«36 χρόνια χαμένα». Το σύνθημα αυτό, γραμμένο σε πλακάτ που κρατούσε μεσήλικας, της γενιάς του πολυτεχνείου, ομολογώ ότι με σημάδεψε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην χθεσινή πορεία. «36 χρόνια χαμένα».

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Κόσμος, αρκετός. Παλμός αφηρημένος. Κάπου ζωηρός, κάπου υποτονικός. Θυμήθηκα την συνέντευξη του Σαββόπουλου σε κάποια από τις επί της ουσίας αδιάφορα ίδιες Κυριακάτικες εφημερίδες. «Σήμερα την ελπίδα των 60s και 70s την έχει αντικαταστήσει η απελπισία».

Μπάτσοι. Πιο πολλοί από ποτέ. Πιο εξοπλισμένοι από ποτέ. Elephant man. Προβοσκίδες μεταμοντέρνες, τους προστατεύουν από το να μυρίζουν τις χημικές πορδές τους. Ασπίδες, χειροπέδες, γκλομπς, όπλα, κέρατα. Αστικός στρατός. Μια νέα χούντα. Και από τον Πολύδωρα στον Χρυσοχοϊδη, αλλάζουν μόνο τα περιφερειακά και ασήμαντα. Χθες, οι μπάτσοι μας πήγαν συνοδεία από την Κλαθμώνος μέχρι το τέλος, όπου και αποφάσισαν ότι θα πρέπει να κάνουν ντου. Συλλήψεις για νέους φακέλους. Κάτι σαν τους τηλεοπτικούς «Νέους Φακέλους». Και πάνω εκεί στην εκρηκτικά τεταμένη συμπόρευση, συνειδητοποίησα αυτό το επιφανές χάσμα. Την διαιρετική τομή. Οι άλλοι και οι μπάτσοι. Οι νικητές και οι χαμένοι. Οι έξυπνοι και οι χαζοί. Ξεχύθηκε αθρόα η μεγαλομανία, η βλακεία, η αυταρέσκεια, η μισαλλοδοξία των τάχα μου πεφωτισμένων – εξεγερμένων. Συνθήματα κενά. Χαζά. «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι». Το λες μια, το λες δύο. Μέτα το λες επειδή δεν έχεις κάτι άλλο να πεις. «Μέσα στο μυαλό σας έχετε σκατά, τι να καταλάβετε από λευτεριά». Συγκλονιστικά αντ’ αυτού. Εντάξει, οι μπάτσοι δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Ας το δεχθούμε a priori. Εμείς; Με τους όρους που προασπιζόμαστε (τάχα μου τάχα μου), ενδεχομένως να μην μπορούμε να ζήσουμε μαζί ούτε σε μια κατάληψη. Άλλωστε, παραδείγματα υπάρχουν πλείστα. Τι στην ευχή ξέρουμε εμείς από λευτεριά; Και υπάρχουν και χειρότερα. «Αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό, επίθεση στα τμήματα να βάλουνε μυαλό». Επιπέδου Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός στην καλύτερη. Λούμπεν όχι εκ φύσεως, αλλά εκ συνειδήσεως. Δηλαδή, βαυκαλιζόμαστε με τις χύτρες, με τις σφαίρες και το ψευτοαντάρτικο; Και αυτό μας καλύπτει; Μήπως έχουμε χάσει το στόχο μας; Οι μπάτσοι και τα σκατά του κεφαλιού της είναι το πρόβλημα της κοινωνίας μας; Που είναι τα αφεντικά; Μήπως, είναι η Κατσέλη, ο Θεοδωράκης, ο Ανδρουλάκης, και η Σώτη Τριανταφύλλου; Φοβάμαι ότι τα σκατά έχουν μεταναστεύσει και σε άλλα κεφάλια.
Τουλάχιστον, υπάρχει ακόμα στον αέρα ο έρωτας. Το ουσιαστικό σήμα κατατεθέν της εξέγερσης του πολυτεχνείου. Μιας εξέγερσης που το μόνο που έχει πλέον να μας πει είναι αυτό. Να μην ξεχνάμε να ήμαστε ερωτευμένοι. Να μην ξεχνάμε να ήμαστε ονειροπόλοι, αθώοι, αφελής. Αυτό κι αν είναι εξέγερση.

Εδώ πλανήτης – μπαλαλάικα. Ανταπόκριση γιοκ για 6 μήνες – buffer. Συνέδρια, καλοκαιράκι, Ευρωεκλογές. Και τώρα μια προσπάθεια επαναφοράς στην σφαίρα της ανταπόκρισης. Τι σκέφτομαι, τι γράφω, τι έχω να πω. Fly like a butterfly, sting like a bee.

Η μπάλα η μοναδική:

Εδώ και περίπου έναν χρόνο, δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να με κάνει σε βαθμό που να θέλω – πέραν ενός ‘πρέπει’ που εδώ έχει αποθάνει – να γράψω κατιτίς. Η Αργεντινή σνιφάρει αποτυχία, υπό τις οδηγίες έμπειρων ρουθουνιών. Ο Πανιώνιος μοιάζει να έχει στο τιμόνι οδηγό που σκέφτεται τα μπούτια της πρώην του, δείχνοντας ακατάσχετη βαρεμάρα να ασχοληθεί με τα καθέκαστα. Η μπάλα δεν κυλάει παρά ελάχιστα. Ο Ρεκόμπα παίζει ρακέτες στην Μύκονο και ο Μανώλης Σκούφαλης έχει καιρό τώρα οριοθετήσει τα όρια της ποδοσφαιρικής του ικανότητας. Αυτό το ‘μέχρι εκεί’ είναι αρκετό για να απολαμβάνει η ομάδα, αυτό το ένδοξο ‘τίποτα με μπόλικο καθόλου’. Σαν μόνη λέξη στο οπλοστάσιο της ονείρωξης η λέξη υπομονή. Ας μην ξεχάσουμε αυτή την μικρή, φωτεινή εξαίρεση που ακούει στο όνομα λόλο. Υπάρχουν και άλλοι: Και τι να πεις; Ότι ο πολυμετοχικός με Λέτο (ο απρόβλεπτος), Σισσέ (ο γυάλινος) και Κατσουράνη (ο πάντα μέτριος) κινδυνεύει να ξαναχάσει το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό του οικοδομικού ποδοσφαίρου που επιτάσσει η μεγαλοφυΐα του Τιμούρ Κετσπάγια. Αλήθεια, τι περιμένει κανείς από έναν Κυπριογεωργιανό με θητεία στην Άεκ του Σερβονταλάρα;

Η μπάλα με τα σπυριά:

Και επίσημη και αγαπημένη. Μακριά από ψευτοδιλήμματα και πιθηκισμούς. Κοινή ομολογία; Υπάρχει μια αίσθηση αναπάντεχου. Τουλάχιστον αναλογιζόμενοι τις απουσίες πρωτοκλασάτων. Ξεπερνάμε και μια δόση βλακείες που πάντοτε κρύβεται πίσω από τη φάμπρικα του πρωταθλητισμού. Και έτσι η ομάδα έχει δυνατότητες. Τι κι αν ο Φώτσης δεν μπορεί να δέσει μόνος τα κορδόνια του, τι κι αν ο Πρίντεζης φέρει σαν στάμπα το lifestyle της Γλυφάδας, τι κι αν οι Καλάθης και Κουφός ψάχνουν να βρουν στην Πολωνία drive in cinema για να βγουν με τις συν αυτών binboes από την Οκλαχόμα, τι κι αν ο Καλαμπόκης παίζει ασταμάτητα από το καλοκαίρι του 2003, βλέπουμε ωραίο μπάσκετ.

