Κάτι δείχνει να έχει αλλάξει. Σε όλα τα επίπεδα. Οι μαθητές κρατάνε πλακάτ. Είναι στους δρόμους. Κάνουνε κατάληψη στο Mall που τους παραδώσαμε.

- Μα άκουσα στις ειδήσεις ότι οι νέοι δεν μπορεί να έχουν πάντα δίκιο. – Σου είπα να μην ακούς αυτά που λένε οι ειδήσεις. Και αν δεν έχουν οι νέοι, αν δεν έχει δίκιο, αυτό το αρχέγονο, ακατέργαστο, διορατικό και αμόλυντο κίνητρό τους τότε ποιος έχει; - Μα, λένε ότι τα παιδιά δεν ξέρουν γιατί βγαίνουν στους δρόμους. – Και γιατί θα έπρεπε να «ξέρουν» όπως το εννοείς εσύ; Τι θα πει δεν «ξέρουν». Μήπως δεν μπορείς δηλαδή να συμπορευτείς με το αυθόρμητο; Μήπως δεν μπορείς να δεχτείς ότι αυτή η αλητεία της ανυπότακτης εφηβικής φύσης που ξερνάει τη σύμβασή σου είναι πρωτοπόρα;

Ίσως απλά κάτι να θέλω να έχει αλλάξει. Η Ερμού είναι γεμάτη με κόσμο. Όλοι κρατάνε σακούλες. Όλοι αγοράζουν. Όλοι πυροβολούν. Οι δήμ(ι)οι στήνουν τις ‘φάτνες’ τους. Χριστούλιδες και Παναγίτσες παντού. Και αντί για μύρο και χρυσό, μια καινούργια έγχρωμη plasma - TV. «Καλωδιωθείτε τε γαρ μετ ευτελείας και σαβανωθείτε ως την Δευτέρα παρουσία (φυσικά άνευ μαλακίας – γιατί ακόμα και η αυτοικανοποίηση απαγορεύεται για τους δεσμώτες της θρησκείας )». Αν ο Χριστός σας ζούσε σήμερα θα ήταν μπάτσος. Από αυτούς τους Άγιους Μπατσίλιδες που φυλάνε το δεντράκι στο Σύνταγμα. «Οποία περιφρούρισης». Ίσως να ήταν αυτός ο βλαχαδερός δήμαρχος που το στόλισε (ξανά) για να φέρει την ‘γιορτή’ στην σκατούπολή του. Στην ίδια πόλη που πίσω από το δημαρχείο της, έχει στοιβάξει τους οπιομανής αρρώστους της. Αυτούς τους στολίζει η πρέζα. Όμως στην καταναλούπολη του Συντάγματος, της Μεγάλης Βρετάνιας και του Attica ένα δεντράκι με τα απαστράπτοντα λαμπιόνια του είναι must. Δείχνει το δρόμο της κατανάλωσης.

- Δεν λέω ότι δεν πέθανε το παιδί, αλλά πρέπει να φέρουμε στην πόλη μας τα Χριστούγεννα. – Ποια Χριστούγεννα ρε φιλέ, εδώ δεν έχεις δουλειά τους τελευταίους πέντε μήνες. Κάθε μέρα ακούς για σκάνδαλα, για κομπίνες για κλεψιές για βολέματα. – Μα εγώ είμαι ηθικός άνθρωπος, δεν συμφωνώ με την πολιτική, δεν με ενδιαφέρει ο διαχωρισμός αριστεράς – δεξιάς, δεν θα έκανα ποτέ αυτά που κάνουν οι πολιτικοί μας στην Ελλάδα. Απλά λυπάμαι που πέθανε το παιδί, όμως η ζωή συνεχίζεται. Ε; - Μα, δεν πέθανε μόνο το παιδί στα Εξάρχεια. Κάθε μέρα, μετανάστες, άνθρωποι που δεν υπάρχουν στα ληξιαρχεία της Δύσης, δολοφονούνται από ένα σύστημα αυτοκαταστροφικό που φυλάει τα κέρδη όλων μας για τα αφεντικά του. Άκουσες τίποτα για τον Μαζίρ Ιγκμπάλ Μοχάμαντ Σαπφβ. – Όχι, ποιος είναι αυτός; - Είναι από τους μετανάστες της οδού Πειραιώς. Από αυτούς που ζητάνε άσυλο και οι μπάτσοι τους αντιμετωπίζουν σαν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τους κυνηγάνε, τους βαράνε μέχρι θανάτου. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, την ημέρα που η lifo έκανε το σπουδαίο stereonova πάρτι της, τραυματίστηκε σοβαρά έπειτα από καταδίωξη των ΜΑΤ σε μετανάστες που θα έκαναν αίτηση για άσυλο, «σε μια σκηνή σε στυλ αμερικανικού Ροντέο, όπου οι καουμπόης χτυπούν τα ζώα για να τα οδηγήσουν έξω απ’ το μαντρί» (Το Ποντίκι – 25/12). Σήμερα, νοσηλεύετε σε κρίσιμη κατάσταση. Και πριν από ένα μήνα, ένας άλλος μετανάστης, ο Μοχάμεντ Ασφράμ είχε βρει τραγικό θάνατο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στο ίδιο ακριβώς σημείο .Κατάλαβες θάνατο. Και ακόμα και αν όπως ευχόμαστε όλοι ο Μοχάματν Σαπφβ τα καταφέρει, κάτι που ευχόμαστε όλοι, το έγκλημα έχει συντελεστεί και είναι μάλιστα διπλό. Και δολοφονία και αποσιώπησή της. Αυτά είναι τα «μεμονωμένα περιστατικά» του καπιταλισμού. Δεν έχουμε λοιπόν γιορτές – έχουμε πόλεμο.

