H V περπάταγε με γρήγορο και σταθερό ρυθμό. Λίγο το κρύο, λίγο οι αναβολές του πρωϊνού της ξυπνήματος η διαδικασία έπρεπε να ήταν γρήγορη και προπάντων αγχώδης. Καθώς περπατούσε, άφησε την θέα του "κάτι ενδιάμεσο σε χιόνι και λάσπη" και επέστρεψε στο "άνω θρώσκω". Ουρανός. Ή κάτι που θύμιζε ουρανό. Ένα κάποιο ίχνος φωτός. Ένα πέπλο που είχε πλακώσει την πόλη. Ένα πέπλο που είχε σκεπάσει την ζωή της.
-Το μέλλον της Ευρώπης είναι η σταθεροποίηση των αγορών. Ο σοσιαλισμός απέτυχε. Eίναι φανερό. Ο δρόμος μας πρέπει να είναι ένας οικονομικά ελεύθερος φεντεραλισμός. Ο F συζήταγε για άλλη μια φορά πολιτικά. Από την τελευταία τάξη του δημοτικού και τα εντυπωσιακά χειροκροτήματα των συμμαθητών του για μια έκθεση που εξυμνούσε τον Causesku (μετά από μια undercover παραίνεση της δασκάλας) ο F είχε οικοδομήσει μια ακλόνητη αυτοπεποίθηση για αυτά τα ζητήματα. Ο ρομαντισμός του πέθανε όπως και ο ηγέτης της παιδικής του ηλικίας. Τώρα η επιχειρηματολογία του ήταν δομημένη πάνω σε έναν παχυλό μισθό και πλήστες παροχές. Ένα καλό σχολείο για τα παιδιά, 2μήνες άδεια, επίδομα ανεργείας πολυτελείας αν κάτι πάει στραβά. Και τα χειροκροτήματα όλο και αραίωναν. Ο F όμως στεκόταν στην έλλειψη παραίνεσης για αυτά. Είχε ανακαλύψει την δική του ελευθερία. Τουλάχιστον η πλάνη του ήταν όλη δικιά του.
'Ενας αφρικάνικος τοίχος. Ένα ριχτάρι απ' τη Μανίλα. Κάτι ακουμπησμένα origami και κάτι ιδεογράμματα που έλεγαν "zen", "ελευθερία", "σκοτάδι". 2 καρέκλες απ' το Θιβέτ. Μια βιβλιοθήκη από την Μαλαισία. Πρωτοβουλία μιας ΜΚΟ, κατασκευασμένη από ξύλα που επέπλεαν μετά το τσουνάμι. Ένας καναπές ΙΚΕΑ, δερμάτινος και πλαστικός. Μια γερμανική κουζίνα αντοχής με ιταλική φινέτσα. Με πολλούς χώρους για να ξεπακετάρεις το delivery. Αυτό ήταν το σπίτι του Μ. Διοργάνωνε το 4ο κατα συρροή πάρτι της νέας χρονιάς. Με περίσσια διάθεση ο M έδειχνε το σπίτι του στους καλεσμένους του. Ένας 50χρονος Ολλανδός γεμάτος ζωή, όνειρα, φιλοδοξίες. Γεμάτος ανάσες άλλων λαών. Γεμάτος τύψεις, γεμάτος ενοχές. Για μια ζωή που κρύβει χωματερές. Για μια άνεση που στηρίζεται σε πόνο. Ένας κατά παράδοση δολοφόνος.
Ο Α έβρισκε τον εαυτό του μέσα στην νέα του πραγματικότητα. Ζωή σε μια πόλη χωρίς ενδιαφέρον, αλλά με μια καθημερινότητα ενδιαφέρουσα. Ωραία δουλειά. Όχι, καλύτερα ευχάριστη δουλειά. Ωραίο σπίτι, ωραία έπιπλα. Ωραία ατμόσφαιρα και πολύ αγάπη. Ανιδιοτελής και πραγματική. Αντικομφορμισμός και υποχώρηση. Ένα περιβάλλον λατρείας και κατάρας. Και ένα άλλο που σου λείπει και σε προδίδει καθημερινά. Οικεία πρόσωπα σε ανοίκειο τοπίο. Φρικασέ στους -7. Άλλωστε στην φύση δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Η επιδιωκώμενη τελειότητα είναι μια ουτοπία. Και σήμερα είναι η μέρα που κατεβάζω τα σκουπίδια. Ναι σωστά την κίτρινη σακούλα της ανακύκλωσης.
-Αυτή η εξέλιξη θα είναι τραγική για τη χώρα. Δεν μπορείς να εκχωρήσεις δικαιώματα στους Τούρκους στο Αιγαίο. -Μα το συμφέρον όλων είναι η από κοινού εκμετάλλευση και όχι η απαξίωση των πόρων. Αυτή η κουβέντα και πολλά άλλα που δεν μπορώ ούτε να πω αλλά ούτε και να γράψω έγιναν στο τραπέζι που πριν από 400 χρόνια ένας ιερέας προοδευτικός για την εποχή του διέταξε την δια καύσεως θανάτωση μιας γυναίκας. Είχε το θράσος να σκέφτεται. Εκτός του ότι ήταν γυναίκα. Σήμερα έχουμε το θράσος να ξεχνάμε.