Στο λάκκο με τις πρόωρες:


Ένα project που δεν βγήκε: (Ναι μετανιώνω)

Ανέκαθεν με ενέπνεε η ιδέα του απρόοπτου. Του διαστημικά ακραίου. ‘Quelle surpise!’ Επιφώνηματική φράση άκρως περιγραφική. Είναι πρωί και ετοιμάζομαι για το γραφείο. Θα έλεγα βιαστικά. Στην κουζίνα η μητέρα μου έχει αφήσει εσκεμμένα ένα πιάτο με σύκα, από την ωραία περιοχή της Κύμης. Δεν διστάζω ακόμα και αν δεν είμαι του πρωινού. Μέγα λάθος. Κάπου κοντά στην Ηλιουπόλεως έρχεται η πρώτη κλήση. Αναπάντητη. Τα συκαλάκια δεν αστειεύονται. Πυρινή βόμβα περί τα 5 λεπτά μετά την απομάκρυνσή μου από το ταμείο. Έχω κολλήσει πίσω από ένα λεωφορείο. Έχει κίνηση. Δεκάδες μικρονοικοκυραίοι – εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου - ακολουθούν την μικροαστεία καθημερινή διαδρομή σπίτι γραφείο. Σκέφτομαι την vitruvit και την moda bagno, όπως ένας δεκαεξάχρονος σκέφτεται την Pamela Anderson. Μια μεγάλη πορσελάνινη λεκάνη, με τα πιασίματά της, τις ανέσεις τις, με κάνει να σπαρταράω. Τι καφές και τσιγάρο, σύκα! Εγγύηση. Είμαι περίπου στο πρώτο νεκροταφείο. Νιώθω ότι δεν αντέχω. Πραγματικά. Και εκεί σε μια στροφή, από αυτές που σε ζαλίζουν η ιδέα έρχεται και στρογγυλοκάθεται υπερκεράζοντας την φυσική μου ανάγκη. Σκέφτομαι το μνήμα του μακαβριότατου Χριστόδουλου να διακοσμείται από τα πρωινά μου παράγωγα. Η καλύτερη δυνατή τουαλέτα! Project βόμβα για την προεκλογική Μπουργκίνα Φάσο. Και εν μέρει εφικτό. Είμαι έτοιμος (ψυχολογικά και σωματικά), είναι σχετικά πρωί. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι τα φασιστάκια τον αποκαλούσαν ο ‘κεραυνός’. Ο ‘κεραυνός’! Τι καλύτερο από μια εκ στομάχου μεταποιημένη τσαπέλα στο μνήμα του κεραυνού; Είναι όμως το 1ο νεκροταφείο. Έχει μπάτσους, κοράκια, παππάδες, γιαγιάδες που εναποθέτουν σε κάθε λογής κεραυνούς μια πλαστική γλαστρούλα. Κανένας από δαύτους δεν θα εκτιμούσε την ενόρασή μου, είμαι βέβαιος. Η μόνη ελπίδα θα ήταν να το παίζω υπάλληλος του δήμου, της αρχιεπισκοπής, ή τέλος πάντως μιας υπηρεσίας της Καμπούλ που κάνει το ίδιο καθημερινά ως επάγγελμα γιατί ο μακαβιστός ιερόδουλος είχε πάρει τόσα φάρμακα που θα γίνει κανένα θαύμα και θα παραμείνει απαράλλακτος. Λιπασματάκι δηλαδή. Αλλά ας μην γελιόμαστε δεν θα έπειθε αυτή η δικαιολογία.

ΥΓ:

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτός ο ρουφιάνος του Facebook. Ακόμη δε μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα τυπάκια που σουλατσάρουν στα ενδότερα και μας τα πρήζουν δεόντως με την συνεχή ανανέωση του ‘τι σκέπτεστε στο προφίλ τους’. Φτάνει πια με την συσσωρευμένη μαλακία, τις πομπώδης δηλώσεις του κώλου, τίγκα στον βοναπαρτισμό και την μεγαλομανία. Ενδεικτικά, τρία προφίλ που μου έκαναν εντύπωση σήμερα. Προφίλ νούμερο ένα από τον Giddens του FB: ‘βαρέθηκα τις εκλογές, βαρέθηκα τα κομματόσκυλα και τους πολιτικούς, βαρέθηκα την παρακμή της τριτοκοσμικής χώρας μας...αν οι Έλληνες δε ξεχνούσαν τόσο εύκολα ίσως όλα να ήταν καλύτερα...αφήστε τα κόμματα και κάντε κάτι για τα παιδιά σας και το μέλλον τους’ – πολιτικοκοινωνική ανάλυση σε προφίλ του Facebook δεν γίνεται απλά! Ή το προφίλ του ονειροπόλου: ‘Για να ανακαλύψεις νέες στεριές, χρειάζεται πρώτα να βρεις το κουράγιο να χάσεις το λιμάνι από τα μάτια σου’ – ερμηνεία: δεν γαμιέσαι να ασπρίσεις! Και τέλος το προφίλ: ‘Χαμογέλα ακόμα κι όταν τα δάκρυα πέφτουν βροχή από τα μάτια σου, γιατί κάποια μέρα τα δάκρυά σου θα στεγνώσουν, το χαμόγελο όμως θα μείνει!’ – Ερμηνεία: επιτυχημένη διαφήμιση της Crest! Ήμαρτον με τα πιθηκοειδή. Θάνατος στους εχθρούς του ανθρωπίνου γένους.

