Βαθιά ανάσα. Ξέρω που θέλω να καταλήξω, αλλά θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις. Άσχετες είναι αλλά όλο και κάπου μπορούν να συνδεθούν. Με οξυγονοκόλληση και προστατευτικό για τα μάτια. Λοιπόν: Η ταινία του Γούντυ Άλλεν Μανχάταν (1979) δικαίως θεωρείται κλασσική. Ερωτική, έξυπνη, ανατρεπτική, ανθρώπινη, ρεαλιστική και όλες οι άλλες αρετές που συνοδεύουν παρά πόδας τον ευφυή αμερικανό σκηνοθέτη. Την είδα δύο φορές στο σινεμά. Δεν το μετάνιωσα. Αλλά υπάρχει κάτι άλλο που με κάνει να αναφέρω όλα αυτά. Η ταινία είναι ασπρόμαυρη αλλά αυτή η γκριζάδα της πόλης, αυτές οι λήψεις μιας μεγαλούπολης που δεν μπορεί να είναι όμορφη ή άσχημη, μιας αστικής ζούγκλας που καταπίνει τους εποίκους της είναι τόσο οικείες για την έγχρωμη (αλλά και συνάμα γκρι) Αθήνα του 2008. Δεν έχει να κάνει με μια κινηματογραφική προφητεία ή μια κενή διαπίστωση γενικότητας περί του κενού των ανθρωπίνων σχέσεων. Η πραγματικότητα είναι εν τέλει ακόμη πιο αποκαλυπτική. Κολωνάκι – Μανχάταν δύο δάκτυλα απόσταση. Όση ακριβώς είναι και η απόσταση απ’ τον άνθρωπο στο μπουλ – τεριέ. Αχ, τα είπα! Και τώρα Μπαλα –λάικα. Στην γριζίλα του Ελληνικού ποδοσφαίρου που τύλιξε άλλο ένα Σαββατοκύριακο. Αυτές οι διακοπές για τα άμπαλα κριάρια του Ρεχάγκελ σε βγάζουν απολύτως εκτός ποδοσφαιρικού ρυθμού. Εντάξει, εντάξει ψάχνουμε για δικαιολογίες. Η 2η αγωνιστική του πρωταθλήματος Σούπερ Κλικ, 2008 – 2009 ήταν για κλάματα. Από όλες τις ποδοσφαιρικές συνιστώσες. Τουλάχιστον ο ιστορικός, εν μέσω μιας δεκάλεπτης πάχνης σκότους, πήρε τα 3 ποντάκια στην πόλη των λεόντων. Να χαρείς, να κλάψεις; Υπομονή να δούμε τον Ρεκόμπα, τον Εστογιάνοφ. Να μην φύγει ο Λίνεν από τα σπινιαρίσματα της Πόρσε. Ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Κάνουμε και τίποτε άλλο;

Ξάνθη – Ολυμπιακός 0-1:

Είναι Σάββατο μεσημέρι και έχει λιακάδα. Στα πηγάδια της Ξάνθης. Την πόλη επισκέπτεται ο πρωταγωνιστής των πρωταγωνιστών, αιώνιος πρωταθλητής Ολυμπιακός. Τα μάτια στραμμένα σ’ έναν ψηλό, αμούστακο, αδύνατο αλλά καλοβαλμένο, μπουκλαδόρο βραζιλιάνο που φέρει το όνομα Ντιόγο και είναι το τελευταίο ‘Ντε Σού’ της πιάτσας των εκδοτών και δημοσιογράφων για την κονόμα. Μας τα κάνανε φραμπάλα με δαύτον. 20εκ. ευρώ ρήτρα, 30 εκ. ευρώ ρήτρα, τον θέλει η (μεγάλη τρομάρα της) Τσέλσι και έπεται συνέχεια. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν φάνηκε να επαφίεται με την πραγματικότητα. Δηλαδή, κακό παιχνίδι (ένα ακόμη), νευρικές ομάδες, ελάχιστες φάσεις και δύο μοιρασμένα ημίχρονα. Μπανάλ με κεφαλαία γράμματα. Για να χαίρεται ο δεκαπεντάχρονος και να τα λέει οι Αλέφας για τον ακούραστο Τάσο Πάντο. Ένα από τα εκατοντάδες ματς της Ελληνικής λίγκας που δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα να ξεχάσεις. Τυχαία ή μη, το γκολ – νίκη του μέτριου Ολυμπιακού ήρθε από σέντρα (απ’ αυτές με τα πονηρά φαλτσάκια του Μπουένος Άιρες) του Γκαλέτι (ναι είναι μεγάλος) και ωμιά, κεφαλιά, κουτουλιά, στηθιά του τζιοβανοειδούς αλλά και πολλά υποσχόμενου Ντιόγο. Μια θεμελιωμένη σθεναρή αλληλεξάρτηση του Έλληνα και δει του γαύρου με την λέξη υπόσχεση. Promising the ideal – Connecting people. Στο ίδιο έργο θεατές μας βλέπω…