Με το ζόρι γιορτές και πλαστά χαμόγελα. Για να κατέβει ο τσομπάνος με το Καγιέν του, να καβαλήσει το πεζοδρομιάκι και να φορτώσει την πραμάτεια του. Να εξουσιάσει με το γεμάτο πορτοφόλι του. «Κοιτάχτε κόσμε, κοιτάχτε κόσμε». Και όμως κάτι σήμερα αλλάζει. Είναι προφανές πως το αναξιόπιστο κατασκεύασμα της μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια του. Και μέσα από αυτή την σαπίλα του ατομικισμού και των απανταχού εαυτούληδων γεννιέται κάτι συλλογικό. Κάτι δημιουργικό. Κάτι που δεν ασχολείται με μερεμέτια. Γκρεμίζει και χτίζει. Όπως ανέκαθεν συνέβαινε με τα όσα κοινωνικά κινήματα κατάφεραν να αλλάξουν κάτι. Γιατί, ναι η ιστορία τυγχάνει να είναι η μοναδική αξιόπιστη δεξαμενή εγκυρότητας για τις υποθέσεις μας. Πίσω, λοιπόν, από την καλοστημένη γιορτούλα σας υπάρχει θλίψη και εξαθλίωση. Πίσω από τις μάσκες σας υπάρχει αγανάκτηση και οργή. Και πέρα από τους νεκρούς που δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε τον καθημερινό θάνατο των ονείρων μας. Εξεγερμένος ο καινούργιος χρόνος - Ζωή και όχι επιβίωση!