Είναι Μεγάλη Πέμπτη πρωί. "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι τη γη κρεμάσας". Δεν αντέχεις άλλο. Βαριέσαι την δουλειά. Και καβαλάς την ένδοξη μανιέρα. 10 κιλά αρνί, 8 κιλά συκωτάκια, 5 κιλά γλώσσες κροταλία, 7 ζευγάρια αυτιά ιπποπόταμου, 40 σπλήνες χήνας και σάλτο για την μεγάλη έξοδο. Μερικά λίτρα αμόλυβδη στο όχημα και επιστροφή στο χωριό που μόνο τότε θυμάσαι. Ουρές χιλιομέτρων στα διόδια, γκάζια στην εθνική, μαρσάρισμα στο πετάλι του μεγάλου φαλλού. Πάσχα. Η σπουδαιότερη καρναβαλική γιορτή υποκριτικών μεταμφιέσεων της σύγχρονης χριστιανοσύνης. Κατάνυξη και κραιπάλη μέσα απ' το αυγό της υπεκφυγής, της υποκρισίας, της καινούργιας λαμέ τουαλέτας. Του νέου χτενίσματος, της καινούργιας burberry μπλούζας που μοστράρουμε στην εκκλησία. Ψεύτικες παρέες, καταναγκαστική επικοινωνία, και δίπλα ο θεάνθρωπος που πεθαίνει για σένα. Μα, μην ταράζεσαι πολύ, μια μέρα μετά ανασταίνεται (πάλι για σένα) και ηχούν εκκωφαντικά οι κροτίδες στον προαύλιο χώρο της μεγαλοπρεπέστερης φυλακής που χτίσαμε μόνοι μας. Σοκ και δέος για τον Θεό τιμωρό. "Ένοχος, ένοχος, ένοχος". Μην φας τσουρέκι, ίνα εξαγνιστείς για την Ε9 κλοπή της εφορίας. Φόρα τα καλά σου. Ένα μικρό ζοριλίκι στο παρκάρισμα. Αν είναι δυνατόν το αφήνω δίπλα στο ανίερο ιερό. Με αλάρμ φυσικά. Είναι γιορτινή και σπουδαία μέρα. Λαμπάδα Power Ranger εφ' όπλου λόγχη. Άγιος zippo, άγιο φως. Σιγά σιγά, όλοι θα πάρουμε. Η θεία έσπρωξε και πήρε πρώτη. Παραμυθία στα παραμύθια. Απ' το πάλκο του ο κάθε χαιρέκακος Μέρλιν προστάζει την μισαλλοδοξία του και μοιράζει ενοχές. Από τις 11:55 έως τις 12:05. Πέντε γρήγορα φιλιά. Μια βιαστική ζεστή αγκαλιά στους δικούς σου. Αγάπη δέκα λεπτών και 13 νανοσεκόντ. Θυμάσαι ξανά την εγκληματική σου φύση και κλείνεσαι ερμητικά στο κελί σου. "Γύρνα και το άλλο μάγουλο μαλάκα". Νοιώσε ενοχές. Εσύ τον σταύρωσες. Τον σωτήρα σου. Την αυταπάτη σου. Μην μιλάς άλλο. Κάνε υπομονή σε δέκα λεπτά σερβίρεται η μαγειρίτσα της γιαγιάς, γεμάτη μυαλά, άντερα και συκώτια. Και από την επαύριον φαί. Όσο περισσότερο γίνεται. Τραπέζια στην εποχή του Καλιγούλα. Φλός Ρουαγιάλ του «υπερ». Ξύγκια, σκουπίδια, ροχαλητά και κλανιές. "Ως εδώ χωρίς αιδώ". Φορτώνεις με άγχος την βαλίτσα. Είναι τετάρτη. Αύριο δουλειά. Σκατά ξανά. Γκρίνια, γκρίνια, κόρνα, κίνηση. Τα πρώτα μετα πασχαλινά καντήλια. Μετάνοια του χρόνου ξανά. Μια κουταλιά κρασί και όλα σβήνουν. Μια νοητή ευθεία από κόκκινα φώτα στην εθνική. Επιστροφή στην πραγματικότητα. 300 νεκροί. Άλλοι στην άσφαλτο, άλλοι από υπερκοκκορετσίαση. Κρίμα. Του χρόνου πάλι. Χριστός ανέστη εκ νεκρών, και μάλλον είναι ο μόνος. Άντε και του χρόνου με το ίδιο κουραστικό τελετουργικό. Xαρμολύπη σε συσκευασία pill με την κάμερα στο Rec.

Η αναδημοσίευση είναι άλλη μία από τις αυταπάτες που μας καθορίζουν. Μια θύμιση σημαντική. Δεν έχει αλλάξει και κάτι. Ή τουλάχιστον η όποια αλλαγή, δεν φαίνεται να είναι διακριτά ορατή.

Μόνο που τώρα, το ταξίδι του Πάσχα, ξεκινάει και δεν έχει μόλις τελειώσει. Αρχίζει όμως με την ίδια καλουπωμένη προσμωνή. Ίδωμεν. Το πρώτο μπάνιο στην θάλασσα; ένα καλό βιβλίο; μια καλή παρέα;

"Βαλ' το παράθυρο στην πρίζα, κάλεσε το καλοριφέρ, δωσ' τη μπουγάδα στην εφορία, γράψ' ένα σύνθημα στο ανσανσέρ... άνοιξε γκάζι με το μυαλό σου, βάλε ταχύτητα με την καρδιά, η φαντασία στην εξουσία, δώσε τα ρέστα σου για μια βραδιά".

Η αποχή από το κρέας σήμερα ενδεχομένως να ταυτίζεται με την αποχή από την ανθρώπινη κοινωνία. Το καρναβάλι είναι πλέον μια έννοια που δεν έχει όριο. Αναπαραγάγετε με όρους λυτρωτικής αποχαύνωσης. Να θυμηθώ σε ποια χώρα ζω και τι ντύνετε καθημερινά ο καθένας γύρω μας: α) Την νύχτα που ένας 16χρονος σκοτώνεται από όπλο μπάτσου, ένας λαϊκιστής ψευτορομά κάνει δίωρο τηλεοπτικό διάγγελμα, ενώ ο πρωθυπουργός παίζει flipper στο playing room της Ραφήνας. Στολή: Τα μέσα ντύνονται εξουσία και οπορτουνιστικά εξυπηρετούν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους. β) Ένα τηλεκατευθυνόμενο ελικοπτεράκι, για δεύτερη φορά, προσγειώνεται και παραλαμβάνει δύο ποινικούς (έτσι τουλάχιστον τους λένε) κρατούμενους. Για δύο μόλις μέρες χάσαμε το όσκαρ. Στολή: Η κυβέρνηση ντύνεται Μπακούνιν και γαμάει το κράτος αποτελεσματικότερα από οποιονδήποτε άλλο. γ) Η Κούνεβα είναι κάπως καλύτερα και ο Αλαβάνος της ζητάει να μετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο του μεγάλου αριστερού κόμματος. Το γενναίο πριγκιπόπουλο από το κάστρο του Ντίσνεϋ καβαλάει το ρωμαλέο του άτι και σώζει την φτωχή, τίμια και αλλοδαπή μούσα του, ανταλλάσοντας ελεημοσύνη με στεγνά ποσοστά και ψηφαλάκια. Εύγε. Στολή: Η ριζοσπαστική αριστερά ντύνεται στυγνή σοσιαλδημοκρατία. δ) Η «σέχτα-σέφτα επαναστατών» (σε beta έκδοση) επιχειρεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό γαζώνοντας με τα κουμπούρια της αλογάκια της μεγαλόχαρης, κάμπιες, πασχαλίτσες, μυρμήγκια, μελισσούλες και άλλα παρεμφερή πετούμενα, ζωτικά του συστήματος κομμάτια. Στολή: Το παρακράτος ντύνεται παρακράτος με μια γιρλάντα επανάστασης. Μα πως είναι δυνατόν να ονομάσεις μια επαναστατική οργάνωση ‘Σέχτα’ αν δεν είσαι μπάτσος ή μαλάκας ή και τα δύο. Είναι σαν να θες να στήσεις μια καινούργια εταιρεία και να την ονομάσεις ‘Ανεύθυνοι Α.Ε.’

