμό έχω υπονοήσει για τον βατραχο – αίματο. Ναι ο Ντούσαν είναι αντιπαθής. Ναι είναι φραγκοκίλλερ. Αλλά συνάμα είναι και καλός προπονητής και κανένας δεν ξέρει το ελληνικό πρωτάθλημα όσο αυτός. Τα 2-3 πραγματάκια που χρειάζεσαι για να πας στα πηγάδια και να τσακώσεις το διπλό. Είναι κατάκτησή του αυτό. Και βέβαια το ταβάνι του είναι το ελληνικό πρωτάθλημα, γιατί όταν βγαίνει στας αδιάβατας ευρώπας βάζει τον Ρέτζιτς δεξί μπακ, παρέχει απλόχερα στη Χέρενφεν την νίκη, αφήνει την Μόλντε να γυρίσει το 0-2 και ούτω καθ’ εξής. Το 0-2 στην Ξάνθη (Σιστόν 76', Νάτσο Γκαρσία 88'), ήταν η εδραίωση του σκουλικ –άρεως στην 4η θέση. Τα γκολ. Τώρα πια ο Πανόπουλος δεν έχει κίνητρο να κόψει βαθμούς στον γαύρο. Ή μήπως έχει, εξαιτίας της γαυροκλοπής του Λεμονή; Είδομεν και κρίνομεν!

Λάρισα Καλαμαριά: Εντάξει η ΑΕΛ είναι σε καλή κατάσταση και θέλει να παλέψει για την πεντάδα. Η Καλαμαριά λίγο πολύ έχει εφησυχάσει στην ενδεχόμενη δικαίωση της περίπτωσης Βάλνερ. Και όλη η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις δηλώσεις του Άλμπαν Μπούσι. Εκεί που είσαι ήμουν, κι εδώ που είμαι θα’ ρθεις ή τέλος πάντων κάπως έτσι. Τι δηλαδή δεν είναι αλήθεια ότι η Λάρισα όταν πέρσι κινδύνευε να πέσει παρακάλαγε την Καλαμαριά να ανοίξει τα ποδαράκια της; Ναι, αλλά μετά την απομάκρυνση απ’ το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζετε. Έτσι δεν είναι; Ας είχες υπογράψει Δαμήλο, να βγεις τώρα να φωνάζεις. Τελικό σκορ 2-1 (Κλέιτον 14’, Ζουράφσκι 51’ – Μπούσι 81’). Η Καλαμαριά είναι μαζί μας μόνο μαθηματικά.

Αστέρας – Βέροια (2-0, Τσέζαρεκ 6’ και 60’): Ναι ο Αστέρας αυτό το κάνει καλά. Παίζει άμυνα και καθαρίζει με την ποιότητα κάποιων ποδοσφαιριστών του τα φαινομενικά εύκολα παιχνίδια. Δεν έμειναν στην τεσσάρα απ’ τον Πανιώνιο και ξέφυγαν 3 βαθμούς για την κατάληψη της προνομιούχας 5ης θέσης. Το να αξίζεις σαν ομάδα είναι κάτι που σε κάνει να γουστάρεις, αλλά ενδέχεται να μην παραλληλίζετε με την αντικειμενικότητα των στόχων σου. Και ο Αστέρας δεν αξίζει, αλλά τουλάχιστον βρίσκεται εκεί που βρίσκεται από χάρη στην δική του αποτελεσματική απόδοση. Είπαμε θέλει και τύχη, κάτι που φέτος ο Αστέρας σε μεγάλο βαθμό έχει. Χαλάλι, χαλάλι, πριν από μερικά χρονάκια εξάλλου έπαιζαν τοπικό ντέρμπι με το Λεωνίδιο.

ΠΑΟΚ – Ατρόμητος: Ναι ο ΠΑΟΚ γύρισε τις νίκες. Απορώ γιατί αυτή η ομάδα συνεχίζει να παίζει σ’ αυτό το πρωτάθλημα. Ούτε ο Κόλκας δεν ξέρει. Δεν βλέπει το γιατί. Το γκολ του Γεωργιάδη (43’) με πέναλτι έσπασε την κατάρα της αστοχίας που είχαν οι παίκτες του ΠΑΟΚ, ενώ ο Ατρόμητος αρχίζει και βάζει με το μυαλό του κακά πράγματα. Δεν είναι και λίγο να κινδυνεύεις όταν διατυμπανίζεις σε όλους Αύγουστο μήνα ότι ια είσαι η ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος. Οι Πανιώνιοι το έχουμε ζήσει στο πετσί μας αυτό. Πιστέψτε μας.
Εργοτέλης – Λεβαδειακός: Δεν του πάει του Λεβαδειακού το Παγκρήτιο. Είναι γεγονός. Πριν δυο σεζόν έχασε την παραμονή του στην κατηγορία από τον ΟΦΗ χάνοντας στο ίδιο γήπεδο. Το φετινό κρας τεστ κόντρα στον Εργοτέλη δεν ήταν τόσο κρίσιμο, αλλά ούτε κι αδιάφορο. Όχι γιατί δεν κέρδισε η ομάδα της Βοιωτίας, αλλά γιατί ένας ανταγωνιστής πήρε 3 βαθμουλάκια. Τι άλλο; Ογκουνσότο έλα στην Πλατεία. (2-1, Ογκουνσότο 11’, Κοιλιάρας 71’ – Λεονάρντο 39’).

Ηρακλής – ΟΦΗ: Αδιάφορο. Αδιάφορο. Αδιάφορο. Αδιάφορο. Αδιάφορο. Ανυπόφορο. Ανυπόφορο. Ανυπόφορο. Κάτι άλλο από Α. Αντώνης Ρέμος. Αντώνης Ρέμος. Αντώνης Ρέμος. Εντάξει: 1-0 κέρδισαν οι γριές με γκολ του Γκαρσία στο 90’. Χωρίς στόχους, χωρίς ουσία, χωρίς Cherokee, χωρίς πατρίδα.

Σχολιάκια:

Μην ξεχάσω, να αναφέρω σημαδιακά γεγονότα που χαράζουν την σύγχρονη ιστορία της βλακείας. Όχι δεν έχουμε σύνδρομο καταδίωξης, αλλά όλα είναι μια μασονική σκευωρία κατά του αξεπέραστου ελληνικού μεγαλείου. Στις 4/04 του 1930 ιδρύεται το κομμουνιστικό κόμμα στον Παναμά. Τιμή στα συντρόφια της διώρυγας. Την ίδια μέρα στα 1960 η Σενεγάλη κερδίζει την ανεξαρτησία της. Δολοφονείται ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ή ΑΕΚ κερδίζει στο Μπάσκετ τον πρώτο της Ευρωπαϊκό τίτλο και ναι, ναι ,ναι! στο 2008 ανακαλύπτεται (άκουσον – άκουσον ) ότι οι Έλληνες αθλητές -του ενδιαφέροντος αθλήματος μιμητισμού των ζώων -της άρσης βαρών πιάνονται ντοπαρισμένοι. Ε όχι;
Ω Ντούσαν, Ω Ντούσαν! Δεν σε χωράει όλη η πλάση.

Μελαμπιανάκη εσύ σούπερ σταρ!

ΒΜW σπανός, η λύση στην αυτοκίνηση.

Η Εξέδρα αρχίζει και ανεβαίνει.

Η Βενζίνη όλο και ακριβαίνει.

Ο Μπούλμπας θα μείνει για πάντα στην Λάρισα.




Blogger Template by