Μερικές φορές υπάρχουν πράγματα που θέλεις να πεις και πολύ απλά μέσα από την εξέλιξη των γεγονότων σου παρέχεται απλόχερα η ευκαιρία. Μέσα στην δίνη των γεγονότων, στην «μετά - την εξέγερση» σιέστα με φίλους, στις συνελεύσεις των καταλήψεων, στις συζητήσεις με φίλους, στα blogs που ολοένα και ανθίζουν με νέα κείμενα, υπάρχει μια διαφάνεια. Οι μάσκες έχουν πλέον πέσει. Τα γεγονότα δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια ιδεολογικών αυτοκαθορισμών, αφορισμών και επιδερμικών τοποθετήσεων. Τα στρατόπεδα είναι πλέον δύο. Από την σύνθεση των χρωμάτων έχει μείνει μόνο το μαύρο και το άσπρο. Και όσοι ακόμα επιμένουν στην λογική του γκρι, του «ναι μεν αλλά», επί της ουσίας καταλήγουν συνειδητά ή ασυνείδητα στην ζεστή αγκαλιά κάποιου πόλου του αέναου ταξικού αγώνα.
Εδώ και περίπου 3 χρόνια, όσο δηλαδή καιρό τα δημοσιογραφικά έντυπα free - press της πόλης έχουν καθιερώσει την παρουσία, εκπροσωπώντας ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό με αρκετά ομογενοποιημένα χαρακτηριστικά, θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου για τα έντυπα αυτά αλλά και την γενικότερη συνεισφορά τους. Λίγο πολύ η δυναμική που απέκτησαν, οι ενδιαφέρουσες ρητορικές που ανέπτυξαν, ο ρόλος του φορέα κάτι «νέου» όπως συχνά ευαγγελίζονταν, η ρητορική μιας απολιτικοποιημένης - με βάση την ειδομένη λογική της πολιτικοποίησης - αλλά συνάμα έντονα πολιτικής συνείδησης που αναπαραγάγουν, η σημαντική αισθητική τους προσέγγιση, η επαφή τους με την πόλη και τα ποικιλόμορφα κινήματά της, με έκανε να προτιμήσω τον διακριτικό ρόλο του παρατηρητή. Κάπου μέσα μου είχα πάντα μια διαμορφωμένη άποψη για τα έντυπα αυτά. Αυτή την ενδεχομένως εύκολη και αβίαστη λογική του ρεφορμιστικά απολιτίκ εντύπου που περιχαρακώνει τον εαυτό του σε γλυκανάλατα και καλαίσθητα αδιέξοδα. Ένοιωθα και νοιώθω ότι όχι, δεν μπορεί να είναι μόνο έτσι. Αυτή η γραμμική ανάλυση που δεν αντιλαμβάνεται την εξέλιξη των κοινωνικών δομών και κατά συνέπεια και των ατόμων πέραν του διαχωρισμού αστική τάξη - προλεταριάτο, όσο επίκαιρη, όσο έγκυρη και να είναι δεν μπορεί να είναι η μόνη. Σκεφτόμουνα, ότι τουλάχιστον, αυτά τα έντυπα αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία μας και ότι η ρητορική της συθέμελης καταδίκης τους ανήκει στους συντάκτες εντύπων τύπου ριζοσπάστη. Κάτι γίνεται σ' αυτά τα free press. Υπάρχει κάτι «καινούργιο» που εκφράζεται μέσα από αυτά, άσχετα με το εάν σε βάθος χρόνο αυτό δύναται να εκφραστεί μέσα από παραδοσιακά ταξικά κινήματα. Και όλα καλά μέχρι τις 6 Δεκέμβρη. Όταν δηλαδή μία αρκούντως επαρκής αφορμή ήρθε να προστεθεί στο πολιτικοοικονομικό σκηνικό της χώρας και να θέσει τα ζητήματα στην βάση τους. Τώρα τι ρόλο παίζουν τα free- press;
Κατά την γνώμη μου το καλύτερο free- press της πόλης είναι μακράν η Lifo. Η όλη αισθητική του εντύπου και οι υπογραφές τον συντακτών (Τσαγκαρουσιάνος, Κούλογλου, Πολιτάκης, Παπαγιώργης, Χρήστος Μιχαηλίδης, M Hulot, Νίκος Δήμου, Δημήτρης Θεωδορόπουλος στα της μπαλα-λάικα) είναι αρκετές για να χαρακτηρίσουν μια μεταμοντέρνα σκεπτόμενη εφημερίδα, χωρίς απαραιτήτως συντεταγμένες, αλλά σαφώς προοδευτικές απόψεις. Με στόχο την πόλη που εξελίσσεται, τα νέα κοινωνικά κινήματα της αλλαγής και την μεταμοντέρνα αισθητική. Παράλληλα, η εφημερίδα συνδέθηκε μέσα από τα κείμενά της και με το κίνημα των ομοφυλοφίλων της χώρας που διεκδικούν ότι ο σεξισμός και η ομοφοβία τους έχει στερήσει. Είπαμε, όμως, όλα καλά μέχρι τις 6 Δεκέμβρη. Γιατί, μέσα από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών τόσο οι προθέσεις όσο και στόχοι όλων γίνονται πλέον απολύτως ορατοί. Ακτινογραφία ολκής.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: την ημέρα κυκλοφορίας των free -press, δηλαδή την Πέμπτη 11/12 και οι τρείς μεγάλες (εμπορικά και από άποψη τιράζ) εφημερίδες της πόλης ασχολήθηκαν εκτεταμένα με «το γεγονός» και τα περί αυτό «γεγονότα». Θεωρώ, ότι η πιο ενδιαφέρουσα άποψη ήταν αυτή της lifο, η οποία παρουσίασε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αφιέρωμα, με φωτογραφίες, εξαιρετικά κείμενα και ένα (όπως σχεδόν πάντα) πολύ σπουδαίο editorial του Σ. Τσαγκαρουσιάνου. Αδυνατώ όμως να ξεχάσω την επί σειρά ετών εναλλακτικά ρεβανσιστική στάση της εφημερίδας. Ιδιαίτερα ανάμεσα σε τόσους σκεπτόμενους ανθρώπους που επιμελώς επιλέγουν την λογικής της εναλλακτικά μεταμοντέρνας λήθης. Τώρα, όμως τα πράγματα αγρίεψαν. Και από την σούπερ ρηξικέλευθη εικαστική παπάρα του φίλου μας