ε) Σε δύο περίπου μήνες (κάντε υπομονή) θα μάθουμε ποιος είναι, κατά την άποψη του 55+ ετών φιλοχουντικού, φιλοθεάμονος κοινού του ΣΚΑΪ (με τις κρυφές πορνοματιές μετά τις 12:00), ο σημαντικότερος Έλληνας όλων των εποχών. Δυστυχώς, παρατηρήσαμε ότι στην δεκάδα δεν συμμετέχουν οι Χριστόδουλος και Παπαδόπουλους, καθότι οι προοδευτικοί συμπολίτες μας δεν πήραν όσα τηλέφωνα θα έπρεπε. Η τραγική ειρωνεία του να είναι ο Παναγούλης 61ος της λίστας (η λογικής της «λίστας» έχει την τιμητική της) και ο Παπαδόπουλος 62ος, είναι από αυτές τις συμπτώσεις που σε κάνουν να πιστεύουν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Υποθέτω πώς στην θέση 61,5 βρίσκεται ο αυτοσχέδιος μηχανισμός που για πολύ λίγο έχασε το στόχο του, αλλά έφερε τους δύο αυτούς άντρες τόσο κοντά. Επίσης, δεν τα κατάφερε να πλασαριστεί σε ικανοποιητική θέση και αυτή η ιδιοφυής μεταβλητή του «άγνωστου στρατιώτη». Μην ανησυχείτε όμως, έχει αφήσει το στίγμα του αυτός ο άγνωστος νεομαλάκας που κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Στο μεγαλεπήβολο αυτό σχέδιο των 100 μεγαλύτερων (κωλο)ελλήνων δεν λησμονείται αυτή η ιστορικά αποδεδειγμένη, αδιάκοπη γενεαλογική συνέχεια, που συνδέει το σπέρμα του Περικλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη με αυτό του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του Ιουστινιανού, για να φτάσουμε σε αυτό του Κολοκοτρώνη, του Καποδίστρια και του Καραμανλή του πρεσβύτερου του οικολόγου (διότι το 1961 έδωσε δικαίωμα ψήφου στα δέντρα). Στολή: Η δεξιά φοράει το δικό της Charleston φορεματάκι και επιδεικνύει με στόμφο τον ιστορικό και θεσμικό της ρόλο. Και του χρόνου λοιπόν. Καλή σαρακοστή. Και αν μετά από σαράντα μέρες αναστηθεί να ξέρετε ότι και αυτό στημένο θα’ ναι.

Το χάσαμε το πλοίο της γραμμής. Πέρασαν τρεις μήνες χωρίς μια στάλα ποδοσφαιρικής αναμετάδοσης από τον πλανήτη μπαλαλάικα. Τις πταίει; Λίγο η δουλειά, λίγο η επιστροφή της πολιτικής, λίγο η εκμαυλισμένη ραστώνη του Σαββατοκύριακου και το λαοφιλές φουσμπαλ πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Συν αυτό, οι δέκτες της μπαλαλάικα έπαψαν να εκπέμπουν. Μόνο σκόρπιες σημειώσεις, ένας κορμός για το κείμενο που κάποια μέρα θα ερχόταν. Ήταν, δύο Φεβρουαρίου, λοιπόν, και η μπαλαλάικα αυτομόλησε. Έδωσε ένα ατίθασο ματζόρε, μάζεψε τα σκορπισμένα κατάστιχά της και επανεξέπεμψε. Χρόνος και νόημα για μια λεπτομερή - αγωνιστική την αγωνιστική - ανασκόπηση του μετά τον Νοέμβριο ποδοσφαιρικών τεκταινομένων δεν υπάρχει. Όπερ σημαίνει πως μιλάμε με γενικότητες, κάνοντας ένα μικρό και ατελέσφορο σχόλιο για την κάθε μία ομαδούλα της κλίκας ξεχωριστά. Έχουμε να πούμε πολλά, μα δεν έχουμε τον χρόνο. Ούτε τον τρόπο, πλέον, αγαπητέ φίλε αναγνώστη. Έξω έχει 18 βαθμούς κι είναι Φεβρουάριος. Η Ευρώπη έχει γίνει αρκτική και η Ελλάδα πουλάει αντηλιακά στους ανυποψίαστους νεο - αφρικάνους της. Η κυβέρνηση ανασχηματίσθηκε. Μετά βδελυγμίας... Το ένοπλο εμφανίστηκε πάλι, με το timing να έρχεται κουτί στους καταστολόσαυρους και τα ενζενί αφεντικά τους. Μία αυτοαποκαλούμενη σέκτα, μιας και δίαλεξαν σωστό τιτλάκο από μόνοι τους. "Λέσχη φίλων επαναστατών". Κουν καν, αραλίκι και κουμπουριές. Η χώρα είναι γεμάτη από στόχους και αυτοί βαράνε 2οχρονα μπατσάκια που φυλάνε το απόλυτο κενό. Με τα αφεντικά τους να σουλατσάρουν σφυρίζοντας την μελωδία της ευτυχίας τους και της δυστυχίας άλλων. Η συνενοχή συνενοχή και η καταστολή καταστολή. Και εκτός των άλλων πριν τον συνένοχο έρχεται και ο ένοχος. Έτσι δεν είναι;

Λέω να πάω στο γήπεδο. Τι ώρα είναι; Θα βρέξει; Μπα, δεν νομίζω. Το αυτοκίνητο του Μύτια λάμπει. Είναι που το παίρνει αραιά και που ο Μίλτος. Μέσα σε ποια χρονική συγκυρία λαμβάνει χώρα άραγε αυτή η τόσο γαργαλιστική μέθεξη της φιλίας; Όταν δεν έχεις πια ενέργεια ούτε καν να σκεφτείς αυτά που αισθάνεσαι. Όταν απειλείται από υπερφόρτωση το cpu της 'κοινής αυτάδελφης κάρας'. Όταν το λευκί κελί σου γιγαντώνεται. Τόσο θυμάσαι τους άλλους. Τον εαυτούλη σου μέσα στον μικρόκοσμο του άλλου. Και φτάνει έξω από την θύρα 2. Σαν να έχω περάσει από εδώ ξανά. Οικεία πρόσωπα, οικεία σκουριά. Στημμένο ψαυχτήρι. Η κουρτίνα πέφτει. Εμφανίζονται οι μονομάχοι. Τα λιοντάρια φοράνει παπούτσια με κορδόνια και οι χριστιανοί έχουν στο στόμα τους σφυρίχτρες. Κατασπαράζεις άνετα. Αμάσητα. Γίνεσαι ένα. Και τότε, τότε ξεχνάς. Ξεχνάς ότι σε κάνει να μην θυμάσαι ποιος πραγματικά είσαι.

"Δουλειές του κεφαλιού του μάυρου φεγγαριού
κι γκόμενα να θέλει κοκορέτσι
Δουλείες του κεφαλιού, μωρό μου είμαι αλλού
δεν κάνω εγώ για τούτο το κοτέτσι" (Καβάληρης Δημήτριος Τζιπάκος)

"Πήγα και στο Σαν Φρανσίσκο, κι όλο μερακλήδες βρίσκω
Σακραμέντο και λονγκ άιλ, ο θεός να σε φυλάει" (Το Ουέστ)





Πανιώνιος: (This event is free and open to all with no ticket required. Entry is on a first come, first served basis. For more information…)