ΠΑΟΚ – Α.Ε.Κ. 1-1:

Η ΑΕΚ του Δώνη έχει ένα απόλυτο 2χ2. Δηλαδή, και τα 2 μέχρις στιγμής παιχνίδια που έχει δώσει, είναι τα χειρότερα από πλευράς θεάματος της αγωνιστικής. Άγρια κακοποίησης. Και δαιμονικές συμπτώσεις, διότι την ίδια ώρα ο Alpha μετέδιδε το θρυλικό έπος της αμερικανικής περιπέτειας True Lies. Ε, κάτι τέτοιο διεξήχθη και στην Τούμπα. Κάτι αθλητές του Ράγμπι μας πούλησαν το σότο ότι θα παίξουν μπάλα. Όχι, αν έχεις κάνεις ντεκαπάς σε ηλικία 23 ετών δεν θεωρείσαι ποδοσφαιριστής, πόσο μάλλον και αξιόλογος του είδους. Πάθος, πάθος, πάθος, πάθος. Στην δική μου διάλεκτο ξύλο, ξύλο, ξύλο ξύλο. Όπου κι αν κοιτούσες παντού έπεφτε ξύλο. Και δεκάδες χιλιάδες ορκς – μπάοκς να κρέμονται απ’ τις κερκίδες. Αίνιγμα; Ακουγόταν το σύνθημα: «εμπρός Αϊτέ δικέφαλε». Ουδέποτε διευκρινίστηκε σε ποιό απ’ τα δύο πτηνά αναφερόταν. Υποθέτω, λοιπόν, αυθαίρετα ότι αναφερόταν στο τρίτο, στο μεγάλο, στο περήφανο πτηνό του κτηματομεσίτη Άνθιμου. Από μπάλα; Ναι, το μεγάλο πλασέ του ταλαιπωρημένου απ’ τους εμφύλιους Βόσνιου Μουσλίμοβιτς. Ωραία φάση. Ειλικρινά δεν θυμάμαι κάτι άλλο. Οι ενδιαφερόμενοι να επικοινωνήσουν με την ανοικτή γραμμή skip. Μήπως είδε κανείς σας τον Τζιμπούρ; Εγώ πάντως δεν τα κατάφερα. Θα φανεί κάποια στιγμή όπως και ο Ταμαντανί.

Παναθηναϊκός – Πανθρακικός 3 -0:

Βλάκαν Ιμπραΐμοβιτς και Μουρίνιο έρχονται. Και ο Πανθρακικός πέρασε μια τσάρκα απ΄ την ομάδα με το κόκκινο φωτάκι αλλά αστόχησε. Αν ήταν λιγάκι πιο έτοιμος, αν είχε λίγο περισσότερο πιστέψει την εξομοίωση μπουρδέλου – κότερου θα είχαμε ευχάριστα μαντάτα. Είχε μποφόρια και το κότερο έμπαζε από παντού. 2 βαζέλικα γκολ, με αποκορύφωμα αυτό του σόλτζερ Γιαννάκη Γκούμα και το παιχνίδι τελείωσε νωρίς. Απορία; Ο ευρωπαίος, πλην κουραστικός Παναθηναϊκός φοράει ακόμη την εμφάνιση των 100 χρόνων. Αλλάξτε ράφτη. Πριν τα 100 πάει 101 και 1 ακόμη πρωτάθλημα κατηφορίσει στους μπάτσους – γαύρους. Το 3ο τέρμα είχε ένα ενδιαφέρον καθότι πλασέ του Ίβανσιτς. Οι ευκαιρίες του Πανθρακικού ήταν και πολλές και εξωπραγματικές. Θα έπρεπε η μπάλα να είχε τσουλήσει στο πλεκτό ασκαρδαμυκτί. Αλλά βλέπεις βάζελοι. Και τώρα απέναντι στην Μουσολινικί Ίντερ μπορεί να βγούνε και τα γούστα τα European. Και μην ξεχνάμε ότι ο τυπάρας μιλάει Ιταλικά.