του τάδε και τα λοφτ του κεραμικού που είναι χάι και τους νεοαθηναίους με το νεολανσαριζόμενο πλαστό gay friendly προφίλ τους. Η λογική του «απλά αγαπάμε την πόλη μας», αντιστράφηκε με το την λογική μιας πόλης που ξαφνικά δεν αγαπάει τους πολίτες της. Και η εφημερίδα που πάντα ήταν μπροστά από την εποχή της, βρέθηκε να κυνηγάει από πίσω μια εξέγερση (ή ότι τέλος πάντων θεωρεί ο καθένας ότι είναι αυτό που βιώνουμε) για την οποία μέχρι τώρα το μοναδικό σημείο αναφοράς ήταν τα καινούργια vintage sneakers της. Βεβαίως, στο τεύχος αυτό δεν έλειψε η συνήθης τακτική των διλημμάτων (μόλις μερικές μέρες μετά τις κινητοποιήσεις) τύπου «και τώρα τι»;, «τώρα τα πράγματα πώς θα εκφραστούν», «εντάξει με την εξέγερση, αλλά τώρα πρέπει να πάρει άλλο χαρακτήρα». Ήθελα, να' ξερα, όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η lifo, τέθηκαν την επομένη θέματα, στόχοι και κατεύθυνση της εφημερίδας. Ακόμα και αν έγινε, στην πορεία του χρόνου δεν έλαβε χώρα καμία τύπου αλλαγή; Αναπροσαρμογή; Μήπως, αυτή η ρητορική του να πάρει το κίνημα κατεύθυνση είναι εν δυνάμει και ο πρώτος παρανομαστής καταστολής του; Ή τουλάχιστον μήπως αυτό έχει συμβεί με αυτό τον τρόπο πολλές φορές. Και πάλι παράλληλα κατανοώντας την άμεση ανάγκη τελεολογικής αποκατάστασης μιας ποικιλόμορφης εξέγερσης, μήπως αυτός είναι θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί τις συνελεύσεις, τα συντονιστικά όργανα, τους άμεσα εμπλεκόμενους φορείς και επ' ουδενί τον τύπο, ότι στάση και αν κρατά απέναντι στα γεγονότα. Όποιες και αν είναι οι προσδοκίες του. Γιατί, τόσο μεγάλη και πειθαναγκαστική ανάγκη στοχευόμενης και συμπαγούς έκφρασης του κινήματος; Υπάρχει ο κίνδυνος να καταλαγιάσει λένε. Ίσως, όμως αν βιαστεί να μορφοποιηθεί να υπάρχει ο ακόμα, κατά την άποψη μου μεγαλύτερος κίνδυνος, να κατασταλεί και να μετατραπεί σε ένα μουσειακό τεκταινόμενο βαυκαλισμού των συμμετεχόντων. Το πρόβλημα μου όμως με τα free - press δεν σταματάει εδώ. Το editorial του Γεωργελέ για τα επεισόδια ήταν εξίσου καλό, όσο και του Τσαγκαρουσιάνου. Ακόμα και το κείμενο του Λάλα (11/12) είχε ιδιαίτερα αξιόλογα σημεία, νομίζω με αποκορύφωμα τον επίκαιρο στίχο του Ελύτη. Το ότι ακόμα και ένας άνθρωπος σαν το Λάλα φοράει το επαναστατικό του προσωπείο είναι νομίζω αρκετό για να μας πει πολλά, αλλά ακόμα περισσότερα αποκαλύπτονται από το επόμενο τεύχος των τριών εφημερίδων. Στις 18/12, ο μηχανισμός των δωρεάν εντύπων πάνω στο οικοδόμημα της διαφήμισης απέδειξε περίτρανα την οπουρτινιστική, ρεβανσιστικής και εν γένει αντεπαναστατική του φύση. Όπως τουλάχιστον εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι την λογική της επανάστασης. Κείμενα αιχμηρά, εν μέρει πιο αποστασιοποιημένα, ένα μεγαλύτερο focus στις προβληματικές περιοχές τις εξέγερσης. Ελάχιστες αναφορές στα κείμενα των καταλήψεων. Και βέβαια, πάνω απ' όλα πολλές, μα πολλές διαφημίσεις. Κείμενα (μικρά) για τον ρόλο της τηλεόρασης και (τεράστιες) διαφημίσεις τηλεοπτικών καναλιών. Από την μία «μην τους ακούς σου λένε ψέμματα» και από την άλλη βάλε Nova. Ρεβανσισμός; Υπάρχουν και πολλές άλλες λέξεις, ακόμα πιο σκληρές, ακόμα πιο περιγραφικές. Αντίξοα θέματα. Ανάποδα θέματα. 1) Οι μπάτσοι βασανίζουν και πυροβολούν, 2) το δημοκρατικό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης έχει καταρρεύσει 3) που θα κάνεις το καλό shopping και την πιο glamorous πρωτοχρονιά. Εμετίλα. Επαναλαμβάνω, μόλις μία εβδομάδα μετά. Και τώρα ετοιμάζεται το νέο ειδικό χριστουγεννιάτικο έντυπο με την πλήρη χαρτογράφηση της αγοράς (το faq το κυκλοφόρησε ήδη). Δεν ξέρω λοιπόν τι πρέπει να με ενοχλεί περισσότερο. Η Καθημερινή του Παπαχελά, του Γιανναρά και όλων των υπόλοιπων ελληνορθόδοξων Μακάρθυ ή οι και καλά προοδευτικοί μεταμοντέρνοι διανοούμενοι που ως εκ θαύματος ανακαλύπτουν την πολιτική κατάσταση της χώρας, που μόλις δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς θυμούνται να συμπαρασταθούν σε αμιγώς πολιτικές πράξεις, που αρειμανίως εξασκούν την πιο αυστηρή κριτική τους σε ένα υπό διαμόρφωση κίνημα την στιγμή που συμπεριφέρονται άκρως ελαστικότερα απέναντι στην κυρίαρχη τάξη; Όλα τώρα αρχίζουν, και ότι μπορεί να μας ευχαριστεί, να μας καλύπτει, να μας αρέσει, δεν μπορεί και δεν πρέπει επ΄ουδενί αβίαστα να συγκαταλέγεται στην λίστα των συμμάχων. Για ακόμη μία φορά εφάπτουμε το σημείο μηδέν και ο ταξικός πόλεμος δεν χωράει την παραμικρή υποχώρησή μας. Δεν υπάρχει πλέον ούτε χώρος, αλλά ούτε και χρόνος για δήθεν...

