Δεν είναι ούτε ο χρόνος, ούτε ο τόπος για μία ενδελεχή ανάλυση. Στην τελική, έχει γίνει τόσο πολύ 3dimensional το σκηνικό, ώστε δεν είμαι και βέβαιος αν μπορεί και να υπάρξει μία όποια κάποια ενδελεχή ανάλυση.


Αλλά το θέμα είναι ένα. Οι λαοί, (για την ώρα της Ισλαμικής Μέσης Ανατολής) έχουν εξεγερθεί. Όταν έπεφταν οι πρώτες πέτρες στην Τυνησία, στα μέσα Ιανουαρίου, η δυτικοευρωπαϊκή ομήγυρης του κεφαλαίου, προπαγάνδιζε μια γλώσσα Ισλαμοφοβίας. Με την βαθιά απόμακρη και αποκρουστικά αδιάφορη μεγαλομανία της, που αντιμετωπίζει αυτούς τους λαούς ως και γεννητικά υποδεέστερους έκανε ζάπινγκ θεωρώντας ότι αυτοί εκεί οι φτωχοί της Τυνησίας θα το βουλώσουν κάποια στιγμή. Και όμως αυτό που είχαν να πουν το άκουσαν (δυστυχώς για την ομήγυρη) όλοι όσοι βρίσκονται σε μια παρόμοια θέση. Έτσι, ξαφνικά. Ένας νέος αυτοπυρπολείται, καταλήγει από τα τραύματά του και ο 23χρονος μονάρχης Μπεν Αλί, εγκαταλείπει την χώρα, ρουφώντας τις τελευταίες σταγόνες πλούτου που μπορεί. Με την πλουτοκρατία να είναι ακόμα χαμένη στο ζάπινγκ.


Η Αίγυπτος φέρει μια βαριά ιστορία δουλοκρατίας. Υποτέλεια ενός πληθυσμού που επιβιώνει με μεροκάματο 2 δολαρίων την ημέρα σε μια σειρά από μεταμοντέρνους αποικιοκράτες που έχουν εντρυφήσει στον παρασιτικό πλουτισμό και την καλοπέραση με δούλους. Πάντοτε με τις ευλογίες των δυτικών και πολιτισμένων βαρβάρων. Θυμάμαι αμυδρά την πλατεία Ταχρίρ από ένα ταξίδι μου εκεί. Πλέον θα τη θυμάμαι και για την δυναμική της.  Η Αίγυπτος, λοιπόν, δεν άργησε να ακούσει. Σκεφτόμουν αυτή την περιβόητη κομμουνιστική εικόνα του κοιμώμενου γίγαντα. Αν τελικά ο Αλλάχ είναι μεγάλος, ο λαός του είναι μεγαλύτερος. Και έτσι, ο διανοητικός του δυνάστης (ο Αλλάχ) μαζί με τους καθημερινούς του δυνάστες (Μουμπάρακ ας πούμε) μπορούν να τα μαζεύουν σιγά σιγά. Ξέρω ακούγεται αστείο, αλλά μια πλούσια χώρα 80 εκατομμυρίων ζωών (τις λιγόστεψε όσο μπορούσε ο στρατός του Μουμπάρακ) κατάφερε να διώξει των επί 3 δεκαετίες ηγέτη της και να διαπραγματευτεί ριζικές αλλαγές στο σύνταγμα. Για όσους δε βιαστούν να προδικάσουν μια αρνητική τροπή της επανάστασης, απλά επισημαίνω αυτό το "να αφήσουμε για μια φορά τους λαούς". Σαμπάχ ελ νουρ, λέω εγώ. Σημαίνει καλημέρα στον ήλιο.