Έβαλντ Λίνεν μην πας πουθενά. Η Πόρσε καμιά φορά σπινιάρει αλλά ας μην το κάνουμε και θέμα. Εδώ σε άλλους έχει πει ότι βρωμάνε τα χνώτα τους. Και στο αγωνιστικό κομμάτι. Ποιότητα μέτρια, σερραϊκή ψευτοϋπεροχή με ποδοσφαιριστές Καλλιμάνη και Δισκόζη, πανιώνια έλλειψη βασικών ποδοσφαιριστών (τραυματιών, ανέτοιμων, θιγμένων) αλλά πολύ καλός Μπερνάρντ Κουμορτζί, αξιοπρεπής Μπάρκογλου και το αρκούντως ικανοποιητικό 0-1. Στο ανακαινισμένο σταδιάκι έπεσε σκοτάδι. Για περίπου 10’ λεπτά. Έτσι δεν ξενέρωσα όταν ανηφόριζα προς το ποτό του Σαββάτου, θεωρώντας ότι Δευτέρα, Τρίτη θα δούμε παρακολουθήσουμε το δεκαλεπτάκι του άγχους. Εν τέλει τα πάντα τελείωσαν όταν βυθίστηκα στην σίγουρη άγνοια του Aberlour. Καλά είναι να μην ξέρεις τίποτα γι’ αυτά τα τελευταία δραματικά λεπτά. Δεν μπορώ να βλέπω. Το πρώτο λοιπόν διπλάκι το πήραμε. Και τα πάνθερς χοροπηδούσαν στην κερκίδα. Οι 3 βαθμοί έχουν ένα ενδιαφέρον. Ερώτηση. Και συνάμα απάντηση. Τώρα που του κουφάρι της θυγατρικής του μπατζανάκη της Motoroil, αυτή η θρυλική λερναία ανακόντα ο ΟΦΗ έρχεται στην Νέα Σμύρνη και με την ενδεχόμενη συμμετοχή Ρεκόμπα, Εστογιάνοφ (η Πόρσε να μείνε στο γκαράζ για παραδειγματισμό) δεν θα πρέπει να πέσουν τα τσιμέντα; Θα πρέπει. Και θα συμβεί. Η πόλωση γύρω απ’ τον πυρήνα του κυανέρυθρου θα είναι μεγαλύτερη και από τα αντιχριστιανικά ζιζάνια που λαμβάνουν χώρα στον άνδρο των άπιστων επιστημόνων του Cern. Ή μάλλον και σε ελληνικό επίπεδο θα την σύγκρινα με την πολιτική πόλωση που εμπνέει η φυσιογνωμία του αρχηγού Γιωργάκι στην εργατική – δουλική βάση του Μπατσόκ. Anyway, ας ανταμώσουμε ξανά στις 21/9.

Ηρακλής – ΟΦΗ 1-1:

Από τότε που ο αέρας έπαιρνε τις καρέκλες και τις προσγείωνε στο κεφάλι του Εμπέντε στο ολυμπιακό στάδιο της Ευκαρπίας κάποια πράγματα έχουν πάρει άσχημη τροπή για την ομάδα της γριάς. Δηλαδή, θυμάμαι, κάποτε πως όταν έπαιζες στο ήπεδο των Παπαφιωτών είχες ένα θέμα. Είτε ήσουν μπατσόγαυρος, είτε μυξοβάζελος, είτε η ΑΕΚ του Σάντος, είτε ομάδα της 8κτάδας, δεν έπαιρνες εύκολα το αποτελεσματάκι στο γηπεδάκι που ζωγράφιζε ο αισθητικά αθίγγανος Βάσια. Τώρα πια γίνεται του ‘Πανίκου Ξιούρπα’. Εάλω η Πόλις μαζί και το ΚΑΠΗ του γηραιού. Μια ο Πανσερραϊκός, μια το μπουρδελάκι του ΟΦΗ (μην μας κάνει και εμάς καμιά λαχτάρα) το θέμα είναι ότι ο Ηρακλής ξεκίνησε λαμπρά την πορεία του στο νέο πρωτάθλημα. The all – seeing eye. Μασονία και μπουλκουμεδάκια. Ο αναρχικός Μάκης χειροκρόταγε τις προσπάθειες του βιρτουόζου Παναγιώτη Κονέ και ο Νταμ’ Ντόι εκ Σενεγάλης, μιας πατρίδας «άλλης», είπε δυνατά στο (δεν ξέχασα κανένα ‘ν’, είναι το) Χενκ Τεν Κάτε Γκόου Φακ Γιόρσελφ, πούστη Ολλανδέ με το γιαπωνέζικο όνομα. Να μην ξεχάσω γράφει το post –it που έχω μπροστά μου. Πολύ ωραίο το γκολάκι του Ηρακλή, μετά από μεγάλη πάσα του Κονέ και σουτ από έναν κάποιο Αργεντίνο (αυτό και μόνο φτάνει). Επίσης, πολλά υποσχόμενος ο μέσος της Γριάς Ντιέ. Πάσα, σουτ, τρέξιμο. Τα κάνει όλα καλά. Φτάνει όμως; Τώρα θα μου πείτε, για ποιον σκοπό ακριβώς. Ε αυτό ακόμα είναι θολό στο Ρεμομάγαζο του Makis.