Ο Αλέξανδρος μας είπε αντίο.

Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το περιμέναμε, δεν το περιμέναμε δεν έχει και τόσο σημασία. Θα μπορούσαν να ήταν και άλλοι στην θέση του. Μετά τον Καλτεζά πολλοί και διάφοροι έμειναν στην ζωή από καθαρή τύχη. Άλλοι σήμερα με μια αναπηρία παρακαταθήκη, άλλοι πιο τυχεροί έπαιξαν κορώνα γράμματα την ζωή τους στην εντατική και εν τέλει κέρδισαν. Μήπως αυτούς τους έχουμε ξεχάσει; Ή μήπως οι συνθήκες μέσα στις οποίες αυτοί την «έφαγαν» από τους πραίτωρες της δημοκρατικής τυραννίας δεν ήταν αρκετές για να μας βγάλουν από το φουτουριστικό μας σαλονάκι. Αυτή η λεπτή διακριτή γραμμή μεταξύ εντατικής, κώματος και δολοφονίας ήταν η σπίθα που πυρωδότησε το φυτίλι.

Η Αθήνα καίγεται – «Πόλη που καίγεται λουλούδι που ανθίζει» - Η Αθήνα μπορεί να γίνει το λουλούδι μας …

Ποιός έχει δίκιο; Από την μία οι ταραξίες, από την άλλη οι διαδηλωτές με την στολή του πασιφισμού και την δυναμική των συνθημάτων. Κάπου στην μέση οι μικρονοικοκυραίοι που βλέπουν το μαγαζάκι τους να καίγεται (πόσα είναι και ποιά είναι τελικά αυτά τα μαγαζάκια). Και από πίσω τα ρουφιανάκια της δημοσιογραφίας, τα κανάλια, οι οικονομικοί δυνάστες, τα αφεντικά και το παρακράτος (της δεξιάς και του μπατσόκ). Τι ακριβώς καθόμαστε και αναρω τιώμαστε; Αν δηλαδή εξισώνεται η εν ψυχρώ δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή με την καταστροφή του attica; Αυτό είναι το δίλλημμα; Βασανιστήρια, ζαρντινέριες, χρυσή αυγή και ματ μαζί, πυροβολισμοί και τώρα μια εν ψυχρώ δολοφονία. Ξανά λέω ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. Και θέλετε να ανάψουμε κεράκια και να τραγουδάμε ολαρία – ολαρά; Θα μπορούσε να γίνει μια καλύτερη επιλογή στόχων (όχι ο Κάουφμαν και η βιβλιοθήκη), αλλά εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με συγκέντρωση για τσάι και μπιρίμπα. Εξάλλου μια υπογραφή της Πελέκη, ένα βλέμμα του Εφραίμ, ένα αθώο ψεματάκι του Ρουσόπουλου, ένα νταραβέρι του Τριανταφυλλόπουλου με κέρδος 4 εκ ευρώ, ισοσκελίζονται με δεκάδες εκ. μολότοφ. Όχι δεν έχει να κάνει με την λογική ενός «βιαίομετρου» που μετράει την βία και άρα πρέπει να φροντίσουμε ώστε να τηρηθεί το ισοζύγιο. Έχει να κάνει με την καθημερινή, αδιάκοπη, αέναη εξάσκηση εξουσιαστικής βίας: στα σχολεία, στα δικαστήρια, στα πανεπιστήμια, στις τράπεζες, στους χώρους εργασίας, στα γκέτο των μεταναστών, στα «Κολωνάκια» των αστών, στο σαλόνι μας, στο κρεβάτι μας, στην ζωή μας όλη. Και η ανατροπή της, έρχεται με την (μαζική – την όσο μαζικότερη) απελευθερωτική, λυτρωτική και επαναστατική βία που θα αναδιανέμει ριζικά τις σχέσεις παραγωγής. Όμως, ναι δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τόσο ριζικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα ενστερνιστούμε τις καθιστικές διαμαρτυρίες, έως ότου ο υποκειμενικός παράγοντας της ιστορίας να αποφασίσει την ανατροπή. Καρπαζιές τρώμε καθημερινά, και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της απάντησης. Βιαστήκαμε, δεν περιμέναμε αρκετά, χάνουμε το δίκιο μας; Αυτές είναι σκέψεις πολυτέλειας. Σημασία έχει ότι απαντάμε…

Επεισόδια ή όχι. Βία ή αντιβία.

Δεν έχει και τόσο σημασία. Ας είμαστε στον δρόμο συλλογικά. Είτε τα σπάμε ,είτε όχι, οι μπάτσοι θα μας επιτεθούν. Τα δακυγόνα έχουν γίνει μια άλλη essence αρώματος για όσους έχουν μια τακτική σχέση με το δρόμο. Μετά από μια ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ η αντίδραση έχει μία άλλη δυναμική. Αρχικά, είναι απλά αντίδραση. Και ποιοί έχουν συμμετάσχει σ’ αυτά τα περίφημα επεισόδια; Οι «γνωστοί άγνωστοι», ένα από τα πολύ ευφάνταστα εννοιολογικά κατασκευάσματα των ηλιθίων τυράννων (ένα άλλο παράπλευρο κατασκεύασμα είναι το περιβόητο «άβατο το Εξαρχείων»). Μόνο που αυτοί την φορά προστέθηκαν και κάποιοι άλλοι. Παιδιά, μαθητές, ανήλικοι, φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι, ηλικιωμένοι... (ενδεχομένως προβοκάτορες και ασφαλίτες). ΌΛΟΙ. Η οργή δεν έχει πατρίδα. Και σίγουρα δεν έχει στόχο. Δεν μπορεί να έχει στόχο. Αυτό άλλωστε την καθορίζει ως πρωτόλειο και πρωτογενές σ’ αυτήν την περίπτωση συναίσθημα. Όσοι δε, θέλουν να αποκτήσει στόχο, οργανώνονται (με την λογική της αυτοργάνωσης να είναι και αυτή αποδεκτή) σκέφτονται και συζητάνε. Δυνατά και καθαρά. Η σιωπή και η μυρολατρία ανέκαθεν έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο των απέναντι. Η βία φέρνει βία. Αν ουσιαστικά αυτός ο φαύλος κύκλος ο οποίος όλοι ευαγγελίζονται ισχύει, παρέχεται μια λαμπρή υπόθεση αποδοχής των επεισοδίων. Ήτοι σημαίνει ότι: 1) Αν πιστεύεις στην ανατροπή του καπιταλισμού, αργά ή γρήγορα θα απαντήσεις με βία. Δεν έχει ακόμα εφευρεθεί ούτε το μαγικό κουμπί ούτε το φαντεζί software προγραμματάκι που θα τρέξει ειρηνικά και ακούραστα ενώ μασουλάς το παραγεμισμένο σου σάντουϊτς το αρχείο destroycapitalism.exe για να ακολουθήσει το applysocialism.exe. 2) Ακόμα και αν σήμερα ενστερνιστείς την λογική του «διαμαρτύρομαι, αλλά ειρηνικά» ο Αλέξανδρος δεν θα είναι ο τελευταίος νεκρός της αστικής δημοκρατίας των μπάτσων. 3) Ακόμα και αν διαβλέπεις (και μόνο αυτό) ότι η βία των εξεγερμένων χρησιμοποιείται για την αποδυνάμωση του κινήματος, σκέψου τι κάνει προς αυτή την κατεύθυνση η βία των εξουσιαστών. Σφαίρες, καταστολή, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, λαϊκισμός, προπαγάνδα, ευμάρεια και πολλά πολλά άλλα. Στην ερώτηση αν σε φοβίζουν περισσότερο τα δακρυγόνα, ο πετροπόλεμος, οι σπασμένες τράπεζες από την μία και η υπογραφή της Πελέκη από την άλλη, σκέψου καλά τι θα απαντούσες. 4) Ένα από τα βασικά συνθήματα του Μάη του 1968 ήταν το «Πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει». Κάτι μαγικό μπορεί να συμβαίνει πίσω από την φωτιά αυτή. Σκέψου ότι κάτι μπορεί να γεννιέται με συμμετέχοντες τους πιτσιρικάδες αυτής της πόλης. Κάτι πέραν του facebook και του Warcraft στο Internet καφέ της γειτονιάς. Ίσως μια αναγεννησιακή, ανανεωτική, ανακυκλωτική τάση με θετικά για την ζωή και το μέλλον συναισθήματα. Μια καμένη πόλη σημαίνει ίσως και ένα καμένο παρελθόν. Ένας καμένος καναπές. Μια καμένη αυταπάτη, μια καμένη βολή, μια καμένη υποκρισία. Μην βιαστείς να χαρακτηρίσεις «βανδαλισμούς» και «καταστροφές» αυτό που ίσως επί της ουσίας μπορεί να είναι «ανακαίνιση». Αυτό είναι το στοίχημα… την καταστροφή την ακολουθεί η κατασκευή. Τι θέλουμε να κατασκευάσουμε;

Με ή χωρίς κουκούλες.

Το ερώτημα είναι ρητορικό όταν είσαι σπίτι σου και όχι εκεί που σκάνε τα δακρυγόνα. Την Δευτέρα στους δρόμους, εν μέσω του γνωστού χημικού πολέμου των νενέκων με την πράσινη στολή και την ασφυξιογόνα μάσκα, άνθρωποι ηλικιωμένοι, «ενταγμένοι στην κοινωνία», χρησιμοποίησαν φουλάρια, κασκόλ, μαντήλια σε μια ένδειξη αυτοπροστασίας του πανταχόθεν βαλλόμενου αναπνευστικού τους συστήματος. Ναι, ναι θα παίξω με τους όρους του ΚΚΕ: Κάποιοι, έκαναν επεισόδια ώστε οι μπάτσοι να ρίξουν δακρυγόνα και ο κόσμος να ταλαιπωρηθεί, να φοβηθεί και να κάτσει σπίτι του. Ερώτηση: Μήπως θυμάστε περιπτώσεις που οι μπάτσοι έριξαν δακρυγόνα χωρίς κανέναν λόγο και κανένα επεισόδιο να λαμβάνει χώρα; Εγώ θυμάμαι. Και με αυτό δεν εννοώ ότι πράγματι τα επεισόδια δεν παρέχουν κατασταλτικό άλλοθι, αλλά όταν ο κρατικός μηχανισμός έχει τους λόγους να σου ρίξει δεν χρειάζεται να το κατασκευάσει κιόλας. Έχει τα κοκοράκια του να το περάσουν στα ψιλά, ψιλά γράμματα. Αυτοί λοιπόν οι βαλλόμενοι – «φυσιολογικοί» άνθρωποι δεν έκρυβαν το πρόσωπό τους, αλλά με το όποιο συμπαθές «ύφασμα» να σκεπάζει ολόκληρη την μύτη τους, ενδεχομένως να πέρναγαν και στην σφαίρα του μη αναγνωρίσιμου. Από ποιόν; Μα μήπως έχετε ξεχάσει ότι η πόλη είναι ζωσμένη από κάμερες (ας είναι καλά ο τρομονόμος); Το λέω, γιατί ακούω συγκρίσεις του τύπου, «οι φοιτητές στο πολυτεχνείο δεν φορούσαν κουκούλες». Ορθόν. Αλλά έχω την αίσθηση ότι το 73’ δεν είχε ούτε κάμερες, ούτε καναλάκια να αναπαραγάγουν με περισσή ευκολία ότι και όποτε θέλουν, ούτε μονάδες ανάλυσης οπτικού υλικού, ώστε να έρθουν μια ωραία πρωία στο σπιτάκι σου στο όνομα αυτού που τα αφεντικά έχουν ονομάσει «ποινικός νόμος» και να σε μπαγλαρώσουν. Επαναφέρω μια ρήση σε στυλ απορίας: «Τι είναι η κλοπή/βανδαλισμός/κάψιμο μιας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση της»; Γιατί είναι ποινικός αυτός που σπάει /καίει (ενδεχομένως και κλέβει) μια τράπεζα, ενώ δεν είναι ο ίδιος ο τραπεζίτης; Συγνώμη, αλλά θεωρώ πως αυτό είναι το δίλημμα που τίθεται τώρα. Τι είναι σ’ αυτή τη γαμημένη κοινωνία ποινικό; Γιατί κανείς δεν πάει φυλακή; Μήπως η νομική δικαιοσύνη της δημοκρατίας είναι μια απάτη που οφείλει να καταστραφεί; Μήπως η δημοκρατία είναι μια απάτη; Αν υπάρχουν κάποιοι που νοιώθουν ευχαριστημένοι με το πώς ήταν τα πράγματα και πριν την δολοφονία του Αλέξανδρου, συγνώμη αλλά διαφωνούμε. Ένας άνθρωπος έφυγε άδικα, και θα ακολουθήσουν πολλοί ακόμη αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί στην ρίζα του. Ίσως η φυγή του (και λυπάμαι που το λέω) να είναι η αφορμή για να θέσουμε επί τάπητος την ουσία της κοινωνικής σήψης. Επιστρέφω στις κουκούλες. Επαναλαμβάνω απλώς ότι μερικές φορές η χρήση τους είναι επιτακτική – δακρυγόνα, χημικά και κάμερες – αλλά κατανοώ και συμμερίζομαι όσους φωνάζουν ότι η κουκούλα ενδεχομένως να είναι και η κερκόπορτα από την οποία το παρακράτος διαβαίνει στο κίνημα. Και άρα; Μπορούμε σ’ αυτή την συγκυρία της ολικής σύγκρουσης να μην τους δώσουμε την ευκαιρία να ταυτίσουν την εξέγερση με το παρακράτος και την προβοκάτσια. Ούτως ή άλλως όσοι μπαίνουν σ’ αυτό το παιχνίδι, θέλουν και μπαίνουν, αλλά ας προστατέψουμε την αρχέγονη ορμή της εξέγερσης, της απαλλοτρίωσης των μέσων της αστικής τάξης, με τα πρόσωπά μας φάτσα-κάρτα. Σε κανέναν, πέραν ίσως του ακατάδεκτα χωρίς δικαίωμα επιλογής λούμπεν προλεταριάτου, δεν αρέσουν οι κουκούλες. Σε κανέναν όμως δεν αρέσουν και οι σφαίρες ή η λογική της στενής, όταν θες να αλλάξεις τον κόσμο και ξέρεις ότι στο κελί σου θα υπάρξουν μόνο σύντροφοι και επ’ ουδενί ταξικοί αντίπαλοι.

Η λογική του «τα επεισόδια γίνονται για να φοβήσουν και να αποσυσπειρώσουν τον κόσμο».

Τα έχουμε ακούσει για την προβοκάτσια χιλιάδες φορές. Εν μέρει έχουν δίκιο. Το λούμπεν ακροβατεί με το παρακράτος, τον χαφιεδισμό και τους ασφαλίτες. Τι είναι όμως ποινικό έγκλημα και ποιος το καθορίζει; «Ποινικός» είσαι όταν πετάς μολότοφ, και όταν είσαι βουλευτάκι με offshore εταιρείες δεν είσαι; Όταν κάνεις μπιζνάκια «αθώα», θησαυρίζεις και αφήνεις πίσω σου συντρίμμια, όχι και τόσο εξώφθαλμα όπως αυτά που αφήνει ένας ξεκάθαρος κοινωνικός αγώνας, δεν είσαι λιγάκι ποινικός; Και μας λένε τώρα όλοι οι σοφιστές της αριστεράς: Τα επεισόδια γίνονται για να φοβήσουν το κόσμο να μην βγει στους δρόμους. Οκ συμφωνώ. Είναι αλήθεια. Συμβαίνει κατά κόρον, είναι μία διαλεκτικά παγιωμένη πρακτική του σύγχρονου αστικού κράτους. Αλλά, ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Μήπως ο κόσμος είναι τόσο πια έτοιμος να βγει στο δρόμο και ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας είναι τα μπάχαλα που εκτυλίσσονται; Ως πότε πια η λογική της κοινής γνώμης θα καθοδηγεί τις προθέσεις μας. Την αγανάκτηση μας που πρέπει να εκφραστεί. Όχι (μόνο) απέναντι σε ένα atm, ή ενός καταστήματος στην σταδίου. Αλλά γενικότερα. Υπάρχουν κάποιοι που ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι στην θέση του Αλέξανδρου θα μπορούσαν να είναι όλοι μας. Και δυστυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι που δεν έχουν καταλάβει ότι πολλοί μπορούν να τραβήξουν την σκανδάλη.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μας περιμένουν στην γωνία, «ας μην κάνουμε επεισόδια γιατί θα στρέψουν το ενδιαφέρον εκεί».

Άλλο ένα επιχείρημα που έχει βάση, αλλά αγνοεί τους γενικούς κανόνες του παιχνιδιού. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε περιμένουν στην γωνία ακόμα και αν κάτσεις σπίτι σου. Θα σου πετάξουν στην μούρη, σαν χρησιμοποιημένη σερβιέτα, τον κώλο της Τζούλιας Αλεξανδράτου, το καινούργιο σακάκια Armani, την γκολάρα του τρεχαγηρευόπουλου στο ΟΑΚΑ και τα λοιπά και τα λοιπά. Οι εχθροί δεν είναι τα μπατσάκια. Αυτοί είναι απλά τα μεσάζοντα ειδεχθή κομπλεξικά και μισάνθρωπα σκουλήκια. Τα κανάλια του κεφαλαίου παίζουν ιστορικά αυτό τον ερμαφρόδυτο ρόλο της δημοκρατίας που ακούει υπομονετικά όλες τις απόψεις. Και από πίσω όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Κουφάλες. Μας την έχουνε τόσο στημμένη που σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να μας κάνουν να ανασκευάσουμε τις προθέσεις μας. Τους ξέρουμε και μας ξέρουν. Δεν θα εμπλακούμε σ’ αυτόν τον πόλεμο εντυπώσεων μιας Ιονεσκικής ρητορικής του παραλόγου για τα νούμερα και την κονόμα. Δεν τους περιμένουμε, τους ψάχνουμε. Και με λιγάκι υπομονή, θα έρθει και η ώρα τους.