Το πράγμα σοβάρεψε και οι επιπτώσεις στην τιμή του πετρελαίου (ενδεχομένως και οι επιπτώσεις των εντυπώσεων λαών που εξεγείρονται) έκαναν τα διαπλανητικά αφεντικά να ασχοληθούν με την περιοχή. Φυσικά, οι χιλιάδες νεκροί και οι δολοφονίες της εξουσίας ενάντια στους εξεγερμένους δεν ήταν σε καμία περίπτωση άξια προσοχής. Στην πολιτισμένη μας δύση τα δεκαδικά μετρούν λίγο περισσότερο από τις ανθρώπινες ζωές. Και μπαίνει μπροστά το πλάνο του τρόμου. Φήμες για "κακή" εξάπλωση των ταραχών (κάτι σαν την εξάπλωση της πανούκλας για τα αφεντικά) σε Λίβανο, Συρία, Ιορδανία, Ομάν, Υεμένη, Ιράν, πολύβουα δελτία ειδήσεων και ανταποκρίσεις με μόνο στόχο την διαστρέβλωση, την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα. Φόκους στους κακούς δικτάτορες ως πρόσωπα και όχι στα διακυβεύματα των εξεγέρσεων. Όχι στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ισότητα, στην ισονομία, στην δικαιοσύνη, την αταξικότητα. Αυτή εξάλλου είναι και η καυτή πατάτα που κρύβουμε κάτω από το μανδύα της δημοκ(π)ρασίας εδώ στη Δύση.


Η Λιβύη μπήκε στο χορό έχοντας εικόνες και δεδικασμένα. Η Βεγκάζι καταλήφθηκε σε 2 μέρες παρά την απίστευτη κυβερνητική βιαιότητα. Και ο "επαναστάτης" Καντάφι αντέδρασε λες και του σπάσανε τα λέγκο. Εγωμανία στο φουλ. Λουτρό αίματος με τα μαντρόσκυλα να καταδικάζουν τον άλλοτε φίλο τους (μην το πεις οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν) και να ετοιμάζουν και τάχα μου τάχα μου επέμβαση για την διασφάλιση της τάξης. Δηλαδή του πετρελαίου. Μην περάσει και αυτό στους εξεγερμένους ή μην κάνει καμία τρέλα αυτός ο παλαβιάρης και καταστρέψει της πηγές πάνω στην πανωλεθρία που έρχεται πάνω του σαν Νέμεσις.


Άραγε προς τα που θα μεταναστεύσει αυτό το κύμα εξέγερσης των εξαθλιωμένων; Έχουν σκεφτεί το ενδεχόμενο της γενίκευσης του φαινομένου και εκτός Ισλαμικής Μέσης ανατολής; Διαφαίνεται μια ελπίδα στα λόγια μου, παρά τον πόνο μιας (ακόμη) μάχης που μπορεί να αποβεί χαμένη. Έχω την πολυτέλεια να γράφω από τον υπολογιστή μου και όχι το ρίσκο να είμαι σε ένα δρόμο της Βεγκάζης, του Καΐρου, ή της Τύνιδας. Αλλά ως πότε θα έχω αυτή την πολυτέλεια, ή μάλλον μήπως ακόμα και αυτή η πολυτέλεια είναι άλλη μια ακόμα υποτέλεια; Μήπως, πλέον δεν απέχουμε και πολύ από τις ταξικές κοινωνίες των βασιλιάδων - ηγετών της Αφρικής, ή τις δυτικές δημοκρατίες που η ευμάρεια έχει μετασχηματισθεί σε λίπος και αντικαταθλιπτικά μπροστά στην "ειρήνη" μιας φωσφορίζουσας οθόνης. Μήπως στην Ελλάδα του ΔΝΤ η "κοινωνική ειρήνη" είναι μια πιο εύθραυστη υπόθεση; Δεν ζητάω να γίνουμε πλατεία Ταχρίρ (αστειότητες μιας ελληνικής αριστεράς που δεν μπορεί ούτε καν να ακολουθήσει με συνέπεια). Ζητάω να αφουγκραστούμε αυτές τις πλατείες. Αυτά τα οδοφράγματα. Αυτές τις εξεγέρσεις. Ζητάω να θέσουμε τους εαυτούς μας δίπλα σε όσους επαναδιαπραγματεύονται το μέλλον τους με όρους ευνοϊκότερους. Χωρίς αποικιοκράτες (να δεις που και αυτό μας αφορά), αφεντικά, ηγέτες, τραπεζίτες, διπλωμάτες. Αυτό το μακριά από δω και όπου θέλει ας είναι δεν δουλεύει πια. Όλα είναι στη γειτονιά μας, και όλα είναι γειτονιά μας.

ΥΓ: Προσθέτω ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία για τις σχέσεις Qaddafi και LSE. Έτσι, γιατί scripta manent.