Εργοτέλης – Άρης 3-0:



Στα επιμορφωτικά προγράμματα του animal planet, δεν ξέρω πώς συμβαίνει, αν είναι μία ακόμη ζοφερή, δαιμονική σύμπτωση, αλλά πάντα τα ερπετά και τα έντομα γλιτώνουν. Αυτή η ντοκουμενταρίστικη θεωρία δεν επιβεβαιώθηκε επ’ ουδενί στο Παγκρήτιο. Τα κοπέλια του Εργοτελάκι πάτησαν κάτω τα σκουλήκια. Τα έλιωσαν κυριολεκτικά, στο αναμφίβολα καλύτερο από πλευράς θεάματος παιχνίδι της αγωνιστικής. Εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο (το οποίο είχα την τύχη να παρακολουθήσω με τον Κιτσάρα να καταπίνει ένα πακετάκι μουράτι). Φαινόμενο Κουτσιανικούλη. Ένα πράγμα σαν τον τυφώνα Άϊκ για την Καραϊβική ήταν ο πιτσιρικάς για τα σκουλήκια. Τους άλεσε από τα πλάγια και η μεγάλη καλτ, ποστ –μόντερν (όπως έχουμε ξαναπεί) φυσιογνωμία, Πάτρικ Ογκουνσότο έβαζε την μπάλα στο πλεκτό. Που καταντήσαμε; Στο βαθμό να ακούς τα ερπετά να αναπολούν τον φιλόδοξο Ντούσκο. Θα μου πεις με τον βασιλιά του ποδοσφαιρικού αναχρονισμού Κίκε Ερνάντεζ δεν έχεις και πολλά περιθώρια. Και πάλι όμως αυτό δεν σημαίνει σε καμία των περιπτώσεων την δημιουργία θετικών σκέψεων για τον Πρίγκιπα των χαρτονομισμάτων.

Λεβαδειακός – Θρασύβουλος 1-0:



Οι φιλοξενούμενοι εμφανίστηκαν με εμφανίσεις τύπου Σέλτικ. Οι γηπεδούχοι φόρεσαν φοσφωριζέ πορτοκαλί. Νομίζω ότι εδώ σταματάει η κουβέντα. Ο καλύτερος παίκτης το γηπέδου και του Λεβαδειακού Λεονάρντο μετά από ωραία εναλλαγή της μπάλας με τον έτερο γνώστη του τοπίου Μοντόγια, σκόραρε και έδωσε την νίκη στους Βοιωτούς. Εύγε, πάμε για άλλα. Ματσάκι απ’ αυτά που ούτε στην Αθλητική Κυριακή δεν ασχολούνται. 2 λογάκια νέτα σκέτα απ’ την Αννούλα Καραμανλή. Καλά είναι άμα σκεφτείς τι έγινε στην Τρίπολη.

Αστέρας Τρίπολης – Λάρισα 0 – 0:

Νομίζω ότι τα πάντα θύμιζαν αγώνα του περσινού πρωταθλήματος. Η Λάρισα είναι σαν να την κοουτσάρει ο Δώνης. Ο Αστέρας είναι σαν να έχει τον Κάμπος. Μηδενικά αξιόλογα σημεία αναφοράς. Φάσεις έγιναν, αλλά χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Φάτε μάτια ψάρια.

Είναι Σάββατο απόγευμα. Παίζει Charles mingus. Πίνουμε malt. Και γαμώ τις χλίδες. Γινόμαστε καθώς πρέπει. Αυτό μας καθυπαγορεύει το «έξω». Το πλαίσιο που άλλαξε. Ο ουρανός είναι αρκετά γκρίζος. Βρέχει. Άλλοτε λίγο, άλλοτε πολύ. Ούτε ο καιρός δεν είναι αποφασισμένος. Ο Αύγουστος δίνει αισίως την σκυτάλη στο ψευτό-φθινόπωρο της κουφόβρασης. Δεν είναι κι άσχημα. Μια αλλαγή είναι αρκετή. Το ρολόι δείχνει 6 και κάτι. Δειλά δειλά χαϊδεύεις το κοντρόλ. Αρχίζει… Και τι δόλια σύμπτωσης, πάντα αρχίζει με τον γαύρο. Πρωτάθλημα ΟΠΑΠ. Τα τυχερά παιχνίδια. Σούπερ Κλίκα. Όλα τα καλά παιδιά με κυκλώνουν ξανά. Τους βλέπω να έρχονται. Με καπαρντίνα τύπου Κλουζώ. Και δεν έχω την δύναμη, την θέληση, να τους πω όχι. Περιμένω την στρογγυλή να τσουλήσει σε μπλαζέ πράσινο φόντο. Τα σκέφτομαι ξανά. Νταραβέρια στο κότερο. Στην μαρίνα Ζέας με μια πίτσα αγκαλιά. Τα πλήθη να ουρλιάζουν στις κερκίδες. Λάδια, μπουζί, τσιμούχα και θλιβερά ρελάνς με ένα τόνο οπιούχα. είμαστε ακόμη εδώ. Στην στυγνή δίνη της τελετουργίας. Αρχή και τέλος, με μια προδιαγεγραμμένη τροχιά. Επιβάτες στον συρμό της επανάληψης. Της ασφυκτικά δήθεν ανανέωσης. Πάλι τα ίδια. Και όμως είμαστε ακόμα, ακόμα, ακόμα εδώ. Σ’ αυτό που τόσο καλά έχουμε μάθει να κάνουμε. Μπλούζα, κασκόλ, δυναμιτάκια, σημαίες, φέι βολάν, τρικάκια, συνθήματα, φιξάκια. Τι διαμαρτύρομαι πάλι. Αφού στο τέλος την βρίσκω. Απ’ την μια η ηθική, η συμπαιγνία που σε τυλίγει. Από την άλλη τα ένστικτα, η κοινωνικοποίηση. Αυτό το γαμημένο το ανήκειν που λειτουργεί ενίοτε ως παυσίπονο.

«Ξημέρωσε Κυριακή, Γιορτή και σχόλη,
Και πάλι γήπεδο θα πας μικροαστέ καριόλη».

Να χαρούμε, να λυπηθούμε, να ξεσπάσουμε, να απολογηθούμε. Δεν γαμιέται. Πάλι κατόπιν εορτής. Αφού και πάλι ήμασταν απ’οίκω. Στον κύκλο της «Ιθάκης». Δεμένοι πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι. Να φωνάξουμε δυνατά το πατρώνυμο μας. Η σφυρίχτρα στο στόμα. Μια ζεστή αγκαλιά. Καλή μας χρονιά. Θα σας γαμήσουμε. Κουφάλες θα σας πιούμε το αίμα. Βουτιά από ψηλά στο στημένο παζάρι των μεγαλοπαραγόντων. Ας είναι.
«Θέλω να ξεμπλέξω, από σένα δεν μπορώ. Δεν μπορώ». Καλή χρονιά αρρωστάκια.

Ολυμπιακός - Αστέρας Τρίπολης 3-1:

Ξεκινάω απ’ τους πρωταθλητές. Τους αιώνιους του είδους. Τα πράγματα είναι απλά. Η ομαδούλα με τα κόκκινα του ρεφορμισμού έκανε ομαδικές διακοπές στην Κύπρο. Εισέπραξε 3 μπαλάκια άνευ φλαούνας και χαλουμίου και επέστρεψε να ανατρέψει τα μη αναστρέψιμα στο κάστρο τύπου playmobile Γεώργιος Καραϊσκάκης. Αμελέτητα. Τα ΜΑΤ του Κόκκαλη αγρίεψαν. Μια βόλτα στου Ρέντη, μια γιούχα, ένα λαϊκό «ματώστε για την φανέλα» και η γαυριάδα έπρεπε να αναβιώσει την ύπαρξή της, το εγώ της πάνω στο κουφάρι του Αστέρα Τρίπολης. Όχι γιατί παίζονται και λεφτά στην μέση. Γούρια, γιουρούσια, πάθος, υπερχειλίζουσα γαυρίλα ώστε και ο Ευρωπαίος Βαλβέρδε να καταλάβει ότι κοουτσάρει πεζοναύτες και νικηφόρο ξεκίνημα. Στον δρόμο τον πεπατημένο, για άλλον έναν Μάη στον Περαία, με τη κούπα στην παρέα. 49 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν Skip. Αυτοί ξέρουν! Για την ιστορία (και μόνο για πάρτι της) τελικό σκορ 3-1

(Γκαλέτι 61’, 63’, Κοβάσεβιτς 81’ – Τσέζαρεκ 45’ ).

Α.Ε.Κ. – Παναθηναϊκός 2- 1:

Το πρώτο ντέρμπι. Το πρώτο αίμα. Μιλάμε για ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου. Πάρα πολύ ξύλο. Πολύ κλοτσιά και μάπα. Ο λόγος φάουλ ανά λεπτό αγώνα είναι εξωφρενικός. Δεν υπάρχει νόημα. Πρέπει να είσαι υπερβολικά απελπισμένος για να παρακολουθήσεις αυτό το ματς. Και η ελληνική εξήγηση: «Και καλά πάθος». Αλλά πάρα πολύ πάθος. Σαν ερωτική ταινία του Γκουσγκούνη. Νταβατζιλίκι ολκής. Και ο Κύρος Βασσάρας το μεγάλο αφεντικό. Αν δεν κοίταγες την τηλεόραση, θα άκουγες το εξής: «Φρου, φρου, ντουπ, ντουπ, Φρου, Φρου, ντουπ». Η ΑΕΚ πάντως δεν ξέχασε τα πράσινα της Ομόνοιας. Και η μετενσάρκωση συνέβη εις βάρος του πολυμετοχικού σιχάματος με το τριφύλλι στο στήθος. Η συνταγή με τα κότερα και τις φαμφάρες υστέρησε από την κιτρινόμαυρη λογική ή η μπάλα ή το πόδι σου. Και τα βαζελάκια από υγεία άρχισαν να αποπνέουν ανασφάλεια και αμφιβολία. Την ακριβώς αντίθετη συναισθηματική αλλαγή θα παρουσιάζει από αύριο στα λαμπρά μέσα της χώρας η ΑΕΚ. Τι να κάνεις. 2 δάκτυλα απόσταση. «Αλλαγή – Απαλλαγή» και ξανά προς την δόξα τραβά. Υπάρχει κάτι που να μην ήταν μαύρο; Και βέβαια: Το γκολάκι του Εντίνιο ας πούμε. Να που το παιδί αυτό σουτάρει και εξαιρετικά. Εύγε. Επίσης ενδιαφέρον προκάλεσε και το αμφιλεγόμενο πέναλτι. Δόθηκε για να στέλνουν μηνύματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς οι 15χρονοι. Αν ο Παναθηναϊκός αρχίσει να διαμαρτύρεται για την διαιτησία ενδέχεται να παρατηρηθούν έντονα μεταφυσικά φαινόμενα. (Εντίνο 20’, Μπλάνκο 45’ – Καραγκούνης 94’).

Πανιώνιος – Ξάνθη 0-1:
Σ’ ένα R.E.M. παραλήρημα κάπου κοντά στον δεκαπενταύγουστο είχα δει στον ύπνο μου σκηνές από την ταινία (του Ντάνιελ Ντέιλ Λούις) το αριστερό μου πόδι. Όχι δεν είχα πάρει ναρκωτικά. Με το ίδιο ακριβώς πόδι, το αριστερό, ξεκίνησε και ο ιστορικός την νέα ποδοσφαιρική σεζόν. Δεν βαριέσαι. Ίσως το επόμενο βήμα να γίνει με το δεξί. Αριστεροί και ανορθόδοξοι εμείς οι Πανιώνιοι μάλλον πάντως θα παραμείνουμε. Είναι αλήθεια ότι γουστάρουμε την μανούρα. Μας κάνει καλό. Ιδρώνουμε και αποδίδουμε καλύτερα. Παίκτες, θεατές, προπονητές. Ίδωμεν. Η πλάκα είναι ότι οι αβάπτιστοι φίλοι μας από το βορρά πήραν ένα διπλάκι κάνοντας ένα και μόνο σουτ προς την εστία του Κρέσιτς (και αυτό πίσω από την σέντρα). Και τα τελευταία χρόνια (με εξαίρεση την περσινή ηδονική μας νίκη) έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μια παράδοση διπλού άνευ λόγου και αιτίας. Μήπως υπάρχει ο Ναζωραίος να κάνουμε κανένα τάμα, καμιά σταυροφορία ενάντια στους αλλόθρησκους. Ναι. Μου λείπει ο Φερνάντες. Όχι δεν θα μου λείψει ο Τζιμπούρ. Η Αποκαθήλωσις είναι διαδικασία επιλεκτική. Για το μελαχρινό εξ Αλγερίας αγόρι το Delete πατήθηκε ήδη. Καλά έκανε και έφυγε. Καλά κάναμε και τσεπώσαμε 3,2. Φίνα και ομαλά. Απλά μας γκάστρωσε ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Και στην τελική δεν πήγε εκεί που ήθελε, αλλά εκεί που τον ήθελαν. Και τι περιμένουμε; Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Για τον Βραζιλιάνο ακόμα δεν μπορούμε να πούμε. Για τους Ντελούρα και Λουρένσο απλά σταυροκοπιόμαστε. Λίγο φορμάρισμα ο Χούτος, λίγη λογική ο Κοιλιάρας, λίγα γκολάκια του Μπάρκογλου από στημένα και όλα θα βολευτούνε. Αν όχι; Θα την βρίσκουμε και με τα σλάλομ του Λωλομανώλη. Τουλάχιστον χάσαμε με εξαιρετικής ομορφιάς, σπανιότητας και τύχης γκολ. Βουρ για Σέρρες σύντροφοι, να ισιώσουμε την στραβή. Η Αρχή είναι το ήμισυ του παντός μόνο για τους αρχαίους. (Τάιντερ 15’).

[Μια φορά κι έναν καιρό:
Μ’ αρέσει να θυμάμαι και αυτό είναι γνωστό. Πρεμιέρες και Πανιώνιος. Έψαξα και βρήκα αυτή με έναν κοινό παρανομαστή: Άδικη ήττα με 1-0. Χαλκηδόνα – Πανιώνιος σε κάτι σαν γήπεδο (σε χαμηλότερο επίπεδο από το δρόμο), όπως η Ολλανδία από την θάλασσα) στα δυτικά προάστια. Αβραμίκος και γράφων ήταν εκεί. Ποδοσφαιρική απογοήτευση αλλά και εγκάρδια φιλική κουβέντα. Απ’ αυτή που ρίχνει τοίχους ανάμεσα σε ανθρώπους.]

Άρης – Λεβαδειακός 2-0:

Ο Λεβαδειακός δεν είναι Σλάβεν. Και το Βικελίδης – Σκουληκοφωλιά είναι από μόνο του αρκετό για να χάσουν οι Βοιωτοί. Στην πρεμιέρα με τα Αρειανά να κρέμονται σαν τα σταφύλια απ’ τα κάγκελα και την ομάδα να θέλει να αποδείξει ότι έκατσε στραβή στην Κροατία δεν υπήρχε άλλο αποτέλεσμα από το 2-0. Οι ευκαιρίες του Λεβαδειακού δεν ήταν αρκετές για να αλλάξουν τα διαφαινόμενα. Ο Άρης είναι ανταγωνιστικός, αλλά χωρίς τον Σερβοέλληνα και με βασικούς παίκτες ντεφορμέ η τέταρτη θέση δεν δείχνει να είναι καπαρωμένη. Και ο έτερος της πόλης Πάοκ δείχνει να έχει κέφια. Τώρα το «έτερος της πόλης» ενδέχεται να είναι και λάθος καθώς ο Άρης σκέφτεται να μεταφέρει την έδρα του στην Σαλαμάνκα. (Χαβίτο 66΄, Βλόνταερτσικ 78’).

Ηρακλής – Πανσερραϊκός 1-2:
Καλώς τα παιδιά. Τα γριόνια πίστευαν ότι οι Σέρρες είναι για τοπικό πρωτάθλημα. Αμ δε. Ήταν καλύτεροι, αποτελεσματικότεροι και δεν φοβήθηκαν καθόλου έναν Ηρακλή που έχει αφήσει σπίτι του το ρόπαλο. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο Κωνσταντίνου θα αναγεννηθεί. Καλό κι αυτό. Ο Ηρακλής μάλλον θα είναι χειρότερος του αναμενόμενου. Ακούω για «έκπληξη του πρωταθλήματος» και άλλα διάφορα ανάλογα και υπερβολικά. Τα Παπάφι βιάζονται και το υλικό είναι μέτριο. Στην επιεικέστερη των περιπτώσεων. Αααα βέβαια, ξέχασα κάτι πάρα πολύ βασικό. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Μπαγεβιτσικοειδές και αγαπημένο. Με αγνές προθέσεις για την συμμετοχή του στον στίβο του ποδοσφαίρου. Ρομπέν των δασών. Ιεροκύρηκας του ηθικού. Βοναπαρτισμός και νταραβέρια. Όλοι θα φάτε μην βιάζεστε. (Ντιέ 78’ - Ζουντί 8’, 41’).

Όφη – Πάοκ 0-2:

Είναι εδώ. Με το λάβαρο του Ζαγοράκι και την ρούχλα να έχει φτιάξει καλά την Θύρα 4, τα Μπάοκς μπήκαν με το δεξί. Τα σπάσανε στις Σέρρες με τα φιλαράκια τους (παγκόσμια πρώτη επεισόδια σε φιλικό) και σπρώχνουνε μια ομάδα καλύτερη από τα προηγούμενα χρόνια, αλλά γεμάτη ερωτηματικά. Στην Ελλάδα με πόπολο, γιούχα, 2 καλούς παίκτες και ευνοϊκά διακείμενα βλέμματα από του καμπαρντινάτους κάνεις τα πάντα. Και ο Παοκ φέτος εγγυάται ότι έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει απ’ ότι θα χάσει. Πάντα μέσα στο Ελληνικό πλαίσιο. Και τα παιδιά απ’ την Κρήτη πληρώνουν αμαρτίες άλλων. Δημούτσος, Εντόι, ο Τζόρβας με το Φέρι Μποτ στο κότερο. Πάρε δώσε. In – out. Μέσα – έξω. Και για αυτή την κακή τεσσάρα, την περσινή, φέτος τα κοπέλια θα πάνε στην Β’ εθνική. Έτσι θέλει το μεγάλο αφεντικό. Ο Βουτσινάς. Ιστορία μου αμαρτία μου και τα λοιπά και τα λοιπά. (Μάρκος Αντόνιο 8’ – Κονσεϊσάο 40’).