Οι Θεωρίες συνωμοσίας…(περί ανατροπής της κυβέρνησης)

Επειδή δηλαδή η Άννα Διαμανταπούλου πριν καιρό είχε πει ότι θα υπάρξουν νεκροί στα Εξάρχεια και ότι θα ζήσουμε σκηνές προαστίων των Παρισίων, επειδή συναντήθηκε στη λέσχη Bildeberg πρέπει να πιστέψουμε ότι υπάρχει προαποφασισμένο σχέδιο εκατέρωθεν. Και αυτή η ‘εκτός τόπου και χρόνου’ λογική της συνομωσιολογίας (δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ανέκαθεν μια τέτοια θεωρία κάνει την εμφάνισή της σε καιρούς ραγδαίων εξελίξεων) που διαπνέει αδαής και φαντασιόπληκτους συνανθρώπους μας αναφέρει και άλλες ιδέες που ενισχύουν την υπόθεσή της: «Πώς, λένε, ενώ η δολοφονία συνέβη στις 21:00, στις 23:00 καιγόταν η Αθήνα;» Απάντηση: Αν διαφεύγει από την προσοχή τους, τον τελευταίο καιρό – ιδιαίτερα μετά το σκάνδαλο Βατοπεδίου – υπάρχει αναβρασμός στα Εξάρχεια. Το Πασοκ δέχεται συνέχεια επιθέσεις, το αστυνομικό τμήμα της Καλλιδρομίου και το γραφείο του εμπλεκόμενου Βουλγαράκη επίσης. Ο χώρος γενικά αντιδράει και αντιδράει άμεσα. Μετά από ένα τέτοιο γεγονός, μη σας πω ότι οι δύο ώρες διαφοράς μπορεί να χαρακτηριστεί και ως καθυστέρηση (ο κόσμος είχε παγώσει από το περιστατικό). Στα άλλα επιμέρους, αδυνατώ να μπω στην λογική της συζήτησης. Θεωρώ πως έχουμε να σκεφτούμε πολύ σημαντικότερα πράγματα από το εάν παίζουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στα σενάρια επιστημονικής φαντασίας ενός αόρατου και ακαθόριστου «κάποιου». Ακόμα δε και αν είναι έτσι, είναι στο χέρι μας να το ανατρέψουμε και αυτό. Πως; Ανατρέποντας όχι απλά την κυβέρνηση των δολοφόνων, αλλά το πολιτικό σύστημα της χώρας… Και τότε θα γίνει η συνωμοσία του Μαρξ, του Ένγκελς, του Τρότσκι, του Προυντόν, του Κροπότκιν, του Μπακούνιν και όποιων άλλων χωράει ο μπαχτσές… Όλα τώρα αρχίζουν… εμπρός της γης οι κολασμένοι.

Σας χρωστάω 4 αγωνιστικές ανταποκρίσεις από τον πλανήτη Μπαλαλάικα. Δεν έχω πια χρόνο. Δεν δουλεύει καλά η σύνδεση με τον πλανήτη της ποδοσφαιρικής μου ονείρωξης. Και τι σας νοιάζει; Και τι να νοιάζει και εμένα δηλαδή; Άνοιξαν οι ασκοί του αιόλου. Είμαστε στην απέναντι όχθη. Ήρθαμε αντιμέτωποι με αυτό που πάντα φοβόμασταν. Με αυτό που πάντα κοροϊδεύαμε. Που ήμασταν; Που είμαστε; Στην ζεστή αγκαλιά του σαλονιού; Μην μου σπάσουνε το Smart; Αχ τι άγχος; Τι φρίκη; Η καινούργια μου γόβα. Το laptop με τα 8.000.000.000 terra. Μην τσούξουν τα ματάκια μου. Σκατά… Μας πυροβολάνε. Στην ψύχρα. Μην μιλάς άλλο. Μας πυροβολάνε στην ψύχρα. Σσσσσσσς. Σφαίρες. Δράση και αντρίδραση. Σκατά…. Μπουρλώτο και φωτιά. Με την λογική, με το θυμικό; Δεν βγάζω άκρη. Δεν θέλω να κάτσω άλλο σπίτι. «Θα ενισχυθεί η καταστολή, τι φταίνε τα αμάξια και τα μαγαζιά των ανθρώπων». Σκατά. Και εσύ κράτησες το όπλο. Και εσύ. Μπουρλώτο και φωτιά. Όλοι έξω. Όλοι στους δρόμους. Όλοι ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό. Απέναντι στην βολή μας. Με το θυμικό μας ναι, τώρα. Μην αφήσετε τίποτα όρθιο. Μπουρλώτο και φωτιά. Οδοφράγματα, φωτιά, καπνοί, δακρυγόνα, καταλήψεις. Ποιο 73’, ακόμα μας πυροβολάνε. Όλοι έξω. Να διεκδικήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Την διακυβευμένη μας ελευθερία. Να ανατρέψουμε την φενάκη της δημοκρατίας που πυροβολεί. Νέοι, παιδιά, μαθητές, φοιτητές, μεσήλικες, ηλικιωμένοι. Μπουρλώτο και φωτιά…. Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει. Και τι θα γίνει; Σκατά. Εκδίκηση τώρα. Πόλεμος τώρα. Είμαστε εδώ και είμαστε περισσότεροι. Πολλοί περισσότεροι…. Δεν πιστεύω πλέον στην τύχη. Την έχουμε στα χέρια μας. Ποιος μένει πλέον στο σπίτι του. Σκοτώνουν τα παιδιά μας. Σκοτώνουν εμάς τους ίδιους. Μας πυροβολάνε. Φοβούνται. Μας φοβούνται. Μην φοβηθεί κανείς από εμάς. Όλοι έξω. Όλοι εκεί. Όλοι μαζί. Με κουκούλες, χωρίς, με όπλο μας την αλληλεγγύη. Σπάστε τα όλα. Δεν πρέπει να περάσει έτσι. Μπουρλώτο και φωτιά. Φυσάει κόντρα. Βγείτε έξω. Φυσάει κόντρα…. Βγείτε έξω. Να τους πνίξουν τα δάκρυα μας…. Φυσάει κόντρα….Τίποτα όρθιο