Ο πίνακας είχε ένα ιδιαίτερο φως. Τυπική κληρονομιά των Ολλανδών. Από τα πορτραίτα στις παραστάσεις της Βίβλου που διακατέχονταν από την θεϊκή παρουσία σε συσκευασία καθάριου φωτός. Τεχνική και ισορροπία. Μια δασκάλα εξηγεί τον πίνακα σε 10χρονια παιδάκια. Κοινού έθνους αλλά όχι κοινής καταγωγής. Τους μιλάει για τον θάνατο. Για την θλίψη. Για τον Θεό. Για το κομμένο κεφάλι στη γωνία του πίνακα. Σε 10 χρόνια τα μισά από αυτά τα παιδιά θα φοράνε μαντίλα. Τα υπόλοιπα θα περιφέρουν ως "καθαρό φως" την ιδέα της εκλογικής ελευθερίας και του αντικειμενικού δελτίου ειδήσεων. Τα δε μαυράκια θα έχουν τους περισσότερους λόγους να θυμούνται εκείνο το μάθημα στο μουσείο. "Ο πίνακας της Ευρώπης του φωτός". Κομμένα κεφάλια σε φαλικές γοτθικές μετά τρούλων.
-Bonjour (μετά ευγενείας) -Goodmorning (βιαστικό και παραπονιάρικο). Ακολουθεί ολιγόλεπτος διάλογος στην αγγλική, ομαλά και ευχάριστα μέχρι συνειδητοποιήσεως ταρίφας 0,40 λεπτών για κατούρημα. Ένα ανατολίτικο παράπονο. Μια νοσταλγία του φαιρόμενου ως υποανάπτυκτου. Ενός gratis που εκτροχίασε λένε την ανάπτυξη. Και μια ερώτηση. Η ταρίφα τελικά είναι για το καλημέρα ή για το κατούρημα;
Η S μιλούσε για το τέννις με έναν τρόπο αφηγηματικά νοσταλγικό. Σαν ένα σπορ ευγενείας για φαντασμένους αγενής. Ο Μ την άκουγε ευλαβικά κοιτώντας όσο πιο διακριτικά μπορούσε το μικρό μεν, σαγηνευτικό δε μπούστο της. Προσπαθούσε απλά να καταλάβει πως θα συμπεριφερόταν αυτό στο τέννις. Βέβαια τόσο ο σύζυγος της S, όσο και η σύζυγος του M δεν έδειχναν και τόσο ευχαριστημένοι από το "look and feel" της κατάστασης. Δίπλα στεκόταν το πραγματικό "look and feel" της παρέας. Ένας Μεξικάνος. Ζωγράφος. Ζούσε αισίως 20 χρόνια στον πολιτισμένο ευρωπαϊκό βορρά. Λουδιβίκος με παραστάσεις mole.
Αυτή η περίερη βροχή έλιωσε τελικά το χιόνι. Στη Γάνδη μεγάλοι ναοί κρύβουν τον ουρανό. Περπατάει μια παρέα φίλων μέσα στη λασπουριά. Ανάμεσα σε περιττώματα. Αναμοχλεύει τα ψέμματα. Αν ποτέ ακούσεις από κάποιον "εμένα δεν μου αρέσουν τα ψέμματα" να ξέρεις ότι θα σε φλομώσει. Συμπέρασμα ασφαλές της παρέας. Στην Ευρώπη της αλήθειας. Έξω από τους γοτθικούς μιας ιεράς εξέτασης. Η Αγάπη θα λιώσει τη λάσπη. Όλη τη λάσπη που μας έχει πλακώσει. Μια εποχή ψεύτικη από εξ' όψεως αμόλυντους, καθαρούς, πολιτισμένους, ειλικρινείς. Μέχρι να σε καταλάβει και ο επόμενος. Δεν θα αργήσει. Ούτε και θα πάψεις να φοβάσαι. Ποτέ. Είναι ένας φόβος για σένα. Για αυτά που έχεις μέσα σου κρυμμένα. Και ξέρεις...Ξέρεις καλά.
-May I have your boarding pass?. Βλέμμα αφηρημένο. Απάντηση αυτόματη. Επιστροφή στο κενό. Σε ένα κενό με μεγαλύτερη γαρ αξία. Το comparative δείχνει και πάλι έναν δρόμο. Η σχετικότητα αναδιπλώνεται. Το αεροπλάνο γεμίζει με κόσμο. Ένα παιδάκι κλαίει με αναφυλητά. Μου κρατάς το χέρι στην απογείωση. Να μην ξεχάσω να ζω Ευρώπη. Να μην ξεχάσω να ζω.
.jpg)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου