Για πόσο ακόμα θα απολογούμαστε;

Διαβάζοντας το βιβλίο του Marc Mazower «Μετά τον πόλεμο, η ανασυγκρότηση της οικογένειας του έθνους και του κράτους στην Ελλάδα, 1943-1960, εκδόσεις Αλεξάνδρεια», ομολογώ ότι στεναχωρήθηκα ειλικρινά για την ιστορία αυτού του τόπου. Αυτό που ακολουθεί ελπίζω να μην είναι ένα κλασσικό άνευρο δακρύβρεχτο κείμενο που θα παπαγαλίζει με έναν κοινά μίζερο τρόπο απόψεις όπως «κομμουνιστές και δεξιοί έχουν ευθύνες για τις ωμότητες του εμφυλίου» και θα εξυπηρετεί μια συγκεκαλυμμένη προσπάθεια λήθης των γεγονότων του εμφυλίου. Όχι λοιπόν, δεν έφταιγαν και οι δυο πλευρές το ίδιο, ούτε η ιστορία του εμφυλίου είναι ένα αδιάφορο αντι-εμπορικό θέμα ανάξιο συζητήσεως. Απλώς η θύμηση του δεν εξυπηρετεί πολλούς: Τους Δεξιούς: για την σωρεία των εγκλημάτων τους μέχρι την μεταπολίτευση (και πολύ μετά με τις ευλογίες της αστικής δημοκρατίας), το ΚΚΕ: γιατί στεγνά και απλά πρόδωσε την επανάσταση, και τους ‘μικροαστούς’ (ανεξαρτήτου οικονομικού εισοδήματος): γιατί εξαργυρώνουν επιταγές. Νομίζω ότι λίγο πολύ, όλοι ανήκουμε σε κάποιο στρατόπεδο: ιδεολογικό, αισθητικό, κοινωνικό, μουσικό. Οριοθετώντας την πραγματικότητά μας, ενδεχομένως να καταλάβουμε τόσο εμείς όσο και οι αναγνώστες μας τι καπνό φουμάρουμε. Και μέσα σε όλο αυτό το παραμύθι της υποκειμενικότητας και της ελευθερίας ιδεών, διαισθάνομαι ότι υπάρχουν κάποιες αλήθειες κρυστάλλινες, αντικειμενικές και αδιάψευστες. Γιατί ναι, ο Άρης έσφαξε αμάχους που ενδεχομένως να ήταν δωσίλογοι ή ταγματασφαλίτες. Ναι το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατακρεούργησε ολόκληρα χωριά δεξιών με απίστευτη ωμότητα. Αλλά από το 1946 μέχρι και σήμερα η οικογένεια της αριστεράς με την όποια ανικανότητα, οπορτουνιστική διάθεση, βλακεία, χαζομάρα, ιδεολογική χαλάρωση, διασπαστική λογική, προσωποκεντρική αλαζονεία, μαλακία που την δέρνει, πέρασε από την Γιάρο, την Μακρόνησο, από το κάθε γαμημένο κελί αυτού του τόπου, γιατί πίστεψε σε κάτι. Και αυτό το κάτι, δεν είναι κοινωνική σύναξη μεσήλικων κυριών με περμανάντ και ταγιέρ, για τσάϊ και μπιρίμπα. Είναι κοινωνική επανάσταση, αναδιάρθρωση, πόλεμος. Και η ωμότητα είναι σαφέστατα μέσα στα σπλάχνα του. (Ο πασιφισμός δεν είναι παρά μια αυταπάτη όσων δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι ο κόσμος δεν αλλάζει από το κρεβάτι). Γιατί λοιπόν σήμερα πρέπει οι αριστεροί να ζητήσουν συγνώμη για ότι έγινε στον εμφύλιο; Μήπως πρέπει να απολογηθεί η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν (αδύνατο), η Αγγλία, οι συντηρητικές δυνάμεις της χώρας και πάνω απ όλα το ΚΚΕ (που υπέγραφε στην Βάρκιζα από την θέση του νικητή) που σήμερα η χώρα είναι και με τα δυο πόδια μέσα στον παγκόσμιο φέρετρο του καπιταλισμού; Όσο δε, γι’ αυτές τις απόψεις του τύπου «αν κέρδιζαν οι αριστεροί σήμερα θα ήμασταν Βουλγαρία, Αλβανία και ότι άλλο βαλκανοκομμουνιστικό υπάρχει», το μόνο που έχω να πω είναι ότι οι εικασίες, ακόμα και οι πιο λογικά εξελισσόμενες, θα παραμείνουν για πάντα εικασίες. Το θέμα είναι τι έγινε και ότι τι θα γινόταν. Το τι θα γινόταν εξάλλου ίσως διέθετε και μια δυναμική ξεκαλουπώματος από τα ήδη αρρωστημένα πρότυπα. Κάθε κίνημα εξάλλου είθισται να αποφασίζει για τον εαυτό του.