     

Δεν είναι ούτε ο χρόνος, ούτε ο τόπος για μία ενδελεχή ανάλυση. Στην τελική, έχει γίνει τόσο πολύ 3dimensional το σκηνικό, ώστε δεν είμαι και βέβαιος αν μπορεί και να υπάρξει μία όποια κάποια ενδελεχή ανάλυση.

Αλλά το θέμα είναι ένα. Οι λαοί, (για την ώρα της Ισλαμικής Μέσης Ανατολής) έχουν εξεγερθεί. Όταν έπεφταν οι πρώτες πέτρες στην Τυνησία, στα μέσα Ιανουαρίου, η δυτικοευρωπαϊκή ομήγυρης του κεφαλαίου, προπαγάνδιζε μια γλώσσα Ισλαμοφοβίας. Με την βαθιά απόμακρη και αποκρουστικά αδιάφορη μεγαλομανία της, που αντιμετωπίζει αυτούς τους λαούς ως και γεννητικά υποδεέστερους έκανε ζάπινγκ θεωρώντας ότι αυτοί εκεί οι φτωχοί της Τυνησίας θα το βουλώσουν κάποια στιγμή. Και όμως αυτό που είχαν να πουν το άκουσαν (δυστυχώς για την ομήγυρη) όλοι όσοι βρίσκονται σε μια παρόμοια θέση. Έτσι, ξαφνικά. Ένας νέος αυτοπυρπολείται, καταλήγει από τα τραύματά του και ο 23χρονος μονάρχης Μπεν Αλί, εγκαταλείπει την χώρα, ρουφώντας τις τελευταίες σταγόνες πλούτου που μπορεί. Με την πλουτοκρατία να είναι ακόμα χαμένη στο ζάπινγκ.

Η Αίγυπτος φέρει μια βαριά ιστορία δουλοκρατίας. Υποτέλεια ενός πληθυσμού που επιβιώνει με μεροκάματο 2 δολαρίων την ημέρα σε μια σειρά από μεταμοντέρνους αποικιοκράτες που έχουν εντρυφήσει στον παρασιτικό πλουτισμό και την καλοπέραση με δούλους. Πάντοτε με τις ευλογίες των δυτικών και πολιτισμένων βαρβάρων. Θυμάμαι αμυδρά την πλατεία Ταχρίρ από ένα ταξίδι μου εκεί. Πλέον θα τη θυμάμαι και για την δυναμική της.  Η Αίγυπτος, λοιπόν, δεν άργησε να ακούσει. Σκεφτόμουν αυτή την περιβόητη κομμουνιστική εικόνα του κοιμώμενου γίγαντα. Αν τελικά ο Αλλάχ είναι μεγάλος, ο λαός του είναι μεγαλύτερος. Και έτσι, ο διανοητικός του δυνάστης (ο Αλλάχ) μαζί με τους καθημερινούς του δυνάστες (Μουμπάρακ ας πούμε) μπορούν να τα μαζεύουν σιγά σιγά. Ξέρω ακούγεται αστείο, αλλά μια πλούσια χώρα 80 εκατομμυρίων ζωών (τις λιγόστεψε όσο μπορούσε ο στρατός του Μουμπάρακ) κατάφερε να διώξει των επί 3 δεκαετίες ηγέτη της και να διαπραγματευτεί ριζικές αλλαγές στο σύνταγμα. Για όσους δε βιαστούν να προδικάσουν μια αρνητική τροπή της επανάστασης, απλά επισημαίνω αυτό το "να αφήσουμε για μια φορά τους λαούς". Σαμπάχ ελ νουρ, λέω εγώ. Σημαίνει καλημέρα στον ήλιο.