Λάρισα – Θρασύβουλος 3-0:

Μια γειτονιά της Αθήνας χάθηκε στον κάμπο. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε την βόλτα του Θρασύβουλα στο μποστανάκι της ΑΕΛ. Το τελικό αποτέλεσμα φανερώνει την ευκολία της ΑΕΛ να κάμψει την αντίσταση μιας ομάδας με περιορισμένη δυναμική αλλά μεταιχμιακή αγωνιστική συμπεριφορά μεταξύ 1ης και 2ης εθνικής. Και το ισοζύγιο θα δείξει το μέλλον του Θρασύβουλα. Όσο για την αγαπημένη μας Καραγκούνα με τις βυσσινί σεξουλιάρικες ζαρτιέρες, η παρουσία του Μαρίνου Ουζουνίδη στον πάγκο εγγυάται τι εισιτήριο προς την αβεβαιότητα. Αγωνιστικά τα ερωτηματικά είναι πολλά αν και φαίνεται ότι οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές τις περσινής ΑΕΛ βρήκαν διαφορετική ποδοσφαιρική στέγη. (Σαρμιέντο 27’, Πάρα 10’, 33’).

Πανθρακικός – Εργοτέλης 1-2:
Ένας νομός 2 ομάδες. Όλα καλά, όλα ανθηρά. Όμως το καλαμπαλίκι της Σούπερ Κλικ, θέλει άλλα γιατροσόφια. Και ο Εργοτέλης τυγχάνει να έχει μια καλύτερη επίγνωση του τι και πως χρειάζεται. Λίγο πολύ το παιχνίδι κρίθηκε στις λεπτομέρειες και στο επίπεδο αυτό ο Ογκουνσότο ήταν απλά αρκετός. Καλή αρχή για τα κοπέλια, χαστουκάκι που κάνει ένα απαλό κι ανεπιτήδευτο πλαφ στους Θράκες. Θα μάθουν όμως και αυτοί. Αργά ή γρήγορα. (Ενρίκεζ 29’ – Ογκουνσότο 53’, 82’).

Μικρά Μικρά και ωραία:

- 15.000 ευρώ πριμ σε κάθε ποδοσφαιριστή του Εργοτέλη έδωσε η διοίκηση της ομάδας για το διπλό στην Θράκη. Δηλαδή πολύ απλά όλοι ήταν εξοπλισμένοι με την ιδέα της ήττας. Πριμ για ένα διπλό που θα έπρεπε να φαντάζει λογικά πραγματοποιήσιμο. Όχι όμως στο Ελλάντα.

- Ο Μπάμπης ο Σουγιάς και όλα τα υπόλοιπα Παόκια ποτ ταξίδεψαν στο Ηράκλειο, εξέδωσαν ανακοίνωση για την κακομεταχείρισή τους από τις Ναυτιλιακές εταιρείες που εξαπάτησαν και κακομεταχειρίστηκαν τον λαό του Πάοκ. Μεταξύ των άλλων η ταξική αυτή ανακοίνωση αναφέρει: «Με μεγάλη μας λύπη διαπιστώσαμε, ότι το Ελληνικό κράτος άγεται και φέρεται από το κεφάλαιο. Στην προκειμένη περίπτωση, οι ιδιοκτήτες των Ναυτιλιακών Εταιριών λειτούργησαν πέρα και πάνω από κάθε νόμο. Με την ανοχή, μάλιστα, του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας και όλων των αρμόδιων φορέων, οι πλοιοκτήτες είχαν τη δυνατότητα να αποκλείσουν με τον πλέον προκλητικό τρόπο τη μεταφορά των φιλάθλων του ΠΑΟΚ από το Ηράκλειο στον Πειραιά. Οι φίλαθλοι μας αντιμετωπίστηκαν ως «πολίτες δεύτερης κατηγορίας». Σύμφωνοι, αλλά μια ερώτηση: Όταν οι γράφοντες αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίες στις καλοκαιρινές τους διακοπές γράφουν τέτοιες ανακοινώσεις; Η Μήπως με την βοήθεια της τσούρου αποκτάται μια λουμπενοειδής πολιτική ταυτότητα με ημερομηνία λήξεως;

- Το ευφυές σύνθημα της εξέδρας «Βάλτε όλο το κότερο στο κώλο». Σύνθημα γροθιά κατά της πολυμετοχικότητας.

- Αν και ο Μπίδης έλειπε, ακούστηκε ξανά το "έλα μωρή αρρώστια

- Οι Αεκτζήδες νομίζουν ότι θα πάρουν το πρωτάθλημα

- Ο Μουρίνιο βρέθηκε στα επίσημα του ΟΑΚΑ. Δίπλα του ήταν και ο Ντέμης.