"Τι ομάδα είσαι"; -"Γαλατάσαραϊ!"

Στην Ξάνθη η διαφορετικότητα δείχνει να έχει ενσωματωθεί. Γυναίκες με μαντίλες, καπέλα τούρκικων ομάδων, σουσάνια, καφτάνια, καζάζν ντιμπί, ταούκιοκσου. Δυο ανάσες απ την γείτονα. Απ’ τους αόρατους εχθρούς μας.
Εξαιρετική παλαιά πόλη. Ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, κτίσματα μιας άλλης εποχής. Μιας άλλης χρηστικότητας.
Στις 6:50 στο σταθμό Λαρίσης. Την ίδια ώρα αναχώρηση. Λιγάκι ή Λινάκι άγχος. Η διαδρομή αρχίζει να σε συναρπάζει άπαξ η αμαξοστοιχία εγκαταλείπει την πόλη. Σταθμοί και σταθμοί. Στο Λιανοκλάδι θυμάμαι την Λαμία. Ο Μπράλος είναι της Τασίας. Φόρα κατηφόρα στην ευθεία του Κάμπου. Παλαιοφάρσαλος, Λάρισα, Πλατύ, Αικατερίνη, μοντερνιτέ σταθμός Θεσσαλονίκης. Μανούβρα. Το μπρος πίσω. Μια ασυνείδητη αταξική πολιτική παρέμβαση του Ο.Σ.Ε. Κιλκίς. Τοστάκι στο κυλικείο. Καπνός στα ενδιάμεσα. Απαγόρευση της απαγόρευσης. Δράμα. Αρχίζει ο Νέστος. Δεν είναι μονάχα η Ελβετία πράσινη. Αντιλαμβάνομαι την αποκρουστική αλήθεια της ξενολαγνείας. Το τρένο πετάει, πάνω και γύρω απ’ το ποτάμι. Υπέροχα. Βρίσκομαι εκεί μα και κάπου αλλού. Στο Παταγονία Εξπρές του Σεπούλβεδα. Σταυρούπολη. Το Λινάκι ενθουσιάζεται. Πόσο δίκιο έχει. Ξάνθη – φτάσαμε. Επαρχιακός ταξιτζής / άκυρο ξενοδοχείο.
Οι πρώτες μας βόλτες. Σαν απαλό χάδι ανανέωσης. Κάτι νέο. Κάτι καινούργιο. Πλατεία παλαιάς μητρόπολης. Και μετά ανηφόρα. Μουσουλμάνοι. Πιτσιρίκια που παίζουν. Φωνές στα τούρκικα. Καχύποπτα βλέμματα. Τι είστε εσείς; Πως ανεβήκατε εδώ; Δεν σας αρέσουμε εεε; Όχι, κάθε άλλο. Ζητάμε άδεια να σας μάθουμε καλύτερα. Μπορώ να δω τι κάνετε; Τζαμί. Ο Ιμάμης ψέλνει. Βγάζουμε τα παπούτσια μας διστακτικά. Αθόρυβα. Μέθεξη. Υποταγή στο μεγαλοπρεπές Κοράνι. Ψαλμωδίες στα αραβικά. Ο Γιώργος τα καταλαβαίνει. Εμείς απλά αισθανόμαστε ιδιαίτερα, έχοντας εντάξει τα χριστιανορθόδοξα στο κέλυφος της μελαγχολίας. Η διαφορετικότητα είναι η κερκόπορτα της μιζέρια μας. Της αέναης επανάληψης μια αδιεξοδικής επανάληψης. Το Λινάκι μου απαγορεύει την φωτογραφία πιο πειστικά απ’ ότι ο Ιμάμης. Κάρτ Ποστάλ μιας ασυνήθιστης εικόνας. «Σκύψτε Ευλογημένοι» Αλλάχ αλ Ουάχμπαρ! Ο Αλλάχ είναι μεγάλος. Γιατί εμείς πρέπει να είμαστε μικροί και ταπεινοί. Ντίλι ντίλι. Πονηριές και ποντικάκι που μας αναγκάζει να γυρίσουμε. Υγρό δωμάτιο. Βρώμικο. Ο λυρικός Ορφέας δεν μας φέρεται καλά.
Ύπνος μετά από καιρό. 6 ώρες είναι μόνο για την Κωνσταντινούπολη. Εις την πόλη? Άλλη φορά. Θέλει προετοιμασία. Σουβλάκι για πρωινό. Δυο πονηρά ματάκια. Zorra. Φοβισμένη. Η διαφορετικότητά της δεν είναι αποδεκτή. Ξύλο και φόβος, για ένα ζώο με μέλλον δυσοίωνο. Το μωράκι συγκινείται. Έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά δεν γίνεται. Καλή πρόθεση σημαίνει να μην ξεπερνάς τα όρια μιας όποιας διαφορετικότητας. Έτσι δεν πρέπει να είναι; Χάνεται στην πόλη και μαζί μας προσφέρει μια δυναμική αναμνησιακής ταύτισης κάθε φορά που θα μας έρχεται στο μυαλό η Ξάνθη. Γιατί όχι ξανά;
Καπναποθήκες. Ερείπια του παρελθόντος. Σαπίζουν μέσα στην πόλη. Δίπλα σε σπίτια σαθρής αισθητικής. Βιομηχανικά κτίρια που σήμερα είναι ομορφότερα ακόμα και από σπίτια. Και μια κοινωνία – πολιτεία που δεν ασχολείται με τον μαρασμό τους. Θέλει λέει πολλά κεφάλαια. Γιατί η Eurovision τι θέλει; Οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Αυτά όμως έχουν status. Πίσω στην παλιά πόλη. Στο γλυκό Βυζάντιο. Στο Ντίλι Ντίλι. Στους φοιτητές που ανιχνεύουν. Μια χροιά ανανεωτική. Ένα δροσερό αεράκι. Σε ένα μέλλον ευοίωνο; Σε μια νέα αρχή;
Βαλίτσες ανά χείρας. Επιστροφή. Υπέροχος σταθμός. Γραμμές στο κενό. Σκοτεινός ουρανός. Η εξερεύνηση τελείωσε. Εξωστρεφή και ενδόμυχη συνάμα. Εξαίρετα ενδιαφέρουσα περιπέτεια. 800 κάτι χιλιόμετρα μακριά από την καθημερινότητα που πάντα οφείλει να σε κουράζει. Είτε δημιουργώντας είτε αναμοχλεύοντας δημιουργήματα άλλων. Το τρένο σφυρίζει. Αυτό της Παταγονίας φτάνει στο προορισμό του όταν η Λίνα μου εναποθέτει το κεφαλάκι της στον ώμο μου. Ύπνος κούρασης. Προσπάθεια ξεκούρασης. Μάταια. Αλλά ποιος την έχει ανάγκη; Μόνο η επανάληψη κουράζει;
Σταθμός Λαρίσης. Μετρό και κόσμος. Τι ωραία πάμε δουλειά. Καθόλου ειρωνικά. Έτσι εκτιμάται η κάθε Ξάνθη που σχεδιάζουμε και ανδρώνεται η φαντασίωσή μας για έναν κόσμο χωρίς χορηγούς. Από βδομάδα… Οκτωνιά.

Zorra θα τα ξαναπούμε...