Το πράγμα σοβάρεψε και οι επιπτώσεις στην τιμή του πετρελαίου (ενδεχομένως και οι επιπτώσεις των εντυπώσεων λαών που εξεγείρονται) έκαναν τα διαπλανητικά αφεντικά να ασχοληθούν με την περιοχή. Φυσικά, οι χιλιάδες νεκροί και οι δολοφονίες της εξουσίας ενάντια στους εξεγερμένους δεν ήταν σε καμία περίπτωση άξια προσοχής. Στην πολιτισμένη μας δύση τα δεκαδικά μετρούν λίγο περισσότερο από τις ανθρώπινες ζωές. Και μπαίνει μπροστά το πλάνο του τρόμου. Φήμες για "κακή" εξάπλωση των ταραχών (κάτι σαν την εξάπλωση της πανούκλας για τα αφεντικά) σε Λίβανο, Συρία, Ιορδανία, Ομάν, Υεμένη, Ιράν, πολύβουα δελτία ειδήσεων και ανταποκρίσεις με μόνο στόχο την διαστρέβλωση, την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα. Φόκους στους κακούς δικτάτορες ως πρόσωπα και όχι στα διακυβεύματα των εξεγέρσεων. Όχι στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ισότητα, στην ισονομία, στην δικαιοσύνη, την αταξικότητα. Αυτή εξάλλου είναι και η καυτή πατάτα που κρύβουμε κάτω από το μανδύα της δημοκ(π)ρασίας εδώ στη Δύση.


Η Λιβύη μπήκε στο χορό έχοντας εικόνες και δεδικασμένα. Η Βεγκάζι καταλήφθηκε σε 2 μέρες παρά την απίστευτη κυβερνητική βιαιότητα. Και ο "επαναστάτης" Καντάφι αντέδρασε λες και του σπάσανε τα λέγκο. Εγωμανία στο φουλ. Λουτρό αίματος με τα μαντρόσκυλα να καταδικάζουν τον άλλοτε φίλο τους (μην το πεις οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν) και να ετοιμάζουν και τάχα μου τάχα μου επέμβαση για την διασφάλιση της τάξης. Δηλαδή του πετρελαίου. Μην περάσει και αυτό στους εξεγερμένους ή μην κάνει καμία τρέλα αυτός ο παλαβιάρης και καταστρέψει της πηγές πάνω στην πανωλεθρία που έρχεται πάνω του σαν Νέμεσις.


Άραγε προς τα που θα μεταναστεύσει αυτό το κύμα εξέγερσης των εξαθλιωμένων; Έχουν σκεφτεί το ενδεχόμενο της γενίκευσης του φαινομένου και εκτός Ισλαμικής Μέσης ανατολής; Διαφαίνεται μια ελπίδα στα λόγια μου, παρά τον πόνο μιας (ακόμη) μάχης που μπορεί να αποβεί χαμένη. Έχω την πολυτέλεια να γράφω από τον υπολογιστή μου και όχι το ρίσκο να είμαι σε ένα δρόμο της Βεγκάζης, του Καΐρου, ή της Τύνιδας. Αλλά ως πότε θα έχω αυτή την πολυτέλεια, ή μάλλον μήπως ακόμα και αυτή η πολυτέλεια είναι άλλη μια ακόμα υποτέλεια; Μήπως, πλέον δεν απέχουμε και πολύ από τις ταξικές κοινωνίες των βασιλιάδων - ηγετών της Αφρικής, ή τις δυτικές δημοκρατίες που η ευμάρεια έχει μετασχηματισθεί σε λίπος και αντικαταθλιπτικά μπροστά στην "ειρήνη" μιας φωσφορίζουσας οθόνης. Μήπως στην Ελλάδα του ΔΝΤ η "κοινωνική ειρήνη" είναι μια πιο εύθραυστη υπόθεση; Δεν ζητάω να γίνουμε πλατεία Ταχρίρ (αστειότητες μιας ελληνικής αριστεράς που δεν μπορεί ούτε καν να ακολουθήσει με συνέπεια). Ζητάω να αφουγκραστούμε αυτές τις πλατείες. Αυτά τα οδοφράγματα. Αυτές τις εξεγέρσεις. Ζητάω να θέσουμε τους εαυτούς μας δίπλα σε όσους επαναδιαπραγματεύονται το μέλλον τους με όρους ευνοϊκότερους. Χωρίς αποικιοκράτες (να δεις που και αυτό μας αφορά), αφεντικά, ηγέτες, τραπεζίτες, διπλωμάτες. Αυτό το μακριά από δω και όπου θέλει ας είναι δεν δουλεύει πια. Όλα είναι στη γειτονιά μας, και όλα είναι γειτονιά μας.

ΥΓ: Προσθέτω ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία για τις σχέσεις Qaddafi και LSE. Έτσι, γιατί scripta manent.