Αυτή η γραφιστική διάσταση που δημιουργείται από την άνω και κάτω τελεία και την παρένθεση, στοιχειοθετεί απόλυτα την μέχρι στιγμής πικρή γεύση από την πορεία της ανίατης κυανέρυθρης ασθένειας. Μετά την φυγή του Λίνεν οι χαρές ήταν περιορισμένες. Χαρά πρώτη: Η απομάκρυνση του γαυροειδούς προπονηταρά 'σερ Τάκης δε γκρέϊτ'. Δεν είμαστε για τέτοια ξευτίλα. Τουναντίον, ο υπαλληλάκος του Σατανά απολύθηκε μέσα σε έναν μόλις μήνα. Χαρά δεύτερη: Ο Γιώτης συνεχίζει σε ρυθμούς Λίνεν, ή τουλάχιστον για την αποσαφήνιση μιας όποιας αλήθειας κάτι μας θυμίζει από τον καλύτερο κόουτς που πέρασε από την πλατεία. Χαρά Τρίτη: Ο «τρελός» της παρέας με χορταίνει μπάλα και αλητεία. Μας έρχεται από το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, μια πόλη στην οποία μπάλα ξέρουν ακόμα και οι σκύλοι, και φέρει στο επώνυμό του, σύμφωνα με την οργιάζουσα φαντασία μου, σοβιετικό – κοζάκικο σπέρμα. Αυτό το –οφ που σε κάνει να παραληρείς. "Εστογιανόφ". Άλλη διάσταση. Αναμφίβολα στο top 5 παικτών του Πανιωνίου ever. Στο ενδιάμεσο υπάρχουν και οι χαρμολύπες. Μία και μοναδική για την ακρίβεια. Απ’ όσο θυμάμαι έχω γράψει πολύ θετικά σχόλια για τον Λάμπρο Χούτο και η αξία του ποδοσφαιρικά νομίζω ότι είναι παγιωμένη. Υπάρχει όμως και το θέμα της προσωπικότητας. Εντάξει, Λάμπρο έδιωξες τον Λίνεν. Εντάξει, σε έβαλε ο κολλητός σου ο Τσακίρης να το κάνεις. Και τώρα απλά τι; Δεν μπορείς να βγεις από την ενδεκάδα; Μάλλον αυτό το παιδί όσο γρηγορότερα καταλάβει ότι δεν είναι ο Βίγια τόσο καλύτερα για την όποια ομάδα αγωνίζεται. Και αν είναι ο Παοκ, μάλλον σε καλό θα μας βγει. Και τώρα πάμε στις λύπες. Πρώτη: Ο Ρεκόμπα τραυματίζεται εύκολα, και μέχρι τώρα σκίρτημα μας έχει προκαλέσει μόνο το όνομά του, δύο τρεις κάθετες μπαλιές του και η εμφάνιση του με τον Άρη. Δηλαδή απέχουμε πάραυτα τόσο από τα 1,2 εκ ευρώ, αν θέλουμε να ακολουθήσουμε αριθμητική λογική, όσο και από απευθείας φάουλ, ψαλιδοτακουνάκια και τζιριτζάντζουλες που σύσσωμη η κυανέρυθρη οικογένεια είχε ονειρευτεί. Δεύτερη: Που είναι τα χρόνια; Τα πάντα αλλάζουν τόσο γρήγορα. Τόσο ριζικά. Θα έλεγα με έναν ρυθμό ανεξήγητο. Μέτα το πρόσφατο παιχνίδι με τον Πανθρακικό έκανα μια περατζάδα στην πλατεία με κάτι φίλους. Ο Λευτέρης είναι κλειστός τις Κυριακές, ο κόσμος δεν μαζεύεται στον Νίκο, - «Δεν έχω χρόνο», - «τα λέμε από βδομάδα», -«με περιμένουν σπίτι για φαϊ», ο γαλαξίας παραμένει κατειλημμένος και κανείς δεν δείχνει να το έχει πάρει χαμπάρι. Δέκα ακόμα καφετέριες ξεφύτρωσαν από το πουθενά – σε λίγο θα ανοίγουν μαγαζιά και στις πιλοτές των πολυκατοικιών. Πάει άλλη μια Κυριακή. Παντού κρεμασμένα λευκά σεντόνια. Το πάρκινγκ κοντεύει να τελειώσει. Η εστία έχει σουλουπωθεί. Τα γκράφιτι των νέων είναι πια αδιάβαστα. Που να ‘ ναι άραγε η γειτονιά μου, ακόμα την ψάχνω. Ψάχνω να βρω τους φίλους μου, τον εαυτό μου. Δυο τρεις γνωστούς. Μια ανάμνηση που θα με κάνει να ελπίζω, να θυμηθώ ένα αύριο εφάμιλλο του χθες. Του ωραίου και όχι αναχρονιστικού παρελθόντος. Εκεί που δεν θα ταξιδέψω ποτέ πια (;)

Ολυμπιακός: (Χτυπάμε στο μίξερ τα αυγά με τη ζάχαρη και μετά προσθέτουμε σιγά σιγά το λάδι και το αλεύρι με το baking powder. Ρίχνουμε στο μίγμα το αλάτι και τη βανίλια με το γάλα. Προσθέτουμε το καρότο, τις σταφίδες, το καρύδι ,το πορτοκάλι και ανακατεύουμε προσεκτικά. Αδειάζουμε το μείγμα σε βουτυρωμένο στρογγυλό ταψάκι και πασπαλίζουμε με το σουσάμι και τον παπαρουνόσπορο. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 40 λεπτά. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ)

Η συνταγή της επιτυχίας. Πραγματικά χωρίς τίποτα, χωρίς καμία αξία, καμία ουσιαστική προσπάθεια, καμία ένδειξη ομάδας, ο γαύρος κάνει για άλλη μια χρονιά πλάκα. Να τα πάρουμε την σειρά. Ναι ο Αντώνης Νικοπολίδης, αυτή η οικονομικά αχόρταγη περσόνα που θα κουρεύει τα δεντράκια της Κηφισίας για 1.000 δηνάρια το μήνα, είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του πρωταθλήματος. Ναι, ο Άντζας και ο Παπαδόπουλος έχουν συνθέσει μια αξιόπιστη ερυθρόλευκη άμυνα. Ναι ο Γκαλέτι είναι ο καλύτερος αυτή την στιγμή παίκτης της λίγκας. Ναι, ο Ντούντου έχει ενσωματωμένες φιάλες οξυγόνου και τρέχει για πέντε ανθρώπους. Ναι ο Μπελούτσι αρχίζει και δείχνει γιατί ήταν βασικός στην Ρίβερ Πλέιτ. Όχι ο Ντιόγο δεν είναι μεγάλος παίκτης. Αν είναι όσο δυνατός όσο ισχυρίζεστε να πάει να παίξει Κ1 και να μην ταλαιπωρεί άλλο το λαοφιλέστερο άθλημα. Πρόκειται για ένα άμπαλο ταμτακοειδές μοσχάρι – με την μη ρατσιστική έννοια του όρου – με μπούκλα άλα Τσουκαλά, που κάνει μόνο για Ολυμπιακό και Βραζιλία. Αγκωνιά, μπουνιά, κλοτσιά, πολύ βουτιά και θέατρο. Μύθος και πάλι μύθος. Όχι, λοιπόν, τα ανωτέρω δεν σημαίνουν με τίποτα ότι μιλάμε για ποδοσφαιρική ομάδα που αποδίδει ποδόσφαιρο αξιώσεων. Κάθε άλλο θα έλεγα. Η συνταγή (της επιτυχίας) είναι απλή και προδιαγεγραμμένη. Έχουμε πέντε ποιοτικούς παίκτες-νικητές. Βάζουμε και τρεις μέτριους και άλλα τρία σαπάκια Πειραιώτικα, κάνουμε την έδρα που μας έχτισε το κράτος στρούγκα και βάζουμε τα παπαγαλάκια μας να σφυράνε (όπου και όταν υπάρχει ανάγκη) και τις φυλλάδες μας να γράφουνε διθυράμβους. Έτσι, το γιαουρτοκέφαλο πόμολο μασάει. Και τώρα λέω να θυμηθώ και πιο συγκεκριμένα περιστατικά. Βάζω δύο γκολ οφσάϊντ, δύο κανονικά, τρώω ένα κατά τύχη και δεν δίνω και ένα πέναλτι στον αντίπαλο. Ωραία. Κέρδισα 4-1. Ή μάλλον κέρδισα 12 πρωταθλήματα, τα τελευταία 13 χρόνια. Θρύλος, keep making history. Ήταν, είναι και θα είναι οι μπάτσοι του ελληνικού ποδοσφαίρου, μόνο που τώρα ντύνονται με τα πολιτικά ξεκάρφωμα του ασφαλίτη. Οι γαύροι πουλάνε την ηρωίνη.

Παναθηναϊκός: (Fuck the – Mall, τώρα ψώνια μόνο στο Golden Hall)

Anikanotis. Insufficiency. Aneparkeia. Inadequacy. O europaios panathinaikos για ακόμη μια χρονιά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα στενά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και μάλιστα φέτος η αχίλλειος πτέρνα του εντοπίζεται στην «θεόκαυτη» έδρα του ΟΑΚΑ. Το ξώφτερνο βέβαια του πολυμετοχικού δεν φτάνει μόνο εκεί. Βδομάδα παρά βδομάδα στραπάτσο και το -12 από την κορυφή είναι αρκετό να θυμίζει στην ομάδα σίχαμα πως τίποτα δεν μπορεί να εκτροχιάσει τον αιώνιο μπάτσο Ολυμπιακό. Τα βαζελάκια Ιζνογκουντάκια – καλά θα κάνουν λοιπόν να περιμένουν για (τουλάχιστον) ακόμη έναν χρόνο. Για να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη, θέλει δουλειά πολύ, και αυτά τα MIGάλα αιμοσταγή αφεντικά από το κεφαλάρι, δεν δείχνουν να είναι σε θέση να παρεισφρήσουν στο αληθινό κοντρόλ ρουμ της σούπερ κλίκας. Φέτος, δε που ακόμα και η μπασκετική ομαδάρα του Παύλου δείχνει να μπάζει νερά βλέπω τα βαζελάκια φουλ για πλατεία Κλαυθμώνος.

ΑΕΚ: (Προδότες μου αλήτες δικέφαλα πτηνά– «Η επιστροφή του Κέρμιτ Νο 2»)

Τα έχεις με μια γκόμενα και δεν πάει και πολύ καλά. Και από το να μείνεις μόνος και να "τραβιέσαι" ποικιλοτρόπως αποφασίζεις να τα ξαναρίξεις στην παλιά. Τι και αν σε έχει κερατώσει με τον πλέον άσπονδο εχθρό σου, τι και αν σου έχει αποδείξει πως δόξα και λεφτά είναι τα μόνο ενδιαφέροντα της/(του εν προκειμένω), εσύ της/του εμπιστεύεσαι την ομάδα. Και τότε συνειδητοποιείς πως είσαι ΑΕΚ και πως έχει γεννηθεί για μια μίζερη εσωστρεφή κλάψα. Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. «Φταις - δε φταις», «σ’ αγαπώ - σε μισώ» και όλα τα ευδιάκριτα αντιφατικά πίσω από την κιτρινόμαυρη φανέλα. Κάπου εδώ έρχεται και η «περιθωριακή» συμμετοχή στο ΠΟΚ. Δηλαδή, στην συγκεκριμένη στιγμή η ΑΕΚ εντάσσεται στις τρεις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας ελέω των μέσων μαζικής εξημέρωσης. Μας έχουν φλομώσει στην παρλαπίπα με το αεκάκι που «παιχνίδι με παιχνίδι είναι καλύτερη ομάδα», που την «έχει στρώσει ο μεγάλος σερβονταλάρας», που «από Σεπτέμβριο και την νέα αγωνιστική σεζόν θα πάει πάλι για πρωτάθλημα». Μιλάμε για μία από τις χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος, βάσει απόδοσης. Άθλιο ποδόσφαιρο παλαιμάχων με μουμουέδικες φαμφάρες και αβάντα τηλεκαφενείου. Τα πράγματα είναι απλά: τα παλικάρια της ένωση - σε πλήρες στυλ εκκένωσης – απλά δεν μπορούνε. Αν βγάλεις τον Ραφίκ και τον Ταμ (όπου να ναι θα βρουν το δρόμο της επιστροφής) τι μας μένει; Ο Σκόκο και η περιρρέουσα ποδοσφαιρική του ανωμαλία. Ξεχνάω κάποιον; Ποιόν δηλαδή; Ο Εντίνιο είναι μόνο για καποέιρα, ο Μαϊστόροβιτς για πόρτα στου Ψυρρή, ο Μπλάνκο θυμίζει λίγο Ινζάγκι των φτωχών αλλά είναι άμπαλος ως το μεδούλι και ο Κυριάκος είναι για την Γκόλφω. Οι υπόλοιποι απλά συμπληρώνουν το ρόστερ. Και να έρθουμε τώρα στο Σερβοέλληνα προπονηταρά. Εντάξει είναι ένας επιτυχημένος προπονητής. Ναι, όπου και αν πήγε (με τους ευνοϊκότερους των όρων κάθε φορά) έκανε ομάδα επιτυχιών και τίτλων. Αλλά, αγαπητέ αναγνώστη, μιλάμε για τον πανμέγιστο αντιπαθητικό ανθρωπάκι – δολλαροκυνηγό. Όπου και να τον πετύχεις, όποτε τον ακούς να μιλάει σ’ αυτή την ακαταλαβίστικη σερβοελληνική διάλεκτο είναι μες στην ξινίλα και την μουρτζουφλίαση. Με το πρώτο πεντάευρω αρχίζει και σκάει έναν κάποιο εσάνς χαμόγελου. Αλλά το ύφος τον χιλίων καρδιναλίων δεν το αποχωρίζεται ποτέ. Καπαρντινιά μπέρμπερι (μπορεί και ζάρα για οικονομία) και πριγκιπικά ζοριλίκια. Η προδοσία, όμως προδοσία και τα δηνάρια, δηνάρια.

ΠΑΟΚ: (Fasten your seatbelt - Fasten your seatbelt - Fasten your seatbelt – Επίκειται ανώμαλη προσγείωση)

Οι εξάρσεις της παοκίλας είναι ένα φαινόμενο που λαμβάνει χώρα κατά προσέγγιση κάθε πέντε χρόνια. Έχεις τον αυστραλοπίθηκο καλά κλεισμένο σε ένα κλουβί. Δεν τον ταϊζεις καλά. Δεν του παρέχεις μια φιλική συντροφιά. Δεν καθαρίζεις τα κόπρανά του. Και τα χρόνια περνάνε και τα διπλανά κελιά γεμίζουν και με άλλους παρόμοιους γορίλλες, χιμπατζήδες, ουρακοτάγκους και άλλα συναφή δαρβινικά όντα. Έτσι, μια ωραία πρωία τα πιθηκοειδή αντιλαμβάνονται πως ήρθε η χρονική στιγμή – η ομάδα πληγή του ελληνικού δημοσίου (όλες είναι, απλά ο ΠΑΟΚ είναι μάλλον ο καλύτερος πελάτης) – να ξαναγίνει και πάλι μεγάλη και τρανή. Προσέξτε όμως! Τα πιθηκοειδή αποφασίζουν έτσι απλά χωρίς καμία επίγνωση τόσο του αν ο στόχος τους είναι εφικτός, όσο και του τρόπου πραγμάτωσης του. Εξηγούμαι: Οι βόρειοι, αντιαθηναϊοι, αντιπρωτευασίανοι, αδικημένοι και κλάψες ξεχνάνε το σούπερ ντιλ του νεοβλαχαδερού προέδρου τους με το αθηναϊκό κατεστημένο και τον Βγενόπουλο. Όχι, σ’ αυτή την μικρή υποπερίπτωση δεν φταίει η Αθήνα η γαμημένη. 5 εκ ευρώ για Χριστοδουλόπουλο + χορηγία + Μελίσσης (2 εκ ευρώ – ποσό ρεκόρ) και το μπουρδελάκι της ζούγκλας των πιθηκοειδών αρχίζει και ανδρώνεται. Ραντεβουδάκια με τον Σουφλιά για προπονητικά κέντρα, χρέη στα συρτάρια, μια φιλική συσπείρωση των Ούρουκ Χάι και ο Παοκ ξαναγίνεται αυτός που όλοι θέλουν να βλέπουν. Όπα, όπα για μισό λεπτό τι ακριβώς εννοούμε μεγάλος; Ωραία, το ρόστερ μπορεί να είναι αξιοπρεπές και πλήρες, αλλά η ποιότητα του ποδοσφαίρου, ιδίως εκτός ζούγκλας – τούμπας, είναι σοκαριστική. Νέος Μεγαλέξανδρος ο Βόσνιος Ζλάταν – αλάνι – Μουσλίμοβιτς, με όπλο του αντί της σάρισας την Βαλκάνια κοφτή άμπαλη τρίπλα και βουκεφάλας του ο Σάντος με την καστόρινη παλτουδιά. Προσθέστεστα αποδυτήρια και μια δόση Λάμπρου Χούτου μετά της αστείρευτης μεγαλομανίας του και το γλυκό θα δέσει ξανά. Πάλι μετά από πέντε χρονάκια θα βγάλουμε τα παοκάκια βόλτα στο πάρκο. Α… και να μην ξεχάσω την εξαιρετικά αβανταδόρικη αρωγή της ελληνική διαιτησίας στον δήθεν αντισυστημικό Παοκ. Η οικογενειακή παράδοση Γκαγκάτση έχει κάνει ομολογουμένως καλή δουλειά.

Άρης: (Tu hables Espanol? No… Que lastima. Entonces no puedes jugar en este equipo)

Η παροικία των ισπανόφωνων αισίως εισήχθη σε εφάμιλλη κατάσταση με την παγκόσμια οικονομία. Κρίση λοιπόν. Η μπάλα δεν μπαίνει στο πλεκτό με τίποτα, και η συντριπτική κατοχή της δεν δείχνει να είναι σε καμία περίπτωση το στοιχείο που θα οδηγήσει τους γαιοσκώληκες στις νίκες. Βέβαια, η ομάδα του οδοντιάτρου Σκόρδα είναι αναμφίβολα ομάδα πεντάδας και οι παρακαταθήκες του παρελθόντος έχουν δείξει ότι ο Άρης θα είναι υποψήφιος για την είσοδό του στα πλέϊοφ. Ψάχνω να βρω αν έχω ξεχωρίσει κάτι. Ο Κόκε παραμένει ένας μεγάλος σέντερ φορ, μόνο που φέτος δεν καταφέρνει να σκοράρει με την άνεση που το έκανε πέρσι και ιδιαίτερα πρόπερσι. Κάθε πέρυσι και καλύτερα λοιπόν. Τι άλλο; Α... ναι μια ερώτηση. Ο κόουτς μαζίνιο είναι αυτό το τρεχαντήρικο χαφάκι αλλαγή του Ζίνιο στο μουντιάλ του 1994;

Ηρακλής: (Πέμος + Ταρζάν τρώνε δυό αρντάν)

Ας είμαστε και λίγο θετικοί. Δες το πράγμα σε σχέση με πέρσι, τέτοια εποχή. Τότε η πορεία προς την Β’ εθνική έμοιαζε μια ορατή πραγματικότητα. Φέτος η Β’ εθνική είναι πολύ μακριά. Όσο βέβαια μακριά είναι και η 5άδα. Επομένως, ο Ηρακλής είναι μία (ίσως η πιο ενδιαφέρουσα) από αυτές τις ομάδες που σε λίγο θα βαριούνται να παίζουν και θα περιμένουν να έρθει το καλοκαιράκι. "Καμιά μεταγραφή", να δούμε τι θα κάνουμε από του χρόνου. Μ’ αρέσει: Ο Μάρκες είναι εξαιρετικός ποδοσφαιριστής. Φαίνεται βέβαια ότι και αυτός φέρει μια δόση τρέλας, βλακείας, ίσως και υπερβολικής αυτοπεποίθησης – αυτοεκτίμησης. Δεν αντέχω: το ύφος του Παναγιώτη Κονέ που νομίζει ότι η μεταγραφή του από την ΑΕΚ στον Ηρακλή τον έκανε αμέσως μπαλαδόρο. Τσσσσσσςςςς.

Πανθρακικός: (quizaki για δύσκολους λύτες: Πώς λέγονται οι οργανωμένοι οπαδοί του Πάνθραξ; 1) ιαγουάροι, 2) αλογάκια της Παναγίας, 3) Crocodiles, 4) Ιππόκαμποι)

Η ομάδα του υπουργού Στυλιανίδη, αυτής της κολοσσιαίας φυσιογνωμίας της πολιτικής, αυτού του μεγάλου μπουζουκογλέντη πολιτικάντη, αφού πρώτα ανέβηκε κατηγορία την κατηγορία, έφτασε στα αλωνάτα σαλόνια της χώρας να μας αποδείξει ότι παίζει καλό ποδόσφαιρο. Μασάμε; Στην αρχή μασήσαμε. «Καλή ομάδα ο Πανθρακικός», «παίζει ποδόσφαιρο και όχι αντιποδόσφαιρο» και άλλα συναφή εξεστομίστηκαν. By far, μακριά από την θλιβερή για τους θρακιώτες πραγματικότητα. Πέντε καλοί παίκτες, άλλοι πέντε λεγεωνάριοι, ένας πάγκος β’ εθνικής και μια περιπλανούμενη μετριότητα με μπόλικη αβάντα και υπουργικά ντραβέρια. Και η σεμνή τελετή θα λάβει τέλος αμέσως μόλις λήξουν οι πλάτες της στήριξης. Κάτι που παρατήρησαν άλλοι για μένα: Αυτές οι μαύρες εμφανίσεις της ομάδας, με τα λίγα δαντελένια λαχανί σχεδιάκια θυμίζουν εμφανίσεις τερματοφύλακα. 11 τερματοφύλακες λοιπόν, αυτή είναι η ενιαία και αδιαίρετη αλήθεια του Πάνθραξ.

Πανσερραϊκός: (Τα λιοντάρια, τα γατάκια, τα αιλουροειδή, από τα Σέρρας εκκινήσανε για Β’ εθνική)

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ο Πανσερραϊκός είναι μια σταθερή αξία της Β’ εθνικής. Επομένως, το περίεργο θα ήταν, πέραν της ανόδου του στην Α’ εθνική, η παραμονή του σ’ αυτή. Έτσι, δεν πρέπει να μας προκαλέσει καμία έκπληξη το γεγονός ότι οι Σερραίοι του εθνάρχη βρίσκονται σε στάδιο ελεύθερης και κατακόρυφης πτώσης. Κάλτ φυσιογνωμίες: Ένας άλλος οδοντίατρος (πέραν του Σκόρδα), με σαφή ανάγκη αποκλιμάκωσης του κενού μεταξύ των δύο κοπτήρων, ο Σωτήρης Κωνσταντινίδης φοράει την ξεθωριασμένη κόκκινη φανελίτσα που δείχνει τον δρόμο για την Β’ εθνική. Αξιοσημείωτα περιστατικά: Ο οικογενειάρχης βορειοελλαδίτης κόουτς Παπακώστας, με το πλατινέ μαλλί, εγκατέλειψε το τιμόνι της ομάδας παραδίδοντας τα σκήπτρα σε έναν Βέλγο προπονητή. Και Βέλγος και προπονητής. Επίσης, παραχωρήθηκε στον ΠΑΣ, ελέω πειθαρχικού παραπτώματος ο σέντερ φορ Γκουγκουλιάς. Αρρώστια…

Αστέρας Τρίπολης: (Αχ…αυτή η ριμάδα η τύχη του πρωτάρη κύριε Μποροβήλο μου)

Μαράθηκαν οι μαργαριτούλες. Στην Τρίπολη ήρθε πλέον ο χειμώνας. Και αν πέρσι μας είχαν μουρλάνει στην παρλαπίπα για την ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος και την ομάδα που μπήκε σφήνα στο κατεστημένο της Σούπερ Κλίκας τώρα επήλθε η επιστροφή στην κανονικότητα. Ουάου. Εν τέλει μαράθηκε το όνειρο των Αρκάδων. Βυτίνα, Στεμνίτσα, Δημιτσάνα, Λαγκάδια. Μόνο αυτά έχει να δείξει η ευρύτερη περιοχή. Από ποδόσφαιρο, όταν δεν πιάνει η λογική του κλοτσάω στο ψαχνό, δεν έχουν να πούνε τίποτα αξιόλογο (πλην Ζαϊρί που λογικά θα γαυροποιηθεί). Βέβαια, η εν χριστώ αδελφώ λύση του κομποσκινάκια Ν. Κωστένογλου είναι ίσως αρκετή για να μην αποχαιρετήσει (ακόμα) ο Αστέρας. Μάλλον θα τον κρατήσουμε για έναν χρόνο ακόμα μαζί μας. Με την βοήθεια του Ιησού και της μαμάς του βέβαια.

Λάρισα: (Μ’ αλογάκια και τράκτερ, θέλω να μπω Ευρώπη, μα πήρα λάθος δρόμο αγάπη μου κι έφτασα Νευροκόπι)

Καβάλα στο τρακτεράκι για τα playoff. Μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη, τρείς... και πάλι θα μείνετε με το βυσσινί αλογάκι στο χέρι. Έτσι, τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε εμείς οι πανιωνίτες. Γιατί, εκεί στον κάμπο έχουν πάρει μία κάποια απειλητική φόρα. Ο Νέρι Αλμπέρτο Σολάνο δεν έπιασε, ο Ρομπέρ δεν ακούμπησε καν, ο Μπο Μπενζά μάλλον δεν είναι καν ποδοσφαιριστής, αλλά οι οικοδόμοι της ΑΕΛ, λίγο με τύχη, λίγο με την προεδρία του Πηλαδάκη είναι εκεί που είναι. Δεν θα ξεχάσω; Την νίκη επί του ΟΦΗ στο Αλκαζάρ. Μιλάμε για την μακράν μεγαλύτερη αλλοίωση αποτελέσματος στην σύγχρονη ιστορία του αθλήματος. Παρατηρήσεις: Υπάρχει έστω ένας που να πιστεύει ότι ο Ζουράσκι είναι μεγάλος επιθετικός; Μιλάμε για τον μεγαλύτερο άμπαλο ever. Καλό χαφ ο Φωτάκης; Καλό, αλλά τι εννοείται χαφ; Μήπως είναι μισός; Λέω εγώ τώρα. Και αυτός ο Βενετίδης που περνάει δεύτερη νιότη. Ελάτε τώρα; Αυτός ήταν υδροκέφαλος ακόμα και όταν ήταν στα ντουζένια του. Τρέχει και τρέχει και τρέχει, διεκδηκώντας μια θέση στον θαυμστό κόσμο του delivery boy.

ΟΦΗ: (Φέτος είναι η χρονιά της motoroil)

«Να μπορούσα στα σύννεφα να είχα εγώ μπετζινάδικο….». Απ’ του χρόνου έχει εκδρομούλες. Όχι αστικά κέντρα και ανοησίες. Εξοχή, καθαρός αέρας, κυκλάμινα, χλόη, τριφυλλάκι. Παρθένα ελληνική γη. Αγροτουρισμός με την χορηγία του πολυμετοχικού "ραλιάρη κάπταιν μάι κάπταιν". Η ιστορική μας ομάδα, έκανε πάντως μια προσπάθεια ευγενικής χορηγίας στους μουστακαλίδες. Όπως, όμως φαίνεται αυτό και μόνο δεν είναι αρκετό. Έτσι, το παράρτημα της πολυμετοχικής αηδίας μας κουνάει μαντηλάκι. Στεναχώρια μας… ΥΓ: Πόποβιτς και Σίμιτς παίζουν άθλια αλλά βάζουν άρρωστα γκολ.

Εργοτέλης: (ακόμα πιο καλτ και από τον Ογκουσνότο η φυσιογνωμία του προέδρου της ομάδας).

Η αρχή (ήμισυ του παντός) του πρωταθλήματος ήταν για τον Εργοτέλη εντυπωσιακή. Αλλά η συνέχεια και συγκεκριμένα το παρόν θυμίζουν μάλλον παλαιότερες εποχές, αναχρονιστικές και μέτριες. Εντάξει, η ομάδα δεν είναι έτοιμη για το κάτι παραπάνω, αλλά αναμφίβολα η μπάλα κυλάει. Δεν πέφτει και πολύ κλοτσιά.

Σκόντα Ξάνθη: (Παίκτες loosers, νταλαροειδής ηγεσία, αρρωστημένη αφλογιστία, θυμάσαι τον Σουάνη;)

Μια από τα ίδια και για την Ξάνθη. Ομάδα που δεν χάνει, γιατί χτίζει το τέρμα με μπετόν αρμέ. Άμυνα και ξύλο. Αυτά λέει η βέφα. Τόσα χρόνια δουλεύει, γιατί δηλαδή να αλλάξουμε τώρα; Βέβαια, υπάρχουν και 2-3 'ελ μπαλαδόρ' και άμα σου κάτσει παίρνουμε το τριποντάκι. Και φωτιά στο σαλέ και ξανά μανά σαλέ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται κομματάκι πληκτικά και κουραστικά. Τα ίδια και τα ίδια. Τίποτα αξιοσημείωτο. Ναι, ένα συν και ένα πλην. Θετικό: Ο μεγάλος μπακ Ζουέλα. Καμιά φορά ενδεχομένως να κοπανάει κιόλας, αλλά μιλάμε για σπουδαίο μαντουμανίστα. Στο ένας με έναν δεν τον περνάει κανείς. Σωστά άλματα, σωστές κεφαλιές, σωστές τοποθετήσεις. Αρνητικό: Ο Μέγας, σε νοοτροπία, κατσαπλιάς Παπαδημητρίου που σε κάθε παιχνίδι βουτάει για να πάρει πέναλτι και μόλις αντικρίζει την κίτρινη κάρτα διαμαρτύρεται ωσάν χολυγουντιανός σταρ παίζοντάς το αδικημένος. Νομίζω ότι αξίζει τον χρόνο ένα καλοδουλεμένο compiliation για να γελάμε χρόνια με τον μασκαρά.